HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιούνιος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό μουσικό: τον Scott “Wino” Weinrich. Είναι περισσότερο γνωστός ως κιθαρίστας και τραγουδιστής των πρωτοπόρων του doom metal The Obsessed. Έχει επίσης διατελέσει μέλος των Saint Vitus, Spirit Caravan, Place of Skulls, The Hidden Hand, Premonition 13, Shrinebuilder και έχει κυκλοφορήσει αρκετούς solo δίσκους. Νωρίτερα φέτος οι Obsessed κυκλοφόρησαν το πιο πρόσφατο studio album τους, “Gilded Sorrow”. Διαβάστε παρακάτω τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε:
Δώστε μας κάποιες βασικές πληροφορίες για τη διαδικασία συγγραφής και ηχογράφησης του album “Gilded Sorrow”;
Μερικά από τα τραγούδια τα είχα στο συρτάρι μου για κάποιο καιρό, μερικά από τα τραγούδια είναι λίγο πιο παλιά και ειδικά το τραγούδι “Gilded Sorrow”. Θέλω να πω, έγραφα τους στίχους αυτού του τραγουδιού για πολύ καιρό, γιατί για μένα είναι σαν ένα ιδιαίτερο ποίημα και έπρεπε να είναι σωστό. Αλλά όταν πήραμε τον Jason (σ.σ: Taylor -ρυθμική κιθάρα) και τον Chris (σ.σ: Angleberger -drums) στο συγκρότημα, ο Jason με βοήθησε πολύ να ηχογραφήσω demos και άλλα πράγματα στο σπίτι και έκανε επίσης μερικές πολύ καλές προτάσεις για να ολοκληρώσω μερικά από τα τραγούδια. Άρα, ήταν πραγματικά μια ομαδική προσπάθεια. Είναι αρκετά σκοτεινός δίσκος. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν τον δίσκο, είμαι χαρούμενος μ’ αυτόν τον δίσκο.
Μ’ αρέσει πολύ ο ήχος του τραγουδιού “Gilded Sorrow” από τον ομότιτλο δίσκο. Πείτε μας όλα όσα πρέπει να ξέρουμε γι’ αυτό το υπέροχο τραγούδι.
Φωνάξαμε τον Frank Marchard (σ.σ: παραγωγός), κάναμε και το “Sacred” (2017) μαζί του, θέλω να πω ότι είναι φανταστικός μηχανικός ήχου. Το “Gilded Sorrow” είναι ένα είδος δήλωσης: «Εντάξει, η ζωή είναι ωραία. Έχετε ένα ωραίο λουλούδι, αλλά ίσως το χρώμα είναι λίγο παλιό και ξεφλουδίζει σαν το όμορφο χρυσό άγαλμα, αλλά το χρώμα είναι πραγματικά ψεύτικο». Η ίδια η ιστορία του “Gilded Sorrow” είναι για έναν θνητό που είναι ερωτευμένος μ’ έναν έκπτωτο άγγελο.
Ποια είναι η ιστορία πίσω από το τραγούδι “Stoned Back to the Bomb Age” από το album “Gilded Sorrow”;
Το “Stoned Back to the Bomb Age” έχει, όπως λέμε στην Αμερική, χιουμοριστικό (σ.σ: tongue-in-cheek) νόημα, είναι ένα inside joke. Άκουσα έναν αμερικανό κυβερνητικό αξιωματούχο πριν από μερικά χρόνια να κάνει κάποιο σχόλιο για τον πόλεμο που συνέβαινε εκείνη την εποχή στο Αφγανιστάν και το σχόλιό του ήταν: «Αν εμπλακεί η τάδε χώρα σ’ αυτόν τον πόλεμο, θα τους βομβαρδίσουμε και θα γυρίσουν πίσω στη Λίθινη Εποχή (σ.σ: “Bomb back to the Stone Age” -με το οποίο κάνει λογοπαίγνιο στον τίτλο)». Αυτό μου κόλλησε γιατί ήταν τόσο σκληρό, είναι μια τυπική μαλακία από γουρούνια του πόλεμου, οπότε μου ήρθε στο μυαλό αυτή η ιδέα: “Stoned Back to the Bomb Age”. Όταν ηχογραφήσαμε το τραγούδι, προσπάθησα να βρω τον ήχο αυτού του τύπου που στην πραγματικότητα το έλεγε, αλλά όντως βρήκαμε τον ήχο, αλλά ήταν πολλά χρόνια νωρίτερα. Έτσι, αυτός ο τύπος το είχε ήδη αντιγράψει από τον άλλον. Άρρωστο! Είναι βασικά ένα σχόλιο της φιλοπολεμικής στάσης ορισμένων απ’ αυτούς τους ανθρώπους στην εξουσία, της λεγόμενης «ελίτ». Είναι γουρούνια του πολέμου.
Πόσο διαφορετική είναι η δυναμική στο συγκρότημα τώρα που είστε τέσσερα μέλη σε σύγκριση με την τριμελή σύνθεση;
Νομίζω ότι μου δίνει πολύ περισσότερο χώρο ν’ αναπνεύσω. Με δύο κιθάρες μπορείς πολλά περισσότερα: Παίζεις αρμονίες, αν σκεφτείς τους Thin Lizzy και μπορώ να πάρω μια ανάσα όταν τραγουδάω. Όντας τρία μέλη για τόσο καιρό, ήταν υπέροχο, αλλά με περιόριζε και λίγο. Ήμουν πάντα κλειδωμένος στο μικρόφωνο. Αλλά με τα τέσσερα μέλη μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα, ο Jason είναι επίσης εξαιρετικός κιθαρίστας, οι ιδέες του είναι εξαιρετικές, είναι επίσης πολύ καλός τραγουδιστής. Οπότε, σ’ ό,τι με αφορά είναι μόνο καλό, είμαι πολύ χαρούμενος που πήραμε αυτές τις αποφάσεις. Θέλω να πω, μέχρι στιγμής, είναι πιο δυνατό, οπότε νομίζω ότι αρέσει στον κόσμο.
Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε μέχρι τώρα από τους οπαδούς και τον Τύπο για το υλικό του album “Gilded Sorrow”;
Ναι, είμαι. Είμαι πολύ χαρούμενος και είμαι πολύ ευγνώμων επίσης στους οπαδούς. Είναι σημαντικό για μένα να βγάζω την καλύτερη μουσική που μπορώ για τον κόσμο. Θέλω oι άνθρωποι να παίρνουν το περισσότερο που μπορούν από τη μουσική για τις ψυχές τους και, πραγματικά, γι’ αυτό παίζω μουσική, για να εμπλουτίσω τη ζωή των άλλων ανθρώπων, καθώς και τη δική μου. Αλλά κυρίως για να βάλω το λιθαράκι μου για να βοηθήσω τον κόσμο να γίνει ένα καλύτερο μέρος.
Τι κάνει τη μουσική των Obsessed να παραμένει επίκαιρη το 2024;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον ήχο, την παραγωγή και νομίζω ότι έχουμε ακόμα πολλές συνθέσεις μέσα μας. Ξέρεις, πολλά συγκροτήματα αυτές τις μέρες, έχουν ένα σπουδαίο album, ίσως και δύο, αλλά δεν υπάρχει συνθετικό βάθος. Δηλαδή, ζω για να γράφω τραγούδια. Στον κόσμο μου υπάρχει το «δημιούργησε ή πέθανε». Έτσι, δεν μπορώ καν να φανταστώ να γράφω ή να κυκλοφορώ έναν δίσκο που δεν είναι τόσο καλός ή καλύτερος από τον προηγούμενο. Δεν ξέρω καν πώς μπορεί να γίνει, επομένως, συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Ξέρω πραγματικά ότι όσο μεγαλώνεις και αποκτάς περισσότερες γνώσεις, ειδικά στο studio, τότε μόνο καλύτερη μπορεί να γίνει.
Τι πήγε στραβά όταν οι Obsessed υπέγραψαν στην Columbia Records για το “The Church Within” (1994);
Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ήταν μια πάρα πολύ άβολη κατάσταση γιατί δεν ήξεραν πώς να μας προωθήσουν. Ήμασταν ένα power trio, δεν είχαμε τραγουδιστή. Οι Nirvana έκαναν τα δικά τους και δεν ήμασταν οι Motley Crue. Δεν ήξεραν πώς να μας πουλήσουν. Η μουσική ήταν επίσης heavy, δεν ήταν pop μουσική. Λοιπόν, νομίζω ότι υπογράψαμε επειδή το συγκρότημα άρεσε πολύ στον απλό κόσμο και στους κυνηγούς ταλέντων της εταιρείας (σ.σ: A&R -αυτοί που υπογράφουν καλλιτέχνες). Στη δικηγόρο μας άρεσε πολύ το συγκρότημα, αυτή ήταν που μας προώθησε στις δισκογραφικές, αλλά οι δισκογραφικές θέλουν hit, ήθελαν το hit και όταν μας ζήτησαν να ξανακάνουμε demo για τον δεύτερο δίσκο για να είναι πιο ραδιοφωνικός, είπαμε «όχι» (γέλια).
Γι’ αυτό είστε θρύλος. Αποτυπώνει το “Wino –The Documentary” (2023) τον πραγματικό εαυτό σας;
Νομίζω ότι είναι πολύ ακριβές. Θέλω να πω, ήταν μερικά χρόνια στο στάδιο της δημιουργίας, υπήρξαν κάποιες αλλαγές και κάποιες μετακινήσεις, σκαμπανεβάσματα και νομίζω ότι αυτή (σ.σ: Sharlee Patches -σκηνοθέτης και επίσης η σύζυγός του) έκανε πολύ καλή δουλειά σ’ αυτό. Είναι αρκετά ακριβές, αλλά έπρεπε να αποφασίσουμε αν θ’ αφήσουμε κάποια πράγματα μέσα, γιατί μπορεί να είναι λίγο σκληρό για τα παιδιά ή οτιδήποτε άλλο, τα ναρκωτικά και όλα αυτά. Θέλαμε να είναι για την αληθινή ζωή και είναι για την αληθινή ζωή.
Είναι κολακευτικό το γεγονός ότι άνθρωποι όπως ο Henry Rollins (Black Flag), ο Dave Grohl (Nirvana, Foo Fighters), ο Bobby Liebling (Pentagram) και άλλοι συμμετέχουν στο “Wino –The Documentary”;
Φυσικά. Θέλω να πω, αυτοί είναι συνάδελφοί μου και οι άνθρωποι με τους οποίους παλέψαμε για να δημιουργήσουμε την τέχνη μας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανέφερες είναι επίσης φανταστικοί καλλιτέχνες από μόνοι τους και έχω μια εξαιρετική σχέση με τον David, τον Bobby, όλους λίγο-πολύ. Τα πάω καλά με όλους και η φιλοσοφία μου είναι ότι πρέπει να μιλάει η μουσική.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
Αυτή είναι καλή ερώτηση. Καθώς μεγαλώνεις, μαθαίνεις περισσότερα, ελπίζω ότι μαθαίνεις περισσότερα. Μερικές φορές οι άνθρωποι χρειάζονται πολύ χρόνο για να μάθουν, αλλά καθώς μεγαλώνεις, ας πούμε στα 60 σου, όπως είμαι πραγματικά εγώ, μπορεί ν’ αρχίσεις να γίνεσαι λίγο σφιγμένος. Αυτό που μου είπαν παλιά ήταν ότι πρέπει να παίζεις λιγότερο, και να μιλάς περισσότερο. Δεν χρειάζεται να παίζεις τόσο πολύ, αλλά εξακολουθείς να λες πολλά με τη μουσική. Παίξε λιγότερο, μίλα περισσότερο. Ξέρεις τι εννοώ;
Ναι. Τον περασμένο Νοέμβριο έκανα μια συνέντευξη με τον Jorma Kaukonen (κιθάρα) από τους Jefferson Airplane και μου είπε ότι όσο μεγαλώνεις πιάνεις τον εαυτό σου ν’ ακολουθεί περισσότερους κανόνες στη σύνθεση των τραγουδιών, επειδή γνωρίζεις περισσότερα για τη μουσική.
Ναι, τον λατρεύω! Μπορεί να είναι πολύ αλήθεια. Μ’ αρέσουν οι Hot Tuna, μ’ αρέσουν οι Jefferson Airplane και μ’ αρέσουν τα περισσότερα ή όλα τα solo πράγματα του Jorma. Και ο Jack Casady (Jefferson Airplane, Hot Tuna -μπάσο), είναι πάρα πολύ καταπληκτικός παίχτης. Είναι επίσης από την πολιτεία μου, το Maryland, όπου μεγάλωσα. Ναι, νομίζω ότι είναι πολύ αλήθεια.
Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τη φιλοσοφία σας «δημιούργησε ή πέθανε»;
Λοιπόν, είναι αρκετά αυτονόητο. Δεν μ’ αρέσει η εξουσία, δεν μ’ αρέσει να μου λένε τι να κάνω, ζω τη δική μου ζωή, αλλά προσπαθώ να ζω τη δική μου ζωή με καλό τρόπο. Δεν ξυπνάω το πρωί σκεπτόμενος (σ.σ: μιμείται μια γκρινιάρα φωνή): «Ποιον μπορώ ν’ αντιγράψω σήμερα για να βγάλω περισσότερα λεφτά;» Για μένα η τέχνη είναι ζωή. Αυτή τη στιγμή, ζωγραφίζω έναν μεγάλο πίνακα κατά παραγγελία και δεν θεωρώ τον εαυτό μου τόσο καλό ζωγράφο, αλλά στους ανθρώπους αρέσει αυτό που κάνω. Έχω ένα ιμπρεσιονιστικό πράγμα, υποθέτω. Νομίζω ότι είμαι κάπως περίεργος (γέλια).
Μίλησα νωρίτερα σήμερα με μια φίλη μου, τη Σοφία, η οποία είναι μεγάλη οπαδός σας, δεν μπορούσε να κάνει τη συνέντευξη, ξέρει περισσότερα για τα πράγματά σας από εμένα και της είπα: «Είμαι λίγο χίπης, δεν είμαι πολύ metal» και μου είπε: «Και ο Wino χίπης είναι κατά βάθος».
(Γέλια) Χίπης μέχρι το κόκαλο, φίλε! Είναι τόσο αλήθεια. Στην πραγματικότητα, μόλις έλεγα στη γυναίκα μου νωρίτερα σήμερα γι’ αυτόν τον Μεξικανό γκάνγκστερ φίλο μου που με κοίταξε μια μέρα και είπε: «Φίλε, είσαι χίπης μέχρι το κόκαλο» (γέλια). Είμαι χίπης μέχρι το κόκαλο! Τι είναι ο χίπης; Μ’ αρέσει η κιθάρα, πιστεύω στην αγάπη, την ομορφιά, είναι σημαντικό να είσαι πιστός, νομίζω ότι η ειλικρίνεια είναι σημαντική. Έτσι, αν όλα αυτά τα πράγματα σε κάνουν χίπη, τότε, ναι.
Πώς σας ήρθε η ιδέα να διασκευάσετε το “Isolation” των Joy Division στο δικό σας “Forever Gone: Blood and Strings -The Ripple Acoustic Series Volume 1” (2020) ;
Αυτή είναι καλή ερώτηση. Υπάρχει κάτι στους Joy Division που ανέκαθεν αγαπώ. Οι Joy Division είναι ένα από τα πιο heavy συγκροτήματα όλων των εποχών. Η μουσική αλλά και η ιστορία. Θέλω να πω, ήταν τόσο παραγωγικοί σε δύο χρόνια, νομίζω, όλα αυτά οδήγησαν στην αυτοκτονία του Ian Curtis (φωνητικά). Φίλε, είναι τόσο σκοτεινή, είναι τόσο heavy, αλλά η μουσική μ’ αγγίζει πραγματικά. Αυτός που μου έμαθε τους Joy Division ήταν ο Joe Lally, ο μπασίστας των Fugazi. Του έμαθα το “Raw Power” του Iggy Pop (σ.σ: κυκλοφόρησε υπό το όνομα “Iggy and the Stooges” -1973) και εκείνος μου έμαθε το “Closer” (1980) των Joy Division και αυτή ήταν η ανταλλαγή μας. Heavy συγκρότημα, πραγματικά heavy συγκρότημα. Προσωπικά, πάντα μ’ αρέσουν τα πιο σκοτεινά πράγματα, τα πιο ζοφερά πράγματα. Δεν χρειάζεται να είναι εξαιρετικά heavy, δυνατό όπως οι Sabbath ή κάτι τέτοιο, αλλά μπορεί να είναι και πνευματικά heavy, όπως οι Joy Division ή οι Sisters of Mercy ή ακόμα και άτομα όπως η Chelsea Wolfe, ένα σύγχρονο παράδειγμα. Δεν χρειάζεται πραγματικά να είναι πομπωδώς δυνατό για να είναι heavy. Με ελκύουν τα πιο μελαγχολικά, πιο θλιβερά πράγματα, κάτι που πάντα υπάρχει μέσα μου, γι’ αυτό μου αρέσουν περισσότερο αυτά τα πράγματα.
Κάποιοι λένε το ίδιο για τη μουσική του Johnny Cash, ότι ο Johnny Cash ήταν ήρωας του metal.
Ο Johnny Cash είχε μια σκοτεινή πλευρά. Ο Jerry Lee Lewis είχε μια σκοτεινή πλευρά. Γεννήθηκα την ίδια μέρα με τον Jerry Lee Lewis (σ.σ: 29 Σεπτεμβρίου) και δεν είμαι πραγματικά οπαδός του Elvis. Δεν μου αρέσει πολύ ο Elvis, αλλά μ’ αρέσει ο Jerry Lee Lewis, χα-χα (γέλια). Αλλά πραγματικά όλα είναι θέμα του γούστου σου. Ο Johnny Cash έχει μερικά καταπληκτικά τραγούδια και έζησε μια καταπληκτική ζωή και νομίζω ότι υπήρχε κάποιο σκοτάδι στη ζωή του και σίγουρα αυτό φαίνεται. Ένα πράγμα που θα σου πω είναι: Δεν χρειάζεται να είσαι λυπημένος ή δυστυχισμένος για να γράψεις ένα heavy τραγούδι.
Έχετε πει ότι οι Saint Vitus ήταν πάνκηδες κατά βάθος. Γιατί στους οπαδούς του punk rock δεν άρεσαν οι Saint Vitus όταν άνοιγαν για τους Black Flag;
Γιατί εκείνη την εποχή τα πάντα ήταν οριοθετημένα. Είχες τους skinheads, είχες τους ναζί skinheads, είχες τους οπαδούς του crust punk και μετά είχες τους Vitus, που θεωρούνταν σαν τους Spinal Tap. Θέλω να πω, απλώς δεν ήταν η κατάλληλη εποχή. Αφού μπήκα στο συγκρότημα, είχε ήδη μειωθεί αυτό. Οι Vitus ήταν στην SST επειδή στον Chuck Dukowski (σ.σ: Black Flag -μπάσο) και τον Greg Ginn (σ.σ: κιθαρίστας/τραγουδιστής των Black Flag και ιδιοκτήτης της SST Records) άρεσαν οι Saint Vitus. Υπέγραψαν τους Saint Vitus επειδή τους άρεσαν οι Saint Vitus. Όλοι ζούσαν στο Los Angeles και ο Chuck και ο Greg έβλεπαν τους Saint Vitus να παίζουν live και σκέφτηκαν ότι θα ήταν πολύ ωραίο και ενδιαφέρον να βάλουν ένα συγκρότημα σαν αυτό στην εταιρεία, το οποίο ήταν -και πάλι- πολύ punk rock από την πλευρά τους, γιατί ήταν αντί, ξέρεις. Αλλά το άτομο που μου μίλησε για τους Saint Vitus ήταν ο Ian MacKaye (σ.σ: Fugazi, Minor Threat – φωνητικά, κιθάρα). Πήγαινα στο δισκάδικο που δούλευε και μου είπε: «Φίλε, θα σ’ άρεσε πολύ αυτό το συγκρότημα οι Saint Vitus. Νομίζω ότι πρέπει να το τσεκάρεις, είναι στη δισκογραφική του Henry (σ.σ: Rollins –τραγουδιστής των Black Flag)» και το ένα οδήγησε στο άλλο και μετά τελικά μπήκα στο συγκρότημα.
Αλλά ναι, εκείνες ήταν πολύ περίεργες εποχές: Θυμάμαι για πρώτη φορά στην καριέρα μου να είμαι όρθιος και να τραγουδάω και να έχω κάποιον κατάμουτρα να μου λέει: «Γαμιέσαι! Είσαι χάλια! Γαμιέσαι!» Τι κάνεις τότε; Γυρνάς και τρέχεις; Ή μήπως στέκεσαι εκεί και του απαντάς στα ίσια; Είχες μόνο μία επιλογή και αυτό κάναμε. Είναι δυσάρεστο, ξέρεις, αλλά παραμείναμε. Ο λόγος που έλεγα πάντα ότι οι Vitus ήταν ένα punk rock συγκρότημα, ήταν λόγω της στάσης μας: Ο Dave (σ.σ: Chandler -κιθάρα) πηδούσε πάντα στο κοινό στο τέλος κάθε βραδιάς. Αν ο Dave έσπαγε μια χορδή, μετά έσπαγε μια χορδή και στην εφεδρική κιθάρα του, μετά ο Mark (σ.σ: Adams -μπάσο) έσπαγε μια χορδή, οπότε η συναυλία είχε ουσιαστικά τελειώσει και εγώ απλώς βουτούσα στο κοινό. Μεγάλωσα πηγαίνοντας στο κέντρο της Washington για να δω τους The Faith, Void, Rites of Spring, Minor Threat, παίξαμε πολλές συναυλίες με τους Meatmen, παίξαμε support στην πρώτη επανένωση των Dead Boys όταν είχαμε τραγουδιστή (σ.σ: Vance Bockis), επειδή ήξερα τα παιδιά του club. Παίξαμε με τους Bad Brains στο παλιό 9:30 club ακριβώς την περίοδο του “The Yellow Tape” (σ.σ: το “Bad Brains” album που βγήκε μόνο σε κασέτα το 1982). Λοιπόν, είναι στο αίμα μου, φίλε. Αυτό το είδος μουσικής είναι στο αίμα μου. Έχει πολλή ενέργεια, αυτό έχει. Μπορείς να το πεις “punk rock” ή μπορείς να το πεις όπως θες να το πεις, αλλά για μένα το να βλέπω τους Bad Brains, εκείνη την εποχή, ήταν σαν να βλέπω τον Θεό.
Πόση επίδραση είχε σε εσάς η συναυλία των Black Sabbath που παρακολουθήσατε το 1973;
Είχε μεγάλη επίδραση σε μένα. Στην πραγματικότητα ήταν λίγο νωρίτερα από τότε. Πρόσφατα κοίταξα την ημερομηνία και ήμουν μεταξύ 10 και 11 ½ όταν είδα τους Sabbath και έπαθα πλάκα εντελώς. Θα μπορούσα ακόμα και να σου πω τι φορούσε ο Ozzy. Θέλω να πω, αυτό άλλαξε εντελώς και απόλυτα τη ζωή μου. Όντας τόσο νέος και τόσο άπειρος, όταν κάθισα και παρακολούθησα εκείνη τη συναυλία, δεν είχα καμία απολύτως αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα ‘πρεπε να σταματήσουν την συναυλία, ήμουν σίγουρος: Ο Bill Ward έπαιζε drums τόσο δυνατά που δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχιστεί η συναυλία, θα έσπαγε τα drums του! Ο Geezer (σ.σ: Butler -μπάσο) έπαιζε τόσο παγερά που δεν υπήρχε περίπτωση, θα έσπαγε χορδή! Στο μυαλουδάκι μου, δεν είχα δει ποτέ κάτι τόσο δυνατό, άγριο και με υψηλή ενέργεια. Παρόλο που είναι η μουσική των Sabbath, ήταν τόσο έντονη και φυσικά αυτό άλλαξε τη ζωή μου.
Εκτιμώ επίσης το γεγονός ότι είστε οπαδός του Frank Marino (Mahogany Rush). Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την επιρροή του σε σας;
Α, ναι! Όταν είδα για πρώτη φορά τον Frank Marino, δεν είχα καν συγκρότημα, ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο. Δεν ήθελα πια να παίξω κιθάρα, φίλε. Έπαθα πλάκα εντελώς. Δεν πίστευα ότι κάποιος θα ‘πρεπε να παίξει κιθάρα μετά απ’ αυτό, αλλά παρέμεινα σ’ αυτήν. Πρόσφατα, ένας οπαδός μου έστειλε ένα link απ’ αυτό το τραγούδι, το “He’s Calling” (σ.σ: από το “Eye of the Storm” -2000). Θέλω να πω, πιστεύω στον Θεό, αλλά δεν ανήκω πραγματικά στο ένα ή το άλλο δόγμα, αλλά αυτό είναι ένα γαμημένα όμορφο τραγούδι. Έχει χριστιανική οπτική, αλλά δεν πειράζει. Ξέρεις, όλα έχουν να κάνουν με το πνεύμα. Το παίξιμό του είναι τόσο υπέροχο με τα φωνητικά, η κιθάρα του είναι τόσο ρευστή και αυτή η μικρή ωραία κιθάρα που χρησιμοποιεί, φίλε, είναι σαν ένα είδος SG Junior. Έχει βάλει ένα μαγνήτη παραπάνω ή κάτι τέτοιο ή έχει προσθέσει άλλους δύο μαγνήτες, δεν ξέρω. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα: Κάποιος που είναι τόσο προχωρημένος, βρίσκεται σε άλλο πλανήτη όπως ο John McLaughlin ή κάποιος παρόμοιος.
Η Σοφία ρωτά: Έχετε συμμετάσχει σε πολλά διαφορετικά συγκροτήματα στην καριέρα σας. Υπάρχει κάποιο συγκρότημα ή στιγμή που να ξεχωρίζετε;
Όλα τα συγκροτήματα είναι πραγματικά ξεχωριστά για μένα. Σε κάθε συγκρότημα που έχω συμμετάσχει, πίστευα ότι θα ήταν το μοναδικό. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά, αλλά απ’ όλα τα συγκροτήματα στα οποία έχω συμμετάσχει, έχω υπέροχες αναμνήσεις, απ’ το καθένα απ’ αυτά. Οι Saint Vitus με πήγαν σε όλο τον κόσμο, έπαιξα σε τεράστια κοινά με τους Saint Vitus. Η μεγαλύτερη συναυλία μου ήταν στο Dynamo το ’94 με τους Obsessed μπροστά σε 93.000 άτομα στην Ολλανδία. Στην μέρα μας ήταν οι Obsessed, οι Kyuss, ο Zakk Wylde (σ.σ: με το project του Pride & Glory) και headliner ο Danzig. Τον διέκοψαν τον Danzig επειδή συμπεριφέρθηκε σαν πραγματικός μαλάκας εκείνη την ημέρα. Αλλά αυτά ήταν χρυσά χρόνια και είμαι τόσο ευγνώμων που ήμουν εκεί. Και φυσικά, οι Shrinebuilder, τι καταπληκτικό συγκρότημα! Δεν λειτούργησε λόγω όλων των πιέσεων που ασκούσαν οι άνθρωποι στον εαυτό τους όσον αφορά χρήματα και ο,τιδήποτε άλλο, αλλά πίστευα ότι ήταν απίστευτο συγκρότημα. Είμαι τόσο χαρούμενος που συμμετείχα σ’ αυτό. Οι Premonition 13, ο καλύτερός μου φίλος, ο “Sparky” (σ.σ: Jim Karow), τι καταπληκτικός κιθαρίστας, τι καταπληκτικός συνθέτης! Ζει στην έρημο, στο ωραίο του σπίτι, παίζει όλη νύχτα, έχει όπλα. Εκεί έξω όπου ζει, φίλε… Το ζήτημα είναι να ζεις τη ζωή και πραγματικά εκτίμησα κάθε λεπτό απ’ αυτήν.
Θεωρείτε την ηχογράφηση (ως Bullring Brummies) του “The Wizard” με τους Geezer Butler και Rob Halford από το “Nativity In Black: A Tribute to Black Sabbath” ως μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας σας;
Δεν τους γνώρισα αυτούς τους τύπους, παρόλο που έπαιξα κιθάρα στο κομμάτι, δεν τους γνώρισα προσωπικά, αλλά θα πω ότι ήταν μια καταπληκτική εμπειρία και νομίζω ότι το τραγούδι είναι φανταστικό. Νομίζω ότι το νέο heavy μέρος που έγραψε ο Geezer είναι φανταστικό, ο studio μουσικός που έπαιζε φυσαρμόνικα, ο studio κιθαρίστας. Έτσι έμαθα το τραγούδι, είχαν έναν studio κιθαρίστα και βασικά έπαιξα τα μέρη του. Ο λόγος που ήμουν στο δίσκο είναι λόγω των λεφτών της δισκογραφικής εταιρείας, σωστά. Ξέρω ότι η δισκογραφική δεν ήταν χαρούμενη και μπλα μπλα μπλα, οπότε δεν μπορούσαν να το κάνουν, ξέρεις. Έτσι, κάλεσαν τον Henry Rollins και είπαν: «Henry, θέλεις να τραγουδήσεις;» και ο Henry είπε: «Όχι. Γιατί δεν τηλεφωνείτε στον Wino;» Αλλά όταν με κάλεσαν να τραγουδήσω, είχαν ήδη τον Halford, αλλά τώρα χρειάζονταν κιθάρα επειδή δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα μέρη του Tony (σ.σ: Iommi). Αλλά όλοι οι Sabbath έπαιξαν σε αυτό το κομμάτι, αλλά δεν είναι στον δίσκο. Ήμουν στη σοφίτα του studio, μου είπαν: «Η καμπίνα της κιθάρας σου είναι σκατά. Οπότε, πήγαινε να πάρεις άλλη». Λοιπόν, είμαι εκεί πάνω για να πάρω μια καμπίνα κιθάρας και ο μπασίστας μου, ο Guy Pinhas (σ.σ: The Obsessed, Goatsnake, Acid King) καθόταν στο control room και ήταν ακριβώς εκεί όταν έφεραν όλα τα κανάλια του αρχικού συγκροτήματος. Το αρχικό συγκρότημα έκανε αυτή την εκτέλεση γι’ αυτόν τον δίσκο που απλώς δεν μπορούσαν να την χρησιμοποιήσουν, αλλά κανείς δεν την άκουσε, εκτός από τον Guy, τον μικρό καριόλη (γέλια).
Είμαι επίσης μεγάλος οπαδός του Townes Van Zandt. Πώς συνέβη να κάνετε το “Songs of Townes Van Zandt” (2010) με τους Scott Kelly και Steve Von Till από τους Neurosis;
Έμαθα τον Townes Van Zandt απ’ αυτόν τον τύπο στο Austin (σ.σ: ένας φίλος του Wino). Την ίδια εποχή, άρχισα να μιλάω με τον Kelly και τον Steve για να τους πείσω γι’ αυτό. Θα σου πω αμέσως: Το “A Song For” (σ.σ: του Townes από Zandt) είναι ίσως το πιο heavy τραγούδι που γράφτηκε ποτέ. Κάποια μέρα, θα διασκευάσω αυτό το τραγούδι στην ηλεκτρική. Αυτά τα πράγματα είναι τόσο προχωρημένα. Όταν δεις το “Be Here to Love Me” (2004), όταν δεις αυτήν την ταινία, μιλούν με τους φίλους και τους συναδέλφους του Townes Van Zandt και όλοι λένε το ίδιο πράγμα: Ήταν απλώς avant-garde, ήταν διαφορετικός από όλους: Ο τρόπος που έγραφε τραγούδια, ο τρόπος που τραγουδούσε και το παίξιμό του. Μέσω του Townes Van Zandt γνώρισα τον Blaze Foley, ήταν ένας από τους φίλους και συνεργάτες του Townes Van Zandt. Τα πράγματα του είναι επίσης ωραία και αφού ανακάλυψα τον Townes, ασχολήθηκα λίγο και με τον Blaze. Και πάλι, ο Townes Van Zandt, φίλε, είναι απλώς μπροστά.
Η Σοφία ρωτά: Σας αρέσει κάποιο νεότερο συγκρότημα που έχει τον κλασικό doom ήχο όπως οι Pallbearer και οι Messa;
Οι Pallbearer είναι εντάξει. Νομίζω ότι αυτά τα συγκροτήματα πέτυχαν το στόχο τους, επειδή στον κόσμο στις μέρες μας αρέσουν τα μεγαλύτερα τραγούδια, ίσως λίγο πιο περίπλοκα τραγούδια όπως των Elder ή των Pallbearer. Μ’ αρέσουν αυτά τα πράγματα. Μου αρέσουν οι Pallbearer και μ’ αρέσουν οι Elder. Θέλω να πω, πρέπει να groove-άρει λίγο. Δεν με νοιάζουν τόσο πολύ οι Messa γιατί δεν groove-άρουν πραγματικά, αλλά μ’ αρέσουν οι Clutch, ξέρεις. Πρέπει να έχεις λίγο απ’ αυτό, κάτι με το οποίο να μπορείς να κουνάς τα πόδια σου.
Η Σοφία ρωτά: Έχετε παίξει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα. Υπάρχει κάποιο ελληνικό συγκρότημα που να ξεχωρίζει;
Υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα που μ’ αρέσουν. Ένα απ’ αυτά (σ.σ: οι Violet Vortex) διασκεύασε το “Hiding Mask” (σ.σ: από το “Lunar Womb” των Obsessed -1991) πριν από μερικά χρόνια. Έχω κενό μνήμης αυτή τη στιγμή. Μπορεί να σκεφτώ μερικά στην πορεία, αλλά τα περισσότερα από τα συγκροτήματα με τα οποία έχω παίξει, τα έχω απολαύσει, ναι.
Σας αρέσουν διάφορα είδη μουσικής από τους Mahavishnu Orchestra και τον Charlie Parker μέχρι τους Black Sabbath. Έχετε κάποια εξήγηση γιατί στις μέρες μας θεωρείται cool να πεις: «Μ’ αρέσουν οι Kiss ή οι Rush» και θεωρείται uncool να πεις: «Μ’ αρέσουν οι Doors ή οι Grateful Dead ή οι Fairport Convention»;
Δεν το βλέπω έτσι, είτε είναι cool είτε κάποιος λέει ότι δεν είναι. Μ’ αρέσουν οι Grateful Dead! Ένα από τ’ αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών είναι τραγούδι των Grateful Dead, η live εκτέλεση του “Wharf Rat” από το 1971 (σ.σ: από το “Grateful Dead” live album). Αυτό είναι ένα από τ’ αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Μισώ όλα όσα έκαναν μετά το ’75, αλλά από Frank Zappa, Grateful Dead, jazz… Λοιπόν, υπάρχουν δύο είδη μουσικής: Υπάρχει καλή μουσική και κακή μουσική (γέλια). Αλλά πραγματικά δεν μ’ αρέσουν οι pop μπούρδες. Δεν μ’ αρέσουν οι Supertramp, οι Toto ή αυτού του είδους τα συγκροτήματα, όχι. Ακόμα και αυτό το metal συγκρότημα που όλοι λατρεύουν, οι Queensryche. Είναι λίγο γλυκοί. Τους είδα live, υποθέτω ότι με κάλεσαν δωρεάν στην συναυλία, και ο κιθαρίστας φορούσε γαμημένες ροζ γκέτες και σκέφτηκα: «Κάτσε λίγο, τι στο διάολο;!» Θέλω να πω, οι τύποι ήταν σαν καλοκαιρινό συγκρότημα. Η θρησκεία μου είναι: «Μπότες στη σκηνή». Μπότες στη σκηνή (γέλια) !
Είστε σκληρός τύπος.
Εμ, ξέρεις, πρέπει να είσαι.
Νιώθετε τυχερός που είστε ακόμα ζωντανός;
Ω ναι, νιώθω ότι είμαι καλά. Τον Σεπτέμβριο θα γίνω 64 ετών και νιώθω ότι είμαι στα 30 μου. Αγκαλιάζω τη ζωή. Υπήρξε μια εποχή στη ζωή μου που ήθελα να πεθάνω, αλλά δεν θέλω να πεθάνω, δεν έχω πια την μηχανή του θανάτου, ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να κάνω άλλον έναν γαμημένο δίσκο και θέλω να κάνω άλλη μια γαμημένη περιοδεία και θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα. Γι’ αυτό ζούμε, γι’ αυτό ζω.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται πλέον ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Ρώτησα τον Jason, τον κιθαρίστα μας, είναι νεότερος από εμένα και είπα: «Γιατί στους ανθρώπους δεν αρέσουν πια τα CD;» Αν πάω σε μια συναυλία και μ’ αρέσει το συγκρότημα, θα αγοράσω το CD γιατί θέλω να το ακούσω καθώς πηγαίνω σπίτι στο στερεοφωνικό μου. Φίλε, μπορείς να βάλεις ολόκληρο το δίσκο στο διαδίκτυο και να διαλέξεις ποιο τραγούδι θέλεις να αγοράσεις ή ν’ ακούσεις και σκέφτηκα: «Ω, ναι» (γέλια). Παλιά δεν ήταν έτσι. Νομίζω ότι υπάρχει καλή τεχνολογία και κακή τεχνολογία. Όταν πρόκειται να κάνουμε πιο heavy δίσκους, η τεχνολογία είναι καλή, όταν πρόκειται για την τεχνητή νοημοσύνη, τέτοια σκατά, η τεχνολογία είναι κακή. Νομίζω ότι σίγουρα θα είναι το τέλος μας.
Ο Ian MacKaye από τους Fugazi μου είπε πριν από 13 χρόνια ότι το Facebook είναι σαν μια περιφραγμένη κοινότητα, είναι σαν φυλακή αλλά για πλούσιους.
Είναι η CIA, είναι οι μυστικές υπηρεσίες. Η CIA είναι οι κύριοι άνθρωποι πίσω από το Facebook και το Instagram. Είναι η Meta, αυτή είναι οι μυστικές υπηρεσίες και το κάνουν για κάποιο λόγο. Παίρνουν την αναγνώριση προσώπου του καθενός και πληροφορίες για το τι ακούνε και τι τους αρέσει. Έλα, βρισκόμαστε σε σκοτεινούς καιρούς αυτή τη στιγμή και οι ελευθερίες μας καταπατούνται πάρα πολύ. Ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες συλλαμβάνουν ανθρώπους χωρίς κανένα λόγο. Αν διαφωνείς με τον παιδόφιλο δάσκαλο, αυτοί ρίχνουν τον γονέα στη φυλακή. Όλος ο κόσμος είχε γυρίσει ανάποδα.
Το Facebook απαγόρευσε τη συνέντευξή μου με τον Mel Collins, τον σαξοφωνίστα των King Crimson, γιατί θεώρησαν ότι ήταν ακατάλληλη και μετά, όταν διαφώνησα, μου είπαν: «Α, λυπούμαστε. Έχεις δίκιο».
Μάλλον επειδή ο κόσμος είπε την γνώμη του.
Τώρα, θα κάνουν το ίδιο και μ’ αυτήν γιατί μιλάτε για το Facebook. Θα απαγορεύσουν και αυτή τη συνέντευξη.
Οι πάντες το ξέρουν, ότι η CIA είναι τα κύρια άτομα πίσω από το Facebook. Το ξέρω αυτό για το Facebook από τον πρώτο χρόνο του, θέλω να πω, αυτό το ξέρουν οι πάντες. Δεν νομίζω ότι το αρνούνται, φίλε. Δεν νομίζω ότι αρνούνται τίποτα εκτός από το γεγονός ότι είναι μη εκλεγμένα γουρούνια (γέλια)
Σ’ άρεσε το album “Soused” (2014) των Sunn O))) με τον Scott Walker;
Δεν μ’ αρέσουν πολύ οι Sunn O))). Όχι πραγματικά. Θέλω να πω ότι ο Greg Anderson (κιθάρα) ήταν φίλος μου για πολύ καιρό. Φίλε, δεν θα μιλήσω άσχημα για τον τύπο, αλλά δεν μ’ αρέσει αυτό το συγκρότημα.
Ξέρετε, ειδικά στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι είναι στο stoner rock όχι για τη μουσική, αλλά για τη φάση ή για να καπνίσουν κάποιους μπάφους κλπ.
Είναι hipsters, σωστά. Οι άνθρωποι που στην πραγματικότητα δεν παίζουν όργανα, είναι λίγο διαφορετικό γι’ αυτούς, οπότε καταλαβαίνω. Κάποιος που δεν παίζει κιθάρα ή μπάσο, αλλά τ’ αρέσει heavy μουσική, το καταλαβαίνω, όλοι θα βρουν τη θέση τους. Δεν πρόκειται να ξεφτιλίσω κανέναν, απλώς προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους με τη μουσική ή προσπαθούν να βρουν κάτι που τους αρέσει. Θέλω να πω, αν φοράς το Pentagram μπλουζάκι σου και έχεις περίεργο κούρεμα για να εντυπωσιάσεις τα κορίτσια, ναι, φυσικά, αυτό είναι μαλακία. Αλλά η μουσική πρέπει να μιλήσει.
Kάποιοι οπαδοί του stoner rock στην Ελλάδα έχουν ακούσει ένα album των Monster Magnet και μετά μιλούν για την ψυχεδελική rock μουσική.
Όλοι στη μουσική βιομηχανία που γνωρίζουν τον Wyndorf (σ.σ: τραγουδιστής και κιθαρίστας των Monster Magnet) και τους Monster Magnet, ξέρουν ότι δεν έχει πάρει ποτέ ναρκωτικά στη ζωή του. Όλο αυτό το acid (σ.σ: μιμείται συμπεριφορά μαστουρωμένου) «Ααα», αυτό ήταν μαλακία, αλλά έκαναν έναν καλό δίσκο. Το “Spine of God” (1991) είναι καταπληκτικός δίσκος. Το “Spine of God” είναι σπουδαίος δίσκος, αλλά ξέρεις κάτι; Ο άλλος δίσκος, το “Superjudge” (1993), αν ακούσεις το “Twin Earth”, θ’ ακούσεις ότι είναι απευθείας αντιγραφή των Captain Beyond. Αυτοί είχαν ένα τραγούδι, το “Mesmerization Eclipse” (σ.σ: από το “Captain Beyond” -1972). Αν ακούσεις αυτόν τον δίσκο των Monster Magnet, θ’ ακούσεις ότι αντέγραψαν αυτό το τραγούδι.
Δε μ’ εκπλήσσει και πολύ, πάντως.
Ναι, έχεις δίκιο. Πάντα θα αποτίω φόρο τιμής στις επιρροές μου, αλλά αυτό ξεπερνά τα όρια, ξέρεις. Αυτό ξεπερνά τα όρια (γέλια).
Η μουσική του Jimi Hendrix, η μουσική του Santana, η μουσική του George Harrison είχαν επίσης μια έντονη πνευματική πτυχή. Είναι πνευματική η σημερινή μουσική;
Κάποια απ’ αυτή, είναι. Θέλω να πω, μόλις χθες το βράδυ, παρακολουθούσα μερικές διαφορετικές εκτελέσεις του αγαπημένου μου τραγουδιού, το οποίο είναι το “I Don’t Live Today” (σ.σ: από το “Are You Experienced?” των Jimi Hendrix Experience -1967). Την εισαγωγή που παίζει στο “I Don’t Live Today”, δεν είχα δει ποτέ κανέναν που να μπορούσε να την εξηγήσει, εκτός από χθες το βράδυ, όλως περιέργως. Χθες το βράδυ έβλεπα τον Hendrix στην τηλεόραση, έπεσα σ’ αυτόν τον τύπο που μετέφραζε για τους κιθαρίστες, εξηγούσε πώς έπαιζε ο Hendrix το “I Don’t Live Today” και δεν έχω δει ποτέ κανέναν εκτός από τον Dave Navarro (σ.σ: Jane’s Addiction, Red Hot Chili Peppers -κιθάρα) να παίζει την εισαγωγή του “I Don’t Live Today”. Λοιπόν, τώρα ξέρω πώς έγινε. Δεν μπορώ να το κάνω, αλλά ο Dave Navarro μπορούσε και το ίδιο έκανε και ο Hendrix.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Weinrich για τον χρόνο του. Επίσης οφείλω να ευχαριστήσω την Σοφία Γεωργιάδου για την βοήθειά της.
Official The Obsessed website: https://www.theobsessedofficial.net/
Official The Obsessed Facebook page: https://www.facebook.com/TheObsessedOfficial/