HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιανουάριος 2025. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες όλων των εποχών: τον Larry Carlton. Είναι περισσότερο γνωστός για την studio δουλειά τους με τους Steely Dan και την Joni Mitchell. Διετέλεσε μέλος των The Crusaders και Fourplay και έχει επίσης παίξει με τους Michael Jackson, John Lennon, Steve Lukather, Lee Ritenour, Robben Ford, Barbra Streisand, Joan Baez και πολλούς άλλους. Επιπλέον, έχει μια αξιόλογη solo καριέρα και έχει κερδίσει 4 Βραβεία Grammy. Το 2021, κυκλοφόρησε το“Soul Searchin’” album μαζί με τον Paul Brown. Ακόμα, η Sire κυκλοφορεί μια πολύ επιτυχημένη Larry Carlton signature σειρά από κιθάρες. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Με ποια projects ασχολείστε αυτή τη στιγμή;
Κανένα. Είμαι ημισυνταξιούχος, κάνω μόλις 20-24, κάπου τόσες, συναυλίες το χρόνο και αυτό είναι όλο.
Πώς σας ήρθε η ιδέα να κάνετε το “Soul Searchin” (2021) album με τον Paul Brown (κιθάρα);
Ο Paul και εγώ είμαστε φίλοι και έκανε την παραγωγή σε κάποια από τα πολύ επιτυχημένα smooth jazz albums μου πριν από χρόνια. Με προσέγγισε και είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είχα κάνει κάποιο project γι’ αυτό που ονομάζουμε «smooth jazz ραδιόφωνο» στις Ηνωμένες Πολιτείες, έτσι, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο και ο Paul έκανε όλη τη «βαριά δουλειά»: Έκανε την παραγωγή του, βρήκε τα περισσότερα τραγούδια και μετά μ’ έβαλε να γράψω τμήματα αυτών των τραγουδιών. Δεν δουλέψαμε ποτέ μαζί, έκανα τα μέρη μου στο studio μου έξω από το Nashville και εκείνος έκανε τα μέρη του στο Los Angeles. Έτσι λοιπόν βγήκε, απλώς για να κάνω ένα project που θα ήταν φιλικό προς το ραδιόφωνο.
Είστε περήφανος για την σειρά σας από signature κιθάρες από την Sire;
Σ’ ευχαριστώ που το ρωτάς αυτό. Η Sire με πλησίασε πριν από περίπου πέντε χρόνια, ήμουν στην Ιαπωνία περιοδεύοντας και μου είπαν: «Θα θέλαμε να κάνουμε μια signature σειρά από κιθάρες με τ’ όνομά σου και η όλη προσέγγισή μας είναι να φτιάξουμε κιθάρες υψηλής ποιότητας σε πολύ προσιτή τιμή». Έτσι, έστειλαν αεροπορικώς περίπου έξι κιθάρες για να τις έχω μαζί μου και ξετρελάθηκα. Η ποιότητα των κιθάρων και η τιμή των κιθάρων ήταν πολύ συναρπαστικές, οπότε, για μένα, είναι μια ευκαιρία τώρα στα τελευταία στάδια της καριέρας μου να δώσω κάτι πίσω. Παιδιά που θέλουν ένα ποιοτικό όργανο σε προσιτή τιμή, μπορούν να το κάνουν, αυτές είναι οι κιθάρες! Θέλω να πω, είναι απλώς υπέροχες. Λοιπόν, σ’ ευχαριστώ που με ρώτησες και είμαι πολύ περήφανος για τη σχέση που έχω με την Sire.
Υπάρχουν πολλές signature σειρές διαθέσιμες από τη Sire: H Series, G Series, L Series, T Series, J Series, X Series. Γιατί αποφασίσατε να έχετε τόσα πολλά μοντέλα;
Έτσι το κάνει η Sire, συνεχίζει να φτιάχνει κιθάρες αυτής της ποιότητας αλλά σε όλο το εύρος όσον αφορά το στυλ, ώστε να μπορούν να ικανοποιήσουν πάρα πολλούς ανθρώπους. Για μένα, εφόσον η ποιότητα παραμένει όπως υποτίθεται ότι πρέπει να είναι -που παραμένει-, τότε δεν με νοιάζει ποιο μοντέλο θα φτιάξουν, γιατί μπορώ να είμαι περήφανος να λέω ότι έχω τ’ όνομά μου σ’ αυτό.
Το “Smiles and Smiles to Go” (από το “Alone/ But Never Alone” -1986) είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σας τραγούδια. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το καταπληκτικό τραγούδι;
Tο έγραψα στα πλήκτρα, δεν το είχα παίξει ποτέ στην κιθάρα μέχρι το βράδυ της ηχογράφησης. Έτσι, συνέθεσα αυτή τη μελωδία στα πλήκτρα και έκανα ένα demo με το μπάσο, το drum machine και τα πλήκτρα και το έπαιξα για τους μουσικούς με μια παρτιτούρα και μετά είπα στον Abraham Laboriel (George Benson, Al Jarreau), τον σπουδαίο μπασίστα: «Δώσε μου ένα λεπτό, δεν έχω βρει ακόμα το μέρος της κιθάρας μου» και ο Abraham, με τη σοφία του, είπε: «Larry, αυτή είναι η μελωδία σου». Έτσι, ντούμπλαρα το μέρος του πιάνου που είχα συνθέσει, το παίξαμε μερικές φορές και αυτό ήταν και αυτό το τραγουδάκι συνδέθηκε μ’ όλους σ’ όλο τον κόσμο.
Περάσατε καλά κάνοντας το “No Substitutions: Live In Osaka” (2001) live album με τον Steve Lukather (Toto-κιθάρα);
Φυσικά, γνωρίζω τον Luke από τότε που ήταν -δεν ξέρω- 18 ετών… Είναι ένας απ’ τους αγαπημένους μου τύπους. Είναι τόσο διασκεδαστικό να είσαι μαζί του και σπουδαίος μουσικός, φυσικά. Λοιπόν, ναι, δεν σχεδιάζαμε να ηχογραφήσουμε όταν ξεκινήσαμε την περιοδεία, αλλά μετά τις δύο πρώτες νύχτες καταλάβαμε πόσο διασκεδαστικό και αυθόρμητο ήταν, έτσι, βρήκαμε ένα κινητό studio και ηχογραφήσαμε την τελευταία νύχτα της περιοδείας. Ναι, είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό το album και λατρεύω τον Steve, είναι υπέροχος τύπος.
Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία η ηχογράφηση του “Larry & Lee” (1995) album με τον Lee Ritenour;
Πριν κάνω αυτό το album, ήμουν στην MCA Records, αλλά η GRP Records -η οποία είναι η δισκογραφική στην οποία ανήκε ο Lee- αγόρασε την MCA, οπότε βρέθηκα στην GRP. Ήταν ιδέα της GRP να κάνουμε κάτι μαζί ο Lee κι εγώ και ναι, το album ήταν πολύ επιτυχημένο και πολύ μουσικό. Απόλαυσα την συνεργασία, ναι και περιοδεύσαμε λίγο μαζί που ήταν διασκεδαστικό και ξέρεις, είχαμε υπέροχο συγκρότημα. Ναι, ήταν μια καλή συνεργασία.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
Ω, δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ πραγματικά. Κάνει κύκλους ή αλλάζει εποχές, ίσως. Έχεις τους shredders (γέλια), που αυτοί και το κοινό είναι πολύ ενθουσιώδεις και μετά έχεις τύπους σαν εμένα που παίζουν λιγότερες νότες αλλά προσπαθούν να είναι πιο εκφραστικοί, αν θες. Έπειτα, υπάρχουν συνδυασμοί αυτών που προσπαθούν να κάνουν και τα δύο. Δεν ξέρω τι να πω για το πώς έχει αλλάξει με τα χρόνια, είναι απλώς ένα ταιριαστό πράγμα, η μουσική αλλάζει με τα χρόνια.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η απόφαση να αποδεχτείτε την προσφορά για τις “The Going Thing” διαφημίσεις για τη Ford ήταν καταλυτική για τη μετέπειτα καριέρα σας;
Εν μέρει, ναι. Εν μέρει. Το συγκρότημα των “The Going Thing” βασικά ήταν studio τραγουδιστές και από το συγκρότημα των μουσικών που προσέλαβαν για τις live εμφανίσεις τους -κάναμε εταιρικές συναυλίες για τη Ford-, εγώ ήμουν αυτός που ήταν πιο ικανός να παίξει στις διαφημίσεις. Έτσι, παίζοντας σ’ αυτές τις διαφημίσεις της Ford, γνώρισα άλλους studio μουσικούς και αυτό βοήθησε στο να γίνει τ’ όνομά μου γνωστό στους άλλους μουσικούς που έκαναν studio δουλειά.
Τι το ιδιαίτερο έχει η Gibson ES-335;
Μπορώ μόνο να μιλήσω για το τι το ιδιαίτερο έχει η δική μου Gibson 335 (γέλια). Την επέλεξα από τρεις ES-335 που ήταν κρεμασμένες σ’ ένα τοίχο. Ακουγόταν πλούσια, παχιά και με sustain και δεν την έβαλα ποτέ σ’ ενισχυτή πριν την αγοράσω. Το αγόρασα αυστηρά λόγω της ακουστικής της αξίας. Ναι, πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν συγκρίνει την 335 τους με τη δική μου όταν θέλουν ν’ αγοράσουν μία 335, για να δουν αν ακούγεται τόσο πλούσια όσο η δική μου. Είναι απλώς ένα ξεχωριστό όργανο.
Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μας πείτε όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για το πρωτοποριακό solo σας στο “Kid Charlemagne” των Steely Dan (από το “The Royal Scam” -1975);
Ω, ξέρεις, είναι αστείο. Για μένα, ήταν απλώς άλλη μια νύχτα στο studio για να κάνω solos σ’ ένα project, αλλά εκ των υστέρων, όλοι λάτρεψαν αυτό το solo σ’ αυτό το τραγούδι. Κατά τη γνώμη μου, ήταν ο κατάλληλος παίκτης στο κατάλληλο τραγούδι την κατάλληλη στιγμή και πολύ ταπεινά εξεπλάγην όταν ήρθαν όλοι αυτοί οι έπαινοι γι’ αυτό το solo. Δεν το περίμενα και δεν το σχεδίασα και νομίζω ότι ο Donald Fagen (φωνητικά, πλήκτρα) είναι αυτός που θυμάται περισσότερα γι’ εκείνη τη βραδιά, περισσότερο από εμένα και είπε ότι ήταν δύο takes και αποτέλεσαν αυτό το τμήμα. Ήταν ένα take μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο και «γράψαμε» από πάνω του και κάναμε άλλο και το ολοκληρώσαμε από εκεί και πέρα. Έκανα ένα αστείο, πάντα έλεγα: «Η Νεράιδα των Νοτών ήταν πολύ γενναιόδωρη μαζί μου εκείνη τη νύχτα».
Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει τη μουσική που δημιουργήσατε με τους Steely Dan να παραμένει επίκαιρη το 2025;
Ότι η μουσική τους ήταν προσιτή στον ακροατή, αλλά ψαγμένη που 25, 35 χρόνια μετά και τώρα 40-τόσα χρόνια μετά, οι δίσκοι που έπαιζα μαζί τους δεν ακούγονται παλιοί. Ακούγονται σαν αυτό που είναι: Ποιότητα που δεν φεύγει με τον καιρό.
Ο Randy Brecker (Brecker Brothers, Blood Sweat & Tears, Bruce Springsteen -τρομπέτα) μου είπε πέρυσι, ότι όλοι όσοι πήγαιναν σε μια ηχογράφηση των Steely Dan, ήξεραν ότι θα έπαιζαν 20 ή 30 takes, έτσι κρατούσαν τις καλύτερες γραμμές για το τέλος. Είναι αλήθεια;
Από την εμπειρία μου, όχι. Κάναμε συχνά πολλά takes, αλλά κανείς απ’ όσο γνωρίζω δεν φύλαγε τίποτα μέχρι το τέλος και ήμουν σε πολλές από αυτές τις μέρες ηχογραφήσεων, στην πραγματικότητα έκανα τις παρτιτούρες για πολλές απ’ αυτές τις ηχογραφήσεις. Όλοι ήταν αφοσιωμένοι σε κάθε take, προσπαθώντας να το βγάλουν σωστά. Έτσι, ποτέ δεν το άκουσα αυτό.
Ξέρω ότι δεν έχετε πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από τις ηχογραφήσεις του “Bony Moronie” (σύνθεση του Larry Williams) για το “Rock ‘n’ Roll” (1975) album του John Lennon. Τι πραγματικά συνέβη;
(Γέλια) Ναι, πολλοί από εμάς τους studio μουσικούς και stars κληθήκαμε να παίξουμε για το “Rock ‘n’ Roll” album του John Lennon, αλλά αν η ηχογράφηση ήταν στις 7:00 μ.μ., ο John Lennon και ο Phil Spector (παραγωγός) δεν εμφανίζονταν μέχρι μετά τις 10 η ώρα, έτσι, απλά καθόμασταν στο studio και ήταν βαρετό. Ο Leon Russell (σ.σ: Joe Cocker, George Harrison, Bob Dylan -πλήκτρα, φωνητικά) ήταν εκεί και γνώριζα τον Leon και απλώς κουβεντιάζαμε και σκοτώναμε την ώρα και μετά όταν ο John έφτασε εκεί, ήταν μεθυσμένος και η ηχογράφηση δεν είχε πλάκα. Κάναμε μόνο ένα-δυο takes στο “Bony Moronie” και αυτό ήταν το τέλος αυτού. Λοιπόν, ήξερα ότι εκείνη την εβδομάδα μας είχαν «κλείσει» για πέντε νύχτες για να το κάνουμε αυτό, δεν θα ήταν ευχάριστο, οπότε απλώς το ακύρωσα. Γύρισα σπίτι και τηλεφώνησα τα μεσάνυχτα στο γραφείο του Phil Spector και τους είπα ότι δεν ήμουν διαθέσιμος για την υπόλοιπη εβδομάδα.
Πώς συνέβη να παίξετε στο “She’s Out of My Life” τραγούδι του Michael Jackson από το “Off the Wall” (1979) album;
Είχα δουλέψει για τον Quincy Jones (παραγωγό) πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, έτσι, ήταν εξοικειωμένος με τον τρόπο παιξίματός μου και επίσης ο συνθέτης του τραγουδιού “She’s Out of My Life”, ο Tom Bahler, ο Tom και εγώ ήμασταν μαζί στο “The Going Thing”, οπότε, γνωριζόμασταν πολύ καιρό. Σκέφτηκαν ότι θα ήμουν ο κατάλληλος τύπος για να παίξει σ’ αυτό το τραγούδι, έτσι, μου τηλεφώνησαν και είπαν: «Έχουμε ένα τραγούδι και πρέπει να είσαι εσύ, Larry». Έτσι, πήγα και έπαιξα σ’ αυτό το ένα τραγούδι. Ο Michael δεν ήταν εκεί, τα φωνητικά του είχαν ήδη γίνει, ήταν μόνο τα μέρη στα πλήκτρα και η φωνή του Michael.
Πόση καλλιτεχνική ελευθερία είχατε στους δίσκους των άλλων;
Πολλή. Φαίνεται ότι μετά τους δίσκους των Crusaders όπου είχα μεγάλη συμμετοχή, με έπαιρναν τηλέφωνο και ήθελαν να έχω τον ήχο μου και τις ιδέες μου στους περισσότερους δίσκους στους οποίους έπαιξα. Φυσικά, υπήρχαν μερικοί όπου τα μέρη ήταν γραμμένα και απλώς τα έπαιζες, αλλά συνήθως ήθελαν να δημιουργήσω τα δικά μου μέρη.
Είστε επίσης σπουδαίος παραγωγός. Ποιες είναι οι επιρροές σας ως παραγωγός;
Αυτή είναι αστεία ερώτηση, έκανα παραγωγή μόνο σε μερικούς άλλους καλλιτέχνες και πραγματικά ήταν ένα πείραμα, επειδή είχα «καεί» ως session τύπος προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και τις αρχές της δεκαετίας του ‘80, οπότε, έκανα γνωστό ότι θα έκανα παραγωγή σε κάποιους καλλιτέχνες αν ήταν διαθέσιμοι. Πραγματικά, δεν υπήρχαν επιρροές, ήταν απλώς ο τρόπος που εγώ κάνω δίσκους μ’ αυτούς τους λίγους καλλιτέχνες που έκανα την παραγωγή και πέρασα καλά κάνοντάς το.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας την ερώτηση που κάνατε κάποτε στον Louis Shelton (The Monkees -κιθάρα);
(Γέλια) Ήταν μια σπουδαία μέρα. Ο Louis Shelton, ήταν ο κορυφαίος studio παίκτης στη δεκαετία του ‘60 και στη δεκαετία του ‘70 φυσικά και ήμασταν σε μια ηχογράφηση μαζί και ήμασταν φίλοι. Ήμουν ακόμα ο νέος τύπος που μπήκε στη session σκηνή, αλλά ο Louis λάτρευε τον τρόπο που έπαιζα και εγώ λάτρευα τον τρόπου που έπαιζε αυτός, έτσι, περπατούσαμε στη Sunset Boulevard για να πάμε να φάμε μεσημεριανό ανάμεσα στις ηχογραφήσεις και του είπα ότι οι δίσκοι που παίζει όταν τους ακούω, η κιθάρα του είναι πολύ αισθητή και ακούγεται εύκολα και εκείνη την εποχή η κιθάρα μου ήταν απλώς στο βάθος των δίσκων που έπαιζα. Είπα: «Louis, πώς το κάνεις αυτό, φίλε;» (γέλια) και είπε αυτά τα λόγια σοφίας, είπε: «Προσπαθώ να σκέφτομαι σαν ενορχηστρωτής». Λοιπόν, αυτή ήταν μια στιγμή-εύρηκα για μένα: «Μην σκέφτεσαι σαν κιθαρίστας, άρχισε να σκέφτεσαι σαν ενορχηστρωτής». Άλλαξε όλη μου την προσέγγιση στο studio.
Είναι κολακευτικό που έχετε επηρεάσει σπουδαίους κιθαρίστες όπως ο Steve Lukather και ο Adrian Belew (King Crimson, David Bowie, Frank Zappa);
Φυσικά, με τιμά που παιδιά ακούνε αυτά που παίζω και λένε: «Θέλω ένα κομμάτι απ’ αυτό». Το ίδιο έκανα όταν άκουσα τον Robben Ford. Σκέφτηκα: «Αυτός ο τύπος είναι σπουδαίος παίκτης και θέλω να ‘χω ένα κομμάτι απ’ αυτές τις πληροφορίες που παίζει» και αυτό μ’ επηρέασε. Λοιπόν, τώρα με τιμά που τα παιδιά είπαν: «Θέλω ένα κομμάτι απ’ αυτά που λέει ο Larry με την κιθάρα του».
Παρεμπιπτόντως, είναι αλήθεια ότι χρησιμοποιήσατε την tapping τεχνική χρόνια πριν την κάνει διάσημη ο Eddie Van Halen;
Λοιπόν, την έχω ακούσει αυτήν την ιστορία, δεν ήξερα τον Eddie Van Halen και το tapping, οπότε, ναι, στο solo του “Kid Charlemagne” υπάρχει μια νότα όπου κάνω tapping (γέλια) και αυτή είναι η μόνη φορά που πραγματικά το έχω χρησιμοποιήσει.
Τι σημαίνουν για εσάς τα 4 Βραβεία Grammy;
Έχω ευτυχώς 19 υποψηφιότητες για Grammy και έχω κερδίσει 4 Grammy. Η χρονιά που κερδίζεις ένα Grammy, για εκείνη τη χρονιά και για κάποιο διάστημα μετά ξεχωρίζεις όταν είσαι έξω κάνοντας περιοδείες. Οι διοργανωτές συναυλιών μπορούν να πουν: «Ο Κιθαρίστας Νικητής του Βραβείου Grammy» και αυτό βοηθά στην καριέρα σου, επομένως, αυτό είναι πραγματικά το κύριο πράγμα που παρατήρησα σχετικά μ’ αυτό. Φυσικά, ήταν τιμή μου τα 4 Grammy γιατί απλώς έπαιζα την κιθάρα μου και άρεσε στον κόσμο και αποφάσισε να μου δώσει κάτι γι’ αυτό. Ήταν υπέροχο.
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο αυτοσχεδιασμός;
Πολύ. Πολλά από τα τραγούδια μου που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια, τα έγραψα ως τραγούδια που θα ήταν ευχάριστο να τ’ ακούς, αλλά επίσης θα ήταν διασκεδαστικό να τα παίζεις και ν’ αυτοσχεδιάζεις σ’ αυτά, όπως το “Smiles and Smiles to Go”. Αυτοσχεδιάζω σχεδόν σ’ ολόκληρο το τραγούδι αφού παίξουμε τη μελωδία. Αυτή είναι η απόλαυση του να είσαι καλλιτέχνης: Να αυτοσχεδιάζεις και να παίζεις διαφορετικά κάθε φορά. Οπότε, ναι, είναι πάρα πολύ σημαντικό και ικανοποιητικό για μένα να μπορώ απλώς να δημιουργήσω ένα μέρος σ’ ένα τραγούδι και να συνεχίσω να εξερευνώ αυτό το τραγούδι.
Μήπως η επιχειρηματική πτυχή της 335 Records σας αποσπά την προσοχή από το να κάνετε περισσότερη μουσική;
Όχι, πραγματικά δεν ισχύει. Η δισκογραφική φτιάχτηκε έτσι ώστε να έχουμε περισσότερο έλεγχο στις συνθέσεις μου, επομένως, δεν εξαρτόμαστε από κάποιον άλλο για να το κάνουμε αυτό και το επιδιώξαμε σθεναρά για 12 χρόνια, από τότε που έχω σταματήσει να κάνω δίσκους. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής μου τα τελευταία 15 περίπου χρόνια ήταν live albums ή live DVD’s, αλλά η δισκογραφική εταιρεία -που είναι υπέροχη- έχει τα δικαιώματα των έργων μου, κάτι που είναι πάντα καλό να σου ανήκουν τα δικά σου πράγματα.
Έχετε συνειδητοποιήσει ότι είστε ένας από τους σπουδαιότερος κιθαρίστες όλων των εποχών;
Το έχω πει αυτό σε μερικούς στενούς μου φίλους ότι με τιμά που έγινα αυτό που ήταν οι ήρωές μου για μένα, αλλά έχω γίνει αυτό για άλλους ανθρώπους. Δεν είναι κάτι που μπορείς να σχεδιάσεις, απλώς συνέβη και με τιμά που ο κόσμος λατρεύει αρκετά το παίξιμό μου ώστε να με βάλει σ’ αυτήν την κατηγορία.
Σας αρέσουν άλλοι παίκτες ES-335 όπως ο Alvin Lee (Ten Years After);
Ξέρεις, δεν τους άκουσα ποτέ πραγματικά. Εκείνο το διάστημα που αυτά τα συγκροτήματα ήταν δημοφιλή, ήμουν τόσο απασχολημένος με τη studio δουλειά που πραγματικά δεν γνώριζα τον τρόπο που έπαιζαν αυτά τα παιδιά. Έχω ακούσει τ’ ονόματά τους και ξέρω ότι επηρέασαν πολλούς ανθρώπους και έκαναν πολλά υπέροχα solos στην κιθάρα, αλλά δεν τους άκουσα ποτέ.
Ο Ron Carter (Miles Davis Quintet -κοντραμπάσο) μου είπε: «Το πρώτο take στο studio είναι πάντα το καλύτερο, γιατί την πρώτη φορά παίζεις τη μουσική, τη δεύτερη παίζεις τον εαυτό σου». Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Συχνά το πρώτο take μπορεί να είναι και συνήθως για τους σπουδαίους παίκτες είναι το πιο ενστικτώδες στο τραγούδι που παίζεις. Μετά απ’ αυτό, μπορεί να έχεις κάποια καλά πράγματα, αλλά αυτό το πρώτο συχνά είναι ο αληθινός εαυτός σου όσον αφορά το τραγούδι.
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε την καταπληκτική χημεία που είχατε με τον Jeff Porcaro (Toto, Steely Dan –drums);
Ναι, ήταν αστεία ιστορία. Περίπου το 1977, μείωσα κατά πολύ τη δουλειά μου στο studio επειδή είχα «καεί» κάνοντας 3 ηχογραφήσεις την ημέρα, κάθε μέρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, έτσι, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα επειδή ήμουν παίχτης. Στα εφηβικά μου χρόνια έπαιζα σε night clubs, pop και jazz μουσική. Έτσι, απλώς αποφάσισα να μειώσω τη δουλειά μου στο studio και ν’ αρχίσω να παίζω σε ένα jazz club στο Βόρειο Hollywood που λεγόταν Donte’s. Λοιπόν, είχα καλέσει τον John Guerin (Frank Sinatra, The Beach Boys), τον σπουδαίο drummer, που μαζί με τον Tom Scott (σ.σ: Steely Dan, George Harrison -σαξόφωνο) κάναμε όλους τους δίσκους της Joni Mitchell, οπότε έπρεπε να φωνάξω τον John να παίξει drums, αλλά με πήρε τηλέφωνο το βράδυ πριν από τη συναυλία και μου είπε: «Έχω κολλήσει στο Dallas. Δεν μπορώ να έρθω αλλά κάλεσε αυτό το μικρό παιδί που ονομάζεται Jeff Porcaro». Έτσι, τηλεφώνησα στον Jeff και ήταν μόλις 19 ετών και στο club ήμουν εγώ, ο Joe Sample (πλήκτρα) και ο Pops Popwell (μπάσο) από τους Crusaders και ο Jeff και ήταν τόσο μουσικός, τόσο άνετος, καθόλου τρομοκρατημένος στην ηλικία των 19 ή 20, όσο ήταν, και τόσο ξεχωριστός που ήταν αναμφισβήτητο. Και μετά από αυτό, δεν ξανακάλεσα ποτέ τον John (γέλια), καλούσα πάντα τον Jeff. Ναι, ήταν τόσο ξεχωριστός.
Σας είχαν μπερδέψει ποτέ με τον Larry Coryell;
Είμαι σίγουρος ότι έχεις ακούσει αυτή την ιστορία. Υπήρχε μια φορά που ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ήταν ο παρουσιαστής σε μια live συναυλία, και θα εμφανιζόμασταν στην ίδια σκηνή εγώ και ο Larry Coryell, και αυτό ήταν αστείο, ο παρουσιαστής μιλούσε στο κοινό: «Εντάξει, ο επόμενος καλεσμένος που έρχεται να παίξει», ανέφερε όλο το έργο μου και τα πάντα και είπε «Παρακαλώ καλωσορίστε τον Larry Coryell!» (γέλια) και βγήκα στη σκηνή και απλά χαμογέλασα σ’ αυτόν και είπε: «Λυπάμαι πολύ, φίλε. Παρακαλώ καλωσορίστε τον Larry Carlton». Ήταν υπέροχο, ήταν υπέροχο!
Ο Larry Coryell μου είπε ότι έκανε μια συνέντευξη με τον Stevie Ray Vaughan για το περιοδικό Musician το 1989 και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ο Stevie νόμιζε ότι μιλούσε με σας, τον Larry Carlton.
(Γέλια) Την έχω ακούσει αυτή την ιστορία. Συμβαίνει, ξέρεις. Συμβαίνει.
Ο Tony Williams (drums) έφυγε από τη Βοστώνη και μπήκε στο συγκρότημα του Miles Davis όταν ήταν 17 ετών. Υπάρχουν σήμερα τέτοιου είδους ευκαιρίες;
Δεν ξέρω, θα είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σου. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική, από επιλογή, δεν είναι πια πολύ μεγάλη. Πέρασε η εποχή μου, είχα 45 χρόνια που ήμουν βαθιά χωμένος στη μουσική βιομηχανία και ξέρεις, είμαι 76 χρονών αυτή τη στιγμή. Ναι, δεν δίνω σημασία σ’ αυτά τα πράγματα. Ζω τη ζωή μου, όπως είπα, παίζω κιθάρα 20-25 μέρες το χρόνο σε συναυλίες και απολαμβάνω κάθε λεπτό απ’ αυτό, αλλά δεν ξέρω. Δεν ξέρω.
Ποια είναι τώρα η γνώμη σας για την περίοδο που παίζατε στους Fourplay;
Ήταν 12 υπέροχα χρόνια με τους Fourplay. Προφανώς, άλλαξαν εντελώς τον ήχο τους όταν μπήκα στο συγκρότημα και πάντα εκτιμούσα το γεγονός ότι τα παιδιά μ’ άφηναν να είμαι ο εαυτός μου, αντί να προσπαθώ να μιμηθώ τον ήχο τους πριν μπω στο συγκρότημα. Ο Harvey Mason (drums), ο Nathan East (μπάσο) και ο Bob James (πλήκτρα), φυσικά όλοι μουσικοί παγκόσμιας κλάσης, τρεις από τους ωραιότερους κυρίους που θα ‘θελες ποτέ να γνωρίσεις και αυτό είναι που το έκανε πραγματικά ξεχωριστό: Η μουσική ήταν πολύ υψηλής ποιότητας, αλλά το να συναναστρέφομαι μ’ αυτούς τους τύπους ήταν τόσο ξεχωριστό. Είμαι ευγνώμων για τον χρόνο μου με τους Fourplay.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται πλέον ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Ναι, σίγουρα. Τα παιδιά βιάζονται τώρα, βρίσκουν ένα τραγουδάκι που τους αρέσει και τ’ ακούν και ίσως δοκιμάσουν άλλο ένα ή δύο. Έχω εγγονές 22 και 20 ετών και η 20χρονη είναι ερωτευμένη με τον Harry Styles και τη μουσική του εδώ και μερικά χρόνια και σίγουρα ακούει ολόκληρο το album. Έτσι, δεν ξέρω γι’ άλλα παιδιά και νομίζω ότι όλο και λιγότερο ο κόσμος ακούει ολόκληρο το album τώρα, αλλά δεν γνωρίζω με βεβαιότητα.
Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για τον Jeff Beck, που έφυγε από τη ζωή πριν από δύο χρόνια;
Ναι. Θαυμάσιος, υπέροχος, υπέροχος παίκτης, φυσικά και τον συνάντησα μόνο μια φορά στο North Sea Jazz Festival. Είχαμε μια τυχαία συνάντηση κατά το check in στο ξενοδοχείο και χαιρετηθήκαμε για χειραψίας και είπαμε ένα «γεια», αλλά από ό,τι άκουσα ήταν κι αυτός κύριος. Πολύ ταπεινός, αλλά η προσέγγισή του στην κιθάρα ήταν τόσο φυσική γι’ αυτόν που κανείς άλλος δεν την είχε σκεφτεί ποτέ. Λοιπόν, ναι, ο Jeff, πάρα πολύ ξεχωριστός.
Ποιο είναι το άτομο με το οποίο είχατε την καλύτερη αλληλεπίδραση στη σκηνή;
Α, δεν θα ήταν ένα, σίγουρα. Θα έλεγα στη δεκαετία του ‘80 ο πληκτράς που δούλεψε μαζί μου για πάρα πολλά χρόνια, ο Terry Trotter (Frank Sinatra, Ella Fitzgerald). Είχε περισσότερο μια jazz προσέγγιση α λα Bill Evans, οπότε μ’ επηρέασε γιατί κάθε νότα που έπαιζα: «Μπου Ντου Ντου ΜΠΑΑΑ», ήξερε ποια ήταν αυτή και έκανε αυτή τη νότα να ακούγεται τόσο ξεχωριστή λόγω των αυτιών του και της μουσικότητάς του. Εκείνα τα χρόνια με τον Terry μ’ επηρέασαν πραγματικά στο να παίζω με τύπους που είναι τόσο υψηλής ποιότητας ως μουσικοί και φυσικά, μετά ο Abraham Laboriel, ο Jeff Porcaro, όλοι αυτοί οι τύποι με τους οποίους είχα την ευκαιρία να κάνω μουσική. Ο Kirk Whalum (Whitney Houston, Quincy Jones), ω Θεέ μου! Ο σαξοφωνίστας Kirk Whalum σου ξερίζωνε την καρδιά. Την πρώτη φορά που τον άκουσα στο ραδιόφωνο, άρχισα να ψάχνω να δω ποιος είναι και έπρεπε να πάρω τηλέφωνα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε άλλους ανθρώπους και τον εντόπισα, γιατί ήθελα να κάνω μουσική μαζί του.
Το 2023 έκανα μια συνέντευξη με τον Jorma Kaukonen (κιθάρα) από τους Jefferson Airplane και μου είπε ότι όσο μεγαλώνεις πιάνεις τον εαυτό σου ν’ ακολουθεί περισσότερους κανόνες στη σύνθεση τραγουδιών, επειδή γνωρίζεις περισσότερα για τη μουσική. Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί αυτό ως κανόνες, αλλά μπορώ να πω καθώς μεγαλώνω (γέλια) και γίνομαι πιο ώριμος, είναι ότι όταν ακούω έναν από τους ήρωές μου, τον Joe Pass, την τελευταία δεκαετία περίπου που έπαιζε δεν προσπαθούσε να είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ήταν. Ο Joe έπαιζε με το «λεξιλόγιο» του Joe, όπου κι αν βρισκόταν, δεν προσπαθούσε να επανεφεύρει τον τροχό, έπαιξε τα καλύτερα bebop solo κιθάρας που έχω ακούσει ποτέ και μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπω τον εαυτό μου. Απλώς θα παίξω ως ο εαυτός μου σ’ αυτό το στάδιο της καριέρας μου και δεν το πολυσκέφτομαι και δεν νιώθω ότι έχω πραγματικά κάτι να προσπαθήσω ν’ αποδείξω και ποτέ δεν προσπάθησα ν’ αποδείξω τίποτα. Έτσι, όταν παίρνω την κιθάρα προσπαθώ ν’ απολαύσω τη μουσική και να δω τι βγαίνει.
Υπάρχουν σχέδια για νέο studio album;
Όχι. Δεν υπάρχει λόγος. Το μόνο διαθέσιμο είναι η smooth jazz για το ραδιόφωνο, που δεν μ’ ενδιαφέρει και το Spotify. Θέλω να πω, ο κόσμος έχει ακούσει όλα όσα μπορεί ν’ ακούσει από τον Larry Carlton, όλα έχουν αποτυπωθεί και αν θέλουν να ακούσουν περισσότερα, θα έρθουν στη συναυλία και θα με δουν να το κάνω live, αλλά όχι, δεν μπορώ να δω κανένα λόγο για να κάνω άλλο ένα studio album.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον της jazz;
Δεν ξέρω. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ.
Υπάρχουν νεότεροι παίκτες στους οποίους θα μπορούσατε να παραδώσετε τη σκυτάλη;
Δεν ξέρω αν θα έδινα την σκυτάλη, αλλά προφανώς ο Matteo Mancuso είναι πάρα πολύ υπέροχος νεαρός παίκτης και μ’ ενδιαφέρει να δω πώς θα εξελιχθεί τα επόμενα 10 χρόνια με όλη την τεχνική και τη μουσικότητα που έχει. Μ’ ενδιαφέρει να δω πού θα καταλήξει αυτό, γιατί είναι νέος, θα έπρεπε να το κάνει και το κάνει και είναι υπέροχος. Λοιπόν, ναι, ο Matteo είναι κάποιος που έχει εμφανιστεί τα τελευταία 5 χρόνια περίπου, που σκέφτηκα: «Εντάξει, αυτό το παιδί είναι ξεχωριστό. Ας δούμε πόση μουσική θα κάνει στην καριέρα του».
Θυμάστε κάποια ιστορία με τον Quincy Jones (παραγωγός Michael Jackson, George Benson), που πέθανε πρόσφατα;
Ναι, την πρώτη φορά, αυτή θα ήταν το 1969, οπότε ήμουν 22 χρονών, μόλις μπήκα στα studios και με κάλεσαν να κάνω μια ηχογράφηση για την τηλεόραση σε ένα μεγάλο χώρο ηχογράφησης. Έφτασα εκεί και ήταν ο Quincy Jones και εννιά περίπου μουσικοί μ’ αυτήν την οθόνη, το σκοτεινό δωμάτιο, τα αναλόγια και ήταν η πρώτη μου ηχογράφηση για τον Quincy. Διάβασα το πρώτο μέρος της κιθάρας, κάναμε το take, αλλά μετά τι έκανε και δεν το ξέχασα ποτέ γιατί είχα τρομοκρατηθεί, ήμουν τόσο μικρός, άρχισε να ενορχηστρώνει επιτόπου: «Εντάξει, κιθάρα, πάρε το μέρος του φλάουτου. Φλάουτο, πάρε το μέρος του σαξόφωνου». Αυτός επανενορχήστρωσε τους ήχους του ίδιου σημείου και εγώ ήμουν στην τσίτα, ξαφνικά, το να μπορώ να διαβάζω αυτή τη μουσική τόσο γρήγορα σε αυτό το περιβάλλον. Ήταν για την εκπομπή “Fat Albert” του Bill Cosby και δεν το ξέχασα ποτέ, συνειδητοποίησα ότι ήταν μεγάλη στιγμή: Να μπορείς να μοιράζεις τη μουσική στο studio και μετά να την παίζεις αμέσως. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τον Quincy και ήταν τόσο κύριος.
Σας άρεσαν παίκτες άλλων οργάνων όπως ο Chick Corea (Return to Forever, Miles Davis -πλήκτρα);
Φυσικά, ο Chick ήταν υπέροχος. Πάντα άκουγα περισσότερο τον Herbie Hancock (σ.σ: Miles Davis -πλήκτρα) παρά τον Chick, προσωπική προτίμηση.
Μπασίστες όπως ο Jaco Pastorius;
Φυσικά (γέλια). Ποιος θα μπορούσε ν’ αρνηθεί τον Jaco που έμπαινε σ’ ένα δωμάτιο και έκανε τόση μουσική με μια μοναδική προσέγγιση σ’ αυτήν. Ναι, μερικά από τα albums που κάναμε εγώ και ο Jaco για την Joni Mitchell είναι οι κορυφαίες στιγμές για μένα αλληλεπιδρώντας μουσικά με τον Jaco.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κύριο Larry Carlton για τον χρόνο του.
Official Larry Carlton website: https://www.larrycarlton335.com/
Official Larry Carlton Facebook page: https://www.facebook.com/LarryCarlton335/
Sire Larry Carlton signature guitars: https://sire-usa.com/collections/larry-carlton