HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιούνιος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό μουσικό και παραγωγό: τον Jeff “Skunk” Baxter. Είναι περισσότερο γνωστός ως κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Steely Dan και αργότερα μέλος των Doobie Brothers, με τους οποίους μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 2020. Έχει επίσης διατελέσει μέλος των Spirit και του supergroup The Best και έχει παίξει με τους Donna Summer, Elton John, Rod Stewart, Eric Clapton, Ringo Starr, Albert King, The Beach Boys, The Yardbirds, Barbra Streisand, Dolly Parton, James Brown, Al Kooper, Slash, Billy Gibbons, Brian May και πολλούς άλλους. Επιπλέον, ήταν παραγωγός σε albums των Bobby and the Midnites (συγκρότημα του κιθαρίστα των Grateful Dead, Bob Weir), Nazareth, The Ventures και Nils Lofgren. Το 2022 κυκλοφόρησε το πρώτο solo του album με τίτλο “Speed of Heat”. Διαβάστε παρακάτω τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε:
Το “Speed of Heat” είναι το πρώτο σας solo album και περιοδεύετε ακόμα γι’ αυτό. Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που έχετε λάβει μέχρι τώρα από τους οπαδούς και τον Τύπο για το album;
Ξέρεις, πάντα θέλεις να είσαι ταπεινός, είμαι απλώς ενθουσιασμένος όταν κάποιος ενδιαφέρεται για το τι κάνω και η ανταπόκριση τόσο για το album όσο και την περιοδεία ήταν πολύ καλή, οπότε θα συνεχίσουμε.
Το “Ladies from Hell” έχει σκωτσέζικες και ιρλανδικές μουσικές αναφορές. Είναι αυτό ένα είδος φόρου τιμής στις οικογενειακές σας ρίζες;
Ναι, με πολλούς τρόπους. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω για τον μπαμπά μου και απλώς υπάρχει κάτι στις γκάιντες που λατρεύω. Έτσι, σκεφτήκαμε ότι μπορούμε να το ενσωματώσουμε και το βάλαμε.
Είχατε τους Jonny Lang, Clint Black και Michael McDonald (The Doobie Brothers -φωνητικά) στο album. Γιατί επιλέξατε τους συγκεκριμένους καλεσμένους;
Κυρίως, επειδή σκέφτηκα ότι ήθελα να κάνω πράγματα που ήταν διαφορετικά και προφανώς το τραγούδι του Michael McDonald (σ.σ: “My Place In the Sun”) είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι έχει κάνει ποτέ. Ο Clint Black είναι παλιός φίλος και ήθελα να του δώσω την ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και το ίδιο και με τον Jonny Lang.
Γιατί αποφασίσατε να ξαναδουλέψετε τα τραγούδια των Steely Dan “Do It Again” και “My Old School” στο solo album σας “Speed of Heat”;
Όσον αφορά το “My Old School”, συνήθιζα να το τραγουδάω αυτό live με τους Steely Dan και κάθε φορά που το κάναμε βγάζαμε λίγο περισσότερο συναίσθημα, γινόταν λίγο πιο ζωηρό και σκέφτηκα: «Ίσως αυτό το τραγούδι θα μπορούσε να γίνει ένα πραγματικά hard rockin’ τραγούδι». Έτσι, έγραψα μια ενορχήστρωση γι’ αυτό και γι’ αυτό το έκανα και νομίζω ότι βγήκε πολύ πιο σκληρό από το πρωτότυπο, αυτό είναι σίγουρο. Το “Do It Again” είναι το πρώτο single των Steely Dan και δεν είμαι ένα συγκρότημα διασκευών, θέλω να παίρνω τραγούδια που είχα ξανακάνει και να τα ξαναδουλεύω. Στο “Do It Again” απλώς του αλλάξαμε τα φώτα. Ήταν πολύ διασκεδαστικό.
Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να ηχογραφήσετε το “The Rose” στο album σας “Speed of Heat”;
Αυτό είναι κάτι που έκανα στη μνήμη του πατέρα μου. Πριν από πάρα πολλά χρόνια, ήμουν στο Συμβουλευτικό Συμβούλιο (σ.σ: Advisory Board) του περιοδικού Guitar Player. Έκαναν μια εκδήλωση για την 25η επέτειο στο San Francisco και μου είχαν ζητήσει να βρω κάτι να παίξω ενώ έδειχναν φωτογραφίες από υπέροχους κιθαρίστες και συναδέλφους που είχαν αποβιώσει. Το σκέφτηκα και είπα: «Το “The Rose” είναι ένα ωραίο τραγούδι» και κανείς δεν είχε παίξει ποτέ pedal steel κιθάρα a cappella, μόνη της. Είπαν: «Ok» και ανέβηκα στη σκηνή, ξεκίνησα το πρόγραμμα και άρχισα να παίζω και ήμουν στα μισά της πρώτης στροφής, όταν ο Adrian Belew (σ.σ: King Crimson, David Bowie, Frank Zappa -κιθάρα) βγήκε και έβαλε την κιθάρα στον ενισχυτή και μετά μέχρι το τέλος της δεύτερης στροφής είχα έναν drummer, ένα μπασίστα και ένα πληκτρά και σκέφτηκα: «Ουάου! Αυτό είναι ωραίο τραγούδι». Οπότε, όποτε είχα την ευκαιρία, θα ήθελα να το ηχογραφήσω και νομίζω ότι η pedal steel κιθάρα έχει τόσο ωραία «φωνή». Θέλω πραγματικά να το παρουσιάσω και να το τονίσω.
Γιατί σας πήρε τόσο καιρό για να κάνετε το πρώτο σας solo album;
Ήθελα να το κάνω μ’ έναν φίλο μου, τον CJ Vanston (σ.σ: συνθέτης, παραγωγός, πληκτράς) και ήμασταν και οι δύο αρκετά απασχολημένοι, οπότε μαζευόμασταν μόλις είχαμε λίγο ελεύθερο χρόνο, για περίπου 12 χρόνια. Δεν ξέρω, είναι ένα από εκείνα τα πράγματα όπου αν φυλάξεις τα κέρματά σου σ’ ένα βάζο, στο τέλος το βάζο γεμίζει. Πρέπει να τα αναποδογυρίσεις και να κάνεις κάτι μ’ αυτά. Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου υπήρχαν αρκετές ηχογραφήσεις και έπρεπε να κάνουμε κάτι μ’ αυτές και απλώς δεν είχα πολύ χρόνο. Επίσης, σκέφτηκα να κάνω ένα solo album και αφότου έχεις φύγει από πολύ ή αρκετά επιτυχημένα συγκροτήματα, δεν θεωρούσα ότι ήταν καλή ιδέα. Άσ’ το να αναπτυχθεί, ανάπτυξε τον εαυτό σου, δες πού πηγαίνεις, δες πού είναι τα πράγματα και απλώς ήθελα να πάρω το χρόνο μου.
Διασκεδάσατε παίζοντας τον περασμένο Ιούνιο στο Λονδίνο με τους Brian May και Ronnie Wood σε μια συναυλία των James Burton (Elvis Presley -κιθάρα) and Friends;
Πάρα πολύ. Ο James Burton κι εγώ είμαστε φίλοι πιθανώς περισσότερο απ’ όσο είσαι εσύ. Πόσων χρονών είσαι;
38.
Είμαστε φίλοι περισσότερο απ’ ότι εσύ, από τότε που γεννήθηκες και υποστηρίζω τον James σε ό,τι κάνει και γνωρίζω τον Brian αρκετό καιρό και τον Ronnie. Έτσι, κατέληξε μια υπέροχη βραδιά.
Το “Only A Fool Would Say That” από το “Can’t Buy a Thrill” (1972) των Steely Dan είναι μια απάντηση στο “Imagine” του John Lennon. Θυμάστε την ιστορία πίσω απ’ αυτό το τραγούδι;
Ναι, αλλά θα πω αυτό: Διστάζω πολύ να σχολιάσω το νόημα των τραγουδιών των Steely Dan γιατί ο καθένας έχει τη δική του άποψη. Αλλά ήταν διασκεδαστικό τραγούδι! Πολύ διαφορετικό!
Ποιο ήταν το μουσικό όραμα που είχαν οι Steely Dan στο album “Countdown to Ecstasy” (1973);
Νομίζω ότι σε μεγάλη βαθμό ήταν: Είχαμε ήδη κάνει ένα album και ήταν αρκετά επιτυχημένο και το ερώτημα ήταν: Πώς θα αποτυπώναμε την ουσία αυτού που πιστεύαμε ότι ήταν το συγκρότημα, τώρα που είχαμε την ευκαιρία ν’ αναπτυχθούμε; Έτσι, νομίζω ότι το “Countdown to Ecstasy” ήταν κατά μία έννοια «Οι Steely Dan προσδιορίζουν τους Steely Dan».
Το κιθαριστικό σας solo στο “Rikki Don’t Lose that Number” (από το “Pretzel Logic” – 1974) είναι εκπληκτικό. Θα μπορούσατε να μας πείτε όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε γι’ αυτό το υπέροχο τραγούδι;
Ω, ευχαριστώ. Πάντα δυσκολεύομαι να μιλάω για το γιατί έκανα αυτό που έκανα, αλλά πιστεύω ότι κάθε καλό solo στην κιθάρα πρέπει να είναι μια σύνθεση από μόνη της: Με αρχή, μέση και τέλος και μετά μπαίνει στο τραγούδι. Ήθελα, λοιπόν, να είναι η αρχή πολύ bluesy, έτσι θα ήταν εύκολο για τους ανθρώπους που τ’ ακούνε να το αισθανθούν και μετά σκέφτηκα ότι αφού τους είχα άνετους και το είχαν καταλάβει, τότε θ’ απομακρυνόμουν από το σύνηθες και θα ξεκινούσα να κοιτάζω πώς θ’ αντικαθιστούσα τις μελωδίες στις αλλαγές των συγχορδιών. Δεν ήταν απαραιτήτως τυπικά blues, περισσότερο ήταν προσανατολισμένες στην jazz και μετά τ’ ολοκλήρωσα με κάτι που οι άνθρωποι μπορεί να αισθανθούν ότι ήταν καλό.
Οι Steely Dan θεωρούνται ένα από τα πιο intellectual συγκροτήματα όλων των εποχών. Το είχατε συνειδητοποιήσει τότε ή απλώς σας έβγαινε φυσικά;
Ήμασταν απλώς παιδιά και θέλω να πω, ήμασταν όλοι έμπειροι studio μουσικοί, τουλάχιστον εγώ ήμουν, ο Jimmy (σ.σ: Hodder -drums) ήταν και είχα κάνει τόσους πολλούς δίσκους με άλλους ανθρώπους. Απλώς το έβλεπα ως: «Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ». Όσον αφορά το intellectual, σίγουρα καταλαβαίναμε ότι δεν γράφαμε τους τυπικούς “Baby, I love you” στίχους και αν το κάναμε, το κάναμε με πολύ διαφορετικό τρόπο. Αλλά όταν είσαι μέσα σε αυτό, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να σταθείς απ’ έξω και να κάνεις τέτοιες κρίσεις. Νομίζω ότι το album “Countdown to Ecstasy” (1973), όπως είπες, ήταν ίσως η πρώτη μας προσπάθεια να προσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε ως συγκρότημα.
Έχω διαβάσει ότι ο Frank Zappa ήταν οπαδός των Steely Dan και ότι οι Steely Dan άκουγαν πολλή απ’ τη μουσική του. Ξέρετε τίποτα γι’ αυτό;
Όχι, συνάντησα τον Frank μερικές φορές, αλλά πραγματικά δεν ήξερα πολλά γι’ αυτό.
Λίγους μήνες νωρίτερα έκανα μια πολύ καλή συνέντευξη με τον Randy Brecker (Brecker Brothers, Blood Sweat & Tears, Bruce Springsteen), τον τρομπετίστα και μου είπε ότι όλοι όσοι πήγαιναν σε μια ηχογράφηση των Steely Dan, ήξεραν ότι θα έκαναν 20 ή 30 takes, οπότε κρατούσαν τις καλύτερες γραμμές για το τέλος. Είναι αλήθεια;
Ω, υπέροχα! Είναι φανταστικός. Σίγουρα υπήρχε προσπάθεια για να πάρεις την καλύτερη απόδοση. Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ με την ιδέα ότι ήταν απαραίτητα 30 takes για πάρεις την καλύτερη απόδοση. Η εκτέλεση στο “My Old School” (σ.σ: από το “Countdown to Ecstasy” -1973) έγινε μ’ ένα take. Όταν έκανα το “Hot Stuff” για την Donna Summer, αυτό έγινε με μ’ ένα take. Οπότε, από τη σκοπιά μου, νομίζω ότι οι πρώτες εκτελέσεις είναι οι καλύτερες, γιατί δεν το σκέφτεσαι υπερβολικά.
Αυτό μου είπε ο Ron Carter (Miles Davis Quintet -κοντραμπάσο) πέρυσι: «Στο πρώτο take παίζεις τη μουσική, στο δεύτερο take παίζεις τον εαυτό σου».
Και κάθε φορά που παίζεις έχεις την τάση να το σκέφτεσαι υπερβολικά. Τότε γίνεται άσκηση αντί για συναισθηματική εμπειρία.
Γιατί οι Steely Dan είχαν άθλια εξώφυλλα στα albums; Ήταν συνειδητή απόφαση ή απλώς δεν μπορούσατε να βρείτε καλύτερο artwork;
Πραγματικά, δεν μ’ ένοιαζε. Πίστευα ότι αν κάποιος ένιωθε ότι ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν ν’ αναλάβει το εξώφυλλο του album, είναι εντάξει από την μεριά μου. Είχα άλλα πράγματα για τα οποία έπρεπε ν’ ανησυχώ.
Τι σημαίνει για εσάς η είσοδος σας στο Rock and Roll Hall of Fame με τους The Doobie Brothers το 2020;
Σίγουρα, από πολλές απόψεις είναι σαν να κερδίζεις ένα Grammy ή είναι σαν να λαμβάνεις οποιουδήποτε είδους προσοχή και σεβασμό από τους συναδέλφους σου, είναι υπέροχο πράγμα. Σου δίνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης και επίσης σε κάνει να νιώθεις ότι πράγματι κάτι έχεις κάνει στη ζωή σου. Λοιπόν, ναι, το θεωρώ τιμή, απολύτως.
Πώς συνέβη να γνωρίσετε και να παίξετε με τον Jimi Hendrix;
Δούλευα σε ένα μαγαζί μουσικών ειδών, στη 48η Οδό στη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκονταν όλα τα μαγαζιά μουσικών ειδών, απέναντι από το Manny’s, που ήταν το Jimmy’s Music Shop. Ένας κύριος μπήκε μέσα ονόματι Jimmy James και είχε ένα είδος σαραβαλιασμένης Fender Duo-Sonic κιθάρας και ήθελε να πάρει κάτι ωραίο και νέο. Επίσης κατασκεύαζα, προσάρμοζα και επισκεύαζα κιθάρες, έτσι είχα ετοιμάσει μια Stratocaster που ήταν για δεξιόχειρα, για να παιχτεί από αριστερόχειρα. Είδα έναν πολύ καλό τύπο και είπα: «Εντάξει, απλώς θα ανταλλάξουμε». Φυσικά, μου αφαιρέθηκαν αμοιβές δύο εβδομάδων από τον μισθό μου, γιατί προφανώς η κιθάρα που του έδωσα άξιζε πολύ περισσότερο απ’ την κιθάρα που πήρα. Αλλά γίναμε φίλοι και πήγα να τον δω να παίζει ένα βράδυ και ο μπασίστας είχε αργήσει, οπότε κατέληξα να παίξω μερικά τραγούδια. Μετά απ’ αυτό είχαμε κρατήσει επαφή και γίναμε, όχι πολύ στενοί φίλοι, αλλά δεν ξέρω αν έχεις φίλους που δεν τους βλέπεις για καιρό, αλλά δεν έχει καμία διαφορά, γιατί μόλις τους ξαναδείς, η σύνδεση βρίσκεται εκεί.
Το διασκεδάσατε όταν ήσασταν μέλος των The Best με τους Joe Walsh, Keith Emerson, John Entwistle και Simon Phillips;
Ω, ναι. Τι συγκρότημα! Δεν γίνεται καλύτερο, γι’ αυτό τ’ ονομάσαμε The Best. Αλλά ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Όλοι παίζαμε τραγούδια που γράφτηκαν απ’ τους άλλους φίλους. Εγώ ήθελα να κάνω τραγούδια που έγραψε ο John Entwistle (σ.σ: The Who -μπάσο) και ο Keith ήθελε να κάνει τραγούδια που είχα κάνει με τους Steely Dan και τους Doobie Brothers. Παίξαμε δηλαδή τ’ αγαπημένα που είχε ο καθένας του άλλου. Πολύ ενδιαφέρον τρόπος να το κάνεις και ήταν απίστευτο! Το μουσικό επίπεδο ήταν τόσο υψηλό. Όταν κάναμε πρόβες, προβάραμε το τραγούδι του John, “Boris the Spider” (σ.σ: από το “A Quick One” των The Who -1966) και για πλάκα, άρχισα να παίζω στην κιθάρα τη μελωδία του “Josh”, το μουσικό θέμα της ταινίας. Φυσικά, τίποτα δεν ξεφεύγει από τον Keith, οπότε αμέσως άρχισε να παίζει ολόκληρο το θέμα, οπότε είπε: «Εντάξει. Λοιπόν, αυτό συμβαίνει» και πηγαίνουμε στο “Night on Bald Mountain” του Mussorgsky, και φυσικά ο Keith ήταν πολύ εξοικειωμένος μ’ αυτόν τον Mussorgsky λόγω του “Pictures at an Exhibition” (σ.σ: η σουίτα για πιάνο του Mussorgsky που ηχογραφήθηκε live από τους Emerson Lake & Palmer στο 1971), οπότε το συγκρότημα ξεκινά αμέσως να παίζει το “Night on Bald Mountain”. Ο John είπε: «Εντάξει. Τι στην ευχή;!», έτσι άρχισε να παίζει τη background μελωδική γραμμή της «Ιεροτελεστίας της Άνοιξης» του Stravinsky και πάλι ο Keith όρμηξε κατευθείαν σ’ αυτό και μην ξεχνάς ότι ο John Entwistle είχε σπουδές κλασικής μουσικής στο Γαλλικό κόρνο. Έτσι, δεν ήταν σαν να βαδίζουμε έναν δρόμο που κανείς δεν γνώριζε. Λοιπόν, όταν το παίξαμε στην Ιαπωνία, οι άνθρωποι μας κοιτούσαν σαν να ήμασταν τελείως τρελοί. Πώς πηγαίνεις από το “Boris the Spider” στο “Josh”, στο “Night on Bald Mountain”, στην «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Stravinsky και πάλι πίσω στο “Boris the Spider”; Απλώς διασκεδάσαμε τόσο πολύ γιατί δεν υπήρχαν όρια. Κανείς δεν είπε: «Έπρεπε να κάνεις αυτό» ή «έπρεπε να κάνεις το άλλο».
Γιατί οι The Best δεν κράτησαν περισσότερο;
Νομίζω ότι ήταν ένα από εκείνα τα πράγματα που απλώς τα κάνεις και αυτό είναι! Ήμασταν όλοι πολύ απασχολημένοι, όλοι είχαμε άλλα projects να κάνουμε και απλώς αποφασίσαμε: «Οκ». Απλώς τσεκάραμε αυτό το κουτάκι. Ο John κι εγώ, ήμασταν φίλοι πριν απ’ αυτό και παραμείναμε φίλοι: Ο Simon Phillips (Toto, The Who -drums), ο Joe Walsh (The Eagles, The James Gang -κιθάρα) και ο Keith, που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή. Μερικές φορές τα πράγματα έχουν τις στιγμές τους. Δεν πρέπει να προσπαθήσεις να τα ξεχειλώσεις.
Πρόσφατα έμαθα, επειδή μίλησα με τον Steve Hackett (Genesis -κιθάρα) ότι ο Keith Emerson ήθελε να δημιουργήσει ένα συγκρότημα με τον Jack Bruce (Cream -μπάσο, φωνητικά) και τον Steve Hackett, αλλά ο Keith και ο Jack Bruce τσακώθηκαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ξέρετε τίποτα για αυτό;
Όχι, δεν το γνωρίζω. Συγνώμη.
Περάσατε καλά παίζοντας στο πάρτι για τα 80ά γενέθλια του Steve Cropper με τους Billy Gibbons, Eddie Floyd και Jason Scheff (Chicago – φωνητικά);
Σίγουρα. Και πάλι, ο Steve Cropper και εγώ είμαστε φίλοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οπότε όχι μόνο απόλαυσα να παίζω στην συναυλία, αλλά πήγα στο κέντρο της πόλης για να συναντήσω τον δήμαρχο του Nashville και του είπα: «Πρέπει να ανακηρύξεις την σημερινή μέρα “Ημέρα του Steve Cropper” στο Nashville του Tennessee» και το έκανε και ανέβηκε στη σκηνή με την διακήρυξη. Έτσι, αυτή η μέρα είναι η «Ημέρα του Steve Cropper» από εδώ και πέρα. Ο Steve είναι τόσο παλιός φίλος, τόσο καλός φίλος. Μένεις πιστός στους φίλους σου, μένεις πιστός στους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεσαι. Στην πραγματικότητα, μόλις έπαιξα στο Nashville τις προάλλες, οπότε ο Steve ήρθε στο soundcheck (σ.σ: δείχνει στην κάμερα του υπολογιστή του στη συνέντευξή μας στο Zoom μια φωτογραφία του με τον Steve Cropper που έχει στο κινητό του), κάθισε και πιάσαμε την κουβέντα.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας την ιστορία πίσω από το solo σας στο “Hot Stuff” (1979) της Donna Summer;
Σίγουρα. Έχει ενδιαφέρον. Με πήραν τηλέφωνο, αλλά δεν ήξερα ότι με πήραν τηλέφωνο, γιατί δεν μου το είπε η βοηθός μου. Αλλά περίπου μια εβδομάδα αφότου με πήρε τηλέφωνο ο Giorgio Moroder (σ.σ: παραγωγός της Donna Summer), η βοηθός μου είπε: «Ω, αυτός ο τύπος ο Giorgio Moroder τηλεφώνησε, αλλά κοίταξα το πρόγραμμά σου και του είπα ότι δεν είχες χρόνο». Είπα: «Λοιπόν, μάλλον θα έπρεπε τουλάχιστον να τον πάρω πίσω». Έτσι, του τηλεφώνησα και μου είπε: «Θα ήθελα να παίξεις σε αυτό που κάνω με μια καλλιτέχνιδα που ονομάζεται Donna Summer. Θα ήθελα να έρθεις και να δουλέψεις ως studio μουσικός». Είπα: «Εντάξει. Τι είδους μουσική είναι;» και είπε: «Λοιπόν, στην πραγματικότητα είναι disco» και έχω κάνει τόσα πολλά disco albums που απλώς είπα: «Ξέρεις, γιατί δεν παίρνεις τηλέφωνο τον Jay Graydon (σ.σ: Barbra Streisand, Jackson Five, Dolly Parton) ;». Υποθέτω ότι είχε τηλεφωνήσει στον Jay και του είπε: «Όχι, τηλεφώνησε στον Skunk». Έτσι, μου τηλεφώνησε και του είπα: «Εντάξει. Είμαι χαρούμενος που το κάνω, αλλά θέλω απλώς να κάνω αυτό που θέλω να κάνω. Αν είσαι εντάξει μ’ αυτό, θα δοκιμάσουμε κάτι στην ηχογράφησή σου» και είπε: «Γι’ αυτό σου τηλεφωνώ. Θέλω να κάνεις ό,τι θέλεις». Έτσι, συνειδητοποίησα ότι όλες μου οι κιθάρες ήταν στον δρόμο, πραγματικά δεν είχα τίποτα. Χρειαζόμουν μια κιθάρα, οπότε πήγα σ’ ένα κέντρο κιθάρας όπου πήγαινα συνέχεια και ήξερα πολύ καλά τον ιδιοκτήτη και του είπα: «Χρειάζομαι μια κιθάρα τώρα. Πηγαίνω για μια ηχογράφηση, χρειάζομαι κάποια» και γελούσε και είπε: «Λοιπόν, υπάρχει αυτό το κουτί στη μέση στο πάτωμα που λέει: “Αγόρασέ με 25 δολάρια”» και ήταν 5 ή 6 κιθάρες σ’ αυτό. Έτσι, προχώρησα και διάλεξα την Burns Bison και είπα: «Αυτή είναι υπέροχη». Τον πλήρωσα 25 δολάρια, άρπαξα μια εξάδα Budweiser και ξαναπήγα στα Rusk Studios και κάναμε το “Hot Stuff” και μετά επέστρεψα για να κάνω το “Bad Girls” μ’ ένα synthesizer κιθάρας και στην συνέχεια τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Λοιπόν, ναι, μια κιθάρα των 25 δολαρίων. Όποιος λέει ότι πρέπει να έχεις ένα ακριβό όργανο για ν’ ακούγεσαι καλά, θα ‘πρεπε να διαφωνήσω μ’ αυτό.
Υπάρχει μια καταπληκτική φωτογραφία σας με τον Rory Gallagher στα παρασκήνια μετά από μια συναυλία των Doobie Brothers το 1976 στο Spectrum της Philadelphia. Θυμάστε εκείνη τη συνάντηση με τον Rory;
Τη θυμάμαι και τον είχα συναντήσει μια-δυο φορές νωρίτερα. Απλώς τον είχα σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Ήταν πραγματικά σπουδαίος μουσικός και πραγματικά σπουδαίος άνθρωπος.
Δηλώσατε ότι τα συγκροτήματα της Βρετανικής Εισβολής (British Invasion) έκαναν τεράστια χάρη στους Αμερικανούς μουσικούς. Θα μπορούσατε να μας το εξηγήσετε αυτό;
Ναι! Πίστευα ότι η αμερικανική δημοφιλής μουσική είχε αρχίσει να γίνεται πολύ χαριτωμένη. Ο Jerry Lee Lewis -κάναμε μια συναυλία μαζί- το περιέγραψε ως «την εποχή των Bobbys». «Τα πάντα ήταν Bobby: Bobby Vee, Bobby Rydell, Bobby, Bobby, Bobby και το rock ‘n’ roll άρχισε να γίνεται πραγματικά άνοστο». Έτσι, πίσω στη δεκαετία του ‘60 όταν συνέβαιναν όλα αυτά -δεν νομίζω ότι το έκαναν επίτηδες- αλλά οι Βρετανοί επέστρεψαν στις αμερικανικές ρίζες, οι Stones, οι Beatles, οι πάντες, οι Kinks, οι Yardbirds και οι Pretty Things, επέστρεψαν στις αμερικανικές ρίζες και πήραν τις βασικές αρχές και ξαφνικά υπήρξε μια αναβίωση των BB King, J.B Hutto & the Hawks και Muddy Waters. Έπαιρναν αυτά τα αμερικάνικα τραγούδια και τα μεταμόρφωναν και μετά, όταν έγιναν πολύ δημοφιλείς στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν σαν να λένε: «Έι παιδιά, θυμηθείτε αυτό. Θυμηθείτε τις ρίζες σας». Νομίζω ότι ναι, έκαναν μεγάλη χάρη στην αμερικανική μουσική σκηνή.
Στην ταινία “Blues Brothers 2000” (1998) είστε μέλος των Louisiana Gator Boys μαζί με τους BB King, Eric Clapton, Dr. John, Bo Diddley, Steve Winwood. Απολαύσατε το να παίζετε με όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Ναι, απολύτως. Είναι όλοι φίλοι και ήταν μια ευκαιρία για ένα σωρό τύπους να μαζευτούν για πέντε μέρες, να κάνουν παρέα και να γυρίσουν μια ταινία. Ήταν φανταστικό.
Παίξατε με τους Spirit στο album “The Thirteenth Dream” (1984). Διασκεδάσατε το να παίζετε μαζί τους;
Το διασκέδασα. Ο Randy California (κιθάρα, φωνητικά) ήταν πολύ καλός φίλος. Ήταν στο συγκρότημα του Jimi (σ.σ: Jimmy James and the Blue Flames), παλιά, και ήμασταν φίλοι για πάρα πολλά χρόνια. Πάντα πίστευα ότι ήταν εύστροφος κιθαρίστας, μουσικά δεν φοβόταν πολύ και ήταν επίσης υπέροχος άνθρωπος. Στην πραγματικότητα, μου λείπει και ήδη ήξερα ότι μέσα του ήταν πολύ καλός άνθρωπος και ότι πέθανε προσπαθώντας να σώσει τον 12χρονο γιο του από ένα κύμα, ότι έπρεπε να τον βγάλει απ’ τη θάλασσα, στη Βόρεια Ακτή εκεί στη Hawaii και πέθανε εξαιτίας αυτού. Θέλω να πω, αυτό λέει πολλά για έναν άνθρωπο.
Ήταν απογοητευμένος επειδή κάποιοι λένε ότι ο Jimmy Page πήρε κάτι από το “Taurus” των Spirit για το “Stairway to Heaven; Σας μίλησε ποτέ γι’ αυτό;
Όχι και, με πολλούς τρόπους, νομίζω ότι αυτή η κατάσταση πιθανότατα προκλήθηκε και ξεκίνησε όχι τόσο από τον ίδιο, όσο από ανθρώπους γύρω του. Θέλω να πω, όλοι δανείζονται από όλους. Να πάρει, η αρχή του “Do It Again” (σ.σ: από το “Can’t Buy a Thrill” -1972) προέρχεται κατευθείαν από έναν δίσκο του Horace Silver (σ.σ: “Song for My Father” από το ομότιτλο album του 1964). Αυτό παραείναι! Λοιπόν, όλοι δανείζονται απ’ όλους. Δεν το συζητήσαμε ποτέ.
Συμμετείχατε στο ντοκιμαντέρ “Stars on Guitars” (2020) για τους The Ventures. Πόσο σημαντική ήταν η επιρροή τους σε εσάς;
Εξαιρετικά σημαντική. Μεγάλωσα στην Πόλη του Μεξικού, έτσι άκουγα όλα τα διαφορετικά είδη κιθαριστών και πάντα ήμουν θαυμαστής των The Ventures. Μπήκα στο fan club των Ventures όταν ήμουν 11 ετών, έστειλα ένα γράμμα στον Bob Bogle (κιθάρα), το οποίο είχε ακόμα όταν τον γνώρισα και ήταν πραγματικά τιμή για μένα όχι μόνο να γνωρίσω τους Ventures, αλλά και να κάνω παραγωγή σε albums τους, να παίζω στο συγκρότημα και να τους έχω ως καλούς φίλους.
Jam-άρατε με τους Slash, Orianthi και Richie Sambora στα NAMM Tec Awards το 2015. Απολαύσατε να jam-άρετε μαζί τους;
Σίγουρα. Ο Slash είναι καλός φίλος και ξέρω τον Richie εδώ και μερικά χρόνια και η Orianthi είναι καλή παίχτρια. Ήταν διασκεδαστικό. Ένιωθα σαν τον γέρο, σαν τον παππού σε αυτό το κιθαριστικό πράγμα. Έτσι, απλώς περίμενα να κάνει ο καθένας αυτό που ήθελε και μετά προσπάθησα κάπως να το ολοκληρώσω. Το απόλαυσα πολύ.
Ξαφνιαστήκατε όταν ο Slash σας ζήτησε να του κάνετε μαθήματα pedal steel κιθάρας;
Όχι, γιατί προσπαθούσα να τον πείσω να το κάνει εδώ και χρόνια. Είπα: «Πρέπει να μάθεις να παίζεις pedal steel. Εσύ, έτσι όπως σκέφτεσαι, σκέφτεσαι σαν παίχτης pedal steel. Ο τρόπος που προσεγγίζεις το όργανο, η λογική που χρησιμοποιείς». Έτσι, τελικά τον έπεισα και έκανε φοβερή δουλειά. Η pedal steel κιθάρα δεν είναι ένα εύκολο όργανο για να μάθεις να παίζεις. Πρέπει πραγματικά να αφιερώσεις χρόνο και πρέπει να το παραδεχτώ: Ο Slash έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και προσπάθεια και αυτό φαίνεται.
Ο Keith Emerson μου είπε ότι τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 η μουσική ήταν πιο σημαντική. Ήταν ένα τεράστιο γεγονός όταν οι Beatles κυκλοφορούσαν νέο album. Έπρεπε ν’ ακούσεις το μπάσο του Paul McCartney, έπρεπε ν’ ακούσεις τους στίχους του John Lennon, έπρεπε ν’ ακούσεις την κιθάρα του George Harrison. Σήμερα, κανείς δεν δίνει δεκάρα για το ποιος παίζει ένα κιθαριστικό solo σ’ ένα album της Lady Gaga». Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει ένα τραγούδι που ονομάζεται “Video Killed the Radio Star” (σ.σ: The Buggles -1979)… Επίτρεψέ μου να γυρίσω πίσω, για τους περισσότερους η μουσική προκαλεί εικόνες στο μυαλό. Κάθε άτομο έχει τη δική του προσωπική εικόνα που είναι βασισμένη στη μουσική που ακούει. Από την στιγμή που είπε κάποιος: «Έτσι μοιάζει η μουσική» όλα άλλαξαν. Τώρα, αντί να χρησιμοποιήσεις τη δική σου φαντασία, η εικόνα σού δίνεται. Στη συνέχεια, πέρα απ’ αυτό, τώρα με τα γυαλιά ηλίου, τ’ αθλητικά παπούτσια και τα τζιν, η μουσική έγινε μέρος ενός στυλιστικού πακέτου για τον κόσμο. «Είμαι cool γιατί έχω αυτά τα γυαλιά ηλίου, αυτά τα αθλητικά παπούτσια και έχω αυτό στο iPod μου». Έτσι, η μουσική έγινε λιγότερο εμπειρία παρά ένα είδος αξεσουάρ, με πολλούς τρόπους. Στη συνέχεια, οι συναυλίες και σίγουρα οι Doobie Brothers ήμασταν ένοχοι που μερικές φορές κάναμε show, αλλά η μουσική στη συνέχεια έγινε γεγονός αντί για συναυλία. Ναι, συμφωνώ με τον Keith. Είναι πολύ κακό. Παλιά, όταν ήμουν παιδί, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να διαβάσω τις σημειώσεις (σ.σ: liner notes) του album. Ήθελα να μάθω ποιος έκανε τι. Φυσικά, είχα πολύ σεβασμό. Όταν πήγα να δω την Ella Fitzgerald και τους Jazz All Stars στο Μεξικό, με πήγε ο μπαμπάς μου, ποιός έπαιζε σαξόφωνο; Ο Charlie Parker. Ποιος έπαιζε κιθάρα; Ο Teddy Bunn. Δηλαδή, Θεέ μου! Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν τεράστιος μουσικός από μόνος του. Έτσι, για μένα, η κατανόηση και η γνώση του ποιος έκανε τι, ήταν πραγματικά σημαντικό. Νομίζω ότι ο Keith είχε δίκιο. Νιώθω ότι χάσαμε κάτι.
Είχατε γνωρίσει ποτέ τον Stevie Ray Vaughan;
Ναι. Ήταν πολύ ωραίος τύπος και μ’ άρεσε το στυλ της κιθάρας του. Ήταν πολύ επιθετικός κιθαρίστας, τσακίζοντας το όργανο σαν τον Link Wray. Σχεδόν έπαιζε εναντίον του, αντί να παίζει σ’ αυτό. Μ’ άρεσε πολύ το στυλ του.
Ένας από τους καλύτερους drummer με τους οποίους έχετε δουλέψει ήταν ο Jeff Porcaro (Toto, Steely Dan). Τι το ιδιαίτερο είχε;
Πρέπει να είχαμε κάνει εκατοντάδες ηχογραφήσεις μαζί, ως studio μουσικοί. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις ότι ένας drummer βλέπει την αίσθηση μιας νότας με διαφορετικό τρόπο. Παρόλο που είναι γραμμένες, 1-2-3-4, τέταρτα, το πώς κάθε drummer προσεγγίζει, ας πούμε, παίζοντας ταμπούρο στο δεύτερο και το τέταρτο χτύπημα του μέτρου, καθορίζει το στυλ του. Είναι απειροελάχιστα διαφορετικό και ο Jeff είχε την ικανότητα να μένει ένα μικροδευτερόλεπτο πίσω στο 2ο και το 4ο και έδινε ώθηση στο κομμάτι και άλλαζε την αίσθηση ολόκληρου του κομματιού. Ήταν μοναδικός, απ’ αυτή την άποψη. Λοιπόν, τι μπορώ να πω; Αυτό τον έκανε έναν πολύ ξεχωριστό drummer.
Σας άρεσαν άλλοι κιθαρίστες της εποχής σας όπως ο Tommy Bolin (Deep Purple, Billy Cobham) ;
Μ’ άρεσαν. Υπάρχουν τόσοι κιθαρίστες. Ο Adrian Belew, τον λατρεύω. Είναι υπέροχος και εξαιρετικός άνθρωπος, επίσης. Ξέρεις, είναι δύσκολο να σκέφτομαι όλους τους κιθαρίστες που μ’ αρέσουν. Στην πραγματικότητα αποφεύγω ν’ ακούω άλλους παίκτες. Μετά, τι μπορείς να πεις.
Ποιος είναι ο μουσικός με τον οποίο είχατε την καλύτερη αλληλεπίδραση στη σκηνή;
Για ένα διάστημα, θα έλεγα ότι ήταν ο CJ Vanston γιατί δουλέψαμε μαζί στο solo project. Με τους Ventures, ήταν μαγεία. Δεν ξέρω τι ήταν. Απλώς γλιστρήσαμε σ’ αυτό. Ο Barry Goudreau, ο κιθαρίστας από τους Boston, περάσαμε υπέροχα παίζοντας μαζί. Επειδή έχουμε πολύ διαφορετικά στυλ, έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να τα κάνουμε ένα. Ο “Mousey” Thompson που παίζει στο συγκρότημα μας, τους American Vinyl All Star Band, ήταν drummer στο συγκρότημα του James Brown. Έχουμε κολλήσει, γιατί έπαιξα με τον James Brown για κάποιο καιρό και έχουμε κολλήσει μαζί. Διασκεδάζουμε περισσότερο απ’ όσο αντέχω. Κι ο John Entwistle! Τα φωνητικά και το μυαλό γίνονταν ένα όποτε παίζαμε μαζί.
Διάβασα στο βιβλίο του Al Kooper (“Backstage Passes and Backstabbing Bastards: Memoirs of a Rock ‘N’ Roll Survivor” -1998) ότι ήσασταν στενοί φίλοι και ότι κάνατε ένα album μαζί (“Championship Wrestling” -1982). Απολαύσατε εκείνη την εποχή;
Απολύτως. Μ’ αρέσει ο Al, είμαστε φίλοι για αρκετό καιρό. Δεν τον έχω δει εδώ και κάμποσο, αλλά τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση ως μουσικό, πρωτοπόρο, σπουδαίο παραγωγό και παίχτη.
Ήσασταν απ’ τους μουσικούς που επισκέφτηκαν τον Λευκό Οίκο το 2018. Πώς ήταν να συναντάς τον Donald Trump;
Πήγα εκεί επειδή ασχολήθηκε με τη δημιουργία μιας νομοθεσίας που θα αποκαθιστούσε τις πληρωμές πνευματικών δικαιωμάτων για μουσικούς που ηχογράφησαν μουσική πριν από το 1972, ειδικά για πολλούς μαύρους μουσικούς που δεν έλαβαν ποτέ πνευματικά δικαιώματα για το παίξιμό τους που χρησιμοποιήθηκε σε rock ‘n’ roll συλλογές και άλλα. Έτσι, είχα μεγάλο σεβασμό που το έκανε αυτό, όταν ένας Πρόεδρος αφιερώνει χρόνο από τη ζωή του για να βοηθήσει τους μουσικούς. Έχω πάει πολλές φορές στον Λευκό Οίκο, ούτως ή άλλως, επειδή κάνω πολλή δουλειά για την κυβέρνηση των ΗΠΑ (σ.σ: ως σύμβουλος άμυνας).
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Jeff “Skunk” Baxter για τον χρόνο του.
Official Jeff “Skunk” Baxter website: https://www.jeffskunkbaxter.com/
Official Jeff “Skunk” Baxter Facebook page: https://www.facebook.com/skunkbaxter