HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μάρτιος 2025. Είχαμε την μεγάλη τιμή να ξαναμιλήσουμε μ’ έναν πολύ ταλαντούχο μουσικό και έναν υπέροχο άνθρωπο: τον Andy Timmons. Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος από την προηγούμενη συνέντευξή μας, αλλά τώρα ο Andy μόλις κυκλοφόρησε ένα καταπληκτικό νέο studio album, το “Recovery”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Ποια ήταν η μουσική σας πρόθεση στο “Elegy for Jeff”, προφανώς ένας φόρος τιμής στον Jeff Beck;
Προφανώς, ο Jeff μας άφησε πριν από μερικά χρόνια και οι περισσότεροι από εμάς, ειδικά εγώ, πίστευα ότι θα ήταν μαζί μας για περίπου άλλα 20 χρόνια. Θα είναι απλώς αιώνιος και η μουσική του σίγουρα είναι, οπότε, όταν έφυγε, ήταν προφανώς μια πολύ θλιβερή στιγμή για όλους εμάς που τον σεβόμασταν τόσο πολύ. Θέλω να πω, ήταν πολύ φυσικό να γράψω ένα μουσικό κομμάτι, το κάνω συχνά. Πολλή απ’ την μουσική μου προέρχεται από την αντίδρασή μου σε πράγματα που συμβαίνουν ή απλώς προσωπικά πράγματα που περνάω, αλλά ήθελα να βρω κάποιο είδος μελωδίας (σ.σ: παίζει μερικές νότες του κομματιού στην Signature Ibanez του). Δεν προσπαθώ ν’ ακούγομαι τόσο πολύ σαν τον Jeff, αλλά προσπαθώ να θυμίσω λίγη απ’ αυτή την ομορφιά και το συναίσθημα που εξέλιξε και μπόρεσε να παρουσιάσει καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον. Αυτό λέω πάντα για τον Jeff, ότι συνέχιζε να εξελίσσεται σε κάθε περίοδο της καριέρας του, συνέχισε ν’ αλλάζει και να πιέζει τον εαυτό του και όταν έκανε αυτό το υπέροχο κομμάτι, το “Where Were You” (σ.σ: από το “Jeff Beck’s Guitar Shop” -1989 – ο Andy παίζει τη μελωδία του στην κιθάρα), αυτό το έκανε με το tremolo και ήταν ξεκάθαρο ότι έψαχνε κάτι νέο και εκφραστικό. Όταν τελικά έκανε το album “Emotion & Commotion” (2010), αυτός ήταν ο δίσκος που μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω ότι απλώς ανεβάζει τον πήχη των δυνατοτήτων της κιθάρας ως εκφραστικό όργανο.
Έτσι, για να τον τιμήσω, προσπάθησα να το αποτυπώσω, κάτι που πάντα προσπαθούσα να κάνω ακόμα και πριν την δική του πορεία. Ανέκαθεν αυτό ήταν για μένα η μουσική, είναι αυτή η διέξοδος, νομίζω για όλους τους κιθαρίστες, οποιονδήποτε καλλιτέχνη, κάθε μουσικό, είναι η διέξοδός μας για να μιλήσουμε, να μιλήσουμε στο όργανο, στην ποίηση, στους στίχους, όποια κι αν είναι η τέχνη, στη ζωγραφική, στην γλυπτική, ο,τιδήποτε μπορεί να είναι, ως αντανάκλαση του εαυτού μας, αλλά ίσως και ως αντανάκλαση των ανθρώπων που νιώθουν την τέχνη. Έλαβα πολλά υπέροχα σχόλια γι’ αυτόν τον δίσκο και άλλα κομμάτια που έχω γράψει, ο κόσμος λέει ότι αντλεί απ’ αυτά κάποια από τα συναισθήματά του και αυτό για μένα είναι η επιτυχία. Ήθελα, λοιπόν, να ξεκινήσω τον δίσκο για να πω στον Jeff: «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπάμε και σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα συνεχίζεις να μας δίνεις». Το σύνολο του έργου του είναι πάντα εκεί, παρόλο που δεν είναι πλέον σωματικά εδώ, ας συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε και ας συνεχίσουμε να το απολαμβάνουμε. Πηγαίνετε σήμερα ν’ ακούσετε το “Nadia” (σ.σ: από το “You Had it Coming” -2000), πηγαίνετε ν’ ακούσετε αυτό το όμορφο μουσικό κομμάτι. Ακούστε την εκτέλεση του “Nessun Dorma” (σ.σ: από το “Emotion & Commotion” -2010), ακούστε το “Where Were You” αλλά ακούστε και το “Shapes of Things” (1966) των Yardbirds, ακούστε το πρώτο album των Jeff Beck Group (σ.σ: “Truth” -1968) με τον Rod Stewart στα φωνητικά, είναι το καλύτερο rock που έχει ηχογραφηθεί ποτέ και τόσα πολλά ωραία κομμάτια. Ακούστε τον τρόπο που παίζει το “Moon River” με τον Eric Clapton στα φωνητικά (σ.σ: από το “Meanwhile” του Clapton -2024), μια από τις μεταγενέστερες ηχογραφήσεις του, πολύ καλό. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτήν την ερώτηση (γέλια).
Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να πετύχετε τον Jeff Beck-ικό τόνο στο “Elegy for Jeff”;
Ενώ λέω «Δεν προσπαθώ ν’ ακούγομαι σαν τον Jeff», πολύ ειλικρινά προσπαθούσα και δεν νομίζω ότι έβγαλα τον σωστό τόνο (σ.σ: παίζει την εισαγωγή στην Signature Ibanez του). Έπρεπε να το ηχογραφήσω μ’ αυτή την κιθάρα, αλλά η κιθάρα και ο ενισχυτής που χρησιμοποίησα -αυτό συνέβη πριν γράψω το τραγούδι, πριν από περίπου 5 ή 6 χρόνια- μπήκα στο Διαδίκτυο και βρήκα μια Jeff Beck Signature κιθάρα, ήθελα απλώς να νιώσω πώς ήταν η κιθάρα του και να δω για το tremolo, τον καβαλάρη και τους μαγνήτες, την πήρα αλλά δεν αφιέρωσα πολύ χρόνο. Όταν ήρθε η ώρα να κάνω αυτό το κομμάτι σκέφτηκα: «Α, πρέπει να βγάλω έξω αυτή την κιθάρα» και γνώριζα από συνεντεύξεις ότι χρησιμοποιούσε έναν μικρό ενισχυτή, τον Fender Pro Junior, μ’ ένα ηχείο 10 ιντσών, είναι ένας πολύ μικροσκοπικός ενισχυτής. Λοιπόν, αυτή είναι η κιθάρα συνδεδεμένη κατευθείαν στον ενισχυτή και χρησιμοποίησα το Keeley Halo (σ.σ: πετάλι) μου στην κονσόλα της μίξης, έτσι είναι αυτή η κιθάρα, αυτός ο μικροσκοπικός ενισχυτής και προσπαθούσα να βγάλω αυτόν τον εκλεπτυσμένο ήχο (σ.σ: παίζει μερικές νότες), είναι καθαρός, αλλά έχει λίγη βρωμιά. Αυτός ο ήχος που ακούς τώρα είναι ο Keeley Mk3 Driver μου μέσω ενός Suhr SL68 (σ.σ: κεφαλή ενισχυτή), είναι αντίγραφο Marshall και από πάνω είναι ένας αληθινός Marshall ’68 Stereo, δεν είμαι σίγουρος αν ακούς το stereo (σ.σ: παίζει ξανά μια μελωδία από το κομμάτι). Αυτό είναι (γέλια).
Μου αρέσει πολύ το “Love > Hate” από το “Recovery”. Τι σας ενέπνευσε να το γράψετε;
Ο κόσμος. Πολύ σκόπιμα δεν ασχολούμαι με την πολιτική όταν κάνω συνεντεύξεις, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει μεγάλος διχασμός με πολλή ανεντιμότητα και πολλοί κατευθύνουν τους ανθρώπους προς το φόβο και το μίσος και αυτό είναι πάντα επικίνδυνο. Κάθε φορά που συνέβη αυτό στην ιστορία, άσχημα πράγματα συνέβησαν. Έτσι, η ζωή μου βασίζετα πραγματικά στον σεβασμό, την ενσυναίσθηση και τη φροντίδα για τους άλλους ανθρώπους και αρνούμαι να το εγκαταλείψω αυτό και δεν θα φτάσω στο σημείο να φοβάμαι και να σιχαίνομαι τους ανθρώπους. Παίρνω τους πάντες στα σοβαρά, αν κάποιος με κακομεταχειρίζεται, είναι μια διαφορετική ιστορία. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και υπάρχει καλύτερος τρόπος απ’ το να νιώθω αρνητικά για τους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι από κάπου ή πιστεύουν ορισμένα πράγματα, ακόμα και στη χώρα μου, είτε θρησκευτικά είτε πολιτικά. Αν δω κάποιον στον δρόμο, δεν ξέρω τι πιστεύει πολιτικά, δεν ξέρω τι πιστεύει θρησκευτικά, αλλά ένας προς έναν, ως άνθρωπος, ξέρω ότι μπορώ να συνδεθώ μ’ αυτό το άτομο, ξέρω μέσα μου ότι τα ίδια πράγματα είναι σημαντικά: Ο Σεβασμός, το νοιάξιμο, η ενσυναίσθηση και η αγάπη ανεξάρτητα από το τι του έχουν βάλει στο μυαλό ή αν αισθάνεται μέσα του άγχος ή οτιδήποτε άλλο.
Έτσι, αν μπορείς ν’ αφαιρέσεις όλον αυτό τον αποπροσανατολισμό, να τον απομακρύνεις, η αγάπη είναι μεγαλύτερη από το μίσος. Πάντα θα είναι: Η αγάπη της μητέρας για το παιδί, ο κοινός σεβασμός και η αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, όλα τα ζωντανά πράγματα, για τη Γη. Πάντα έλεγα στον γιο μου όταν μεγάλωνε: «Δεν είναι τόσο δύσκολο, απλώς να είσαι καλός με τους ανθρώπους». Αν δεν σου φέρονται καλά, τότε, είναι διαφορετική ιστορία. Εντάξει, δεν λέω: «Μην είσαι σε επιφυλακή», «μην έχεις ανοιχτές τις κεραίες σου» γιατί έχω δυνατές κεραίες, αλλά η αρχική επαφή θα είναι πολύ θετική. Θα είμαι σ’ αυτό όσο πιο θετικός μπορώ και έτσι ακριβώς αντιδρώ και σε μια μουσική κατάσταση, δεν είναι διαφορετικό. Λοιπόν, αυτό είναι το θέμα (γέλια). Κάθε τραγούδι στον δίσκο, υπάρχει λίγο σκοτάδι, αλλά πάντα υπάρχει αισιοδοξία, δεν θέλω να υποχωρήσω, γιατί μπορώ εύκολα να κουλουριαστώ στη γωνία για το υπόλοιπο της ζωής μου. Υπέφερα από κατάθλιψη, επηρεάζομαι εύκολα έντονα από πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά η μουσική ήταν πάντα η παρηγοριά και η διέξοδος για να ξεπεράσω αυτά τα πράγματα, οπότε, αυτή είναι μια πολύ καλή περιγραφή του τι είναι αυτό το τραγούδι (γέλια).
Ο ήχος της κιθάρας σας στο “Why Must It Be So?” είναι φανταστικός. Πείτε μας όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε γι’ αυτό το κομμάτι.
Νομίζω ότι αυτή είναι η Strat του ’65 μου, δεν την έχω στο δωμάτιο αυτή τη στιγμή, αλλά έχω μια λευκή ξαναφινιρισμένη Fender Stratocaster του 1965 και το ’65 δεν θεωρείται σπουδαία χρονιά για τις Strats, αλλά αυτή ακούγεται πραγματικά υπέροχα. Αυτό είναι όλο (σ.σ: παιγμένο) στον μαγνήτη του τάστου και ναι, αυτή μπορεί να είναι η αγαπημένη μου σύνθεση στον δίσκο μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν οι Beatles σ’ αυτή, υπάρχει ο Chopin σ’ αυτή, υπάρχουν οι Procol Harum (σ.σ: παίζει τη μελωδία του). Ταξιδεύουμε ήδη σ’ αυτήν την πρώτη επανάληψη της μελωδίας, έχει μερικές έξυπνες μικρές μετατροπίες (σ.σ: modulations – ξαναπαίζει και περιγράφει την ακολουθία της συγχορδιών), έχουμε Φα δίεση (F#) και επιστρέφουμε στη Φα και μετά απ’ αυτό, τώρα είμαστε ξανά σε Ντο δίεση (C#), τώρα μία Λα (A). Ο πρώτος ήχος είναι όπως το ηχογραφήσαμε, όπως το έχουμε ηχογραφήσει στο δίσκο, είναι ο Keeley Mk3 Driver μου, ο οποίος έχει ένα πολύ mod blues driver κύκλωμα με το οποίο ξεκίνησα, έτσι, αυτός είναι ο καθαρός ήχος (σ.σ: παίζει ξανά), εδώ είναι ο ενισχυτής, επειδή υπάρχει αυτός ο φωτεινός κουδουνιστός ήχος. Αλλά για τον ήχο στα lead μέρη, πάω στο JHS AT+ πετάλι μου, ακούς αυτό το πετάλι (σ.σ: το χρησιμοποιεί). Αυτός είναι ο ήχος στα lead μέρη από το μαγνήτη της γέφυρας, μετά πάω στο μαγνήτη του τάστου, είναι πολύ λασπωμένο, οπότε, αυτό που κάνω είναι να βάλω μπροστά του έναν διαφορετικό Mk3 Driver στη germanium ρύθμιση, χωρίς πολύ gain, αλλά με πολύ treble (σ.σ: παίζει και δοκιμάζει διαφορετικές επιλογές), χωρίς το Mk3, με το Mk3, έτσι υπάρχει αυτός ο ωραίος σκληρός ήχος. Α, τώρα άλλη μια αντιμετάθεση (σ.σ: transposition), έχουμε τη Λα ματζόρε, η τονική για την Λα ματζόρε είναι η Λα και αυτή είναι μια τρίτη μαζί με μια Φα. Διασκεδάζω αρκετά να σχολιάζω τις μετατροπίες (γέλια).
Ποια είναι η σημασία του τίτλου του album, “Recovery”;
Λοιπόν, σημαίνει πολλά, όπως και με το “Resolution” (2006), υπάρχουν πολλές διαφορετικές έννοιες. Μιλάει λίγο για το τι είναι η instrumental μουσική, παρόλο που μπορεί να έχω ένα συγκεκριμένο νόημα πίσω από το τραγούδι και τον τίτλο του, η μουσική μπορεί να σημαίνει το ο,τιδήποτε γι’ αυτόν που τη λαμβάνει, μπορεί να τους αγγίξει μ’ όποιον τρόπο τη χρειάζονται και ο τίτλος “Recovery” είναι το ίδιο. Η αρχική απάντηση που οι άνθρωποι μπορεί να έχουν όσον αφορά το “Recovery”, μπορεί να σκεφτούν άτομα που κάνουν χρήση ουσιών όπως ο αλκοολισμός ή ο εθισμός στα ναρκωτικά ή ίσως ακόμη και ο εθισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο εθισμός στους υπολογιστές, όλους τους εθισμούς που έχουμε, ότι αναφέρεται στην ανάρρωση (σ.σ: recovery) από αυτό. Αλλά «ανάρρωση» μπορεί να σημαίνει απλώς και η θεραπεία γενικά και η μουσική ανέκαθεν ήταν αυτό για μένα, ήταν πάντα το ασφαλές μέρος για να πάω, όχι μόνο για να νιώσω πράγματα, αλλά καθώς βελτιώθηκα στο όργανο, και να τα εκφράσω. Η μουσική είναι ανάκαμψη (σ.σ: recovery) για μένα, είναι θεραπεία, βάζω στη μουσική που γράφω ό,τι συμβαίνει μέσα μου -είτε είναι χαρούμενο, λυπημένο και ο,τιδήποτε ενδιάμεσο-, πολλά υποσυνείδητα. Πολλά απ’ τα τραγούδια δεν θα μπορούσα να προσπαθήσω να τα γράψω με τον ίδιο τρόπο, πολλά πράγματα συμβαίνουν και παίρνω ένα ψήγμα από μια ιδέα και μετά η ακουστική μου νοημοσύνη, έτσι αποκαλώ την μουσική μας μνήμη, η ακουστική μου νοημοσύνη με καθοδηγεί σ’ αυτό που θέλω ν’ ακούσω και αυτή είναι η ιδέα ανάμεσα σ’ όλα αυτά. Είναι μουσική που ελπίζω να θεραπεύσει τον εαυτό μου, αλλά αν άλλοι άνθρωποι λάβουν ένα μέρος αυτού μέσω της μουσικής, τότε είμαι χαρούμενος.
Κάποιος είπε σε μια πρόσφατη συνέντευξη -αυτό είναι κάτι που δεν το αναγνώριζα καν, το αναγνωρίζω τώρα και μπορεί να είναι πολύ αληθινό- ότι συνήθως υπάρχουν πολλές διαφορετικές διαθέσεις μέσα σε κάθε τραγούδι μου και ειδικά σ’ αυτόν τον δίσκο υπάρχουν πολλά απ’ αυτά που μπορείς να αποκαλέσεις λύπη ή μελαγχολία ή πάλη, αλλά επίσης κάπου μέσα σ’ αυτό το ίδιο κομμάτι θα υπάρχει και κάποια αισιοδοξία όπως στο “Love> Hate”, υπάρχει πολλή επιθετικότητα και σκοτεινή ενέργεια αλλά μετά υπάρχει επίσης και κάποια ομορφιά. Η πρώτη φράση στην αρχή του τραγουδιού είναι πραγματικά όμορφη και μετά επιστρέφει στο τέλος με μια διαφορετική ενέργεια αφού έχουμε περάσει απ’ όλα τα σκατά, στο τέλος, υπάρχει μια επαναδιατύπωση αυτής της μελωδίας και μπορεί να είναι πολύ αναζωογονητική, παρόλο που υπάρχει αυτό το σκοτάδι. Ήταν ωραίο που μου το επισήμανε κάποιος άλλος, γιατί δεν αναγνώριζα καν τι έκανα, αλλά αυτό ακριβώς συνέβαινε (γέλια) και το έκανα για μένα. Η τέχνη ξεκινά πολύ εγωιστικά. Νομίζω ότι κάθε καλλιτέχνης, είτε είναι ζωγράφος είτε γλύπτης είτε στιχουργός, ποιητής, κιθαρίστας, απλώς προσπαθεί να δημιουργήσει την τέχνη που χρειάζεται και θα θέλαμε να την πάρουμε από κάπου αλλού, αλλά δεν προέρχεται από κάπου αλλού, μπορεί να προέλθει μόνο από εμάς, τον καθένα μας ξεχωριστά, είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το εκφράσουμε με τον τρόπο που το εκφράζουμε, το κάνω για μένα. Η αρχή είναι πολύ εγωιστική, αλλά αυτός δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος τρόπος για να σκέφτεται ένας εμπορικός καλλιτέχνης, αλλά σταμάτησε να μ’ ενδιαφέρει να είμαι εμπορικός καλλιτέχνης από τότε που ήμουν στους Danger Danger, αυτό ήταν σπουδαίο σχολείο για μένα και το απόλαυσα. Είδα τον εμπορικό κόσμο όπως ήταν και τις μηχανορραφίες της δισκογραφικής όπως υπήρχε τότε, αλλά αυτό δεν ήταν για μένα.
Ήθελα απλώς να γίνω καλύτερος στην κιθάρα και εξακολουθεί να είναι ο στόχος μου: Θέλω να γίνω καλύτερος συνθέτης, μουσικός και είναι εγωιστικό, είναι αυτό που θέλω να ακούσω. Αλλά και πάλι, αν θες να έχεις εμπορική επιτυχία, πρέπει να σκεφτείς πολλά άλλα πράγματα και δεν μ’ ενδιαφέρουν. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να κρατάω τα φώτα αναμμένα, αλλά πιστεύω ότι με το να είμαι αληθινός με τον εαυτό μου και να είμαι πραγματικά αυθεντικός στη μουσική που θέλω να κάνω και στον τρόπο που θέλω να παίζω, κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει να βελτιώνεται. Μπορώ να το αποδώσω μόνο στο γεγονός ότι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τα πράγματα που είναι αληθινά. Θα αναγνωρίσουν τα πράγματα του τύπου «αυτό είναι διασκεδαστικό για σήμερα, θα διαρκέσει για σήμερα». Θέλω αυτή να υπάρχει για αρκετό καιρό, έτσι ώστε οι άνθρωποι που συνεχίζουν να γνωρίζουν τη μουσική μου, είναι ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου που αντανακλά αυτά που έχω να πω και αυτά που περνάω και αυτό για μένα είναι επιτυχία. Κάπως εξαιτίας αυτού μπορώ να κάνω κάποιες συναυλίες, διδάσκω λίγο, έχω εξοπλισμό με τον οποίο ασχολούμαι, κυκλοφορώ μια signature κιθάρα, όλα αυτά βοηθούν, αλλά η ουσία για μένα είναι, απλώς να συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου και να προσπαθώ να κάνω αυτό που κάνω σε όλο και υψηλότερα επίπεδα και αυτό είναι κάτι που πήραμε από τους Rolling Stones και τους Beatles. Ο Paul (σ.σ: McCartney) και ο Ringo (σ.σ: Starr) συνεχίζουν, ακόμα δημιουργούν, το ίδιο και οι Stones, το ίδιο και ο Jeff Beck όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια, ο Les Paul έπαιζε μέχρι τα 90 του, μας έδειξαν ότι είναι δυνατά αυτά τα πράγματα. Λοιπόν, αυτό είναι. Νομίζω ότι είναι μια μακροσκελής απάντηση στο τι σημαίνει “Recovery” για μένα (γέλια).
Είστε ικανοποιημένος με τα σχόλια που έχετε λάβει μέχρι τώρα για το album “Recovery”;
Ναι, είμαι συγκλονισμένος, πραγματικά. Μερικές φορές, είσαι τόσο κοντά στο έργο σου, είναι δύσκολο να ξέρεις. Κάθε κομμάτι που εξέλιξα, δούλεψα αρκετά για να φτάσω εκεί που μ’ άρεσε και θα είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Φυσικά, το έστειλα σε μερικούς φίλους για να λάβω σχόλια, αλλά μόλις κυκλοφορήσεις κάτι δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να σκεφτούν οι άλλοι. Έχω πολλούς παλιούς οπαδούς μου να μου λένε ότι πιστεύουν ότι είναι η καλύτερη δουλειά μου, οπότε, αυτό είναι κάπως βαρύγδουπο, επειδή ακούς τον πρώτο δίσκο των Van Halen ή ακούς τόσους πολλούς από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, μπορεί πραγματικά ν’ αγαπάς περισσότερο την πρώτη τους δουλειά, τα άλλα πράγματα είναι ωραία, αλλά είναι διαφορετικά. Έτσι, για να λένε ορισμένοι απ’ αυτούς τους οπαδούς ότι είναι η καλύτερη δουλειά μου, με κάνει να νιώθω καλά, γιατί λατρεύεις να είναι σεβαστό το προηγούμενο έργο σου με κάθε δυνατό τρόπο και είμαι ευλογημένος που ο κόσμος εξακολουθεί να λατρεύει το “Electric Gypsy” και το “Cry for You” (σ.σ: και τα δύο από το “Ear X-Tacy” -1994) και μ’ αρέσει να παίζω κάθε βράδυ αυτά τα τραγούδια, αλλά επίσης ελπίζεις να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι και να παράγεις μουσική. Δεν θα γράψω ποτέ άλλο “Electric Gypsy” και “Cry for You” και δεν πρέπει να το προσπαθήσω. Αυτά ανήκουν στην εποχή τους και είναι αυτόνομα ως έργα, αλλά όταν ακούω τον κόσμο ν’ απολαμβάνει επίσης τα νέα τραγούδια, είναι ευλογία και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό γιατί θα τα έκανα ούτως ή άλλως (γέλια). Δεν έχω άλλη επιλογή γιατί αυτό αγαπώ και του δίνω ό,τι χάρισμα έχω, επομένως, είναι υποχρέωσή μου όχι μόνο στον εαυτό μου αλλά σε οποιονδήποτε ακολουθεί αυτό που κάνω να συνεχίσω να δουλεύω πάνω σ’ αυτό, να συνεχίσω να εξελίσσομαι. Αυτό κάνω.
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε τα συναισθήματά όταν ηχογραφήσατε το τραγούδι των Lennon/McCartney “I’m in Love” (ηχογραφήθηκε από τους The Fourmost) στα Abbey Road Studios πέρυσι;
Είναι δύσκολο να το εκφράσεις με λόγια, φίλε, το να περπατάς στο Abbey Road γιατί μοιάζει με τη δεκαετία του ‘60 όταν οι Beatles ηχογραφούσαν εκεί, είναι σαν να μπαίνεις σε μια ταινία που παρακολουθούσες σ’ όλη σου τη ζωή. Θέλω να πω, γεννήθηκα το ’63, οπότε, ακριβώς όταν περνούσαν αυτές τις πόρτες για πρώτη φορά το ’62-’63, αυτά ήταν τα θεμέλιά μου, όλη αυτή η μουσική είναι στο DNA μου, όπως είναι για τόσους πολλούς ανθρώπους, αλλά για μένα κυριολεκτικά από την κούνια. Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση είναι το solo κιθάρας του “I Saw Her Standing There”, στη δεύτερη πλευρά του “I Want to Hold Your Hand” (1963) στην Αμερική, οπότε, το να έχω την δυνατότητα να περπατάω στην αίθουσα και από τουριστικής άποψης είναι συγκλονιστικό, του τύπου «Ω Θεέ μου, αυτή είναι η αίθουσα. Είναι απίστευτο». Αλλά νοικιάσαμε τη αίθουσα, ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό, μπορείς να κλείσεις χρόνο, είναι ένα studio όπως κάθε studio στον κόσμο, κλείνεις ραντεβού, βρίσκεις μια μέρα, πληρώνεις τα χρήματα, πας και δουλεύεις. Έτσι, είναι τόσο εύκολο και ακριβό, αλλά είχα άλλους δύο φίλους που πήγαν μαζί μου, μοιραστήκαμε τα έξοδα, ήταν εκεί περισσότερο ως τουρίστες. Είχαμε κλείσει μια ηχογράφηση 10 ωρών και αφού κάναμε μερικά πράγματα για να ικανοποιήσουμε τις σκοπούς όλων, είχα περίπου 8 ώρες ηχογράφησης και ήμουν εκεί και είπα: «Ωραία, θα κάνουμε λίγη μουσική εδώ».
Έτσι, ηχογράφησα ένα solo κομμάτι που ονομάζεται “Truth” σε solo ηλεκτρική κιθάρα και αυτό έγινε single, αλλά ο κύριος στόχος της ημέρας ήταν να ηχογραφήσω ένα τραγούδι του John Lennon με τίτλο “I’m in Love”. Οι Beatles δεν ηχογράφησαν αυτή τη σύνθεση του Lennon από το 1963, την έδωσαν σ’ ένα άλλο συγκρότημα ονόματι The Fourmost. Οι Fourmost έκαναν μια ok εκτέλεση, αλλά όταν άκουσα το demo του Lennon που εμφανίστηκε σ’ ένα bootleg τη δεκαετία του ’90 σκέφτηκα: «Ω, αυτό θα ‘πρεπε να ήταν τραγούδι των Beatles, είναι τόσο καλό!» Έτσι, είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το «Θέλω να το ηχογραφήσω». Όταν γεννήθηκε η ιδέα να πάμε στο Λονδίνο και στο Liverpool σ’ αυτό το είδος εκδρομής στα αξιοθέατα των Beatles με τους φίλους μου, είπαμε: «Ας δούμε αν μπορούμε να κλείσουμε μια μέρα στο Abbey Road», οπότε, όταν το καταφέραμε, ήξερα ότι αυτό θα κάνω. Έπρεπε, λοιπόν, να βεβαιωθώ ότι είχαν εκεί ένα set Ludwig drums, εξοπλισμό μπάσου και ο μηχανικός ήχου έβγαλε όλα τα μικρόφωνα που χρησιμοποιούσαν τη δεκαετία του ‘60. Με ρώτησε ποιον ήχο ήθελα να βγάλω και του είπα: «Απλώς σκέψου τους Beatles του 1964» γιατί σκεφτόμουν ίσως την εποχή του “A Hard Day’s Night”, να βγάλω αυτόν τον ήχο. Μπορώ να παίξω λίγο σαν τον Ringo, έτσι, έπαιξα τα πάντα: Έκανα το μπάσο, τα drums και τις κιθάρες. Ο Dan Steinhardt από το That Pedal Show έφερε τον Vox AC30 Top Boost (σ.σ: ενισχυτή) του 1961, εγώ την ’65 Strat γιατί έψαχνα το είδος του λαμπερού τόνου κιθάρας του “Nowhere Man” (σ.σ: από το “Rubber Soul” -1965) και νομίζω ότι πλησιάσαμε πολύ κοντά σ’ αυτό και μετά όταν είχαμε το κομμάτι σχεδόν τελειωμένο κάλεσα τον Matt Bissonette (Elton John, Dave Lee Roth -μπάσο), τον φίλο μου από το συγκρότημα των Reddcoats στο οποίο παίζω, να κάνει όλα τα δεύτερα φωνητικά και είναι κάτι που κάναμε από αγάπη.
Δεν υπήρχαν εμπορικές προθέσεις, εκτός από το να ηχογραφήσω αυτό το τραγούδι με τον τρόπο που ήθελα. Και πάλι, ακούγομαι εγωιστής, ήθελα να το ακούσω. Ήθελα να ακούσω το πώς θ’ ακούγεται και το να μπορέσω να το κάνω σε αυτή την αίθουσα, θέλω να πω, χτυπούσα το ταμπούρο μια φορά και άκουγες την αίθουσα, αποτελεί τόσο μεγάλο κομμάτι οποιασδήποτε ηχογράφησης: «Πώς ακούγεται αυτή η αίθουσα;» Αν δεις την solo εκτέλεσή μου στο τραγούδι μου “Truth”, τη solo κιθάρα (σ.σ: παίζει μερικές νότες), έπαιξα αυτό το ωραίο μικρό solo κομμάτι, θα με δεις στην αίθουσα αλλά δεν φοράω ακουστικά και οι περισσότεροι θα έβαζαν ακουστικά. Είχαν μικρόφωνα στις καμπίνες (σ.σ: των ενισχυτών), ήταν ένας stereo εξοπλισμός που είχα μαζί μ’ αυτόν τον Marshall, είχαν μερικά μικρόφωνα στην αίθουσα, αλλά ήθελα απλώς ν’ ακούσω τον ήχο της αίθουσας, οπότε δεν χρειαζόμουν καν ακουστικά. Έπρεπε να παίξω κιθάρα σ’ εκείνη την αίθουσα και απλώς σκεφτόμουν όλη την ιστορία, όχι μόνο τους Beatles, αλλά το “Dark Side of the Moon” (σ.σ: των Pink Floyd -1973) και τόσες άλλες σπουδαίες ηχογραφήσεις που έγιναν εκεί, οπότε, είναι δύσκολο να μην νιώσεις αυτή την παρουσία. Κάποιος με ρώτησε: «Πρέπει να ήταν πραγματικά τρομακτικό να βρίσκεσαι σ’ αυτή την αίθουσα» και είπα: «Ειλικρινά;! Ένιωσα ότι ανήκω εκεί». Μετά το πρώτο λεπτό σκέφτηκα: «Ουάου, αυτή είναι η αίθουσα. Εκεί καθόταν ο McCartney όταν έπαιζε το “Blackbird” και εδώ είναι η καρέκλα στην οποία καθόταν. Εντάξει, έχω δουλειά να κάνω» και απλώς ένιωσα σαν να ήμουν σ’ ένα υπέροχο studio, με υπέροχο προσωπικό και κατάφερα να δουλέψω και δεν φοβήθηκα καθόλου. Πραγματικά ένιωθα σαν στο σπίτι μου, γιατί, κατά κάποιον τρόπο, ήμουν. Επέστρεψα εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα για μένα και είναι παραπάνω από τιμή μου να το κάνω. Μπορείς να γίνεις συναισθηματικός όταν το σκέφτεσαι τώρα (γέλια)! Φίλε, είναι τρελό!
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο αυτοσχεδιασμός;
Όλα ξεκινούν ως αυτοσχεδιασμός είτε πρόκειται για τραγούδι, είτε για solo που ηχογραφήθηκε, θα μπορούσε να αυτοσχεδιαστεί live εκείνη τη στιγμή, οπότε, είναι τα πάντα. Είναι εξαιρετικά σημαντικός για μένα και είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύω συνεχώς. Υπάρχει ένα υπέροχο video στο οποίο έχω αναφερθεί σ’ άλλες συνεντεύξεις με τον σπουδαίο πιανίστα Bill Evans (Miles Davis) που του παίρνει συνέντευξη ο αδελφός του στο Baton Rouge. Ο αδερφός του ήταν δάσκαλος της jazz, τον ρωτούσε για τη διαδικασία της jazz και ο Bill είπε το πιο εύστοχο πράγμα: «Στη σύνθεση, η μουσική ενός λεπτού μπορεί να διαρκέσει ένα χρόνο, αλλά στον jazz αυτοσχεδιασμό, η μουσική ενός λεπτού γίνεται στη διάρκεια ενός λεπτού». Οπότε, νομίζω ότι η πρόθεση είναι η ίδια, για τον αυτοσχεδιαστή της jazz ή του rock, ό,τι τύπος αυτοσχεδιαστή κι αν είσαι, ο σκοπός είναι να προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κάτι όσο το δυνατόν πιο σπουδαίο, κάτι που θέλουμε ν’ ακούσουμε, ξεκινά ως κάτι πολύ εγωιστικό. Ξεκινά με το εξής: «Εδώ εκφράζω τα βάσανα που περνάω, ταξιδεύω αυτή τη χρονική στιγμή», αλλά είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και για τον συνθέτη, γιατί προσπαθεί σε κάθε beat, σε κάθε μέτρο, να εμποτίσει την ίδια ιδέα του «Αυτό θέλω να πω». Τώρα, σ’ έναν αληθινό αυτοσχεδιασμό, η μουσική ενός λεπτού συμβαίνει στη διάρκεια ενός λεπτού. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη, βάζεις όλη την πρόθεση σε κάθε στιγμή και αυτή είναι τώρα, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερη σημαντικό ως σύνθεση. Οπότε, βαδίζω στη γραμμή του «Λατρεύω να αυτοσχεδιάζω στα solos μου», αλλά αν δεν βγάλω ακριβώς αυτό που θέλω όταν ηχογραφώ, θα συνθέσω γύρω του, θα βρω αυτό που θέλω ν’ ακούσω. Αλλά live με το συγκρότημα μου, υπάρχουν μερικά solos που μπορεί να επαναλάβω όπως έκανα στον δίσκο γιατί αν το συνέθεσα για δίσκο, αποτελεί εξίσου αναπόσπαστο μέρος του τραγουδιού όσο και το τραγούδι. Δεν αφιερώνω λιγότερο χρόνο, μάλλον πολύ περισσότερο χρόνο για να το τελειοποιήσω, αλλά φυλάω πολύ υλικό για να είμαι σίγουρος ότι αυτοσχεδιάζω κάθε βράδυ γιατί θέλω αυτή την άμεση σύνδεση και έκφραση όπως στο “Electric Gypsy” και το “Cry for You” και σ’ ορισμένα τραγούδια, θα παίζω διαφορετικά κάθε βράδυ για πάντα.
Αυτό είναι σημαντικό γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί ν’ αντιγράψει αυτό το συναίσθημα μεταξύ καλλιτέχνη, συγκροτήματος και ακροατή. Το δουλεύω κάθε μέρα, το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε μέρα, κάθομαι με μια iReal εφαρμογή για βιβλία και απλώς αυτοσχεδιάζω. Σήμερα ήταν τα “Giant Steps” (σ.σ: John Coltrane -1960), “Autumn Leaves” και “All the Things You Are”, απλώς για να περιηγηθώ στις αλλαγές των συγχορδιών, γιατί ό,τι κάνω στο rock είναι πολύ βασισμένο στο ότι έχω κάνει πολλά απ’ αυτά, ακούγοντας πολλή swing μουσική, bebop και μουσικούς του ‘50 και του ‘60, όπως ο Oscar Peterson που αλλάζουν ρυθμό με συγκεκριμένο τρόπο. Επίσης, μουσικούς που πάντα ηγούνταν μέσα από τις αρμονίες με τόσο όμορφο τρόπο όπως ο Wes Montgomery ή οι jazz τύποι που επηρεάστηκαν από τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 από τον Steve Lukather (σ.σ: Toto, Michael Jackson) ο οποίος επηρεάστηκε από τον Larry Carlton και ο Robben Ford είναι υπέροχος σε αυτό, φυσικά ο Pat Metheny, ένας από τους καλύτερους όλων μας. Ακούω πολύ αυτή τη μουσική, γνωρίζοντας τι επιτρέπει μια σύνθεση. Δεν έχει πάντα να κάνει με το ποιες κλίμακες δουλεύουν, έχει να κάνει με το τι σημαίνουν οι νότες μια συγκεκριμένη στιγμή, αλλά να φτάσεις σ’ ένα σημείο στο όργανο που δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι, η ένταση και η εκτόνωση της μουσικής. Αν υπάρχει μια Λα συγχορδία (σ.σ: την παίζει), θα βρω μια μελωδία γύρω απ’ αυτή που θα παραπέμπει πραγματικά σ’ αυτή την αρμονία (σ.σ: παίζει μια πολύ συναισθηματική μελωδία στην κιθάρα που θυμίζει Jeff Beck). Είναι σημαντικός. Μια ευρεία απάντηση σε μια απλή ερώτηση. Θα μπορούσα απλώς να πω: «Ο αυτοσχεδιασμός είναι πολύ σημαντικός».
Υπάρχει ένα καταπληκτικό video στο YouTube όπου βρίσκεστε στο κοινό στο Bomb Factory του Dallas και ο Steve Vai σας δίνει την κιθάρα του για να παίξετε. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό;
Δεν υπάρχει ιστορία, βλέπεις την ιστορία στο video, αυτό είναι το ωραίο. Ο Steve κι εγώ έχουμε παίξει πολύ μαζί όλα αυτά τα χρόνια, λόγω του κοινού endorsement στην εταιρεία Ibanez, μετά παίξαμε πολύ στη σκηνή, είναι πάντα πολύ ευγενικός και γενναιόδωρος. Όποτε έρχεται στην πόλη, συνήθως με καλεί ν’ ανέβω να παίξουμε. Η συγκεκριμένη συναυλία ήταν λίγο περισσότερο φορτωμένη με παραγωγή, νομίζω ότι ήταν η επέτειος του “Passion and Warfare” (1990), οπότε, υπήρχε πολλή παραγωγή. Είπε: «Φίλε, δεν μπορώ να σε προσκαλέσω να παίξεις, αλλά σε παρακαλώ έλα να σε δω μετά την συναυλία». Έτσι, η γυναίκα μου, εγώ και η καλύτερή μου φίλη, Sylvia, όλοι πάμε και είμαστε εκεί στο κοινό, δεν ξέρει πού καθόμασταν, η συναυλία είναι μια μεγάλη σε διάρκεια συναυλία, πρέπει να ήταν περίπου 2½ ώρες. Στο τελευταίο τραγούδι, ξέρεις, βγαίνει περπατώντας στο κοινό με το ασύρματο σύστημα και η γυναίκα μου και η φίλη της, η Sylvia, ξέρουμε ότι θα δούμε τον Steve μετά την συναυλία, έτσι, πάνε στην τουαλέτα για να φρεσκαριστούν γιατί μετά θα δούμε τον Steve. Λοιπόν, λείπουν, η γυναίκα μου είπε: «Κράτα μου το νερό. Θα επιστρέψω αμέσως» και βλέπω τον Steve να κάνει μια βόλτα προς το πλήθος, τι ωραίο πράγμα, μπορείς να rock-άρεις και να περπατάς στους διαδρόμους. Όταν κατεβαίνει, επειδή κάποιοι είχαν φύγει, βλέπει το διάδρομό μου, κοιτάζει και με βλέπει, ήξερε ότι ήμουν εκεί αλλά δεν ήξερε πού καθόμουν. Λοιπόν, αυτό βλέπεις στο video, βλέπεις το πρόσωπό του να φωτίζεται και χωρίς να το σκεφτεί, η πρώτη του ενστικτώδης κίνηση είναι να μου δώσει την κιθάρα του. Δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει, προσπαθεί να μου δώσει την πένα του, αλλά η πένα μου είχε ήδη βγει από την τσέπη μου, ήμουν έτοιμος (γέλια). Θέλω να πω, ποιος δεν έχει πάει σε μια συναυλίας απλώς ονειρεύοντας «Θεέ μου, μακάρι να μου ζητούσαν να παίξω»;
Το αστείο σ’ αυτό είναι ότι κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Steve εκείνο το βράδυ είχε κάποιες αλληλεπιδράσεις μέσω video όπου σ’ ένα σημείο παίζουν και ξαφνικά ο Joe Satriani εμφανίζεται στην οθόνη. Λέει: «Γεια σου φίλε, τι κάνεις;» και ο Steve λέει: «Παίζω μια συναυλία. Ας τζαμάρουμε». Λοιπόν, είχαν προετοιμάσει αυτό το πράγμα και κατάφεραν να τζαμάρουν πέρα-δώθε μέσω video και σκέφτηκα: «Τι ωραίο είναι αυτό;!» αλλά μέσα μου σκεφτόμουν: «Φίλε, μακάρι να…», ξέρεις. Μετά, περνούν άλλα 30 λεπτά και εμφανίζεται στην οθόνη ο John Petrucci (σ.σ: Dream Theater – κιθάρα). «Γεια σου Steve!» και γίνεται το ίδιο πράγμα, τζαμάρουν, «Ω, φίλε!» Σ’ όλη η συναυλία που παρακολουθώ, ξέρω ότι δεν μπορώ να παίξω live, αλλά θα ήταν τόσο ωραίο. Λοιπόν, είναι ένα από αυτά τα πράγματα: Πρόσεχε τι ζητάς από το σύμπαν, γιατί τότε τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Στο τέλος της συναυλίας, δεν θα μπορούσαμε να το είχαμε προετοιμάσει αυτό. Υποθέτω ότι θα μπορούσαμε. Ήταν τόσο αυθόρμητο, αλλά αυτό το πράγμα αγαπώ στον Steve και αυτό βλέπεις στο πρόσωπό του όταν με βλέπει: «Ω, εδώ είναι ο φίλος μου. Εδώ είναι η κιθάρα μου» (γέλια). Λοιπόν, γύρισα και παίζω προς το μέρος του, έτσι, πίσω μου, αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι όλοι ήταν ανεβασμένοι στις καρέκλες γιατί ήμουν ακριβώς κάτω στη μέση του κοινού, ο κόσμος δεν μπορούσε να δει, είναι στις καρέκλες, μας τραβούσαν video και είπε: «Γύρνα» και έμοιαζε με μια θάλασσα από κάμερες. Ήταν μια πραγματικά γλυκιά στιγμή, κάπως αστεία.
Στις αρχές Ιανουαρίου είχα την τιμή να κάνω μια συνέντευξη με τον Larry Carlton. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την επιρροή του σε σας;
Είναι τεράστια! Μου έμαθε πώς να κάνω bend. Αυτός που θεωρείται ο πρώτος solo δίσκος του, μπορεί να μην είναι ακριβές ιστορικά, ο κόσμος αποκαλεί τον δίσκο “Room 335” (σ.σ: “Larry Carlton” -1978), επειδή υπάρχει αυτό το τραγούδι σ’ αυτόν. Όταν πήρα αυτόν τον δίσκο κάποια στιγμή, όποτε κι αν ήταν, στις αρχές του ‘80, ερωτεύτηκα τον τόνο και το παίξιμό του. Ήταν περίπου την ίδια περίοδο που είχα εμμονή με τον Lukather, χωρίς να γνωρίζω τι έχει πάρει ο Steve από τον Larry. Έχει να κάνει με την επιλογή των νοτών, την αίσθηση, τόσους πολλούς τρόπους για να εκφράσεις μια νότα (σ.σ: παίζει κιθάρα). Αυτό είναι ένα τραγούδι που πάντα ήθελα να διασκευάσω, αυτή ακριβώς τη φράση. Είναι το τελευταίο τραγούδι σ’ αυτόν τον δίσκο, το “(It Was) Only Yesterday”. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπαν από πράγματα που μόλις συνέβησαν και όλα προέρχονται απ’ αυτόν. Αν προσπαθήσεις απλώς να το μιμηθείς (σ.σ: παίζει μερικές νότες από το τραγούδι), είναι εκεί, θέλω να πω, υπάρχουν τρεις πολύ διαφορετικές δυναμικές… τώρα με το δάχτυλο. Μελέτησα τα τέσσερα πρώτα μέτρα αυτού του τραγουδιού και μου πήρε περίπου ένα χρόνο (γέλια). Είναι η άρθρωση, είναι η σαφής έκφραση, αυτό πήρα από τον Larry. Το έκανε σε τόσο υψηλό επίπεδο και περιλάμβανε λίγη παραμόρφωση. Για τον rock τύπο που έχω μέσα μου, αυτό με κράτησε εκεί πέρα, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, παρόλο που γούσταρα τον Joe Pass και τον Barney Kessel εκείνη την περίοδο, το rock ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο ν’ ακούω, γι’ αυτό ο Mike Stern (σ.σ: Miles Davis -κιθάρα) ήταν τόσο σημαντικός όταν μπήκε στη σκηνή την ίδια εποχή με τον Miles Davis το 1981 με το δίσκο “The Man with the Horn” Miles και το live album “We Want Miles” (1982) επειδή είχε μέσα του τον Hendrix.
Μου είπατε στην προηγούμενη συνέντευξή μας το σοκ σας όταν τον παρακολουθήσατε στο Saturday Night Live με τον Miles Davis το 1981.
Ακριβώς! Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν, είχα όμως μετά. Υπήρχε μια τρομακτική αλλαγή εκεί, οπότε όλα συνέβαιναν για μένα ακριβώς στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Έπαιζα αρκετά live με συγκροτήματα στα οποία ήμουν, ό,τι κι αν ήταν, ήμουν 18-19 χρονών και έπαιζα επαγγελματικά αλλά εξελισσόμουν, έκανα μαθήματα jazz για μερικά χρόνια εκείνη την εποχή, ακούγοντας τους παραδοσιακούς τύπους: Barnie (Kessel), Wes (Montgomery), Joe (Pass), αλλά έπαιζα Lukather και μετά ακούω τον Carlton, τον Robben Ford, περισσότερο τέτοια και μετά υπάρχει ο Mike Stern με μια jazz χρωματική (σ.σ: κλίμακα) και bebop λεξιλόγιο αλλά ουσιαστικά με τον Hendrix. Έπαιζε Strat σ’ αυτά τα πρώιμα πράγματα πριν πάει στην Tele του. Ούτως ή άλλως, ήταν μια τόσο σπουδαία στιγμή για μένα ως ένας υποσχόμενος νέος παίκτης να ξέρω ότι όλα είναι μουσική και μετά έβαλα μπρος, ακόμα προσπαθώ! Ο Larry είναι τεράστιος για μένα, μ’ αρέσει το παίξιμό του και ο ίδιος τόσο πολύ. Είμαι ευλογημένος που τουλάχιστον τον έχω συναντήσει μερικές φορές, δεν μπορώ να πω ότι είμαστε στενά φιλαράκια, αλλά ναι, είναι μεγάλη επιρροή για μένα.
Είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη απειλή για αυθεντικούς καλλιτέχνες όπως εσείς; Θέλω να πω κάποιος μπορεί να πληκτρολογήσει τώρα σε πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης: «Γράψε μου ένα τραγούδι όπως το “Cry for You” του Andy Timmons»;
Ουάου! Καλή τύχη. Δεν ανησυχώ γι’ αυτό. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα για τα οποία πρέπει ν’ ανησυχώ, οπότε, εάν οι μηχανές μπορούν να με αντικαταστήσουν, τότε, εδώ είμαστε, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούν επειδή είμαι εγώ. Τεχνητή ή όχι, όπως με πολλούς παίχτες που θα προσπαθήσουν να μιμηθούν και να κάνουν τα δικά τους πράγματα, μπορεί να πλησιάσουν (σ.σ: αυτό που μιμούνται) και αυτό είναι εξαιρετικά τιμητικό, αλλά δεν θα γίνουν ποτέ Stevie Ray Vaughan ή Eric Johnson. Αυτοί οι τύποι μπορούν να συνεχίσουν να προσπαθούν, αλλά γιατί; Πάρε απ’ αυτούς ό,τι αγαπάς, αλλά προσπάθησε να κάνεις το δικό σου, εκτός αν το μόνο που θες να κάνεις είναι να μιμηθείς τους ήρωές σου και δεν υπάρχει κανένα λάθος σ’ αυτό, αλλά παρουσιάζοντας αυτό που λες για την τεχνητή νοημοσύνη, με βάζει στην ψυχική κατάσταση της αληθινής τέχνης και της αληθινής ατομικότητας. Έτσι, είναι δύσκολο να πούμε πού θα καταλήξουν όλα αυτά, υποθέτω ότι είναι ανησυχητικό για πολλούς λόγους, με ψεύτικα videos πραγμάτων που δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα και είναι τεχνητή μουσική. Δεν ξέρω αν αυτό το επίπεδο των μηχανών μπορεί ν’ αναπαραγάγει την ακουστική μου νοημοσύνη και το είδος των πραγμάτων που παίζω, μπορεί να κάνω λάθος (σ.σ: παίζει μια εκφραστική μελωδία στην κιθάρα), αλλά ενώ λέω αυτό, πιθανότατα υπάρχει κάποιο πρόγραμμα που επινοείται αυτή τη στιγμή που είναι πολύ πιθανό να το κάνει. Αλλά δεν μπορώ ν’ ανησυχώ για αυτό, απλώς πρέπει να συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό που κάνω.
Η μουσική του Jimi Hendrix, η μουσική του George Harrison, η μουσική του Santana είχαν επίσης μια έντονη πνευματική πτυχή. Είναι πνευματική η σημερινή μουσική;
Νομίζω ότι ναι, ανάλογα με τον καλλιτέχνη. Όποια και αν είναι η σύνδεση μ’ αυτό που αντιλαμβάνονται ως ανώτερη συνείδηση και αυτό είναι καθαρά η πίστη και το συναίσθημά τους. Σε αυτή την υλική ζωή, δεν νομίζω ότι γνωρίζουμε τίποτα (γέλια). Ξέρω ποια είναι η ερώτησή σου και προσωπικά μιλώντας, φυσικά, είναι πολύ βαθύ για μένα, αλλά δεν ξέρω από πού ακριβώς προέρχεται, έχω μια ιδέα και μια αίσθηση ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ξέρουμε. Εμπλέκονται πολλές εικασίες, αλλά νομίζω ότι αυτοί οι καλλιτέχνες που ανέφερες είχαν πολύ ισχυρές πεποιθήσεις για την πνευματικότητά τους και τη μουσική τους και αυτό φαίνεται. Νομίζω ότι ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Δεν δίνω μια συγκεκριμένη απάντηση γιατί δεν θέλω να κάνω αυτοπροώθηση εδώ, αλλά υπάρχει ένα πνευματικό πράγμα σ’ αυτό που κάνω, αλλά εξαρτάται από τον καθένα ν’ αποφασίσει, τι είναι αυτό ή απλώς το αισθάνεται και αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό. Μια πραγματικά σπουδαία μουσική και ένα πραγματικά σπουδαίο συναίσθημα δεν είναι κάτι που πρέπει τόσο πολύ να το σκεφτείς, αλλά να το νιώσεις. Ελπίζω απλώς οι άνθρωποι να νιώσουν αυτή τη μουσική, όπως κι αν ευθυγραμμίζεται με τις πνευματικές σου πεποιθήσεις ή όχι, αλλά ελπίζω ότι θα την γουστάρουν.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Andy Timmons
Κεντρική φωτογραφία: Larry DiMarzio
Official Andy Timmons website: https://andytimmons.com/
Official Andy Timmons Facebook page: https://www.facebook.com/AndyTimmonsOfficial/
Andy Timmons GuitarXperience website: https://guitarxperience.net/