HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Οκτώβριος 2023. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό τραγουδιστή: τον Roger Chapman. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο frontman των Family, ένα πολύ επιδραστικό ψυχεδελικό/progressive rock συγκρότημα στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και στις αρχές του ‘70. Τα “Fearless” (1971) και “Bandstand” (1972) albums τους επανακυκλοφορούν τώρα σε remastered και εμπλουτισμένες εκδόσεις από την Esoteric Recordings. Ο Roger ήταν επίσης μέλος των Streetwalkers (μαζί με τους John “Charlie” Whitney των Family στην κιθάρα και τον Nicko McBrain -πριν ενταχθεί στους Iron Maiden- στα drums), συνεργάστηκε με τον Mike Oldfield στο “Shadow on the Wall” (1983) single και έχει μια σημαντική solo καριέρα από το 1979. Το πιο πρόσφατο solo album του είναι το “Life In The Pond” που κυκλοφόρησε το 2021. Διαβάστε παρακάτω τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε:
Ποιο ήταν το μουσικό όραμα που είχατε όταν δημιουργούσατε το “Fearless” (1971) album των Family;
Απλώς να κάνουμε ένα καλό album, νομίζω (γέλια). Απλώς να είμαστε ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε πραγματικό μουσικό όραμα, απλώς μαζευτήκαμε και γράψαμε τραγούδια και τα ηχογραφήσαμε και ελπίζαμε ότι ήταν ένα καλό album. Φυσικά, ήταν. Όλα τους ήταν.
Πιστεύετε ότι η νέα εμπλουτισμένη έκδοση 3 CD του “Fearless” από την Esoteric Recordings είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουν οι νεότεροι ακροατές την μουσική των Family;
Ναι φυσικά, δίνει μια διαφορετική εικόνα του τι κάναμε. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη τους κυκλοφορία. Ας ελπίσουμε ότι θα κάνει πολλούς άλλους ανθρώπους και τους αρχικούς ανθρώπους που αγόρασαν το album ούτως ή άλλως, να ενδιαφερθούν περισσότερο να ακούσουν τι πραγματικά συνέβαινε με τους Family εκείνη την εποχή εκτός αυτών των albums.
Το “Fearless” ήταν το πρώτο album των Family με τον John Wetton (King Crimson -μπάσο, φωνητικά). Τι έφερε στο συγκρότημα όταν μπήκε;
Πολλά! Προφανώς την μοναδική του τεχνική στο μπάσο, γιατί ήταν σπουδαίος μπασίστας. Είχε και πολύ καλή φωνή και έπαιζε πιάνο και λίγο βιολί (γέλια). Είναι πάρα πολλά, για αρχή. Για να είμαι ειλικρινής, τον δεχθήκαμε στο συγκρότημα επειδή ήρθε στην οντισιόν και ήταν εξαιρετικός μπασίστας και πολύ ωραίος άνθρωπος. Πολλά άλλα πράγματα, όπως το τραγούδι και το παίξιμο στο πιάνο ήρθαν αργότερα όταν πήγαμε όλοι στο studio. Ο John στην πραγματικότητα μπήκε στους Family όταν ήμασταν στη μέση του album ούτως ή άλλως και ήρθε και έβαλε το μπάσο του αφού είχαμε γράψει όλα τα μέρη.
Λατρεύω το “Take Your Partners” από το “Fearless”. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι;
Έδειξα την επιθετικότητά μου (γέλια). Μόνο ο Poli Palmer (σ.σ: vibes, πλήκτρα, φλάουτο) και εγώ γράψαμε αυτό το τραγούδι. Υποθέτω ότι περνάω διάφορες φάσεις: Μπορώ να γράψω έναν καλό, ήπιο στίχο, αλλά μετά μπορώ να γράψω έναν επιθετικό στίχο και αυτός ήταν ένας επιθετικός στίχος.
Πιστεύετε ότι ήταν λάθος που δεν κυκλοφόρησε το “Glove” ως single από το “Bandstand” (1972) album; Είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Family!
Θέλω να πω, μακάρι να το είχαν κάνει, ήταν ένα από τα τραγούδια μου. Δεν νομίζω ότι το συγκρότημα σκέφτηκε ποτέ να κυκλοφορήσει το “Glove” ως single. Μόλις πρόσφατα το άκουσα αυτό από μία ή δύο πηγές, εκτός από σένα. Απλώς σκεφτήκαμε ότι τα τραγούδια ήταν αρκετά καλά για να τα βάλουμε σ’ ένα album, αλλά αυτό ήταν μόνο ένα από τα δέκα τραγούδια. Αλλά προφανώς, το “Burlesque” ήταν το single και αυτό το οποίο επέλεξαν, γιατί ήταν το πιο άμεσο και με εμπορικό ήχο, τραγούδι. Κανείς δεν ανέφερε ποτέ τίποτα ώστε να είναι το “Glove” το single. Λοιπόν, μακάρι να ήταν. Μάλλον, θα πουλούσε περισσότερο (γέλια).
Έχετε τον Poli Palmer και τον Geoff Whitehorn (Procol Harum -κιθάρα) στο πιο πρόσφατο solo album σας “Life In The Pond” (2021). Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του album;
Ο Poli και εγώ, πάντα δουλεύαμε μαζί τα τελευταία 50 χρόνια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σε όποιο συγκρότημα κι αν είμαι, θ’ αποτελεί μέλος του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φέρνει το παίξιμό του στο βιμπράφωνο και όλα τα synths του και τέτοια πράγματα. Έτσι, εγώ και ο Poli ήμασταν πάντα σε επαφή. Έτσι, απλώς συναντηθήκαμε και είπα: «Έγραφα στο σπίτι», αυτό υποθέτω ότι κάνω πάντα και είπα: «Μπορώ να έρθω και να δουλέψω κάποια νέα τραγούδια που γράφω;» και είπε: «Ναι» και πήγα στο home studio του και απλώς αρχίσαμε να βάζουμε πράγματα στο πρώτο τραγούδι που ήταν στην πραγματικότητα το “Dark Side of the Stairs”. Απλώς έμοιαζε προφανές ότι θα ‘πρεπε να γράψουμε περισσότερο μαζί. Έτσι, επέστρεψα στο studio του, προφανώς πολλές φορές και γράψαμε τα τραγούδια στο studio του και μετά τα ηχογραφήσαμε μαζί. Φυσικά, κανένας από εμάς δεν παίζει στην πραγματικότητα ηλεκτρική κιθάρα, ούτως ή άλλως. Εγώ παίζω ακουστική. Αλλά θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε ηλεκτρική κιθάρα και ο Geoff ήταν πραγματικά η πρώτη επιλογή γιατί, ο Geoff και εγώ, επίσης δουλεύουμε μαζί για 40 χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα έλεγα ότι ήταν φυσική επιλογή να του ζητήσω να βάλει λίγη κιθάρα στα τραγούδια.
Το “On Lavender Heights” από το “Life In The Pond” είναι πραγματικά εκπληκτικό! Τι σας ενέπνευσε να γράψετε αυτό το τραγούδι;
Άκουσα ένα παλιομοδίτικο, βικτωριανό πιάνο τραπεζαρίας και απλώς με ενέπνευσε να γράψω στίχους γύρω από αυτόν τον τύπο ήχου, αυτόν τον τύπο πιάνου. Είναι πολύ απαλό, πολύ μελωδικό, πραγματικά αρκετά ρομαντικό και απλώς με ενέπνευσε να γράψω μερικούς στίχους γύρω από αυτό.
Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε από τους οπαδούς και τον τύπο για το “Life In The Pond” album;
Ναι. Δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Θέλω να πω, έχουμε μερικές εξαιρετικές κριτικές γι’ αυτό, πρέπει ν’ αναφέρω. Πραγματικά υπέροχες κριτικές από όλο τον κόσμο, πολλές στην Αμερική, κάτι που είναι ασυνήθιστο για μένα, επειδή στους Αμερικανούς συνήθως δεν αρέσει το είδος της μουσικής μου. Το λέω μόνο επειδή δεν αγοράζουν τους δίσκους μου (γέλια). Αν κυκλοφόρησε εκεί ή όχι, δεν το ξέρω. Λάβαμε πολύ καλή ανταπόκριση την περίοδο της προώθησης από κριτικούς και τέτοια πράγματα, αν και δεν ξέρω πόσο πραγματικά πούλησε. Μερικές χιλιάδες, θα έλεγα. Όχι εκατομμύρια και όλα αυτά, μόνο μερικές χιλιάδες αντίτυπα, νομίζω. Ξέρεις, όλοι θα θέλουν να απολαύσουν τη μουσική κάποια μέρα (γέλια).
Είστε περήφανος που το “Music in a Doll’s House” (1968) θεωρείται κλασικό album;
Φυσικά! Ω ρε φίλε, ναι! Θέλω να πω, είμαι πραγματικά πολύ τυχερός που είμαι μουσικός. Σ’ όλη μου τη ζωή, δουλεύω σε κάτι που μου αρέσει να κάνω και είναι το χόμπι μου, η ζωή μου. Η ζωή μου δεν εκτείνεται και πολύ πέρα από το να γράφω και να παίζω μουσική και δεν έχει συμβεί εδώ και 60 χρόνια και νομίζω ότι είμαι πολύ-πολύ τυχερός που το έχω αυτό. Έχω πολλά highlights στη ζωή μου, αλλά το “Music in a Doll’s House” είναι ίσως το πρώτο, γιατί ήταν το πρώτο album στο οποίο συμμετείχα και με τους Family φυσικά. Είχαμε μαζί μερικές περήφανες στιγμές και έκτοτε είχα κι άλλες, αλλά δεν θέλω να καυχιέμαι για πράγματα.
Το αγαπημένο μου τραγούδι των Family είναι το “Me My Friend” από το “Music in a Doll’s House”. Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό το τραγούδι;
(Σ.σ: Τραγουδάει τη μελωδία) Και πάλι Θοδωρή, έχει περάσει πολύς καιρός. Ήταν απλώς η έκκλησή μου για την ιδέα της φυσικής ζωής. Δεν γράφω στην πραγματικότητα ερωτικά τραγούδια ή τραγούδια μίσους. Είναι απλώς σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, αλλά προφανώς αναφερόταν σε φίλους και όχι κάποιον σε συγκεκριμένο φίλο που σκεφτόμουν. Και πάλι, δεν θυμάμαι πραγματικά αυτή τη σκέψη με αυτή την έννοια: Ξεκινά με το ν’ απευθυνόμαστε στους φίλους μας, πραγματικά. Έγραψα ποίηση. Όλα όσα γράφω δεν έχουν πάντα σχέση με εμένα. Γράφω ένα τραγούδι για τη μικρή μας σφαίρα, τον κόσμο μας και θέματα και πράγματα, όπως γράφω και πολιτικά. Είναι απλώς οι σκέψεις μου για τα καθημερινά εγκόσμια πράγματα και όσα μου συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή. Ελπίζω ότι αυτό τα εξηγεί, πραγματικά.
Είχατε καταλάβει όταν ηχογραφούσατε το “Music in a Doll’s House” ότι οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις σας ήταν πολύ ασυνήθιστες για τους περισσότερους ακροατές εκείνη την εποχή;
Όχι (γέλια), με μια λέξη. Απλώς κάναμε πρόβες σε ένα προβάδικο στο Leicester. Το Leicester είναι η πόλη από την οποία κατάγονται οι Family. Το συγκρότημα μαζευόταν και προβάραμε νέα τραγούδια που πιθανότατα ο John Whitney (κιθάρα) και εγώ είχαμε γράψει. Απλώς τα προβάραμε και πηγαίναμε στο studio και τα παίζαμε στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι κάναμε κάτι διαφορετικό. Αυτό που πιθανώς το ξεκίνησε -επειδή ήμασταν βασικά ένα 4-μελές ή 5-μελές jazz συγκρότημα- και ξαφνικά, ο John Whitney κι εγώ, αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια. Λοιπόν, υποθέτω ότι επειδή είχαμε νέα τραγούδια, επομένως έπρεπε και να τα ενορχηστρώσουμε μόνοι μας αντί ν’ αντιγράφουμε. Επειδή παίζαμε κι άλλα τραγούδια, απλώς αντιγράφαμε τις αρχικές ενορχηστρώσεις των τραγουδιών των άλλων ανθρώπων. Αλλά τώρα έπρεπε να ενορχηστρώσουμε τα δικά μας τραγούδια, έτσι, δεν είχαμε άλλη επιλογή εκτός από τη δική μας νοοτροπία και τις δικές μας σκέψεις. Όχι, ποτέ δεν πιστεύαμε ότι κάναμε κάτι διαφορετικό. Όχι. Απλώς το κάναμε, υποθέτω. Απλώς τα δημιουργήσαμε στον δικό μας μικρό κόσμο.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του Dave Mason (Traffic -κιθάρα) ως παραγωγός στο “Music in a Doll’s House”;
Πάρα πολύ. Πριν απ’ αυτό, ήταν φίλος, ούτως ή άλλως. Ήταν στους Traffic, με τον Stevie Winwood, και τα δύο συγκροτήματα είχαν φιλία μεταξύ τους, ούτως ή άλλως. Ήμασταν όλοι από τα Midlands της Αγγλίας: Αυτοί ήταν από το Birmingham, εμείς από το Leicester. Είχαμε ένα είδος οπτικής που ήταν παρόμοιο. Έτσι, τον Dave τον έφερε το management μας ως παραγωγό μας. Λοιπόν, ήταν καλό που ήρθε ένας φίλος και μας βοήθησε. Ειδικά, όταν βρίσκεσαι για πρώτη φορά σ’ ένα studio κάνοντας ένα album, χρειάζεσαι κάποιον που να έχει την εμπειρία της ηχογράφησης και ήρθε ο Dave και ήμασταν τυχεροί που τον είχαμε.
Έχετε αναμνήσεις από τη συναυλία των Rolling Stones στο Hyde Park στην οποία εμφανίστηκαν και οι Family, λίγες μόλις μέρες μετά τον θάνατο του Brian Jones;
Ναι, έχω μερικές αναμνήσεις. Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα πράγματα ήταν όταν ο Mick Jagger βγήκε στη σκηνή και απελευθέρωσε όλες τις πεταλούδες, κάτι που ήταν ωραία σκέψη, αλλά δεν κατέληξε πολύ καλά γιατί πολλές πεταλούδες κατέρρευσαν, έπεσαν και ψόφησαν. Τέλος πάντων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Την θυμάμαι, γιατί ήταν αρκετά λαμπερή για εμάς. Χάρηκα επίσης που είδα live τους King Crimson, που λατρεύω. Ήμασταν όλοι μαζί στο ίδιο bill. Νομίζω ότι είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής μου, ήταν μια πολύ καλή συναυλία για όλους τους ενδιαφερόμενους, εκτός από τον Brian, φυσικά. Τέλος πάντων, έτσι έχει η ιστορία.
Πώς νιώσατε όταν ο Ric Grech (μπάσο) άφησε τους Family για να ενταχθεί στους Blind Faith (με τους Eric Clapton, Steve Winwood και Ginger Baker);
Απαίσια! Ήμασταν στην πρώτη μας περιοδεία στην Αμερική, στην πρώτη συναυλία και βρισκόμασταν στο λόμπι του ξενοδοχείου περιμένοντας να πάμε στη συναυλία που ήταν στο Fillmore East στη Νέα Υόρκη και ο manager μας μας είπε στο λόμπι ότι ο Ric θα έφευγε, κάτι που δεν ήταν καλό για την πρώτη μας συναυλία. Φυσικά, τα θαλασσώσαμε στη συναυλία, ήμασταν όλοι στεναχωρημένοι και κάναμε ένα απαίσιο show αν και ήμασταν σπουδαίο συγκρότημα. Ήμασταν ένα πολύ καλό live συγκρότημα. Αλλά εξαιτίας αυτού, το πήραμε τόσο βαριά που δεν μπορούσαμε να κάνουμε μια σωστή συναυλία. Έτσι, μας χτύπησε πολύ άσχημα. Ήταν πραγματικά λάθος χρονικά ο τρόπος με τον οποίο μας συνέβη, ξέρεις, ο τρόπος που το μάθαμε όλοι. Δεν είναι μια καλή στιγμή στη ζωή μου ή στη ζωή οποιουδήποτε άλλου.
Συναντήσατε τον Ritchie Blackmore (Deep Purple, Rainbow -κιθάρα) μια φορά στο Speakeasy Club στο Λονδίνο. Τι σας ρώτησε;
Συνάντησα τον Ritchie μερικές φορές, νομίζω. Νομίζω ότι τον συνάντησα στο Los Angeles. Συνήθως ήμασταν όλοι τόσο μαστουρωμένοι που δεν είμαι πολύ σίγουρος (τρελά γέλια). Ήταν δύο ή οι τρία παιδιά, οι Deep Purple, τα πήγαιναν καλά, αλλά ήθελαν απεγνωσμένα να γράψουν ένα hit single. Με ρώτησαν: «Πώς γράφεις hit τραγούδια;» και ήταν τόσο περίεργη ερώτηση. Υποτίθεται ότι ήταν ο Ritchie που με ρώτησε, νόμιζα ότι ήταν ο Jon (σ.σ: Lord), ο πληκτράς, αλλά ίσως ήταν ο Ritchie. Τέλος πάντων, καλά παιδιά και υπέροχο συγκρότημα, και πάλι. Ξέρεις, φίλοι από εκείνη την εποχή. Δεν ήξερα τι να πω, αλήθεια. Είπα: «Δεν γράφω hit τραγούδια. Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι θα γίνονταν hit τραγούδια. Απλώς γράφω τραγούδια και αν γίνουν hit, είναι φανταστικό». Είμαι μουσικός, όχι κάποιο είδος country/western συνθέτη αίθουσας συνεδριάσεων. Δεν το κάνω αυτό. Απλώς γράφω βασισμένος σ’ ένα ποίημα. Μ’ αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή και μ’ αρέσει η ποίηση, πραγματικά. Δεν γράφω hit τραγούδια. Αν ήταν, ήταν καλά.
Πιστεύετε ότι οι Family θα ήταν περισσότερο δημοφιλές στις Ηνωμένες Πολιτείες αν δεν είχε συμβεί το περιστατικό με τον Bill Graham;
Ενδεχομένως, αλλά το θέμα είναι ότι ο Bill δεν είχε ποτέ τίποτα εναντίον μας. Και πάλι, αυτή ήταν η συναυλία που το management μας, λίγο νωρίτερα, μας είπε ότι ο Ric μας άφηνε. Αυτή ήταν η συναυλία για την οποία μιλούσα ρητά νωρίτερα. Φυσικά, ήμασταν σοβαρά καταρρακωμένοι και νομίζω ότι ήμουν θυμωμένος και παίζαμε σκατά, που το συγκρότημα απλώς έπαιζε σκατά, δεν μπορούσαμε πραγματικά να έχουμε κανένα groove στα τραγούδια. Νομίζω ότι είχα τρελαθεί, ας το θέσω έτσι, και πέταξα πράγματα στη σκηνή και παραλίγο να χτυπήσω τον Bill Graham μ’ αυτό (σ.σ: τη βάση του μικροφώνου). Στην πραγματικότητα δεν τον πέτυχε, αλλά φυσικά τρελάθηκε και ήταν ο μεγαλύτερος διοργανωτής συναυλιών στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την εποχή και δεν νομίζω ότι βοήθησε. Εξακολουθώ να κατηγορώ το περιστατικό με τον Ric Grech για όλα αυτά. Απλώς κατέστρεψε το όνομά μας και τα πάντα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι καλό θέμα, πραγματικά.
Τα πηγαίνατε καλά με τον Peter Grant όταν ήταν tour manager των Family;
Παρά πολύ! Ήταν πραγματικά καλός άνθρωπος. Εξακολουθώ να τον εκτιμώ πολύ, γιατί μου άρεσε ο τρόπος που μανάτζαρε τους Zeppelin. Απλώς νομίζω, αν είχαμε έναν manager τόσο καλό όσο αυτός, βάζω στοίχημα ότι θα ήμασταν τόσο μεγάλοι όσο οι Zeppelin. Αλλά δυστυχώς, δεν είχαμε. Ήταν όμως σπουδαίος manager για αυτούς. Υπήρχαν πολύ λίγοι καλοί managers, ελάχιστοι ήταν αυτοί που έδιναν την καρδιά και την ψυχή τους για το συγκρότημα που μανάτζαραν, τους μουσικούς που μανάτζαραν. Ήταν όμως από τους λίγους που πραγματικά έδωσε τα πάντα, μοιράστηκε τα πάντα μαζί τους. Ειλικρινά, τους έκανε πραγματικά αυτό που ήταν και αυτό που είναι ακόμα. Οπότε, μου άρεσε πολύ που ήταν manager μας. Προσπάθησε όσο μπορούσε. Ήμασταν σε άθλια κατάσταση όταν ο Ric έφυγε μέσα σε μια εβδομάδα ενώ ήμασταν στις Ηνωμένες Πολιτείες και ήρθε ένας νέος μπασίστας, που ήταν ο John Weider (σ.σ: Κατόπιν σύστασης του Peter Grant). Ξεκινήσαμε από την αρχή το συγκρότημα την στιγμή που υποτίθεται ότι θα γινόμασταν μεγάλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν λειτούργησαν όλα πολύ καλά, αλλά ο Pete ήταν υπέροχος. Ήταν ένα μεγάλο ατού για εμάς το σύντομο χρονικό διάστημα που τον γνωρίσαμε.
Ο μύθος λέει ότι οι Jimi Hendrix Experience φοβόντουσαν να βγουν μετά τους Family στα festival. Υπήρχε κάποιου είδους ανταγωνισμός μεταξύ των δύο συγκροτημάτων;
Όχι (γέλια). Ήμασταν όλοι πολύ καλοί φίλοι. Για να είμαι ειλικρινής, συνήθιζαν να μας ζητούν αν μπορούσαμε ν’ ανοίξουμε γι’ αυτούς γιατί τότε, ειδικά, είχαμε ένα πραγματικά υπέροχο show. Ανοίγαμε για τον Jimi γιατί ήταν πολύ δύσκολο να ακολουθήσεις τον Jimi. Αλλά την ίδια στιγμή ήμασταν ένα σπουδαίο συγκρότημα από μόνοι μας και μπορούσαμε να καθαρίσουμε τη σκηνή όπως όλοι. Αλλά, δεν θα πω ότι φοβόντουσαν στο ελάχιστο. Εκείνοι ήταν γίγαντες και εμείς ήμασταν ψαράκια. Αυτοί ήταν φάλαινες και εμείς ήμασταν ψαράκια, αν καταλαβαίνεις την ορολογία μου. Ήμασταν μικρά ψάρια, ήταν μεγάλα ψάρια, αυτό προσπαθώ να πω. Όχι, δεν μπορούσες να «σβήσεις» τον Jimi από τη σκηνή. Ξέρεις, ήταν η ιδιοφυΐα προσωποποιημένη. Ήταν πολύ καλά παιδιά, τα παιδιά με τα οποία έχω δουλέψει κατά καιρούς. Κάναμε κάποια κομμάτια στη δεκαετία του ’60 και στις αρχές του ’70. Ήταν πραγματικά καλοί φίλοι. Κανείς δεν θα μπορούσε να τους «σβήσει», μεταφορικά. Ήταν δύσκολο να βγει κάποιος μετά από μας, αλλά όχι ο Jimi Hendrix. Να είσαι ευγενικός (γέλια).
Πώς συνέβη να παίξει ο Mitch Mitchell (The Jimi Hendrix Experience –drums) στο “Mail Order Magic” (1980) album σας;
Και πάλι, ο Mitch κι εγώ ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Ο Mitch ήταν στο σπίτι όπου έγραφα τα τραγούδια μου. Έκανα demo στο σπίτι του Boz Burrell (σ.σ: King Crimson, Bad Company -μπάσο). Ήμασταν όλοι φίλοι, κάναμε παρέα μαζί και πηγαίναμε στις ίδιες pub. Ο Boz είχε ένα πολύ ωραίο σπίτι με ωραίο studio και όλοι αράζαμε εκεί αργά το βράδυ κάνοντας νυχτερινές ηχογραφήσεις. Λοιπόν, έκανα demo τα τραγούδια μου στο σπίτι του Boz και μετά έρχονταν τα ίδια παιδιά μαζί μου στο studio. Ο Mitch ήταν ένα απ’ τα παιδιά, με τον Poli Palmer επίσης. Όλα τα είδη ανθρώπων. Ένα σωρό παιδιά, ήμασταν όλοι φίλοι, ήμασταν όλοι μουσικοί. Πηγαίναμε να γράψουμε και να ηχογραφήσουμε πράγματα όλη τη νύχτα. Με μια απλουστευτική έννοια, ήταν μέλος της συνθετικής μου ομάδας.
Είναι κολακευτικό που ο John Peel ήταν τεράστιος οπαδός σας; Σε κάλεσε μέχρι και στον γάμο του!
Και πάλι, ο John και εγώ ήμασταν φίλοι. Εννοώ, του άρεσα γιατί ήμουν τύπος από το Leicester και θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά φυσιολογικό. Ναι, ήμασταν καλοί φίλοι και δεν ξέρω… Όλα αυτά τα παιδιά που αναφέρεις είναι φίλοι μου, Θοδωρή. Δεν τους θεωρώ συνεργάτες, ήμασταν μαζί φίλοι. Οπότε, είναι φυσιολογικό αν παντρευόμουν όσο ζούσε ο John, σίγουρα θα τον είχα καλέσει στον γάμο μου (γέλια).
Πόσο συναισθηματικές ήταν για εσάς οι reunion συναυλίες των Family στο Shepherds Bush Empire το 2013;
Α, πολύ. Νομίζω ότι υπήρξαν μερικές στιγμές στη σκηνή που άρχισαν να κυλούν δάκρυα. Απλώς οι αναμνήσεις των πραγμάτων. Ήταν ωραίο που το κάναμε και χαίρομαι που το κάναμε μόνο για λίγο, γιατί σήμαινε πραγματικά πάρα πολλά για τον κόσμο. Η μουσική των Family είναι ούτως ή άλλως αρκετά εσωτεριστική, οπότε υποθέτω ότι χρειάζονταν μόνο μερικές συναυλίες και χαίρομαι που το κάναμε. Δεν νομίζω ότι έπρεπε να το τραβήξουμε περισσότερο. Αλλά ναι, ήταν πολύ συναισθηματικές.
Πιστεύω ότι το “Red Card” (1976) των Streetwalkers είναι πολύ υποτιμημένο album. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό το album;
Ναι, αυτό που είναι αστείο μ’ αυτό είναι ότι καταλήξαμε ως 5μελές συγκρότημα, αλλά όταν πήγαμε να προβάρουμε τα τραγούδια, είχαμε μαζί μας έναν πιανίστα, ο οποίος είχε δουλέψει με εμάς σε πράγματα στο παρελθόν. Έτσι, όταν κάναμε πρόβες στο προβάδικο, μια μέρα πριν πάμε στο studio για ηχογράφηση, ο manager του πιανίστα είπε: «Ο πιανίστας μου θέλει τόσες χιλιάδες λίρες ή δεν πάει αύριο στο studio με εσάς». Έτσι, είπαμε: «Λοιπόν, μπορείς να πας να γαμηθείς!» γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μας καιγόταν καρφί. Αυτή δεν είναι πραγματικά καλή συμπεριφορά από έναν μουσικό προς τον άλλο. Έτσι, του είπαμε να πάει να γαμηθεί και μείναμε πέντε: Δύο κιθάρες, μπάσο, drums και εγώ. Μπήκαμε στο studio και κάναμε ένα υπέροχο album. Νομίζω ότι μας έκανε πιο θετικούς ως συγκρότημα ώστε να το φέρουμε σε πέρας και στην πραγματικότητα το album πήγε πολύ καλά εδώ, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αργότερα, βγήκαμε και περιοδεύσαμε μ’ αυτό στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, οι Streetwalkers τα πήγαν πολύ καλά στην Ευρώπη live, γιατί και πάλι ήμασταν ένα πολύ καλό live συγκρότημα. Ναι, ήταν ένα καλό album.
Το 1976 οι Streetwalkers έκαναν περιοδεία με τους The Who στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πώς ήταν να βρίσκεσαι στο δρόμο μ’ ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα;
(Γέλια) Και πάλι μιλάς για τους φίλους μου. Λοιπόν, ήταν φανταστικά και φυσικά τους άρεσαν οι Family και έκανα παρέα με μερικά άλλα παιδιά από τους Who κατά καιρούς. Ναι, ήταν πάντα πολύ ωραίο να μου το ζητάνε φίλοι που εκτιμούσαν το συγκρότημά μας και ήταν τεράστιο πράγμα να περπατάμε στη σκηνή μαζί τους και να παίζουμε support σ’ αυτούς σε τεράστιες συναυλίες. Ναι, ήταν τόσο καλά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάς είναι φίλοι μου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Έχετε σήμερα κάποια επαφή με τον Nicko McBrain (Streetwalkers, Iron Maiden -drums) ;
Πολύ σπάνια. Τα τελευταία 30 χρόνια, μάλλον τον συνάντησα περίπου 3 φορές και πιθανώς σε αεροδρόμια. Εμείς πηγαίναμε σε μια συναυλία και εκείνος σ’ άλλη. Φαίνεται εντάξει, εγκαταστάθηκε και έζησε πολλά χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, νομίζω, παντρεύτηκε, έγινε θρήσκος, κάτι που με σόκαρε αρκετά όσον αφορά τον Nicko, γιατί δεν ήταν ποτέ θρήσκος στους Streetwalkers (γέλια). Και πάλι, χαίρομαι που βλέπω ότι τα πήγε πολύ καλά με τους Maiden. Δεν έχουμε όμως πολλή επαφή.
Απολαύσατε την συνεργασία σας με τον Mike Oldfield στο single “Shadow on the Wall” (από το “Crises” -1983);
Φυσικά! Φυσικά, γιατί μου έκανε τεράστια χάρη, που ήταν τέτοιο hit στην Ευρώπη. Και πάλι, ήταν πολύ ωραίο που ο Mike μου ζήτησε να πάω και να βοηθήσω στο album και σε πράγματα και το κάναμε καλά. Και πάλι, είναι ένας τύπος που δεν τον βλέπω και πολύ. Τον έχω συναντήσει στο studio μερικές φορές, αλλά δεν τον έχω δει πραγματικά πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό ήταν σπουδαίο! Μου έκανε μεγάλη χάρη, στην πραγματικότητα και δεν θα τον κακολογήσω ποτέ. Το “Shadow on the Wall” είναι σπουδαίο τραγούδι και εγώ έκανα μια υπέροχη ερμηνεία σε αυτό.
Περάσετε καλά παίζοντας με τους Family στο Isle of Wight Festival το 1970;
Ναι, πολλά κορίτσια (γέλια)! Ναι, πολλά, πολύ ωραία κορίτσια. Λοιπόν, ήθελαν να είμαστε σε αυτό με τον Dylan και τους The Band (σ.σ: το 1969, όταν επίσης έπαιξαν οι Family), τον Jimi, όλα τα καταπληκτικά συγκροτήματα εκείνης της εποχής, τους Who -αμάν!-, ακόμα και την Joni Mitchell. Για να είμαι ειλικρινής, το απολαύσαμε που πήγαμε εκεί μόνο και μόνο για να δούμε όλους τους άλλους καλλιτέχνες. Μάλλον, το απόλαυσα πολύ, περισσότερο από το να παίζω. Θυμάμαι περισσότερο να βλέπω τους καλλιτέχνες παρά να κάνω τη συναυλία. Αλλά περάσαμε καλά. Ήταν σίγουρο ότι θα περνούσαμε καλά, και πάλι, γιατί ήμασταν καλό συγκρότημα. Ήταν υπέροχο να βλέπω αυτούς τους άλλους ανθρώπους όπως τον Dylan, τους The Band, την Joni Mitchell, τον Jimi, ακόμα και τον Miles Davis! Απίστευτοι! Απίστευτοι μουσικοί άνθρωποι! Ναι λοιπόν, υπέροχες στιγμές!
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να κάνετε συνέντευξη με τον Rick Wakeman (Yes –keyboards) για την τηλεοπτική του εκπομπή το 2009;
(Τρελά γέλια) Όχι, πραγματικά! Οχι! Είναι καλό παιδί, ξέρεις, πολύ καλό παιδί. Αλλά πρόκειται για μια συνέντευξη. Είμαστε απλώς μουσικοί. Όχι, δεν ήταν μεγάλη υπόθεση. Είναι πάντα ωραίο να σε ρωτάνε όπως είναι ωραίο να με ρωτάς εσύ. Δεν ήταν μεγάλη υπόθεση κάτι τέτοιο.
Σας άρεσαν άλλα συγκροτήματα της εποχής σας όπως οι Soft Machine;
Ούτε κρύο ούτε ζέστη, για να είμαι ειλικρινής. Θέλω να πω, μου άρεσαν πολύ οι Cream, περισσότερο αυτό το είδος jam-αριστού, jazzy rock. Ο Miles Davis φυσικά, αλλά δεν το γνωρίζω πολύ αυτό το συγκρότημα, για να είμαι ειλικρινής.
Τον Αύγουστο, παίξατε στην συναυλία προς τιμήν του John Wetton μαζί με πολλούς άλλους σπουδαίους μουσικούς. Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε την ατμόσφαιρα εκείνης της βραδιάς;
Ήταν πολύ ωραία. Δεν είχα ακούσει ποτέ προηγουμένως για τον χώρο (σ.σ: Trading Boundaries in East Sussex). Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι που συμμετείχαν ήταν μέρος της ζωής του John καθώς ήταν αναμεμιγμένος σε διάφορα συγκροτήματα. Ήταν ένα ωραίο, ζεστό συναίσθημα προς έναν πολύ ωραίο, ευγενικό και σπουδαίο μουσικό. Ήταν ωραίο συναίσθημα, ωραίο πράγμα. Γίνεσαι επίσης συναισθηματικός μ’ αυτό γιατί αν γνώριζες τον John, θα σκεφτόσουν την τραγωδία ότι έφυγε τόσο νωρίς. Ναι, ήταν μια ωραία βραδιά.
Έχω δει μερικές φωτογραφίες από τη δεκαετία του ‘80 μαζί με τον Fish από τους Marillion. Έχω μιλήσει μαζί του και είναι εξαιρετικός συνομιλητής. Τι συζητούσατε μαζί του;
Α, δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να σου πω (γέλια). Συζητήσαμε για κάρυ, ινδικό φαγητό, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων. Αυτά προς το παρόν. Δεν μπορείς να συνεχίσεις μ’ αυτό, πραγματικά (γέλια).
Αναγνωρίζετε την επιρροή σας στα έργα του Peter Gabriel;
Όχι πάρα πολύ, για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχει ίσως μια πρώιμη ομοιότητα, φωνητικά, ίσως κάποια στις συνθέσεις. Νομίζω ότι όλοι μας ήμασταν λίγο-πολύ οι ιδρυτές (σ.σ: προφανώς του progressive rock). Ταυτόχρονα όμως είναι τόσο σπουδαίος μουσικός ο ίδιος, που είναι κάτι παραπάνω από ικανός να γράψει τη δική του ιδιοφυή μουσική. Μου αρέσει πολύ, βασικά. Μ’ άρεσε όλη την περίοδο που ήταν με τους Genesis. Μου άρεσαν οι Genesis όταν ήταν μαζί τους, αλλά δεν μου άρεσαν τόσο πολύ όταν έφυγε. Αυτό δεν σημαίνει κάτι κακό για τους Genesis, αλλά προτιμώ τη μουσική τους όταν ήταν αυτός στους Genesis.
Ο John Lennon είχε εμμονή με το “A Whiter Shade of Pale” των Procol Harum. Είχατε ποτέ εμμονή με τραγούδι άλλου καλλιτέχνη;
Α, δεν ήξερα ότι ο John Lennon είχε εμμονή με το “A Whiter Shade of Pale”. Εγώ είχα εμμονή με το “Rubber Soul” (σ.σ: album των Beatles -1965). Αν ακούσεις το Βρετανικό ραδιόφωνο απόψε (σ.σ: 31 Οκτωβρίου) στις 8:00, έχω κάνει μια συνέντευξη όπου ένας τύπος μου ζήτησε να διαλέξω τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια από τη ζωή μου… πολύς καιρός. Δεν ξέρω πραγματικά, είναι δύσκολη ερώτηση. Αλλά δεν έχω εμμονή τώρα μ’ ένα συγκεκριμένο τραγούδι, όχι. Μου αρέσουν πολλά τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Εννοώ, ακούω πολύ Tom Waits, ακούω ακόμα πολύ Muddy Waters, ακούω πολύ Howlin’ Wolf, ακούω Fiona Apple, ακούω ακόμα την Joni Mitchell. Δεν ακούω πολύ μοντέρνα μουσική, πρέπει να πω. Η πιο μοντέρνα μουσική, υποθέτω, που ακούω, είναι country/western και όχι η country/western που παίζεται στην πραγματικότητα όπως την έπαιζαν τα rock συγκροτήματα τη δεκαετία του ‘70 (γέλια). Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο, απλώς διάφορους καλλιτέχνες που εξακολουθώ ν’ απολαμβάνω.
Κοιτάζοντας πίσω, θα ευχόσασταν ο Mike Oldfield να είχε πάρει την θέση του μπασίστα στους Family όταν έκανε οντισιόν;
(Γέλια) Όχι, καθώς δεν θα μου ζητούσε ποτέ να είμαι στα album του. Δηλαδή, μου το είπε όταν ήμουν στο studio όταν κάναμε το “Shadow on the Wall”. Είπε: «Το ‘ξερες, προσπάθησα να περάσω οντισιόν;» Είπα: «Όχι! Καθόλου!» Δεν ήξερα τ’ όνομά του τότε, ήταν απλώς ένας άγνωστος. Την στιγμή που ηχογράφησα μαζί του (σ.σ: 1983), ήταν ένας γίγαντας στη μουσική βιομηχανία. Μια αστεία στιγμή, μια καλή στιγμή.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Roger Chapman για τον χρόνο του.
Παραγγείλτε το “Fearless” album των Family εδώ: https://www.cherryred.co.uk/product/family–fearless-3cd–expanded–edition/
Παραγγείλτε το “Bandstand” album των Family εδώ: https://www.cherryred.co.uk/product/family–bandstand–cd–edition/
Παραγγείλτε το “Life In The Pond” του Roger Chapman εδώ: https://www.amazon.com/Life-Pond-Roger-Chapman/dp/B0947L3PQ4
Roger Chapman Appreciation Society website: http://www.chappo.com/