HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Φεβρουάριος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό κιθαρίστα, τραγουδιστή και συνθέτη: τον Robert Cray. Ίδρυσε τους Robert Cray Band το 1974 και την επόμενη δεκαετία αναζωογόνησε τα blues μαζί με τον Steve Ray Vaughan, κυκλοφορώντας κλασικά albums όπως τα “Bad Influence” (1983) και “Strong Persuader” (1986). Έχει κερδίσει πέντε βραβεία Grammy και είναι μέλος του Blues Hall of Fame. Έχει συνεργαστεί με τους Eric Clapton, Chuck Berry, Keith Richards, Albert Collins, John Lee Hooker, BB King, Tina Turner και άλλους. Το 2020, οι Robert Cray Band κυκλοφόρησαν το πιο πρόσφατο album τους με τίτλο “That’s What I Heard” και στις 9 Φεβρουαρίου ξεκινάει μία ακόμα αμερικανική περιοδεία. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Πώς επηρέασε η συλλογή “Groove & Grind: Rare Soul ‘63 – ‘73” τη δημιουργία του album σας “That’s What I Heard”;
Λοιπόν, ξέρεις, ο Steve Jordan (σ.σ: Rolling Stones, John Mayer Trio -drums) που έκανε παραγωγή στον δίσκο για μας, μου έστειλε ένα email και μου έλεγε: «Πρέπει να παραγγείλεις αυτόν τον δίσκο. Έχει μερικά υπέροχα τραγούδια». Το πρώτο τραγούδι που άκουσα που βρίσκεται στη συλλογή είναι το “My Baby Like To Boogaloo” (γέλια) και τηλεφώνησα στον Steve και του είπα: «Φίλε, πρέπει να το κάνουμε αυτό!» και μου λέει: «Ναι, το ξέρω, και εγώ παίζω drums σ’ αυτό». Έτσι ξεκίνησε και μετά από εκεί συνέχισα να ακούω τον δίσκο και μετά αποφασίσαμε να διαλέξουμε άλλο ένα (σ.σ: “Do It”) από εκείνο το album, εκείνη τη συλλογή. Μια υπέροχη συλλογή, παρεμπιπτόντως, είναι πολλά τραγούδια που δεν είχα ακούσει ποτέ και πολλά συγκροτήματα που δεν είχα ακούσει ποτέ. Όταν δουλεύουμε μαζί, ο Steve και εγώ, απλώς διασκεδάζουμε πολύ και αυτό ήταν πάντα το ζήτημα.
Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να γράψετε το “To Be With You” στο album “That’s What I Heard” ως φόρο τιμής στον αείμνηστο φίλο σας Tony Joe White;
Όταν έφτιαξα αυτό το τραγούδι, αφού ολοκληρώθηκε, μου θύμισε τον Tony και τον χρόνο που περάσαμε μαζί κάνοντας το album “Hi Rhythm” (σ.σ: “Robert Cray & Hi Rhythm” -2017). Τον γνώριζα μόνο από τότε και από κάποιες συναυλίες στις οποίες μπορέσαμε να δουλέψουμε μαζί, αργότερα. Αλλά σ’ εκείνο το διάστημα που μπόρεσα να κάνω παρέα μαζί του, μου φαινόταν απλώς ένας από τους πιο ζεστούς και γνήσιους ανθρώπους που έχω συναντήσει ποτέ: Απλώς πραγματικά ευχάριστος και ανοιχτός. Σ’ έκανε να καταλάβεις πώς μπορεί να γράψει αυτά τα τραγούδια γιατί ήταν τόσο ζεστός, ανοιχτός και ειλικρινής άνθρωπος.
Μ’ αρέσει πολύ η σύνθεσή σας “This Man” από το νέο album. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό το φανταστικό τραγούδι.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για αυτό. Λοιπόν, ξέρεις, τι περνάμε (γέλια) εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες με αυτόν τον άνθρωπο (σ.σ: τον Donald Trump) και τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν ο Πρόεδρος και εγώ, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, η πλειοψηφία του λαού σε αυτή τη χώρα έχουν σιχαθεί μ’ αυτό που συνέβαινε και αυτό που συνεχίζει να συμβαίνει και απλώς έπρεπε να γράψω γι’ αυτό. Στο album, η εκτέλεση που ακούς είναι διαφορετική από αυτή που είχα όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στο studio. Αρχίσαμε να ηχογραφούμε το τραγούδι με τον τρόπο που το είχα γράψει και μετά είπα στον Steve: «Δεν μ’ αρέσει αυτό» και μετά καθίσαμε για λίγο μαζί και είπαμε: «Ας ξεκινήσουμε με όλα αυτά τα κρουστά», οπότε τους μαζέψαμε όλους στο δωμάτιο και πήραμε όλα αυτά τα κρουστά και απλώς αρχίσαμε να παίζουμε κρουστά και μετά είπαμε: «Αυτό θέλουμε». Στη συνέχεια, μετά από αυτό, βάλαμε αυτό το μέρος κρουστών και μετά επιστρέψαμε και απλώς πιαστήκαμε από μία συγχορδία (γέλια) και συνεχίσαμε από εκεί. Αρχίσαμε να κάνουμε όλες αυτές τις αλλαγές συγχορδιών που είχα γράψει νωρίτερα. Έτσι, το να κάνουμε αυτό προσέθεσε στη όλη διασκέδαση και απλώς βγήκε η συγκίνηση, το συναίσθημα και η απογοήτευση για όλα όσα συνέβαιναν από τότε που αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Πρόεδρός μας.
Το “Promises You Can’t Keep” είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές του album. Πώς συνέβη να κάνει ο Steve Perry (Journey) δεύτερα φωνητικά σε αυτό;
Ξέρεις, αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο από τον Steve Jordan, τον Kim Wilson (σ.σ: The Fabulous Thunderbirds -φωνητικά και φυσαρμόνικα) και τον Danny Kortchmar (σ.σ: James Taylor, Jackson Browne -κιθάρα). Έτσι, έγραψαν αυτό το τραγούδι και το είχαμε ηχογραφήσει και κάναμε ένα μεσημεριανό διάλειμμα και υπάρχει ένα δωμάτιο που βρίσκεται στον επάνω όροφο, πάνω από το Studio B στο Capitol studio. Ήμουν στον επάνω όροφο και επέστρεψα κάτω και είναι αυτός ο τύπος να κάθεται πίσω από την κονσόλα, σε μια καρέκλα και πήγαινα στα πράγματά μου -ξέρεις, οι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στο studio- και αναρωτιόμουν ποιος ήταν αυτός ο τύπος (γέλια). Μετά, ήρθε ο Steve Jordan και απλώς άρχισε να του μιλάει και το ίδιο έκανε και ο Niko Bolas, που ήταν ένας από τους μηχανικούς ήχου σε αυτόν τον δίσκο, άρχισαν να μιλάνε και κατάλαβα ποιος ήταν, ήταν ο Steve Perry. Έτσι, αρχίσαμε να ακούμε το playback αφού τελειώσαμε το μεσημεριανό γεύμα και τα πάντα, κι ο Steve Perry λέει: «Ξέρετε, χρειάζεται μόνο κάποια δεύτερα φωνητικά» τα οποία ο Steve Jordan είχε ήδη προγραμματίσει να γίνουν, αλλά ο Steve Perry ήταν εκεί και είπε: «Θα ήθελα να τραγουδήσω δεύτερα φωνητικά σε αυτό» και το έκανε (γέλια) και έτσι δούλεψε αυτό.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του Steve Jordan (Rolling Stones, John Mayer Trio –drums) ως παραγωγός στο album “That’s What I Heard”;
Έχουμε κάνει μερικούς δίσκους τώρα με τον Steve, τρεις, τέσσερις, ίσως πέντε και είναι υπέροχο γιατί ξέρει περί τίνος πρόκειται, έχουμε παρόμοια μουσικά γούστα, αλλά και πάλι ο Steve ξέρει πώς να με ωθήσει σε άλλα πράγματα όπως το τραγούδι “Aspen, Colorado” που κάναμε στον δίσκο “Hi Rhythm”, που είναι μια σύνθεση του Tony Joe White. Είναι κάτι που είναι έξω από την ρουτίνα μου, αλλά μου άρεσε το τραγούδι: Ήταν ένα από τα τραγούδια που πρότεινε, ήξερε ότι ίσως μου άρεσε και έτσι δουλεύουμε ο Steve και εγώ. Είναι πάντα σημαντικό να έχω τον Steve κοντά γιατί με ωθεί και διασκεδάζουμε πολύ μαζί.
Πιστεύετε ότι το album “That‘s What I Heard” είναι επίσης μια καλή ευκαιρία για να μάθουν οι νεότεροι τη μουσική των Curtis Mayfield, Bobby “Blue” Bland και The Sensational Nightingales;
Πραγματικά το ελπίζω, ξέρεις, και αυτός είναι ο λόγος που ονομάσαμε τον δίσκο “That’s What I Heard”, επειδή άκουσα αυτή τη μουσική όταν μεγάλωνα και με ενέπνευσε. Ας ελπίσουμε ότι ο κόσμος θα τ’ ακούσει και θα τους εμπνεύσει να πάνε και να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους που μόλις ανέφερες: Τους Sensational Nightingales, τον Curtis Mayfield και άλλους και ν’ ακούσουν τη μουσική τους και να μάθουν περί τίνος πρόκειται. Θέλω να πω, αυτό είναι το σπουδαίο με τη μουσική: Εμπνέει και μπορεί να ανοίξει τα αυτιά σου σε πολλά άλλα πράγματα και υπέροχες ιδέες και απλώς σε ανθρώπους που υπήρχαν πριν από εμάς. Είναι υπέροχο.
Τι πρέπει να περιμένουν οι οπαδοί σας από την επερχόμενη αμερικανική περιοδεία;
Κάνουμε λίγο απ’ όλα, από όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε συγκρότημα, οπότε πηγαίνουμε πίσω στον δίσκο “Bad Influence” (1983) μέχρι και το “That’s What I Heard” και κάθε βράδυ αλλάζουμε το setlist για να δώσουμε σε όλους μια ιδέα για το τι είναι αυτό το συγκρότημα και όλες αυτές τις διαφορετικές φάσεις που έχει περάσει αυτό το συγκρότημα. Διασκεδάζουμε πολύ, παίζουμε μερικά blues, παίζουμε μερικές μπαλάντες, παίζουμε μερικά γρήγορα και εκφραστικά πράγματα. Παίζουμε ό,τι μας αρέσει και ελπίζουμε να το απολαύσει και το κοινό.
Περιμένατε την εμπορική επιτυχία του single “Smoking Gun” από το album “Strong Persuader” (1986);
Δεν είχαμε ιδέα τι θα γινόταν όταν ηχογραφούσαμε αυτόν τον δίσκο. Είχαμε πάρει μερικούς μήνες άδεια για να ηχογραφήσουμε αφότου βρισκόμασταν σε περιοδεία. Είπαν: «Ελάτε, θα πάμε στο studio» και μετά πήγαμε στο studio και ο Bruce Bromberg (παραγωγός) είχε τους στίχους του τραγουδιού “Smoking Gun” και ο Richard Cousins (μπάσο) έβαλε τη μουσική σε αυτό. Κάναμε το δίσκο και επιστρέψαμε στο δρόμο. Στη συνέχεια, αρχίσαμε ν’ ακούμε αυτές τις ασυναρτησίες περί μιας μεγάλης δισκογραφικής που θα μας έπαιρνε. Αυτό κράτησε για λίγο και μετά ξαφνικά είχαμε έναν δίσκο στο ραδιόφωνο που τον ακούγαμε παντού (γέλια) και ήταν σαν: «Ουάου, αυτό είναι φανταστικό!» Έτσι, μας άνοιξε πολλές πόρτες και συνεχίζουμε να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτήν την επιτυχία από τότε που κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος και οι επόμενοι δίσκοι που ακολούθησαν. Ήταν υπέροχο για εμάς.
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε τα συναισθήματά σας όταν ο Albert King διασκεύασε το τραγούδι σας “Phone Booth” (από το album “Bad Influence” των Robert Cray Band -1983);
Ήταν μεγάλη τιμή. Όταν ηχογραφήσαμε αυτό το τραγούδι, φανταζόμουν τον Albert King να ηχογραφεί αυτό το τραγούδι και ίσως το ανέφερα στους παραγωγούς και νομίζω ότι γι’ αυτό πήγαν στον Albert King με το τραγούδι. Αλλά ακούγοντας την εκτέλεσή του, το έκανε με τον τρόπο του Albert King και μ’ έκανε να χαμογελάσω πολύ. Ήταν πραγματικά ωραίο.
Έχετε παίξει με τον Stevie Ray Vaughan. Τι αναμνήσεις έχετε απ’ αυτόν;
Έχω πολλές αναμνήσεις από τον Stevie Ray Vaughan: Η πρώτη είναι η πρώτη φορά που τον είδα, που ήταν το 1979 στο San Francisco Blues Festival σε ανοιχτό χώρο και ο Richard Cousins, ο μπασίστας μας και εγώ, ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο γιατί όταν ο Stevie ήρθε στο San Francisco κυκλοφορούσαν πολλά νέα γι’ αυτόν τον νεαρό σκληρό κιθαρίστα και μας είχαν κλείσει να κάνουμε μαζί κάποιες συναυλίες μετά το San Francisco Blues Festival. Λοιπόν, στέκομαι δίπλα στον Richard και βλέπω τον Stevie να παίζει και ο Richard μου ρίχνει μια αγκωνιά και μου λέει: «Είναι πολύ καλός, έτσι δεν είναι;» και του είπα: «Σκάσε» (γέλια). Στη συνέχεια, μετά από αυτό, κάναμε πολλές συναυλίες στην Bay Area του San Francisco και γύρω απ’ αυτή και στην Santa Cruz της California και γίναμε φίλοι και ήμασταν φίλοι από εκείνη την εποχή και έπειτα. Είναι υπέροχος, είναι υπέροχος τύπος.
Ήσασταν στην ίδια σκηνή με τον Stevie στο Alpine Valley λίγο πριν τον θάνατό του. Ήταν η απώλεια του Stevie μεγάλο σοκ για εσάς;
Ναι, ήταν. Ήταν ένα μεγάλο σοκ, ξέρεις, γιατί ήμασταν φίλοι και κάναμε τις δύο συναυλίες εκεί στο Alpine Valley για δύο νύχτες και δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον γι’ αρκετό καιρό, οπότε απλώς κουβεντιάζαμε για το τι συνέβαινε τον τελευταίο καιρό. Μου είπε ότι αυτός και ο αδερφός του, ο Jimmie, είχαν μόλις ηχογραφήσει μαζί το album “Family Style” που δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα, αλλά ήταν πολύ ενθουσιασμένοι μ’ αυτό και όλα πήγαιναν καλά για εκείνον. Είχε ηχογραφήσει με τον David Bowie στο “Let’s Dance” και απλώς κουβεντιάζαμε πολλά πράγματα που είχαμε κάνει, και τα δύο συγκροτήματα, όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμασταν από το 1979. Οπότε ναι, ήταν σοκ.
Ξέρω ότι παίξατε στην ταινία “Animal House” (1978), καλέσατε τον John Belushi στη σκηνή όταν παίζατε με τον Curtis Salgado και είχατε κάποιο ρόλο στη δημιουργία των Blues Brothers. Τι πραγματικά συνέβη;
Λοιπόν, το συγκρότημα του Curtis, οι Nighthawks και το συγκρότημά μας, οι Cray Band, δουλεύαμε στο Eugene του Oregon εκείνη την εποχή, μια πανεπιστημιούπολη. Ήμασταν στη σκηνή μ’ ένα παράλληλο συγκρότημα που είχαμε (σ.σ: The Cray-Hawks) και κάποιος είπε στον Curtis: «Αυτός ο τύπος, ο John Belushi είναι στο κοινό» και είπαμε: «Ποιος είναι ο John Belushi;» και γέλασαν γιατί δεν είχαμε δει το Saturday Night Live προηγουμένως, το οποίο ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή στην οποία συμμετείχε, επειδή πάντα δουλεύαμε τα Σαββατόβραδα. Έτσι, συναντάμε τον Belushi και τελικά τον αφήνουμε να βγει στη σκηνή όπου κάνει μια μίμηση του Joe Cocker. Στη συνέχεια, ο Curtis έγινε στενός φίλος με τον John και άρχισε να λέει στον John πολλά για τους ανθρώπους των blues και τους βοήθησε με αυτό το project που σκέφτονταν να κάνουν, το οποίο λεγόταν Blues Brothers. Αλλά ήταν ο Curtis που του έδωσε πολλές από τις πληροφορίες και τα albums για να τ’ ακούσει, ένα από τα οποία ήταν κι ένας από τους δίσκους μου και απλώς αυτό έκανε και κράτησε επαφή μαζί του και οι Cray Band με τον Curtis εκείνη την εποχή έκαναν μια συναυλία στο Los Angeles και ο Belushi και ο Dan Aykroyd ήρθαν και μας είδαν να παίζουμε εκεί πέρα. Αλλά ο Curtis ήταν βασικά αυτός που επηρέασε τον Belushi να κάνει τους Blues Brothers και μετά, όταν έκαναν την πρώτη εμφάνιση στην εκπομπή Saturday Night Live, την εισαγωγή τους την έκανε ο Paul Shaffer, ήταν ο μαέστρος στο Saturday Night Live τη συγκεκριμένη εποχή και έκανε μια μίμηση ενός τηλεοπτικού παρουσιαστή που λεγόταν Don Kirshner και είπε: «Και με τη βοήθεια του Curtis Salgado και των Cray Band σας δίνουμε τους Blues Brothers» και αυτή ήταν η πρώτη τους εκπομπή στην τηλεόραση.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
Έχει αλλάξει με την έννοια ότι είναι περισσότερο προσανατολισμένη στο τραγούδι παρά στο solo. Το τραγούδι είναι το πιο σημαντικό πράγμα και μετά όταν ανατρέχω και ακούω πράγματα που μου αρέσουν πολύ, η μουσική που απολαμβάνω είναι περισσότερο προσανατολισμένη στο τραγούδι παρά στο κιθαριστικό παίξιμο. Το κιθαριστικό παίξιμο είναι ένα μεγάλο μέρος του, αλλά όχι το κύριο μέρος του. Είναι η ιστορία που είναι η πιο σημαντική στη μουσική και το solo της κιθάρας είναι το συνοδευτικό. Έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο έχει αλλάξει για μένα.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να παίξετε με τους Keith Richards, Steve Jordan, Eric Clapton και άλλους στην ταινία για τον Chuck Berry “Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll” (1987);
(Γέλια) Ναι, ήταν. Αυτό ήταν ακριβώς πριν από την κυκλοφορία του “Strong Persuader” και ήταν υπέροχο να είμαι σε αυτή την παρέα. Είχα κάνει κάποια δουλειά με τον Eric πριν απ’ αυτό, αλλά δεν είχα κάνει με τον Keith ή τον Steve και φυσικά το να είμαι στο γύρισμα με την Etta James και τον Chuck Berry. Ο Chuck ήταν πολύ καλός μαζί μου γιατί ήμουν νέος στη σκηνή και ήταν πολύ διασκεδαστικό. Σπουδαία εμπειρία.
Θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας την τρομερή ιστορία για την κασέτα στο κασετόφωνο στο δωμάτιο ξενοδοχείου του Keith Richards στο St. Louis;
(Γέλια) Ναι, γιατί όταν μαζευτήκαμε για πρώτη φορά ήμασταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του Keith Richards και είχαμε μια συνάντηση του συγκροτήματος και τα λοιπά και υπήρχε ένα κασετόφωνο στην εταζέρα πάνω από το τζάκι και το πλησίασα και υπήρχε μια κόπια του “Strong Persuader”, το οποίο δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη. Το κοίταξα και είπα: «Τι έχεις κάνει με αυτό;» και είπε: «Είμαι ένας Rolling Stone, έχω τα πάντα» (γέλια). Ήταν απλώς αστείο, αλλά υποθέτω ότι του δόθηκε μια κόπια πριν την κυκλοφορία, οπότε ήταν υπέροχο. Ήταν απλώς μια κασέτα, δεν είχε εξώφυλλο ή κάτι άλλο. Ήταν σπουδαίο.
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο αυτοσχεδιασμός;
Είναι πραγματικά σημαντικός γιατί είναι μια στιγμή στο χρόνο, είναι μια στιγμή στο παρόν. Είναι εκεί που βρίσκεσαι, είναι το πώς νιώθεις στη μέση του τραγουδιού όπως και να παίζεις. Εννοώ, έτσι πρέπει να αντιδράσεις τότε, πρέπει να αντιδράς στο σημείο που βρίσκεσαι εκείνη την στιγμή και αυτό προσπαθώ να κάνω όταν είναι η ώρα για solo.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον των blues;
Λοιπόν, είμαι, αλλά καταλαβαίνω επίσης ότι τα blues έχουν αλλάξει και θα συνεχίσουν να αλλάζουν όπως όλα τ’ άλλα στον κόσμο αλλάζουν. Δεν έχουμε τον Muddy Waters, δεν έχουμε τον Howlin’ Wolf, δεν έχουμε τον John Lee Hooker, δεν έχουμε τον Elmore James, δεν έχουμε τον BB King. Εκείνη ήταν η εποχή και ο χρόνος και ο τρόπος ζωής που έζησαν και οι ζωές που έκαναν και έζησαν τότε. Τώρα είναι όλοι διαφορετικοί, είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Αντιδράς, παίζεις και ζεις την στιγμή στην οποία βρίσκεσαι, τώρα. Οπότε, είναι υπέροχο που μπόρεσα να δουλέψω με μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους. Είναι υπέροχο που έχουμε τις ηχογραφήσεις για να τις ακούμε και όπως αναφέραμε προηγουμένως με το “That’s What I Heard” με τον Curtis Mayfield και τους Sensational Nightingales, παίζουμε αυτή τη μουσική και ελπίζουμε ότι ο κόσμος θ’ ανατρέξει και θ’ ακούσει αυτούς τους ανθρώπους και αυτούς που αναφέρουμε τώρα: Τον Wolf, τον Muddy Waters και όλους. Είμαστε τυχεροί που έχουμε ηχογραφήσεις όλων αυτών των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν solos σε κλασικά blues τραγούδια όπως τα “Little Red Rooster” (Howlin‘ Wolf – σύνθεση του Willie Dixon), “Boom, Boom” (John Lee Hooker), “Baby What You Want Me to Do” (Jimmy Reed) , “Got My Mojo Workin’” (Muddy Waters). Πιστεύετε ότι τα blues έχουν γίνει πολύ επιδεικτικά;
Όπως προανέφερα, η ιστορία είναι το πιο σημαντικό πράγμα, η μουσική είναι η συνοδεία. Δεν πρέπει να είναι όπως λες, συμφωνώ. Χάνεις το νόημα του τραγουδιού αν έχει να κάνει μόνο με την επίδειξη και το σολάρισμα, γιατί δεν είναι αυτό, είναι η ιστορία. Οι άνθρωποι έγραψαν αυτά τα τραγούδια για τη ζωή τους: Οι ζωές τους δεν ήταν καθόλου επιδεικτικές ούτε ψευτοπαλικαρισμοί στην κιθάρα. Οι ιστορίες είναι το πιο σημαντικό, αυτό είναι που πρέπει να θυμούνται όλοι.
Είπατε ότι είχατε μια αμήχανη στιγμή στη σκηνή με τον BB King στο Crossroads Festival όταν ο Eric Clapton και ο Jimmie Vaughan περίμεναν να βγουν στη σκηνή. Μπορείτε να μας πείτε την ιστορία;
Ω, ναι! Ναι, ξέρεις, απλώς παρασυρθήκαμε. Ήμασταν με τον BB και τραγουδούσαμε -ξεχνώ ποιο τραγούδι ήταν-, ενώ έπρεπε να βγουν και να τραγουδήσουν κάποιες στροφές και να παίξουν επίσης και απλώς συνεχίζαμε και συνεχίζαμε. Και έτσι ήταν: Μερικές φορές ο BB κάνει ό,τι κάνει ο BB και από σεβασμό, ακολούθησα αυτό που έκανε ο BB και δεν μπορείς να πεις «όχι» στον BB (γέλια).
Απολαύσατε να κάνετε live με την Tina Turner το “A Change Is Gonna Come” του Sam Cooke το 1987;
Ω ναι, αυτό ήταν φανταστικό. Ήταν τέλεια. Μπορέσαμε να κάνουμε ένα σωρό συναυλίες με την Tina Turner όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά να κάνουμε αυτές τις καλοκαιρινές συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους και σε κλειστούς χώρους και τέτοια πράγματα. Μπόρεσα να κάνω αυτό το “A Change Is Gonna Come” μαζί της, ήταν υπέροχο. Μόλις παρακολούθησα τις προάλλες ένα μέρος του show των Grammy και έκαναν ένα μικρό αφιέρωμα στην Tina, το οποίο ήταν υπέροχο.
Το DVD “4 Nights of 40 Years Live” (2015) είναι απίστευτο. Αποτυπώνει αυτή η κυκλοφορία την αληθινή ατμόσφαιρα μιας συναυλίας των Robert Cray Band;
Ναι, υπήρχε μια συγκεκριμένη περίοδος, υπήρχε το συγκεκριμένο συγκρότημα εκείνη την εποχή, με τον Tony Braunagel να παίζει drums και ο Steve (σ.σ.: Jordan) ήταν εκεί και μερικοί άλλοι καλεσμένοι. Ήταν τέλεια. Περάσαμε πολύ καλά κάνοντας αυτόν τον δίσκο. Ναι, έτσι βλέπω τις περισσότερες άλλες ηχογραφήσεις ως διαφορετικές εποχές και διαφορετικές περιόδους του συγκροτήματος, με διαφορετικό προσωπικό και το πού βρισκόμασταν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Λοιπόν, αυτό ήταν υπέροχο.
Συμμετείχατε σε τρία albums του John Lee Hooker. Πώς ήταν να παίζετε με έναν τέτοιο θρύλο;
Ήταν σπουδαίος φίλος. Ήμασταν στο ίδιο booking agency εκείνη την εποχή, οπότε κάναμε πολλές συναυλίες μαζί. Στην πραγματικότητα, το 1982 ή το 1984 είχα την πρώτη μου ευκαιρία να πάω στην Ιαπωνία με τον John Lee Hooker και με το συγκρότημά του να με συνοδεύει και φυσικά ήμουν το opening act. Έτσι, γίναμε φίλοι και ο John Lee μερικές φορές με καλούσε στο τηλέφωνο και προσπαθούσε να υποδυθεί μια φωνή που δεν ήταν δική του, μια γυναικεία φωνή (γέλια): «Γεια, είναι ο Robert εκεί;» και ήξερες ότι ήταν αυτός. Ήταν υπέροχος και ήταν απλώς υπέροχο που είχα την ευκαιρία να ηχογραφήσω μαζί του γιατί ήταν πάντοτε ωραίος τύπος και ήταν πολύ διασκεδαστικό να είσαι κοντά του. Ήταν τιμή μου που μπόρεσα να τον γνωρίσω.
Ποια ήταν η αντίδρασή σας στην διαδικτυακή καμπάνια που ξεκίνησε ο Vernon Reid (Living Colour -κιθάρα) για να αυξήσει τους ακόλουθους στους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θρύλων όπως είστε εσείς και ο Robin Trower;
Αυτό ήταν φανταστικό! Αυτό ήταν τέλειο! Είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα που έκανε τελικά. Το εκτιμώ αυτό και είναι πολύ ωραίο πράγμα αυτό που έκανε και μας βοήθησε αρκετά. Είναι υπέροχο.
Πόση επίδραση είχαν σε σας οι συναυλίες του Jimi Hendrix που παρακολουθήσατε ως έφηβος ;
Χα! Είχαν τεράστια. Έπαιζα κιθάρα για δύο χρόνια και μετά άκουσα το “Purple Haze”, αλλά όχι από τον Hendrix: Ήμασταν στο γυμνάσιο και είχε μια συνέλευση και αυτό το τοπικό συγκρότημα του γυμνασίου έπαιζε στη συνέλευση και έπαιξε το “Purple Haze” και εγώ είπα: «Τι είναι αυτό;!» Και έτσι, υπάρχει ένας τύπος που γνώριζα του οποίου ο αδερφός ήταν σ’ αυτό το συγκρότημα, μου είπε ότι ήταν ένα τραγούδι του Jimi Hendrix. Παρήγγειλα αυτόν τον δίσκο και τον πήρα και ήταν εντελώς διαφορετικός. Δεν είχα ακούσει τέτοιους ήχους προηγουμένως και έτσι ήταν καταπληκτικό. Μετά, είδα τον Hendrix δύο φορές και η μουσική του ήταν απλώς εντελώς διαφορετική απ’ οτιδήποτε άκουσα και ήταν υπέροχη. Ήταν μια εποχή που είσαι νεότερος κι ακούς πολλά διαφορετικά πράγματα και ήταν τόσο έντονη, όμορφη και πραγματικά ωραία μουσική. Ακόμα είναι.
Η μουσική του Jimi Hendrix, η μουσική του George Harrison, η μουσική του Santana, είχαν επίσης μια πολύ έντονη πνευματική πτυχή. Είναι η σημερινή μουσική πνευματική;
Όλα εξαρτώνται, υποθέτω, από το ποιος είναι ο μουσικός. Ο Carlos είναι έτσι, όπως ανέφερες και πάντα ήταν έτσι. Η μουσική του Hendrix είναι έτσι, η μουσική του John McLaughlin είναι έτσι. Όλα εξαρτώνται από τον μουσικό.
Είναι λίγο σουρεαλιστικό ότι ο πρώην πρόεδρος Barack Obama είναι οπαδός σας;
Αυτό μου είπε όταν είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω μια φορά. Μας έκαναν τις συστάσεις, ήμασταν σε μια σειρά για να τον συναντήσουμε και ο τύπος λέει: «κ. Πρόεδρε, αυτός είναι ο Robert Cray» και λέει: «Τον ξέρω τον Robert Cray. Τον έχω στο iPod μου!» (γέλια) Λοιπόν, ήταν πολύ ωραίο.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται πλέον ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Γίνεται. Θέλω να πω, όταν το σκέφτεσαι: Όταν φτιάχνεις ένα album ηχογραφημένης μουσικής, το βάζεις σε μια ακολουθία που ελπίζεις ότι ο κόσμος θα το ακούσει από άκρη σ’ άκρη και όλο αυτό πάει χαμένο τώρα, γιατί μπορείς να έχεις αυτό που θες και ακόμη και στις υπηρεσίες streaming κάνουν το ίδιο πράγμα με μουσική από άλλους ανθρώπους και άλλα είδη (γέλια). Σου παίζουν μια ακολουθία που νομίζουν ότι μπορεί να σ’ αρέσει. Άρα, είναι κάπως τρελό.
Ο Ron Carter (Miles Davis Quintet) μου είπε: «Το πρώτο take στο studio είναι πάντα το καλύτερο, γιατί την πρώτη φορά παίζεις τη μουσική, τη δεύτερη παίζεις τον εαυτό σου». Συμφωνείτε με αυτό;
Πρέπει να συμφωνήσω μ’ αυτό γιατί αρχίζεις να σκέφτεσαι πάρα πολύ μετά την πρώτη φορά. Νομίζεις ότι πρόκειται να το βελτιώσεις, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα, επομένως είναι πιο πιθανό να έχεις την καλύτερη απόδοση στο πρώτο σου take. Πρέπει να συμφωνήσω.
Είναι πιθανόν να παίξετε σύντομα στην Ελλάδα;
Ξέρεις, δεν έχουμε πάει ποτέ και ελπίζω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα μπορέσουμε να παίξουμε. Θυμάμαι πριν από χρόνια όταν ο Albert Collins ήταν μαζί μας, μου είπε ότι είχε την ευκαιρία και πάντα ήθελα να πάω.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Robert Cray για τον χρόνο του.
Official Robert Cray website: https://robertcray.com/
Official Robert Cray Facebook page: https://www.facebook.com/robertcraymusic
Official Robert Cray Twitter page: https://twitter.com/RobertCrayBand