HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μάρτιος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό μουσικό και έναν αληθινό gentleman: τον Rickey Medlocke. Είναι περισσότερο γνωστός ως κιθαρίστας των ηρώων του southern rock, Lynyrd Skynyrd από το 1996. Είχε διατελέσει επίσης μέλος των πρώιμων Lynyrd Skynyrd ως drummer και τραγουδιστής. Το 1972, έφυγε από τους Lynyrd Skynyrd και επανίδρυσε τους Blackfoot όπου έπαιζε lead κιθάρα και έκανε lead φωνητικά. Με τους Blackfoot κυκλοφόρησε πολλά σπουδαία albums όπως τα “Strikes” (1979), “Marauder” (1981) και “Highway Song Live” (1982). Οι Rickey Medlocke Band μόλις κυκλοφόρησαν το single “Never Run Out of Road” υποστηρίζοντας το Κίνημα για τις Αγνοούμενες και Δολοφονημένες Ιθαγενείς Γυναίκες (Missing and Murdered Indigenous Women –MMIW– Movement). Μέρος των εσόδων θα πάει στο Εθνικό Κέντρο Πληροφόρησης για τις Ιθαγενείς Γυναίκες (National Indigenous Women’s Resource Center –NIWRC). Διαβάστε παρακάτω τα όσα ενδιαφέροντα μας είπε:
Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του τραγουδιού “Never Run Out Of Road”;
Λοιπόν, βασικά ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια. Βρεθήκαμε με τον Charlie Starr, τραγουδιστή και lead κιθαρίστα των Blackberry Smoke, και κατά τη διάρκεια -δεν ξέρω- ίσως ενός μήνα περίπου, είχαμε γράψει το τραγούδι. Όταν άρχισα να κάνω αυτό το side project, τους Rickey Medlocke Band, πήρα το τραγούδι και το έπαιξα στον Mark Woerpel, τον κιθαρίστα που παίζει μαζί μου σ’ αυτό το συγκρότημα. Αυτό που κάναμε ήταν: Ακούσαμε πολλά τραγούδια στο studio μου και βρήκαμε ότι αυτό το τραγούδι ήταν αυτό που θέλαμε να ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε, να του προσθέτουμε πράγματα και να προσπαθούμε να το κυκλοφορήσουμε. Εκείνη την εποχή, δεν ξέραμε ότι επρόκειτο να βρούμε δισκογραφικό συμβόλαιο, απλώς θα το κυκλοφορούσαμε σ’ όλες τις πλατφόρμες των social media για να μάθει ο κόσμος ότι εξακολουθούσα να κάνω τραγούδια μόνος μου. Αυτό που συνέβη ήταν: Βρεθήκαμε με τον επικεφαλής της Rock The Cause Records, ο οποίος είναι ένας τύπος ονόματι Scott Herold και ο Scott ήρθε και είπε αυτό που του αρέσει να κάνει, είναι ότι όταν υπογράφει έναν καλλιτέχνη, κυκλοφορεί το τραγούδι και ο καλλιτέχνης επιλέγει το αγαπημένο του φιλανθρωπικό ίδρυμα που του αρέσει να δωρίσει μέρος των εσόδων, το οποίο σκέφτηκα ότι ήταν καταπληκτικό και ήμουν πολύ υπέρ. Το φιλανθρωπικό ίδρυμα που επέλεξα ήταν το Φιλανθρωπικό Ταμείο του Κινήματος για τις Εξαφανισμένες και Δολοφονημένες Ιθαγενείς Γυναίκες (Missing and Murdered Indigenous Women -MMIW- Movement), που είναι το Εθνικό Κέντρο Πληροφόρησης για τις Ιθαγενείς Γυναίκες (National Indigenous Women’s Resource Center -NIWRC). Έχουμε μια πολύ άσχημη κατάσταση εδώ μεταξύ των Ιθαγενών γυναικών, κοριτσιών και ηλικιωμένων γυναικών. Για δεκαετίες επί δεκαετιών οι ιθαγενείς γυναίκες εξαφανίζονται, βρίσκονται νεκρές και είναι ένα κακό που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Ποτέ δεν έχει την προσοχή, εδώ στην Αμερική, που θα έπρεπε να έχει. Έτσι, βγάζοντας αυτό το τραγούδι σε μια δισκογραφική, γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία αυτή τη στιγμή, επειδή τραβάει πολύ την προσοχή, όχι μόνο λόγω του ίδιου του τραγουδιού, αλλά και λόγω του σκοπού στον οποίο πηγαίνει μέρος των εσόδων. Το τραγούδι ήταν ουσιαστικά ολοκληρωμένο, απλώς προσθέσαμε μερικά πράγματα σ’ αυτό, το μιξάραμε, κάναμε το mastering και να ‘το.
Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε από τους οπαδούς στις συναυλίες των Rickey Medlocke Band που παίξατε πριν από λίγες μέρες;
Ναι, μόλις κάναμε δύο συναυλίες και ήταν μια διαδικασία που βρίσκεται στην αρχή. Όταν δεν περιοδεύω με τους Lynyrd Skynard, μ’ αρέσει να έχω κάτι να κάνω. Δηλαδή, βαριέμαι εύκολα. Δεν μπορώ να ψαρέψω παραπάνω και πρέπει να έχω κάτι άλλο να κάνω. Ως εκ τούτου, το συγκρότημα δημιουργήθηκε για να περιοδεύει όταν οι Skynyrd δεν δουλεύουν, να βγαίνουμε και να κάνουμε συναυλίες και να περνάμε καλά, βγάζοντας το φίδι από την τρύπα.
Είναι φυσικό για σας να ενσωματώνετε τις Ιθαγενικές ρίζες σας στη μουσική σας;
Ω! ναι. Ένας από τους σημαντικούς λόγους για τους οποίους κάναμε αυτό το τραγούδι και το βγάλαμε και ο σκοπός στον οποίο κάνουμε δωρεά, είναι λόγω της κληρονομιάς μου και των πραγμάτων που βλέπω να συμβαίνουν. Θέλω να παραμείνω επίκαιρος στον ακτιβισμό, προς στους Ιθαγενείς της Αμερικής και γι’ αυτούς, αλλά οι ρίζες μου παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό και θα συνεχίσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα, ναι.
Σας λείπει το να παίζετε με τον Gary Rossington (αρχικός κιθαρίστας των Lynyrd Skynyrd– πέθανε το 2023);
Λοιπόν, ναι. Έχει περάσει μόνο ένας χρόνος από τότε που πέθανε και εξακολουθεί να συγκινεί πραγματικά την καρδιά μου. Ανέκαθεν είχα υποσχεθεί στον Gary ότι θα ήμουν μαζί του σ’ αυτό το συγκρότημα μέχρι να παιχτεί η τελευταία νότα του “Free Bird”. Ξέρεις κάτι, είμαι ακόμα εδώ και παρόλο που έχει φύγει, θα είμαι ακόμα εδώ και θα εκπληρώσω αυτή την υποχρέωση και αυτή την υπόσχεση. Ο Gary λείπει πολύ όχι μόνο από εμένα και τον Johnny (σ.σ: Van Zant – φωνητικά) και το υπόλοιπο συγκρότημα, αλλά λείπει πολύ από τους οπαδούς, όλους μαζί. Του κάνουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στην συναυλία μέσω του video wall που έχουμε στο “Tuesday’s Gone” και το θέμα είναι ότι ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να δω αυτό το video. Μου λείπει ο τύπος που ήταν μαζί μου στη σκηνή και μου λείπει που δεν μπορώ να του τηλεφωνήσω. Ναι, μας λείπει πολύ.
Ήταν δύσκολη απόφαση να συνεχίστε τους Lynyrd Skynyrd χωρίς τον Gary;
Ήταν πάντα επιθυμία του Gary να συνεχίσουμε την κληρονομιά του συγκροτήματος και της μουσικής. Ο Gary δεν ήθελε να ξεθωριάσει αφού φύγει και το εξέφρασε πάρα πολλές φορές, όχι μόνο σ’ εμάς ως συγκρότημα, εμένα και τον Johnny, αλλά και στην οικογένειά του και στους ανθρώπους γύρω του. Έτσι, όταν πέθανε, ο Johnny και εγώ μιλήσαμε στο τηλέφωνο και αποφασίσαμε ότι θέλαμε να συνεχίσουμε και το συγκρότημα βρίσκεται τώρα πίσω στο δρόμο παίζοντας με τους ZZ Top και κάνουμε αυτή που λέγεται Sharp Dressed Simple Man Tour.
Περνάτε καλά κάνοντας την Sharp Dressed Simple Man Tour με τους ZZ Top;
Ξέρεις, είμαστε φίλοι μ’ αυτούς τους τύπους για πολύ καιρό. Θέλω να πω, ήμουν φίλος με τα παιδιά από τη δεκαετία του ‘70. Έτσι, είναι σαν να έχεις τη δική σου οικογένεια σε περιοδεία μαζί σου, ενώ παίζεις και βρίσκω ότι είναι πολύ συναρπαστικά το γεγονός ότι τους βγάλαμε σε περιοδεία και παίζουν μαζί μας, ναι.
Ξαφνιαστήκατε όταν ο Gary Rossington σας ζήτησε να επιστρέψετε στους Lynyrd Skynyrd το 1996;
Είχα πάει στην Atlanta της Georgia για να κάνω την κυκλοφορία του “Free Bird… The Movie” και ήταν η παγκόσμια πρεμιέρα του στο Fox Theatre και είχα προσκληθεί να πάω εκεί για να είμαι με το συγκρότημα. Τζάμαρα μαζί τους στη σκηνή το βράδυ πριν την παγκόσμια πρεμιέρα, είχαν ένα all star jam. Τότε ήταν που ο Gary και το υπόλοιπο συγκρότημα μπόρεσαν να με δουν να παίζω. Ιδού, ανακάλυψα ότι ο Gary έλεγε να το κάνει αυτό εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά το timing δεν ήταν σωστό. Ξαφνικά, μετά από εκείνη την παγκόσμια πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του ‘95, με πήραν τηλέφωνο τον Μάρτιο του ‘96 και θα ερχόταν να μου κάνει οντισιόν και αν πέρναγα την οντισιόν, θα μου έδινε 1,50 δολάριο και μια σοκολάτα Snickers και γελούσε μ’ αυτό και αστειευόμασταν για χρόνια. Ένα βράδυ, ανέβηκα στο λεωφορείο, πολλά χρόνια αργότερα, μια νύχτα, μετά από μια συναυλία και δεν θα το πιστέψεις, στον πάγκο του λεωφορείου, υπήρχε μία σοκολάτα Snickers τυλιγμένη σε 1,50 δολάριο και ένα σημείωμα ότι είναι κερασμένη. Αυτή ήταν η αίσθηση του χιούμορ του Gary, φίλε μου, έτσι ήταν αυτός.
Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει τη μουσική των Lynyrd Skynyrd επίκαιρη 50+ χρόνια μετά την ίδρυσή τους;
Στην πραγματικότητα, η ίδια η μουσική. Θέλω να πω, η μουσική είναι τόσο εμβληματική και θα βρίσκεται εδώ για πολύ καιρό αφότου φύγω, αυτό είναι σίγουρο. Επομένως, πρέπει να λάβεις υπόψη πόσο δημοφιλής είναι η μουσική και τα τραγούδια είναι μεγαλύτερα από το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος. Κάτω από την ταμπέλα των Lynyrd Skynyrd, μπορείς να σκεφτείς τα “Free Bird” και “Sweet Home Alabama”, όλα αυτά τα υπέροχα εμβληματικά τραγούδια και ειλικρινά, υποθέτω ότι αυτός είναι ο λόγος που οι θαυμαστές συνεχίζουν να συρρέουν για να δουν το συγκρότημα χρόνο με τον χρόνο και δεν θέλουν να σταματήσει. Ξέρω ότι μετά το θάνατο του Gary βομβαρδιστήκαμε, φυσικά, με emails και μηνύματα και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το σημαντικότερο πράγμα ήταν: «Μην αφήσετε αυτό να τελειώσει». Έτσι, συνεχίζουμε και ελπίζουμε ότι όλοι θα έχουν την ευκαιρία να δουν το συγκρότημα να βγαίνει και να το αδράξουν όπως αυτό είναι, είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα. Ο Johnny και εγώ, διασκεδάζουμε πολύ κρατώντας ζωντανή αυτή την κληρονομιά.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του Al Kooper (παραγωγός των Lynyrd Skynyrd -πληκτράς και τραγουδιστής των Blood, Sweet & Tears, Bob Dylan, “Super Session”) στην επιτυχία των Lynyrd Skynyrd;
Απ’ όσο γνωρίζω, πήρε το συγκρότημα και υπέγραψε το συγκρότημα για συμβόλαιο δύο δίσκων στην Sounds of the South. Έκαναν τον πρώτο δίσκο (σ.σ: “Pronounced ‘Lĕh-‘nérd ‘Skin-‘nérd” -1973) και του πιστώνεται η ανακάλυψη των Lynyrd Skynyrd. Πηγαίνοντας πίσω στην εποχή του Muscle Shoals (σ.σ: όταν ο Rickey έπαιζε drums και έκανε φωνητικά), θα έλεγα ότι τα εύσημα ανήκουν στον Jimmy Johnson (σ.σ: έκανε παραγωγή του “Skynyrd’s First: The Complete Muscle Shoals Album” που ηχογραφήθηκε το 1971 -72) και τον David Hood (σ.σ: session μπασίστας στο Muscle Shoals Studio), αλλά ο Al Kooper πιστώνεται ότι ανακάλυψε το συγκρότημα στην Atlanta, τους ηχογράφησε και τους έβαλε σε μια ανεξάρτητη δισκογραφική που λεγόταν Sounds of the South Records, στην οποία έκανε διανομή η MCA. Λοιπόν, αν παρατηρήσεις, αποχώρησαν από την Sounds of the South Records και πήγαν στην MCA, αργότερα, κανονικότατα. Αλλά νομίζω ότι ο Al συνειδητοποίησε ότι υπάρχει κάτι σε αυτό το συγκρότημα, κάτι στην μουσική ικανότητα που είδε, το άρπαξε όλο αυτό, το καλλιέργησε και αναμφίβολα έβγαλε μερικούς υπέροχους δίσκους.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
(Γέλια) Υποθέτω ότι η προσέγγισή μου στο να παίζω κιθάρα έχει περάσει από κάποιες διαφορετικές εξελίξεις, θα μπορούσες να πεις. Μ’ αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο ως γέρο slowhand όπως ο Clapton, αλλά πολλοί άνθρωποι το αμφισβητούν αυτό και λένε: «Δεν υπάρχει τίποτα το αργό στα χέρια του». Ξέρεις κάτι, ήμουν πάντα σταθερός στον τρόπο παιξίματός μου όσον αφορά την επιρροή των blues, γιατί επηρεάστηκα πολύ από τα blues από τον παππού μου, τον Shorty Medlocke, ο οποίος ήταν ένας τύπος από το Δέλτα του Μισισιπή και μάλιστα ο Ronnie (σ.σ: Van Zant -φωνητικά, πέθανε το 1977) το είδε αυτό στο παίξιμο του πατέρα μου (σ.σ. αποκαλεί «πατέρα» τον παππού του, Shorty, που τον μεγάλωσε) και εμπνεύστηκε το “Curtis Loew” (σ.σ: “The Ballad of Curtis Loew” από το “Second Helping” album -1974) απ’ αυτόν για να γράψει αυτό το τραγούδι. Αφιέρωσε ένα ολόκληρο album, το “The Nuthin’ Fancy” (1975) στον παππού μου και ακόμη κι ένα από τα τραγούδια εκεί, το “Made in the Shade”. Έτσι, νομίζω ότι το παίξιμο μου ήταν σταθερό όσον αφορά την blues επιρροή, κάνω τα licks μου και θα είμαι ειλικρινής μαζί σου και θα σου πω ότι μια από τις μεγαλύτερες επιρροές μου ήταν ο Eric Clapton. Όταν ακολούθησα το μονοπάτι του να γίνω lead κιθαρίστας και τα σχετικά, ήταν μεγάλη επιρροή στο παίξιμό μου, απολύτως.
Έχετε αναμνήσεις από τη συναυλία των Lynyrd Skynyrd στην Αθήνα το 2012;
Ω-ω-ω, ω ναι! (γέλια) Η μεγαλύτερη ανάμνηση που έχω είναι: Μας υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο ολόκληρος ο σύλλογος των μηχανόβιων (σ.σ: Harley Davidson Club Hellas – δείτε εδώ σε τι αναφέρεται ο Rickey). Μας υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο, μας συνόδευσαν στο ξενοδοχείο και ήταν τόσο ωραίο. Ήταν ένα από τα πιο ωραία πράγματα που έχουμε ζήσει ποτέ. Θυμάμαι τον Johnny Colt, τον μπασίστα μας τότε, πήδηξε από το λεωφορείο και ανέβηκε στο πίσω μέρος μιας από τις μοτοσυκλέτες. Τραβήξαμε video και ανησυχούσαμε όλοι, φίλε, είπαμε: «Θεέ μου, αν έχουν κάποιο ατύχημα, ο μπασίστας μας κινδυνεύει». Αλλά θυμάμαι που έπαιξα αυτή την συναυλία και νομίζω ότι ο διοργανωτής σκέφτηκε ότι θα είχαμε μόνο περίπου 5.000-6.000 κόσμο και αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ολόκληρο γήπεδο. Ήταν έτοιμοι για τους Lynyrd Skynyrd. Ξέρεις κάτι, τι ωραίο κοινό. Ήμασταν όλοι τόσο φρικαρισμένοι και τόσο περήφανοι και αισθανόμασταν τιμή που ήρθε ο κόσμος να δει το συγκρότημα. Ειλικρινά, άγγιξε την καρδιά μας. Πραγματικά, την άγγιξε.
Είστε περήφανος που το “Strikes” (1979) των Blackfoot θεωρείται κλασικό album;
Ω ναι, πραγματικά είμαι. Αυτό είχε μερικά υπέροχα τραγούδια. Είμαι πραγματικά περήφανος γι’ όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν με το συγκρότημα, αλλά όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Το album “Strikes” μας εκτόξευσε σε ύψη που δεν πιστεύαμε ότι θα βλέπαμε ποτέ με τις επιτυχίες των “Highway Song”, “Train, Train” και “Left Turn on a Red Light” και ούτω καθεξής. Αλλά κατέληξε ότι ήταν για μένα η ώρα να προχωρήσω και είχα την εξαιρετική ευκαιρία να ξαναμπώ στους Lynyrd Skynyrd, τα άλλα παιδιά που συνέχισαν και έκαναν ό,τι έκαναν και έχω ακόμα υπέροχες αναμνήσεις από εκείνες τις μέρες.
Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη σύνθεση του “Highway Song” (από το album “Strikes” των Blackfoot) μαζί με τον Jakson Spiers (drums);
Ανεβαίναμε από τη Βόρεια Καρολίνα στο New Jersey και ήμασταν στον Interstate 81 και είχα το τραγούδι, την ενορχήστρωση, στο κεφάλι μου και το έπαιζα στην κιθάρα και καθόμασταν στο πίσω μέρος του van μας, γιατί ταξιδεύαμε με van τότε. Δεν είχαμε την ευχαρίστηση να είμαστε σε λεωφορείο, αλλά είπα στον Jak: «Έχω το τραγούδι» και άρχισα να το παίζω και οι πρώτες λέξεις που βγήκαν από το στόμα μου ήταν: “Another day, Another dollar/ After I’ ve sung and hollered” και έτσι ξεκίνησε και μέσα σε περίπου 15 με 20 λεπτά, ειλικρινά, το τραγούδι γράφτηκε, όπως το ακούς τώρα. Ήταν μαγικό και όταν ένα τραγούδι σου έρχεται τόσο γρήγορα, ξέρεις ότι έχεις κάτι ιδιαίτερο στα χέρια σου και το ξέραμε. Ξέραμε ότι είχαμε κάτι πραγματικά ξεχωριστό εκείνη την εποχή, όπως το “Train, Train”. Ήταν το τελευταίο τραγούδι και δουλέψαμε για να μπει στον δίσκο και μου ήρθε στην πρόβα. Ο τότε παραγωγός/manager μας, Al Nalli, είπε ότι χρειαζόμαστε ένα ακόμη τραγούδι για να ολοκληρώσουμε αυτό το album. Είχαμε γράψει -δεν ξέρω- 14, 15 τραγούδια και χρειαζόμασταν ένα ακόμα και είπα: «Υπάρχει ένα τραγούδι που έγραψε ο παππούς μου ο Shorty το 1938, ήταν ένα παλιό Delta blues τραγούδι που συνήθιζε να αποκαλεί “Railroad Man” αλλά το λέει “Train, Train” και ξεκινήσαμε την πρόβα και άρχισα να παίζω το lick και μετά το “Train, Train” γεννιέται. Αυτός εμφανίστηκε στην σκηνή παίζοντας φυσαρμόνικα και έπαιξε φυσαρμόνικα στο τραγούδι και όλα αυτά. Τα πράγματα τότε με τους Blackfoot ήταν πολύ μαγικά και αυτά ήταν πολύτιμα χρόνια στη μνήμη μου.
Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία να ανοίξετε με τους Blackfoot για τους Who στο Silverdome στο Pontiac του Michigan το 1979;
Ω φίλε, ξέρεις την ιστορία σου! Μόλις έκανα ένα meet & greed σε αυτές τις συναυλίες που έπαιξαν οι Rickey Medlocke Band και ένας τύπος που ήταν στην σειρά είχε ένα εισιτήριο για τους Who στο Silverdome με εμάς στο εισιτήριο. Περνούσαμε λίγο χρόνο εκτός περιοδείας και λάβαμε μια κλήση στα γραφεία του management μας στο Ann Arbor του Michigan και ήταν ο manager τους, ο Bill Curbishley, ένας κορυφαίος ατζέντης καλλιτεχνών και ο Roger Daltrey (φωνητικά) και ο Pete Townshend (κιθάρα) καθόντουσαν στο γραφείο και μας ζήτησαν να είμαστε στις 16 συναυλίες που ετοιμάζονταν να κάνουν και απλώς τα χάσαμε και ορίστε, τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Βγήκαμε σε περιοδεία, φρικάραμε βγαίνοντας μπροστά σε 50.000-60.000 κόσμο. Στην συνέχεια, είπα ότι θα ξεκινούσαμε με το δυνατότερο τραγούδι μας και απλώς θα πηγαίναμε γρήγορα στο set, γιατί είχαμε 30 λεπτά και θέλαμε να βάλουμε σ’ αυτό όλα όσα μπορούσαμε. Έτσι, ξεκινήσαμε με το “Train, Train” και τελειώσαμε την συναυλία με το “Highway Song” και νομίζαμε ότι μας γιουχάρανε, αλλά ο κόσμος φώναζε “Who” όταν κατεβαίναμε από την σκηνή. Φώναζαν το όνομα των Who και νομίζαμε ότι μας γιουχάρανε, αλλά ζητούσαν τους Who. Μετά, ξαφνικά παίξαμε το set μας και κάναμε encore, ζητούσαν κι άλλο. Ήμασταν πραγματικά πολύ ενθουσιασμένοι και πολύ περήφανοι για όλο αυτό το πράγμα. Στην πραγματικότητα, έγινα καλός φίλος με τους Daltrey, Entwistle (μπάσο), Pete Townshend και τον drummer τους, Kenney Jones.
Πόσο αντίκτυπο είχε η παρακολούθηση του Woodstock Festival σε εσάς ως νέο μουσικό;
Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι η μουσική ήταν τόσο ωμή και έχω ένα υπέροχο ρητό: «Κάθε τραγούδι που μπορούσε να γραφτεί, δεν είχε γραφτεί ακόμα. Σήμερα, κάθε τραγούδι που θα μπορούσε να γραφτεί, έχει γραφτεί τώρα». Λοιπόν, έχοντας αυτό κατά νου, βρίσκομαι στο Woodstock, βλέπω όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες και αυτό άνοιξε τα μάτια σ’ εμένα και τους δύο φίλους μου. Δεν θα ξεχάσω το πρωί που ξυπνήσαμε και άκουσα τον Hendrix να παίζει το “The Star-Spangled Banner” (σ.σ: o εθνικός ύμνος των ΗΠΑ) και ήταν μια πραγματικά συγκλονιστική και πολύ απίστευτη εμπειρία. Στην πραγματικότητα, έχω το αυθεντικό εισιτήριό μου εδώ στο σπίτι. Απίστευτη εμπειρία, φίλε μου.
Έχω παρακολουθήσει στο Youtube ολόκληρη την εμφάνιση των Blackfoot στο Sweden Rock Festival το 1994 και ήταν φανταστική. Περάσατε καλά παίζοντας εκεί;
Φυσικά (γέλια). Όταν έχεις ένα τέτοιο κοινό να σε τροφοδοτεί ενέργεια και να τους επιστρέφεις την ενέργεια και να στην ξαναδίνουν και να πηγαίνει πέρα δώθε, το επίπεδο ενέργειας απλώς εκτοξεύεται στα ύψη. Όταν έχεις τέτοιου είδους ενέργεια και ξέρεις ότι την δικαιούσαι όσον αφορά το set, δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο. Είναι απλώς μια απίστευτη κορυφή. Δεν υπάρχει ναρκωτικό ή ο,τιδήποτε που να μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτή την κορυφή, καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Ποιες είναι οι άλλες επιρροές σας ως κιθαρίστας, εκτός από τον Clapton;
Λοιπόν, ο Hendrix. Φυσικά, μόλις ανέφερες έναν από αυτούς. Ο Jimmy Page και ειδικά ο Jeff Beck και κανένας άλλος πέρα από τον Billy Gibbons. Ακούω αυτούς τους τύπους, όλους αυτούς, για πολύ καιρό και εξακολουθώ να τους ακούω και τέλος αξίζει ν’ αναφερθεί, έχω επηρεαστεί πολύ από τον Eddie Van Halen, χρόνια αργότερα. Ο Eddie εξακολουθεί να είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου κιθαρίστες. Όλοι ανακάλυψαν ξανά την κιθάρα όταν εμφανίστηκε ο Eddie. Αυτός ο τύπος, επανεφηύρε την κιθάρα. Έτσι, θέλω να πω, στα πρώιμα χρόνια του, ήταν απλώς ο πιο απίστευτος παίκτης που έχω δει ποτέ.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον του southern rock;
Είμαι. Πρέπει να σου πω ότι υπάρχουν μερικά σπουδαία συγκροτήματα εδώ έξω, όπως οι Blackberry Smoke, Black Stone Cherry, υπάρχει άλλο ένα, οι Whiskey Falls είναι εδώ πέρα, έχεις εν ενεργεία νεανικά συγκροτήματα που έχουν την Νότια αίσθηση, που έχει γεννηθεί στο Νότο. Είμαι αισιόδοξος ότι θα συνεχίσουν στο ίδιο ύφος και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Ας ελπίσουμε γι’ αυτούς ότι το κοινό θα μείνει συντονισμένο μαζί τους, αν συνεχίσουν να βγάζουν καλά πράγματα, όσον αφορά το υλικό. Κοίτα, δεν βλέπω τίποτα να τους σταματά όσον αφορά το southern rock. Θα ‘πρεπε να ήσουν εδώ και πρέπει να δεις κάποια συγκροτήματα που υπάρχουν και που δεν έχουν ούτε καν όνομα. Έτσι, η καρδιά μου πηγαίνει σ’ αυτούς και τους εύχομαι τα καλύτερα για όλη την επιτυχία που έχουν.
Είναι κολακευτικό το γεγονός ότι οι Lynyrd Skynyrd επηρέασαν σπουδαίους κιθαρίστες όπως ο Zakk Wylde και ο Slash;
(Γέλια) Λοιπόν, έχω δουλέψει με τον Zakk και έπαιξε σε έναν από τους άγνωστους δίσκους μου, έναν δίσκο που λεγόταν “After the Reign” (σ.σ: Blackfoot -1994), απίστευτος κιθαρίστας. Ο Slash συμμετείχε σ’ ένα αφιέρωμα στον Gary στα βραβεία CMT. Είμαι σίγουρος ότι είχαμε επηρεάσει αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή στη ζωή και την καριέρα τους, αλλά δεν είμαι πραγματικά σίγουρος για το πόσο. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να κάτσω ένας προς έναν και να μιλήσω εκτενώς μαζί τους για αυτό. Κοίτα, σχεδόν κάθε συγκρότημα που έχω συναντήσει, ένα από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα ήταν πάντα οι Lynyrd Skynyrd. Δεν ξέρω πόση μεγαλύτερη επιρροή μπορείς να έχεις σε κάποιον που βγαίνει και λέει: «Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα».
Είχατε συναντήσει ποτέ τον Stevie Ray Vaughan;
Ωχ! Ξέρεις, έκανα συναυλίες με τον Stevie Ray. Τον ήξερα λίγο. Πρέπει να σου πω: Ήταν ένας από τους πιο απίστευτους κιθαρίστες που έχω κάτσει, παρακολουθήσει και ακούσει. Είναι ασύγκριτος και πάλι: Μεγάλος blues τύπος. Αν κοιτάξεις όλους τους σπουδαίους κιθαρίστες, έχουν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τα blues. Ακόμη και ο Eddie Van Halen επηρεάστηκε από τα blues. Το είχε πει αυτό. Έτσι, το να σταθείς και να παρακολουθήσεις τον Stevie Ray Vaughan και να μπορέσεις να περιοδεύσεις μαζί του και να τον γνωρίσεις κάπως, δεν θα μπορούσες να συναντήσεις και να βρεις κιθαρίστα σαν κι αυτόν. Θέλω να πω, μπορείς να ψάξεις σ’ όλο τον κόσμο, αλλά δεν θα συναντήσεις και δεν θα βρεις κάποιον σαν κι αυτόν. Βρίσκεται ακριβώς εκεί, όπως όλοι οι υπόλοιποι που έχω αγαπήσει και έχω ακούσει και αυτό είναι.
Είστε ευγνώμων που ο παππούς σας Paul “Shorty” Medlocke σας έμαθε τόσα πολλά μουσικά όργανα;
Θα σου πω ότι ο παππούς μου ανήκει στην #1 κατηγορία ως η μεγαλύτερη επιρροή μου. Ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για μένα όταν μεγάλωνα. Άρχισε να με μαθαίνει να παίζω μπάντζο από πολύ νωρίς στα 3 μου, μετά άρχισα να παίζω κιθάρα στα 5 μου και drums στα 8 μου. Αυτό που έκανα ήταν ότι βασιζόμουν σ’ αυτόν, ο οποίος ήξερε να παίζει όλα αυτά τα έγχορδα όργανα και όχι μόνο τα έπαιζε, αλλά τα έπαιζε υπέροχα. Απορώ για το από πού πήρε αυτό το ταλέντο, και θα έλεγα ότι ο παππούς μου ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιρροή μου στη ζωή μου. Μου έσωσε τη ζωή, αυτός και η γιαγιά μου, με υιοθέτησαν και με μεγάλωσαν και μου επέτρεψαν να εξερευνήσω τη μουσική όπως ήθελα. Μου επέτρεψαν να εξερευνήσω τη rock μουσική. Μάλλον τους τρέλανα λίγο παίζοντας μουσική τόσο δυνατά στο σπίτι μας, στην κρεβατοκάμαρά μου και παίζοντας drums και κοπανώντας τα πάντα, έπαιζα κιθάρα τόσο δυνατά, αλλά μου επέτρεψαν να το κάνω. Ήμουν ο γιος τους και συνέχισα να κάνω αυτό που κάνω και παίρνουν όλα τα εύσημα γι’ αυτό.
Ξέρω ότι ο Brian May (Queen) σας έδωσε μια κιθάρα. Πώς προέκυψε αυτό;
Όταν το Rock and Roll Hall of Fame τίμησε τους Lynyrd Skynyrd (2006), παίξαμε το “Free Bird” στο τέλος της βραδιάς και κατέβηκα από τη σκηνή και ένας νεαρός άνδρας στέκεται εκεί και είπε: «Κάποιος θέλει να σου σφίξει το χέρι» και είπα: «Ποιος είναι αυτός;» και είπε: «Θα δεις» και έδωσα την κιθάρα μου στον τεχνικό κιθάρας μου και ακολούθησα αυτόν τον τύπο. Κατεβαίνουμε στο κοινό και γυρίζουμε και ο Ozzy Osbourne σηκώθηκε και μου έσφιξε το χέρι και ο Sting δεν ήταν πολύ μακριά απ’ αυτόν και μου έσφιξε το χέρι που έπαιξα το “Free Bird” και μετά φτάνουμε σ’ αυτό το τραπέζι και αυτός ο τύπος σηκώνεται και ιδού, ήταν ο Brian May και η κόρη του είναι μεγάλη οπαδός των Lynyrd Skynyrd. Μου έσφιξε το χέρι και είπε: «Α, μ’ αρέσει να βλέπω το χέρι που μόλις έπαιξε αυτό το 7λεπτο solo» ή όσο ήταν και είπα: «Όχι, ξέχνα το. Θέλω να δω τα χέρια που έπαιξαν όλα τα υπέροχα κομμάτια των Queen».
Έτσι, από εκείνη τη στιγμή του είπα: «Θα ήθελα πολύ να έρθω να σας δω όσο είστε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και παίζετε» και μου λέει: «Λοιπόν, ας γίνει έτσι». Πήγα να τους δω στο Las Vegas όταν ο Paul Rodgers τραγουδούσε μαζί τους, ένας άλλος από τους ήρωές μου, ως τραγουδιστής. Πήγα να τους δω και πήγα στα παρασκήνια και ήταν όλοι εκεί πίσω και ο Brian με είδε ξανά και μου είπε «γεια» και είπα: «Θεέ μου, λατρεύω το παίξιμό σου. Οι κιθάρες σου είναι απλώς καταπληκτικές» και το αφήσαμε εκεί. Είχε έναν πολύ στενό φίλο στο Vegas, έναν τύπο ονόματι Paul Crook και ο Paul είχε παίξει με τους Anthrax and Meat Loaf και όλους αυτούς τους ανθρώπους. Αν θυμάσαι μια (σ.σ: θεατρική) παραγωγή “We Will Rock You”, ήταν μια περιοδεία όπου ήταν μια γιορτή των τραγουδιών των Queen και ο Paul έκανε τα μέρη των Queen εκεί και έγινε πολύ καλός, σπουδαίος στενός φίλος με τον Brian και ιδού, έστειλε τον Paul την #3 κιθάρα του που βγήκε από το ράφι του και είπε: «Σε παρακαλώ, δώσ’ την στον Rickey Medlocke» και κατέληξα να την έχω. Την έχω εδώ, αυτό είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αντικείμενα που κατέχω και έτσι είχε η ιστορία.
Και οι δύο μισούμε τον χειμώνα. Τι σας ενοχλεί περισσότερο στον χειμώνα;
Είναι ότι δεν μπορώ να είμαι έξω στον ήλιο στη βάρκα μου και να πιάνω κανένα ψάρι (γέλια). Δεν είμαι λάτρης του κρύου καιρού. Είμαι παιδί της Florida, γέννημα-θρέμμα και όταν είσαι παιδί της Florida, πίστεψέ με, δεν σ’ αρέσει ο χειμώνας. Δεν γουστάρω το χιόνι και τον ψυχρό καιρό. Δεν μου αρέσει τίποτα κάτω από τους 60 βαθμούς F (σ.σ: 15,56 βαθμοί Κελσίου).
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται πλέον ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Ναι. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη απογοήτευση που έχω από το πώς είναι η ψηφιακή μουσική τώρα, είναι ότι δεν έχεις αυτά τα albums που έχουν το artwork, τα αναποδογυρίζεις και έχουν ακόμα περισσότερο artwork, μπορείς να διαβάσεις τα πάντα και έχεις τα credits για τον δίσκο. Δεν ξέρω αν είναι μια χαμένη τέχνη. Το λέω συχνά ότι στην εποχή μου και ξέρω ότι ακούγεται παρωχημένο, αλλά πάντα μπορούσαμε να πάμε στο δισκάδικο και να μπορούσαμε να πάρουμε ένα album και να το κοιτάξουμε και να πάρουμε την απόφασή μας αν θα αγοράζαμε ένα ή δύο ή οτιδήποτε άλλο και πήγαινες σπίτι και μπορούσες να το βάλεις στο πικάπ, να διαβάσεις τα credits, όλα αυτά και απλώς να απολαύσεις τη στιγμή με έναν ολοκαίνουργιο δίσκο. Τώρα, έχεις όλες αυτές τις διαφορετικές πλατφόρμες, το κατεβάζεις και μπορείς να το ακούσεις, αλλά δεν ξέρω, κάπου στην πορεία χάθηκε αυτή η τέχνη. Είναι ένα πράγμα που έχει χαθεί, ξέρεις.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Rickey Medlocke.
Rickey Medlocke Band Official Website: https://www.rickeymedlocke.com/
Rickey Medlocke Band Official Facebook page: https://www.facebook.com/RickeyMedlockeBand
Lynyrd Skynyrd Official Website: https://www.lynyrdskynyrd.com/