HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Οκτώβριος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό τραγουδιστή: τον Phil Mogg. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο τραγουδιστής των UFO για πάνω από 50 χρόνια, κυκλοφορώντας μαζί τους κλασικά albums όπως τα “Phenomenon” (1974), “Lights Out” (1977) και “Strangers in the Night” (1978). Το Σεπτέμβριο, το νέο συγκρότημα του Phil, οι Moggs Motel κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομώνυμο album μέσω της Steamhammer/SPV. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε μέχρι στιγμής από τους οπαδούς και τον Τύπο για το album “Moggs Motel”;
Ναι! Η ανταπόκριση ήταν πολύ καλή και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Βγήκε καλό και ναι, η ανταπόκριση ήταν συνολικά πολύ καλή.
Μπορείτε παρακαλώ να μας δώσετε μερικές πληροφορίες για τη διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών του “Moggs Motel”; Πώς γράφτηκαν τα τραγούδια;
Συνάντησα τον Tony (σ.σ: Newton – μπασίστας και παραγωγός των Voodoo Six, KK’s Priest) αφού αποχώρησα από τους UFO, τυχαία, έπεσα πάνω στον Tony και του μίλησα για να κάνουμε μερικά τραγούδια και μου είπε: «Λοιπόν, έχω κάποια πράγματα» και είπα: «Στείλ’ τα σε μένα να τα τσεκάρω». Μόλις μπαίναμε στο lockdown για τον Covid και μου έστελνε υλικό και ο Neil (σ.σ: Carter -κιθαρίστας, πληκτράς των UFO) είπε: «Ω, έχω κάποια πράγματα» οπότε, όλα έγιναν τυχαία. Δούλεψα στα περισσότερα κομμάτια εδώ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου του lockdown, δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω. Έτσι, έκανα τα φωνητικά στα τραγούδια και μετά όταν τελείωσαν όλα, όταν ελευθερωθήκαμε, πήγαμε σ’ ένα studio να ηχογραφήσουμε.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του Tony Newton και του Neil Carter στο “Moggs Motel”;
Ναι, ήταν 100% σημαντική και έμοιαζε περισσότερο με τον παλιό καιρό που μαζευόμασταν και χαζολογούσαμε με τα τραγούδια. Δεν υπήρχε πίεση, δεν υπήρχε δισκογραφική εταιρεία, απλώς το κάναμε μόνοι μας. Έτσι, ο Neil και ο Tony ήταν υπέροχοι και συνεισέφεραν πολλά καλά πράγματα και ο Joe (σ.σ: Lazarus -τύμπανα) και ο Tommy (σ.σ: Gentry -κιθάρα) ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Είναι αυτό το album ένα είδος δήλωσης ότι ζείτε και βασιλεύετε και rock-άρετε ακόμα;
(Γέλια) Α, πολύ καλή ερώτηση. Δεν ξέρω. Δεν σκέφτηκα ποτέ έτσι. Θα μπορούσε να είναι. Δεν το προσέγγισα από αυτή την οπτική γωνία, αλλά θα συμφωνήσω μ’ αυτό, είναι εντάξει. Ζω και βασιλεύω, σ’ ευχαριστώ πολύ.
Μου αρέσει πολύ το τραγούδι “Sunny Side of Heaven” με τη Zoe Devlin Love από τους Alabama 3. Πείτε μας όλα όσα πρέπει να ξέρουμε γι’ αυτό το ωραίο τραγούδι.
Είχαμε ήδη τον Neil (σ.σ: Carter -κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά) να κάνει πολλά δεύτερα φωνητικά, αλλά θέλαμε να δοκιμάσουμε μια γυναικεία φωνή και ο Tony, κατά τύχη, ήξερε τη Zoe γιατί είχαν δουλέψει σε κάτι άλλο παλιότερα, οπότε της τηλεφώνησε και αυτή έκανε κατευθείαν τα φωνητικά και βγήκε εξαιρετικό. Γι’ αυτό έχουμε τα φωνητικά της Zoe και σε μερικά άλλα κομμάτια, για να εξισορροπήσουμε το album με τα φωνητικά της, αλλά ήταν καταπληκτικό.
Το “I Thought I Know You” είναι πολύ εθιστικό. Τι σας ενέπνευσε να το γράψετε;
Είναι για κάποιον που ξέρεις αλλά σκέφτεσαι: «Νόμιζα ότι σε ήξερα», αλλά ξαφνικά βλέπεις βαθύτερα μέσα του και σκέφτεσαι: «Θεέ μου, δεν είναι το άτομο που νόμιζα ότι ήξερα». Ξέρεις, κάτι τέτοιο.
Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μας εξηγήσετε την αναφορά στο Καλάσνικοφ στο “Tinker, Tailor” (“I hear the rattle, I hear the cough/ They’ve given baby a Kalashnikov/ Load up the wagon and let’s have a toast /I’m going drinking with John Wayne’s ghost”) ;
Στην Αμερική πάντα γίνεται ένα show, έχουν ένα απ’ αυτά που αποκαλούν “gun shows” το απόγευμα όπου οι οικογένειες βγαίνουν έξω και μπορούν ν’ αγοράσουν οτιδήποτε και από εκεί προέρχονται τα περισσότερα όπλα. Αλλά ήταν σαν να λέμε: «Έδωσαν στο μωρό ένα Καλάσνικοφ», τα παιδιά έχουν όπλα, κάτι τέτοιο. «Θα πιω με το φάντασμα του John Wayne», λίγο σαν την Άγρια Δύση.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να ηχογραφήσετε το “Moggs Motel” στο studio του Steve Harris (ηγέτης και μπασίστας των Iron Maiden) στο Essex;
Ναι, ήταν υπέροχο μέρος για να πεταχτείς οδικώς, είναι πολύ ωραίο σπίτι. Έτσι, ήταν πολύ άνετα. Ήταν έξω στη εξοχή, είναι ακριβώς έξω από τον αυτοκινητόδρομο. Φτάνω εκεί εύκολα, ο Tony μένει δίπλα. Ήταν υπέροχο, πολύ βολικό, ωραίο και άνετο.
Θα υπάρχει κάποια «Hunter S. Thompson Σουίτα» (συγγραφέας του “Fear and Loathing in Las Vegas” ) στο μοτέλ σας;
Ω, δεν ξέρω αν μπορώ να έχω μία εκεί. Έχουμε μία «Frank Sinatra Σουίτα», μια «Dean Martin Σουίτα», μια «Sammy Davis Jr. Σουίτα», μια «Angie Dickinson Σουίτα», γιατί ήταν και αυτή στο Rat Pack. Ναι, όλα σχετίζονταν με το Rat Pack της δεκαετίας του ‘50.
Υπάρχουν σχέδια για να περιοδεύσετε με τους Moggs Motel;
Ας ελπίσουμε ότι θα κάνουμε μερικά festival του χρόνου, και αν όχι, επειδή θα «κλείσουν» (σ.σ: θα συμφωνήσουν με καλλιτέχνες που θα εμφανιστούν) όλα τόσο γρήγορα, πιθανότατα θα κάνουμε περίπου έξι συναυλίες και θα δούμε πώς θα τα πάμε. Ναι, κάπως έτσι. Αυτό είναι το πρόχειρο σχέδιο.
Πόσο άλλαξε την οπτική σας για τη ζωή το έμφραγμα που πάθατε το 2022;
Λοιπόν, υποθέτω ότι επιστρέφουμε στο να ζεις την κάθε μέρα, κάτι τέτοιο. Να είσαι λίγο πιο ευγνώμων γι’ αυτά που έχεις. Ξέρεις, τέτοια πράγματα. Σε κάνει ν’ γνωρίζεις πολύ καλά τη δική σου θνητότητα γιατί κυριολεκτικά αναπνέεις τη ζωή και σκέφτεσαι: «Ααα, αυτό είναι υπέροχο!» Ναι, είναι μια κλήση αφύπνισης.
Πώς νιώθετε που τελικά δεν παίξατε ποτέ την τελευταία προγραμματισμένη συναυλία των UFO στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2022;
Δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψουμε στο δρόμο αφού είχα αυτό το συμβάν. Έτσι, δεν υπήρχε περίπτωση να τελειώσουμε αυτή την περιοδεία και σκέφτηκα: «Αυτό ήταν». Από τότε δεν έχω περιοδεύσει, αλλά τραγουδάω. Όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνουμε αυτό μετά το έμφραγμα.
Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά τρένα στους στίχους σας;
Έχω καθόλου τρένα σε αυτό; Άσε με να σκεφτώ… Δεν θυμάμαι να έχω τρένο σ’ αυτό. Αν δεν έχω βάλει ένα, σίγουρα μπορώ να βάλω κάποιο. Δεν θυμάμαι πραγματικά, προσπαθώ να βρω έναν στίχο σ’ αυτό. Αν υπάρχει τρένο εκεί μέσα ίσως είναι επειδή εκεί που μεγάλωσα υπήρχαν γραμμές τρένου, τα τρένα συνήθιζαν να τρέχουν δίπλα από το ισόγειο του σπιτιού. Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα. Πρέπει να τσεκάρω αυτό το album γιατί δεν θυμάμαι να υπάρχει τρένο εκεί.
Μιλάτε για το βαγόνι (σ.σ: wagon) του John Wayne στο “Tinker, Tailor”.
Ω, όπως λέμε ένα “wagon train” (σ.σ: καραβάνι από άμαξες) ! Δεν νομίζω ότι μιλάει για ένα τρένο, νομίζω ότι μιλάει για ένα καραβάνι από άμαξες.
Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει τη μουσική των UFO να εξακολουθεί να είναι επίκαιρη το 2024;
Ξέρω ότι η Chrysalis (σ.σ: η δισκογραφική εταιρεία τους την δεκαετία του ‘70) βγάζει τις επανακυκλοφορίες, τις σπάνιες ηχογραφήσεις και άλλα και αυτό φαίνεται να τα πάει αρκετά καλά. Νομίζω ότι μάλλον είναι θέμα γενιάς. Μερικές φορές οι άνθρωποι ανακαλύπτουν κάτι που το έχασαν, δεν πρόλαβαν εκείνη την περίοδο των συγκροτημάτων. Νομίζω ότι οι The Jam επέστρεψαν στα charts μ’ ένα παλιό τραγούδι. Νομίζω ότι είναι μια εκ νέου ανακάλυψη. Οι άνθρωποι σκέφτονται: «Α, αυτό θα μπορούσε να είναι καλό». Αυτή είναι η θεωρία μου, πάντως.
Νιώσατε μεγάλη πίεση όταν αποφασίσατε να συνεχίσετε το συγκρότημα μετά την αποχώρηση του Pete Way (μπάσο) το 2008;
Ω ναι, ο Pete ήταν ένα σημαντικό κομμάτι του συγκροτήματος και έλειπε πολύ απ’ αυτό το κομμάτι όταν έφυγε, αλλά είχε κάποια προβλήματα που έπρεπε να τα λύσει. Έτσι, ναι, ήταν λίγο απογοητευτικό όταν ελπίζαμε ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε να επιστρέψει, αλλά όχι, δεν επέστρεψε. Ναι, ήταν απογοητευτικό.
Ήταν ο Pete Way ένα εύκολο άτομο για να δουλέψεις μαζί του;
Από ό,τι θυμάμαι, ναι, ήταν. Όταν πηγαίνεις σχολείο, αν κάθεται ένας τύπος δίπλα σου που μπορεί να προκαλέσει κάποιους μπελάδες ή να κωλοβαράει ή να φωνάζει, αυτός θα ήταν ο Pete. Λοιπόν, ήταν σαν να μεγάλωσες με κάποιον που κωλοβαρούσε συνεχώς, όχι ότι εγώ δεν το έκανα, αλλά ναι, ήταν περισσότερο σαν να είμαστε συμμαθητές.
Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν είδατε τον Michael Schenker (κιθάρα) να παίζει live με τους Scorpions;
Χρειαζόμασταν κιθαρίστα. Ο Bernie Marsden (σ.σ: μελλοντικός κιθαρίστας των Whitesnake) δεν είχε εμφανιστεί και παίξαμε με τους Scorpions κάπου παλιότερα και είχαμε ξαναδεί τον Michael και ρωτήσαμε τον Rudy (σ.σ: Rudolf Schenker -ο μεγαλύτερος αδερφός του και κιθαρίστας των Scorpions): «Θα μπορούσαμε να δανειστούμε τον κιθαρίστα σας;» και είπε: «Ναι, μπορείτε να δανειστείτε τον Michael», έτσι, αυτή ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε επί σκηνής.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο προσόν του Michael Schenker;
Θα έλεγα ότι μπορεί να «πιάσει» μια μελωδία (σ.σ: με το αυτί και να την παίξει). Αυτό θα έλεγα: Μπορεί να «πιάσει» μια μελωδία, όταν πιεστεί.
Γιατί ο Bernie Marsden (Whitesnake -κιθάρα) δεν μπήκε στο συγκρότημα πριν πάρετε τον Michael Schenker;
Δοκιμάζαμε πολλά διαφορετικά πράγματα. Νομίζω ότι πριν από τον Bernie είχαμε τον Larry Wallis από τους Pink Fairies, στην πραγματικότητα, έπαιξε στους Motorhead, ήταν ο πρώτος τους κιθαρίστας. Είχαμε τον Larry και μετά αυτό δεν λειτούργησε γιατί του δώσαμε τα παπούτσια στο χέρι στη μέση ενός τραγουδιού -τέλος πάντων, αυτή είναι μεγάλη ιστορία- και έτσι, ο Bernie ήρθε και του έδωσε μια πιο blues χροιά και θέλαμε αυτή την λίγο bluesy αίσθηση, αλλά ούτε αυτό λειτούργησε. Απλώς τυχαία ο Bernie δεν ήρθε στη συναυλία και ο Michael εμφανίστηκε, οπότε έτσι έκλεισε η δουλειά.
Είναι κολακευτικό το γεγονός ότι το “Doctor Doctor” (από το “Phenomenon” -1974) είναι το αγαπημένο τραγούδι του Steve Harris;
Ναι, υποθέτω ότι είναι. Ακούω ότι το παίζουν όταν βγαίνουν στη σκηνή, οπότε ναι, είναι πολύ κολακευτικό. Ευχαριστώ, Steve.
Θα μπορούσατε παρακαλώ να μοιραστείτε μαζί μας την ιστορία πίσω από την σύνθεση του “Rock Bottom” (από το “Phenomenon” -1974);
Το είχαμε από μια πρόβα, όπως θυμάμαι – εδώ θα μπορούσα πάντα να κάνω λάθος- και άργησα πολύ τα φωνητικά και έφτασα εκεί (σ.σ: στο studio) εκείνη τη μέρα και ηχογραφήσαμε το riff και τα φωνητικά όσο ακατέργαστα ήταν στην πρόβα. Έτσι, το “Rock Bottom” ήταν ένα πολύ ακατέργαστο take.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του Ron Nevison (παραγωγός/μηχανικός ήχου Bad Company, Thin Lizzy) στο album “Lights Out” (1977);
Α, η πιο σημαντική. Ναι, νομίζω ότι ήταν όταν μαζευτήκαμε και είπαμε: «Πρέπει πραγματικά να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός» και κοιτάξαμε διάφορους μηχανικούς ήχου και το όνομα του Ron εμφανιζόταν πάντα σε albums που μας άρεσαν. Έτσι, θέλαμε να πάρουμε τον Ron και ευτυχώς η Chrysalis τον πήρε. Όπως είπα, ήταν μια αλλαγή για εμάς, κάναμε ένα βήμα μπροστά.
Αποτυπώνει το live album “Strangers in the Night” (1979) την πραγματική ατμόσφαιρα μιας συναυλίας των UFO;
Θα έλεγα, ναι. Ναι, ακούγεται ακριβώς όπως ήταν και πάρα πολύ μάλιστα. Από τον “Brooksy” (σ.σ: Steve Brooks – τεχνικός ήχου στις συναυλίες των Rush), συνήθιζε να δουλεύει για τους Rush, ο τύπος που λέει: “Hello Chicago!” στην αρχή (σ.σ: του “Natural Thing”). Ναι, ήταν ένας τύπος από το road crew των Rush που έκανε την αναγγελία. Οπότε, νομίζω ότι απ’ αυτό το κομμάτι μέχρι και τo live υλικό, ακούγεται πολύ καλό για ένα live album.
Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος της αποχώρησης του Michael Schenker κατά τη μίξη του “Strangers in the Night”;
(Γέλια) Τόσοι πολλοί, δεν ξέρω. Ήταν πολύ καιρό πριν, δεν θυμάμαι. Αν υπήρχε κάτι, θα ήταν πιθανώς κάτι που είχε να κάνει μεταξύ αυτού που ήθελε ο Ron (σ.σ: Nevison -παραγωγός) και αυτού που ήθελε ο Michael και προφανώς, ο Ron θα έβγαινε νικητής. Λοιπόν, νομίζω ότι μάλλον κάτι παρόμοιο, αλλά αυτό δεν είχε καμία σχέση με μένα (γέλια).
Έχω διαβάσει ότι δεν του άρεσε η live εκτέλεση του “Rock Bottom”.
Πιστεύω ότι η άποψη του Ron για εκείνο το album ήταν: «Είναι ένα live album» και δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα ή θα άφηνε τα πάντα αν μπορούσε. Οπότε, πιστεύω ότι μάλλον εκεί ήρθαν σε σύγκρουση. Όπως είπα, αυτό δεν είχε καμία σχέση με μένα.
Ήταν δύσκολη απόφαση να αντικαταστήσετε τον Michael Schenker με τον Paul Chapman το 1978;
Ναι, ο Paul ήταν στο συγκρότημα και παλιότερα, είχαμε δύο κιθαρίστες, τον Paul Chapman και τον Michael. Όταν έφυγε ο Michael, ψάχναμε διάφορους κιθαρίστες και εξετάσαμε πολλούς κιθαρίστες και ο Paul ήταν ο καλύτερος για το συγκρότημα. Ναι, αυτό είναι. Ο Paul ήταν στην πραγματικότητα ο καλύτερος για το συγκρότημα.
Τι αναμνήσεις έχετε από τη συνεργασία σας με τον George Martin (παραγωγός των Beatles) στο “No Place to Run” (1980) album;
Αυτή ήταν μια κακή ιδέα που κυκλοφορούσε για μήνες, ήταν πολύ ακριβή. Ήταν ένα από αυτά τα πράγματα με τα οποία πείθονταν τα συγκροτήματα: «Ω, θα πάμε σ’ ένα νησί (σ.σ: στο AIR Montserrat studio του George Martin στο Montserrat, στην Καραϊβική) για να ηχογραφήσουμε», ενώ ήταν απολύτως υπέροχα, ήταν πραγματικά ένα υπέροχο μέρος για να δουλέψεις. Ο George ήταν εξαιρετικά καλός, ο Geoff Emerick (The Beatles) ήταν ο μηχανικός ήχου, ήταν εξαιρετικός και μας έκανε να νιώσουμε ότι ήμασταν όλοι ευπρόσδεκτοι και να περάσουμε ευχάριστα.
Πιστεύετε ότι οι UFO θα έπρεπε να ήταν περισσότερο δημοφιλείς;
Δεν ξέρω. Οι UFO είχαν σκαμπανεβάσματα όπως ένα γιο-γιο. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε, και μετά, ανεβήκαμε. Φτάσαμε σε μερικές πολύ καλές κορυφές και σκέφτομαι ότι τα πράγματα καταλήγουν όπως είναι να καταλήξουν και είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μέρος αυτού. Όχι, νομίζω ότι οι UFO κυρίως είναι δημοφιλείς.
Θυμάστε την βρετανική περιοδεία το 1983 με το ελληνικό συγκρότημα Socrates ν’ ανοίγει για σας;
Ωωω, ναι (σ.σ: είναι έκπληκτος)! Ναι! Ναι, θυμάμαι το όνομα. Ναι, ναι! Socrates. «Ε, μοιάζουν Έλληνες, έτσι;» Ξέρω, ξέρω (σ.σ: ότι ήταν Έλληνες). Για φαντάσου!
Θα μπορούσατε να φανταστείτε τα εξώφυλλα των albums των UFO χωρίς το artwork του Storm Thorgerson (Hipgnosis studio – έκανε εξώφυλλα για albums των Pink Floyd, Scorpions, Led Zeppelin);
Νομίζω ότι και αυτή η περίοδος τελείωσε. Αυτό το στυλ των εξωφύλλων των albums τελείωσε με την Hipgnosis, που συνήθιζαν να τα σχεδιάζουν αυτά. Σ’ εκείνο το σημείο, όταν έκαναν τα εξώφυλλα για μας, έκαναν και των Zeppelin και των Pink Floyd, αλλά είχαμε την Hipgnosis σε πολύ καλή εποχή. Πήραμε μερικά πολύ καλά εξώφυλλα απ’ αυτούς.
Απογοητευτήκατε από τη συμπεριφορά του Michael Schenker στο Manchester Apollo το 2000 (κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ένας εμφανώς μεθυσμένος Schenker έδωσε την κιθάρα του στον Mogg για να παίξει ένα βασικό solo, δείχνοντας αργότερα προς τον τραγουδιστή και λέγοντας στο κοινό: «Αυτός ο τύπος είναι χάλια», στη συνέχεια παραδέχτηκε: «Κι εγώ είμαι χάλια») ;
Έφτασε στο σημείο που πραγματικά τίποτα δεν σε εκπλήσσει. Δεν ήταν μεγάλο σοκ, δεν ήταν μεγάλη έκπληξη. Είναι απλώς απογοητευτικό: Δεν μπορείς να ολοκληρώσεις τη συναυλία, είχαμε οπαδούς που ταξίδεψαν, πλήρωσαν πολλά χρήματα και αυτό τους άφησε απογοητευμένους. Έτσι, όλα κατέληξαν απογοητευτικά.
Πιστεύετε ότι ο Vinnie Moore (κιθάρα) ταίριαξε με το συγκρότημα;
Ο Vinnie απλώς το πήγε σε διαφορετική κατεύθυνση. Πήγαμε σε διαφορετική κατεύθυνση. Θα έλεγα ότι ο Vinnie είχε μια καινούργια επιρροή στο συγκρότημα. Δεν ήταν ότι μαζευτήκαμε και κάναμε συναυλίες. Απλώς το πήγε σε διαφορετική κατεύθυνση.
Πώς συνέβη να παίξει drums ο Jason Bonham στο album “You Are Here” (2004);
Απειλήθηκε με όπλο (γέλια). Είναι κάποιο είδος αστείου. «Απειλήθηκε με όπλο. Το έκανε για τα λεφτά». Όχι, ο Jason έπαιζε με το συγκρότημα του Spike, τους Quireboys. Τους είδα, νομίζω ότι ήταν, στο Underworld στο Λονδίνο και έφευγε από τους Quireboys και χρειαζόμασταν έναν drummer και είπα: «Θέλεις να το κάνεις αυτό;» και είπε: «Ναι, σίγουρα. Είμαι μεταξύ συναυλιών», οπότε μπήκε στο συγκρότημα.
Πόση επιρροή είχε σε εσάς η συναυλία των Animals που παρακολουθούσατε ως παιδί;
Όλα αυτά ήταν μέρος ενός συνόλου. Είδα τους John Mayall’s Bluesbreakers, τους Animals, τους The Who, τους Small Faces, τους Rolling Stones, κλπ. Υπήρχε ένα ολόκληρο σύνολο για ν’ ανακαλύψεις, ήταν πολύ θαυμάσιο.
Ποιες ήταν οι σκέψεις σας όταν ξέσπασε το punk rock κίνημα;
Περιέργως, δεν μας επηρέασε πολύ. Είχαμε πολλή δουλειά στην Αμερική και το μεγαλύτερο μέρος του punk ήταν στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν υπήρχε πολύ πράγμα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ευτυχώς, καταφέρναμε ακόμα να παίζουμε τις συναυλίες μας. Αλλά πίστευα ότι το punk είναι υπέροχο, ήταν λίγο σαν ξεσκαρτάρισμα. Ξέρεις, κάποιος κυκλοφορεί μ’ ένα ξεσκονόπανο, πολύ καθαρό.
Νομίζω ότι ήσασταν punk πριν από το punk rock.
(Γέλια) Με μεγάλο στόμα, ναι. Ήμασταν λίγο βροντόφωνοι.
Λατρεύετε το “Love on a Real Train” των Tangerine Dream (από το soundtrack του “Risky Business” -1984). Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το κομμάτι;
Ω, το ανέφερα σε κάποιον σχετικά με τη νυχτερινή οδήγηση. Αν οδηγείς νύχτα σε λεωφορείο ή πούλμαν όταν έχει ησυχία, όλοι οι μεθυσμένοι έχουν πάει για ύπνο, αλλά αν βάλεις “Love on a Real Train” και καθίσεις στο λεωφορείο με όλους του τύπους και κοσκινίζετε τις προηγούμενες συναυλίες, ταιριάζει με την οδήγηση. Δοκίμασέ το κάποια στιγμή!
Έχετε περιοδεύσει με πολλά συγκροτήματα. Ποια ήταν οι ωραιότεροι τύποι στο δρόμο;
Ήταν όλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, οι AC/DC ήταν υπέροχοι να κάνεις περιοδεία, οι Rush ήταν υπέροχοι να περιοδεύσεις μαζί τους, τα περισσότερα συγκροτήματα που περιοδεύσαμε. Οι Doobie Brothers ήταν εξαιρετικοί, ναι. Είχαν ένα αεροπλάνο που τους πήγαινε από συναυλία σε συναυλία και κάποιος είπε: «Ε, μπείτε να πάμε στην επόμενη συναυλία». Νομίζω ότι ήταν ο Baxter (σ.σ: Jeff “Skunk” Baxter -κιθαρίστας και αρχικό μέλος του Steely Dan). Είπαμε: «Λοιπόν, θα πάμε με την κανονική αεροπορική εταιρεία» και είπε: «Γιατί δεν έρχεστε στο αεροπλάνο μας;» Είπαμε: «Πόσο θα μας κοστίσει;» Σκεφτήκαμε ότι θα μας χρεώσουν γι’ αυτό και είπε: «Να χρεωθείτε; Όχι! Ελάτε στο αεροπλάνο μας» και ήταν άπαιχτο. Ήταν πολύ γενναιόδωροι άνθρωποι, ναι.
Τα πηγαίνατε καλά με τον Bon Scott (φωνητικά) όταν περιοδεύατε με τους AC/DC το 1979;
Ω, αυτός ήταν αφασία. Ήταν πολύ ωραίος τύπος και πολύ αστείος. Σπουδαίος συνδυασμός (γέλια)! Ναι, ήταν πολύ ωραίος και πολύ αστείος. Με άλλα λόγια, ήταν υπέροχα, ήταν μια υπέροχη περιοδεία.
Το χιούμορ ήταν ένα ζωτικό κομμάτι της ζωής σας. Θα έπρεπε η rock μουσική να έχει περισσότερο απ’ αυτό;
Νομίζω πως ναι. Σίγουρα πιστεύω ότι μερικοί από τους μουσικούς που υπάρχουν τείνουν να παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, και μπορώ να καταλάβω κάποια ορισμένη σοβαρότητα, αλλά μερικές φορές λες: «Ε, είσαι υπερβολικά σοβαρός μ’ αυτό», γίνεται λίγο κουραστικό αντί για: «Γεια, αυτό είναι ένα rock συγκρότημα! Ας περάσουμε καλά!» Οπότε, απλώς πιστεύω ότι μερικές φορές είναι λίγο υπερβολικά σοβαροί, αυτό ήταν όλο.
Έχετε μουσικές φιλοδοξίες που θέλετε να εκπληρώσετε;
Δεν ξέρω, εμφανίζονται. Οι φιλοδοξίες προκύπτουν ενώ περπατάς. Μπορεί να κάθεσαι κάπου και να εμφανιστεί μια φιλοδοξία. Έτσι, ποτέ δεν ξέρεις θα συμβεί παρακάτω.
Είμαι επίσης μεγάλος οπαδός του Steve Marriott (Small Faces, Humble Pie -φωνητικά, κιθάρα). Τι σας αρέσει περισσότερο σ’ αυτόν;
Τους είδα στο Top of the Pops να κάνουν το “All or Nothing” (σ.σ: Small Faces -1966). Η φωνή ήταν τόσο μεγάλη από ένα τόσο μικρό σώμα. Νομίζω ότι ήταν πολύ ωραίο όταν γυρίζει την κιθάρα του πίσω από την πλάτη, βάζει το δάχτυλό του στο αυτί του και το αφήνει πραγματικά ν’ αναπτυχθεί (σ.σ: το τραγούδι). Ήταν πολύ εντυπωσιακό, τον έβλεπες και σκεφτόσουν: «Α, αυτός ο τύπος είναι καλός», ξέρεις, κάτι τέτοιο.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή;
Φαίνεται ότι η σημερινή μουσική είναι πολύ άνοστη. Δεν αντέχω το pop ραδιόφωνο γιατί είναι σαν μουσική για ασανσέρ, οπότε πρέπει να ξεθάψεις σταθμούς που παίζουν rock. Σίγουρα γούσταρα μερικά από τα παλιότερα πράγματα που κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο, νομίζω ότι ήταν αξεπέραστη. Θέλω να πω, στη δεκαετία του ‘60 υπήρξε μια έκρηξη νέων, διαφορετικών πραγμάτων. Δεν νομίζω ότι είναι (σ.σ: η σημερινή μουσική) τόσο συναρπαστική όσο αυτή, αλλά και πάλι είναι δύσκολο να το πεις, έτσι δεν είναι (γέλια) ; Είναι λίγο σαν: «Εσύ είσαι μεγάλος, ήσουν εκεί. Ίσως αυτό δεν ήταν για μένα». Νομίζω ότι τα παλιά πράγματα είναι πολύ ωραία.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος έχει γίνει πλέον ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Ναι. Νομίζω ότι έχεις δίκιο εδώ. Είναι κυρίως το γεγονός ότι στο streaming διαλέγεις κομμάτια, έτσι δεν έχεις την πλήρη αίσθηση του album. Το έχω ακούσει αυτό (σ.σ: “Moggs Motel”) από την αρχή μέχρι το τέλος, ούτως ή άλλως.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Phil Mogg για τον χρόνο του.
Official Moggs Motel website: http://moggsmotel.co.uk/
Official Moggs Motel Facebook page: https://www.facebook.com/profile.php?id=61560145255152
Official UFO website: http://www.ufo-music.info/