HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αύγουστος 2023. Είχαμε την τεράστια τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό μουσικό και συνθέτη: τον Justin Hayward. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο βασικός τραγουδιστής και κιθαρίστας των Moody Blues από 1966. Η πιο πρόσφατη solo κυκλοφορία του είναι το single “Living for Love”. Επίσης, πρόκειται να εμφανιστεί με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Ηρώδειο στις 29 Σεπτεμβρίου μαζί με τους Dave Evans (αρχικός τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος των AC/DC) και την Maggie Reilly (φωνητικά) από το συγκρότημα του Mike Oldfield. Διαβάστε παρακάτω τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε:
Τι σας έκανε να δεχτείτε την πρόταση να παίξετε μαζί με ορχήστρα στην Αθήνα στις 29 Σεπτεμβρίου;
Νομίζω μια στιγμή τρέλας (γέλια). Αυτό ακριβώς, ναι. Λοιπόν, είμαι πάντα έτοιμος για μια πρόκληση, Θοδωρή.
Τι πρέπει να περιμένουν οι οπαδοί από το set σας στην Αθήνα;
Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Τουλάχιστον ξέρω ένα τραγούδι, το οποίο είναι το “Nights in White Satin”, οπότε το περιμένω αυτό με ανυπομονησία. Δεν έχω αποφασίσει για τα άλλα πράγματα ακόμα.
Οι Moody Blues ήταν ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που ηχογράφησαν με ορχήστρα. Πόσο διαφορετική εμπειρία είναι να παίζεις με μια ορχήστρα σε σχέση με την συνηθισμένη μορφή ενός rock συγκροτήματος;
Λοιπόν, αυτό είναι ενδιαφέρον. Ξέρεις, στην πραγματικότητα δεν παίξαμε με την ορχήστρα. Θέλω να πω, νομίζω ότι αναφέρεσαι στο “Days of Future Passed” (1967), αλλά καμία στιγμή δεν παίξαμε με την ορχήστρα. Λοιπόν, ηχογραφήσαμε τα τραγούδια μας μέσα σε λίγες μέρες και μετά ο Peter Knight, ο οποίος ήταν ο ενορχηστρωτής, πήρε τα μουσικά θέματα τριών από αυτά τα τραγούδια: Το “Nights in White Satin”, το “Tuesday Afternoon” και το “Another Morning”, ίσως και το “Dawn Is a Feeling” και τα χρησιμοποίησε για να συνδέσει τα τραγούδια μεταξύ τους. Έτσι, η ορχήστρα οδηγούσε στα τραγούδια και τα ολοκλήρωνε. Στην πραγματικότητα, οι ορχηστρικοί ήχοι που ακούς στα τραγούδια μας προέρχονται από ένα όργανο που ονομάζεται mellotron. Δεν παίξαμε ποτέ με ορχήστρα, αλλά υπάρχει αυτή η εντύπωση. Αυτό αναζητούσαν οι εκτελεστικοί παραγωγοί (σ.σ: executive producers), ώστε να υπάρχει αυτή η ταυτότητα μεταξύ των δύο ειδών ήχων.
Το “Living for Love” είναι το τελευταίο σας single. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;
Ναι, σωστά. Απλώς έπαιζα στην κιθάρα και αυτά τα τραγούδια έβγαιναν από την κιθάρα μερικές φορές. Απλώς ξεκίνησα αυτή την ηχογράφηση στο σπίτι και έκανα ένα μικρό demo της κιθάρας και μετά μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε πολύ ο ήχος της κιθάρας και είναι μία Gibson J200 που έχω και δεν την έχω χρησιμοποιήσει για τίποτα άλλο προηγουμένως. Συνήθως χρησιμοποιώ την Martin κιθάρα μου. Αυτό το τραγούδι προέκυψε έτσι και ήταν μια πολύ χαρούμενη μέρα. Σκέφτηκα να βάλω κι άλλα πράγματα σε αυτό, αλλά είναι μια πολύ απλή ηχογράφηση και είναι ένα πολύ απλό συναίσθημα για το πόσο τυχεροί ήμασταν εγώ και η γενιά μου που δεν είχαμε τους περισπασμούς που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο για τους νέους, ότι ζούσαμε τη ζωή μας πραγματικά μέσα από τη μουσική. Πηγαίναμε ως έφηβοι από τον έναν δίσκο στον άλλο και στον επόμενο και αυτή ήταν η ζωή μας. Οι ζωές μας ήταν να πηγαίνουμε στο σπίτι κάποιου ή να γνωρίζουμε κάποιον στο σχολείο που είχε ένα δίσκο. Ο αδερφός μου και εγώ είχαμε μόνο λίγους δίσκους, αλλά μπορούσαμε να πάμε στο σπίτι κάποιου άλλου που είχε λίγους περισσότερους και η ζωή μας περιστρεφόταν γύρω απ’ αυτό και νομίζω ότι αυτό είναι το συναίσθημα στο τραγούδι και ελπίζω ότι το τραγούδι αυτό προκαλεί. Το προκαλεί σε μένα, αυτό είναι σίγουρο.
Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε από τους οπαδούς και τον Τύπο για το single “Living for Love”;
Δεν έχει τελειώσει ακόμα. Επειδή δεν είχα ποτέ πίεση να κάνω έναν hit δίσκο ή να σχεδιάσω κάτι ειδικά για να γίνει hit, είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να παίζω ζωντανά και να κρατάω ζωντανά αυτά τα τραγούδια. Το “Living for Love” είναι ένα τραγούδι που θα αποτελεί σημαντικό κομμάτι των συναυλιών μου για τα επόμενα δύο χρόνια, νομίζω. Ελπίζω λοιπόν ν’ απάντησα στην ερώτησή σου. Ναι είμαι, επειδή η ανταπόκριση που έχουμε όταν το παίζουμε και όταν το ακούει ο κόσμος είναι ωραία, κολακευτική και όμορφη.
Τον Οκτώβριο θα υπάρξει άλλο ένα σκέλος της Harmony περιοδείας σας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πόσο διαφορετικές είναι οι εκτελέσεις των τραγουδιών όταν κάνετε ένα ακουστικό set;
Λοιπόν, είναι κάπως ακουστικό/ηλεκτρικό και νομίζω ότι παίζω την εκτέλεση των τραγουδιών μου όπως ήταν όταν τα έγραψα. Έτσι, αυτός είναι ο ήχος του δικού μου μουσικού δωματίου και επίσης οι κιθάρες που φέρνω στις περιοδείες μου στην Αμερική είναι οι κιθάρες από το σπίτι μου και μ’ αυτόν τον τρόπο ακούγονταν τα τραγούδια σε μένα. Τώρα, είμαι πολύ τυχερός που είμαι με την Julie Ragins, η οποία ήταν και με τους Moody Blues, πάντα εναρμονίζεται τέλεια μαζί μου και μετά κάνει τις αρμονίες που έκανα στους δίσκους. Και φυσικά, η Karmen Gould, μία λαμπρή νεαρή φλαουτίστρια και ο Mike Dawes που φέρνει τη δική του ιδιοφυΐα σε κάθε συναυλία και επίσης ανοίγει τις συναυλίες για μένα. Είμαι πολύ χαρούμενος που χρησιμοποιώ αυτήν τη μορφή. Δεν είμαι σίγουρος ότι είμαι έτοιμος να επιστρέψω σε μια πραγματικά δυναμική περιοδεία με ενισχυτή/τύμπανα 200, 500 watt, αλλά δεν το αποκλείω στο μέλλον.
Ανυπομονείτε να κάνετε την On the Blue Cruise τον Απρίλιο του 2024 με τους The Zombies, τον Alan Parsons και άλλους;
Πάρα πολύ. Νομίζω ότι όλοι σε αυτές τις κρουαζιέρες είναι εκεί για τον ίδιο λόγο: Επειδή αγαπούν τη μουσική και θέλουν να την μοιραστούν με ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο, επομένως είναι πάντα προνόμιο να βρίσκεσαι εκεί. Ναι, ανυπομονώ. Είναι μια υπέροχη παρέα για να είσαι μαζί τους και όπως λέω, είμαστε όλοι εκεί για τον ίδιο λόγο, για τον ίδιο σκοπό που είναι πολύ ωραίο.
Το “Days of Future Passed” (1967) ίσως είναι το πρώτο progressive rock album στην ιστορία. Είχατε συνειδητοποιήσει όταν το ηχογραφήσατε ότι δημιουργήσατε ένα επαναστατικό album;
Το είχαμε; Δεν γνωρίζω. Όχι, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό. Όχι. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα album που ηχογραφήθηκε για να προωθήσει στερεοφωνικά: Ότι το στερεοφωνικό θα μπορούσε να είναι τόσο ενδιαφέρον για το rock ‘n’ roll όσο και για την κλασική μουσική και αυτή ήταν η πρόθεση της δισκογραφικής εταιρείας. Έτσι, δεν είμαι σίγουρος ότι κάποιος πίστευε ότι θα γινόταν ένας επιτυχημένος δίσκος με επιτυχημένα singles και νομίζω ότι οφειλόταν μόνο στην αργή εξοικείωση όσο το “Nights in White Satin” κέρδιζε την προσοχή και μετά αυτό τράβηξε την προσοχή στοalbum. Ήμασταν πολύ τυχεροί που μας δόθηκε η ευκαιρία να ηχογραφήσουμε τους ήχους μας σε αυτό, ιδιαίτερα το “Nights in White Satin”, γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο, δεν είχαμε καμία δύναμη, καμία επιρροή. Αλλά στη δισκογραφική εταιρεία υπήρχαν μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε αυτό που κάναμε και ρίσκαραν. Ρίσκαραν με εμάς και αυτό λειτούργησε.
Σας εξέπληξε η τεράστια εμπορική επιτυχία του “Nights in White Satin” (1967);
Ναι! Ναι, στην πραγματικότητα, στην Αμερική δεν το κυκλοφόρησαν πρώτο. Κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι που ονομάζεται “Tuesday Afternoon” από το album. Αλλά, νομίζω ότι εμείς στο συγκρότημα πάντα ξέραμε ότι υπήρχε ένα συναίσθημα για το τραγούδι που ήταν ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Επίσης, στις live συνθήκες, ξέραμε ότι ο κόσμος το αγαπούσε πολύ, αλλά δεν ταίριαζε με κανέναν από τους κανόνες κυκλοφορίας ως single. Νομίζω ότι τότε οι άνθρωποι που ασχολούνταν με την προώθηση στη Decca και στις δισκογραφικές εταιρείες σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική, είπαν ότι είναι πολύ μεγάλο σε διάρκεια και πολύ αργό και δεν ήθελαν να το κυκλοφορήσουν ως single. Για μένα δεν είχε καμία διαφορά, αυτό ήταν δικό τους θέμα. Αλλά ξέραμε στο συγκρότημα ότι ήταν πάντα ένα πολύ δημοφιλές κομμάτι του live set μας. Οπότε, ναι, ήταν πάντα ενδιαφέρον γιατί επέστρεψε δύο άλλες φορές: Βγήκε το 1967 και επέστρεψε ξανά το 1972 και στο Ηνωμένο Βασίλειο επέστρεψε ξανά το 1979, νομίζω. Τότε ίσως είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία του.
Το “Question” από το “ A Question of Balance” (1970) είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια! Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το καταπληκτικό τραγούδι;
Ήξερα ότι υπήρχε μια ηχογράφηση την επόμενη μέρα και ότι τα άλλα παιδιά στο συγκρότημα περίμεναν να έχω στην πραγματικότητα ένα τραγούδι για εκείνη την ηχογράφηση, αλλά στη μέση της νύχτας, δεν είχα ακόμα ένα πλήρες τραγούδι. Είχα δύο τελείως διαφορετικά τραγούδια και την τελευταία στιγμή μέσα στη νύχτα σκέφτηκα: «Ίσως αν τα ένωνα μεταξύ τους και συνδέσω το συναίσθημα των δύο τραγουδιών θα λειτουργούσε» και το πήγα στο studio το επόμενο πρωί, ήταν ένα Σάββατο και το έπαιξα στα άλλα παιδιά. Δεν ήξεραν καν ότι ήταν δύο τραγούδια, απλώς είπαν: «Ω, υπέροχο! Ας το δοκιμάσουμε!» Ήταν μια πολύ απλή ηχογράφηση και νομίζω ότι ήταν η πιο ικανοποιητική περίοδος στους Moody Blues, πραγματικά. Είχαμε μεγάλη επιτυχία με αυτό ως single και μετά φυσικά έγινε το Isle of Wight Festival, το οποίο ήταν ένα δύσκολο festival για τους διοργανωτές αλλά όχι για εμάς. Όσον αφορά εμάς, το κοινό γνώριζε το τραγούδι “Question”, ήταν επιτυχία και όλοι άρχισαν να χαλαρώνουν ξανά και ήταν μια υπέροχη στιγμή. Ναι, υπέροχη στιγμή.
Πώς σας ήρθε η ιδέα να παίξετε σιτάρ στο “Om” από το “In Search of the Lost Chord” (1968);
Λοιπόν, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του “Days of Future Passed” -κι ακόμη νωρίτερα- παρατηρήσαμε ότι οι Beatles είχαν διαφορετικά όργανα στο studioπου μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν στο EMI Studio και νομίζω ότι εγώ και ο Mike Pinder (σ.σ: πλήκτρα, mellotron ) σκεφτήκαμε ένα απόγευμα που δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε: «Ας πάμε στο μαγαζί απ’ όπου προέρχονται αυτά τα ινδικά όργανα». Νομίζω ότι ο Mike αγόρασε ένα tambura (σ.σ: ονομάζεται επίσης tanpura) που είναι ένα όργανο που αντηχεί και γω αγόρασα ένα σιτάρ και μετά ίσως οι δυο μας μαστουρώσαμε λίγο και με τον RayThomas (σ.σ: φλάουτο) αρχίσαμε να χαζολογούμε και το επόμενο πράγμα που ξέρω μετά είναι ότι έχουμε τραγούδια με σιτάρ και σκέφτηκα ότι ήταν πολύ ωραίο. Έχω ακόμα το σιτάρ μου και ακόμα μου αρέσει να το παίζω.
Έχετε αναμνήσεις από την εμφάνισή σας στο Isle of Wight Festival το 1970;
Ήταν πολύ δύσκολο. Κάναμε δύο, ίσως και τρία Isle of Wight Festivals. Νομίζω ότι ήμασταν εκεί και το ‘69, αλλά το festival του ‘70 είπα και πριν ήταν ένα δύσκολο festival γιατί δίπλα στο χώρο του festival ήταν ένας λόφος και νομίζω ότι πολύς κόσμος μαζεύτηκε κατά μήκος του λόφου, που δεν είχε πληρώσει και μετά έπεσε ο φράχτης και υπήρξε πολύς χαμός και αναστάτωση. Αλλά όταν εμφανιστήκαμε, οι Moody Blues, την ώρα της απογεύματος που εμφανιστήκαμε, ήταν σαν μια κορυφαία επίδραση που τα έβαζε όλα στη θέση τους. Ήταν μια μεγάλη στιγμή εκείνο το καλοκαίρι για εμάς. Ως festival, νομίζω ότι ήταν αρκετά δύσκολο για τους διοργανωτές και για πολλούς άλλους. Φαίνεται να θυμάμαι ότι όταν η Joni Mitchell έπαιζε, κάποιος πήδηξε στη σκηνή και άρπαξε το μικρόφωνο και προσπάθησε να πει κάποιου είδους πολιτικό μήνυμα. Αλλά με μας, όλοι χαλάρωσαν και βγήκε υπέροχο.
Πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του παραγωγού Tony Clarke στις ηχογραφήσεις των Moody Blues;
Ο Tony ήταν επίσης μπασίστας. Λοιπόν, αυτό ήταν ενδιαφέρον: Οι ιδέες του για το πώς έπρεπε να είναι το μπάσο. Αλλά έβλεπε πάντα τις ηχογραφήσεις με κινηματογραφικό τρόπο, οπότε μερικές φορές μου τις εξηγούσε και με κινηματογραφικό τρόπο (γέλια) και μετά έπρεπε να προσπαθήσω να εξηγήσω στα άλλα παιδιά: «Λοιπόν, είναι Μι, Λα, Σι ύφεση», κάτι τέτοιο, προσπαθώντας να το πω σε κανονική γλώσσα, αλλά η συμβολή του ήταν πάντα πολύτιμη και νομίζω ότι αυτός και ο μηχανικός ήχου, ο Derek Varnals, είχαν τεράστια επιρροή σε αυτές τις ηχογραφήσεις και τις έκαναν αυτό που ήταν. Δεν θα μπορούσαν να ακούγονται έτσι χωρίς τη συμβολή του Tony και του Derek Varnals.
Στη δεκαετία του ‘80, ο Tony Visconti (David Bowie, Thin Lizzy) έκανε παραγωγή σε δύο albums (το “The Other Side of Life”του 1986 και το“Sur la Mer”του 1988) των Moody Blues. Τι πιστεύετε σήμερα για αυτά τα albums;
Νομίζω ότι ακούγονται απλώς υπέροχα. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή έπρεπε να αλλάξουμε τις ιδέες μας όσον αφορά το πώς να κάνουμε τους δίσκους και τους ήχους. Το timecode (σ.σ: κώδικας χρόνου) είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται και μπορούσα να κάνω πράγματα στο σπίτι στα δικά μου demos με το timecode σε αυτό. Αν μπορούσα να έχω μουσική μόνο από μια δεκαετία, νομίζω ότι θα ήταν η δεκαετία του 1980. Αυτό που έφερε ο Tony ήταν η πειθαρχία στον τρόπο που δημιουργούσαμε μουσική. Είχε ένα υπέροχο studio που λεγόταν Good Earth στο Soho του Λονδίνου και δουλεύαμε από τις 11 έως τις 7. Λοιπόν, εγώ το έκανα. Συχνά, τα άλλα παιδιά, αν δεν χρειάζονταν, δεν ερχόντουσαν. Αλλά εγώ βρισκόμουν εκεί κάθε μέρα και το χάρηκα πάρα πολύ. Νόμιζα ότι η συμβολή του Tony στην καριέρα των Moody Blues, στην ιστορία των Moody Blues, είναι τεράστια.
Τι σημαίνει για εσάς η είσοδος στο Rock and Roll Hall of Fame το 2018;
Σημαίνει πάρα πολλά και χάρηκα ιδιαίτερα για τους οπαδούς των Moody Blues γιατί είναι μια επικύρωση όλης της μουσικής που αγαπούν, το οποίο είναι πραγματικά ξεχωριστό. Ήταν μια υπέροχη περίσταση. Δεν είμαι σίγουρος ότι είχαμε προταθεί ποτέ στο παρελθόν, αλλά η ίδια η περίσταση ήταν πολύ ιδιαίτερη για μένα, επειδή τη δεκαετία του ‘60 μια από τις προσωπικές μου ηρωίδες ήταν η Nina Simone και μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame στην ίδια τελετή με μας. Φυσικά, δεν ήταν εκεί, αλλά τα μέλη της οικογένειάς της ήταν εκεί και ήταν μεγάλη συγκίνηση για μένα. Ήμουν χαρούμενος που ο Mike Pinder ήταν εκεί μαζί μας και ο Greame (σ.σ.: drummer – πέθανε το 2021) ήταν εκεί. Ο Ray Thomas είχε πεθάνει μερικές εβδομάδες νωρίτερα, κάτι που ήταν τόσο απίστευτα λυπηρό. Ωστόσο, η επικύρωση για τους οπαδούς των Moody Blues ήταν απλά τεράστια και είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος και χαρούμενος γι’ αυτό.
Νιώθετε τυχερός που γνωρίσατε τους Beatles;
Δεν γνώρισα τους Beatles. Ήμουν στην παρέα τους. Νομίζω ότι ο Mike ήταν ανέκαθεν πιο κοντά στους Beatlesσε σχέση μ’ εμάς τους υπόλοιπους (σ.σ: Ο Mike Pinder σύστησε το mellotron στους Beatles, έπαιξε φυσαρμόνικα στο τραγούδι τους “The Fool on the Hill” και ντέφι σε δύο τραγούδια από το “Imagine” album του John Lennon ). Ήμασταν τυχεροί που ήμασταν στο studioτης Decca όταν αυτοί ήταν στο studio της EMI και συχνά υπήρχε αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο studios. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν παρών την εποχή των Beatles γιατί άλλαξαν τον κόσμο και άνοιξαν την πόρτα σε ανθρώπους σαν εμένα.
Το 1983, ο Stevie Ray Vaughan άνοιξε 17 συναυλίες για τους Moody Blues στη Βόρεια Αμερική. Περάσατε καλά περιοδεύοντας μαζί του;
Πολύ ήσυχος άνθρωπος, τρομερός παίκτης. Άκουγα το setτου τις περισσότερες βραδιές και ένιωθα δέος. Ναι, πίστευα ότι ήταν ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών και είμαι πολύ προνομιούχος που συμπεριλαμβανόμασταν στην ίδια περιοδεία.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για εσάς να τραγουδήσετε το “Still Waters Run Deep” στο “Return to the Centre of the Earth” (1999) του Rick Wakeman;
Α, βρήκες κάτι κρυμμένα πράγματα, Θοδωρή! Μακάρι να το θυμόμουν καθαρά, αλλά ποτέ δεν μετάνιωσα για οποιαδήποτε ηχογράφηση, αυτό είναι σίγουρο. Ο Rick ήταν πάντα καλός φίλος και έτσι θυμάμαι ότι κάναμε πολύ πλάκα, ήταν πολύ ευχάριστο.
Απολαύσατε την συναυλία με τον Ian Anderson (Jethro Tull) και τον Bruce Dickinson των Iron Maiden στον Καθεδρικό Ναό του Canterbury το 2011;
Φανταστική! Απολύτως υπέροχη! Λάτρεψα κάθε στιγμή, ναι! Μια υπέροχη μέρα και ένα υπέροχο βράδυ. Αξιαγάπητοι άνθρωποι! Γνωρίζω τον Ian εδώ και πολύ καιρό, τον Bruce δεν τον ήξερα νωρίτερα, αλλά είναι ένας gentlemanκαι χάρηκα πολύ που ήμουν μαζί του.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή;
Όχι, δεν νομίζω. Δεν θα το έλεγα ποτέ αυτό γιατί υπάρχουν πολλές αλλαγές στη μουσική για τους νέους. Οι νέοι τώρα ερωτεύονται και αγαπούν τους δίσκους που κάνω τώρα και αυτοί μένουν μαζί τους σ’ όλη τους τη ζωή. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με αυτό, όχι.
Ήσασταν στην ίδια εταιρεία με τον Alvin Lee (Ten Years After), κάνατε περιοδείες μαζί και χρησιμοποιούσατε το ίδιο μοντέλο κιθάρας (Gibson ES-335). Υπήρχε κάποιου είδους ανταγωνισμός ανάμεσα σε εσάς και τον Alvin Lee;
Όχι, καθόλου! Καθόλου! Πραγματικά, δεν το σκεφτόμουν αυτό τόσο πολύ. Τώρα, θυμάμαι ότι χρησιμοποίησε τον ενισχυτή μου μερικές φορές, αλλά όχι. Ήμασταν μέρος της ομάδας μουσικών της Decca που είχαμε συνηθίσει να παίζουμε μεταξύ μας και να είμαστε στο ίδιο bill. Ναι, νομίζω ότι οι Ten Years After ήταν ένα υπέροχο συγκρότημα της Decca και είχαν επίσης τεράστια δημοφιλία. Νομίζω ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Έχετε παίξει και σε αρένες και σε θέατρα. Πιστεύετε ότι παίζοντας σε μικρότερους χώρους υπάρχει περισσότερη ζεστασιά μεταξύ των μουσικών και του κοινού;
Είναι μια διαφορετική ατμόσφαιρα και ένα διαφορετικό συναίσθημα. Πάντα εκτιμούσα και τις δύο εμπειρίες και κάθε είδους εμπειρίες και πέρασα τη ζωή μου στο δρόμο προτού γίνω μέλος των Moody Blues, όταν άφησα το σχολείο και έγινα επαγγελματίας μουσικός μέσα σε λίγους μήνες με έναν rock ‘n’ roll τραγουδιστή ονόματι Marty Wilde και τη γυναίκα του. Έτσι, καθεμία από αυτές τις εμπειρίες είναι πολύτιμη. Ναι, δεν θα έβαζα το ένα πιο ψηλά από το άλλο, αλλά είμαι πολύ προνομιούχος που έκανα περιοδείες σε αρένες καθώς και σε θέατρα. Λατρεύω ένα θέατρο με ωραίο ήχο, με ωραία ατμόσφαιρα και ζεστασιά. Στα θέατρα, υπάρχει τόση ιστορία στους τοίχους τους και στην ατμόσφαιρα και το συναίσθημά τους. Στα καμαρίνια μπορείς να το νιώσεις: Τους καλλιτέχνες που έχουν βρεθεί εκεί πριν και στις ίδιες τις σκηνές, αντηχούν την ατμόσφαιρα με τα χρόνια, με μουσική και παραστάσεις.
Έχετε μουσικές φιλοδοξίες που δεν έχετε εκπληρώσει ακόμα;
Η φιλοδοξία μου τώρα είναι να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Ναι, και να κάνω κάποιον να μου τηλεφωνήσει και κάποιον να μου ζητήσει κάτι.
Τον περασμένο μήνα συναντηθήκατε με τον Βασιλιά Κάρολο. Πώς είναι να είσαι Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OBE);
Με τιμά πολύ αυτό και μου αποδόθηκε η τιμή από την αείμνηστη Βασίλισσά μας στην Γενέθλια Λίστα Τιμών της προηγούμενης χρονιάς. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, μου αποδόθηκε η τιμή από την Αυτή Μεγαλειότητα την Βασίλισσα τον Ιούνιο του περασμένου έτους και στη συνέχεια, φυσικά, αυτή πέθανε τον Οκτώβριο. Έτσι, ήμουν πραγματικά πολύ χαρούμενος που με τίμησε πρώτα η Αυτού Μεγαλειότης η Βασίλισσα και μετά που έλαβα την τιμή από την Αυτού Μεγαλειότητα τον Βασιλιά. Η ημέρα της απονομής στο Κάστρο του Windsor ήταν μια από τις πιο υπέροχες μέρες της ζωής μου. Ήταν γεμάτη καλοσύνη, εκτίμηση, όμορφη οργάνωση, συζήτηση και για μένα και την οικογένειά μου ήταν πραγματικά όνειρο και τιμή.
Ξέρετε ποιος μένει μόνιμα στην Αθήνα και μπορεί να τον συναντήσετε στα παρασκήνια; Έχει κάνει την ίδια συναυλία με εσάς στον ίδιο χώρο.
Αυτός θα είναι ο Μάριος Φραγκούλης.
Όχι, εννοώ από την εποχή σας: Το Λονδίνο της δεκαετίας του ‘60. Ξέρετε ποιος μένει μόνιμα στην Αθήνα;
Εσύ θα μου πεις, Θοδωρή.
Ο Eric Burdon (φωνητικά) από τους Animals! Μπορεί να τον συναντήσετε στα παρασκήνια. Βγήκε για δείπνο με τον Sting όταν έπαιξε στον ίδιο χώρο.
Α, δεν το ήξερα αυτό! Αυτό θα ήταν ωραίο! Θα ήταν ωραίο, ναι. Η εμπειρία μου είναι ότι το δείπνο στην Αθήνα διαρκεί μέχρι τις 3:00 τα ξημερώματα (γέλια). Το μεσημεριανό συχνά διαρκεί το μεγαλύτερο διάστημα του απογεύματος. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα βρίσκομαι εκεί. Είμαι πάντα χαρούμενος που βρίσκομαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ πολύ.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Justin Hayward για τον χρόνο του.
Official Justin Hayward website: https://justinhayward.com/
Official Justin Hayward Facebook page: https://www.facebook.com/justinhaywardmusic
Official Justin Hayward Twitter account: https://twitter.com/haywardmusic