HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Δεκέμβριος 2023. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό μουσικό και ένα αληθινό gentleman: τον Jerry Shirley. Είναι περισσότερο γνωστός ως drummer και ιδρυτικό μέλος των Humble Hie, συμμετέχοντας σε όλα τα albums τους. Σχημάτισε επίσης τους Fastway (με τον κιθαρίστα των Motorhead, “Fast” Eddie Clarke και τον μπασίστα των UFO, Pete Way) και έχει κάνει ηχογραφήσεις με τους Syd Barrett (“The Madcap Laughs” and “Barrett” -και τα δύο το 1970), τον μπασίστα των The Who, John Entwistle (“Smash Your Head Against the Wall” -1971), George Harrison (το ιστορικό “All Things Must Pass” -1971) και BB King (“B.B King In London” επίσης το 1971). Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Humble Pie είναι το εξαιρετικά άρτιο “The A&M CD Box Set 1970-1975”. Διαβάστε παρακάτω τα όσα σημαντικά μας είπε:
Δεν παίξατε κατά τη διάρκεια της περιοδείας των Humble Pie Legacy στις ΗΠΑ το περασμένο φθινόπωρο. Ποια είναι η ιδέα πίσω από τους “Jerry Shirley Presents Humble Pie Legacy”;
Λοιπόν, αποφασίσαμε να επανιδρύσουμε το συγκρότημα πριν από περίπου 5 χρόνια, πριν ξεσπάσει ο Covid. Δεν μπορούσα να περιοδεύσω εγώ για ιατρικούς λόγους: Μόλις αντικατέστησα τους γοφούς μου και δεν μπορούσα να παίξω. Είχαμε μόλις κυκλοφορήσει το box set όλων των albums που βγήκαν από την A&M σε βινύλιο (σ.σ: “The A&M Vinyl Box Set 1970-1975”) και συνεχίσαμε με ένα box set με τα ίδια albums σε CD. Έτσι, αποφασίσαμε στη συνέχεια να δημιουργήσουμε μια νέα έκδοση των Humble Pie, αλλά προσπαθούσαμε να βρούμε πώς να την ονομάσουμε, γιατί θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς και να τους κάνουμε γνωστό ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν αρχικά μέλη που έπαιζαν, αν και εγκρίθηκε και οργανώθηκε από ένα αρχικό μέλος -εμένα- που κατέχει το όνομα. Βλέπεις, έχω τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος. Έτσι, καταλήξαμε στο: “Jerry Shirley Presents Humble Pie” και ήταν αρχικά: “Performing the musical legacy of Humble Pie”, αλλά ήταν πολύ μεγάλο. Έτσι, απλώς το συντομεύσαμε σε “Humble Pie Legacy”. Ήταν μια χαρά, η περιοδεία πήγε φανταστικά. Το συγκρότημα αποτελείται από έναν κιθαρίστα που είναι ο μουσικός διευθυντής, επειδή ήταν στους Humble Pie μαζί μου το 2000 με τον αρχικό μπασίστα, τον Greg Ridley, πριν δυστυχώς πεθάνει. Ο Dave Colwell, ο κιθαρίστας, πήρε τη θέση του μουσικού διευθυντή για λογαριασμό μου. Εγώ οργάνωνα αυτά που ήθελα και εκείνος έβρισκε τους κατάλληλους μουσικούς και έφτιαχνε το συγκρότημα.
Βγήκαμε και κάναμε μια μικρή περιοδεία το 2018 και μετά επρόκειτο να τη συνεχίσουμε όταν ξέσπασε ο Covid. Δεν μπορούσαμε να βγούμε σε περιοδεία για μερικά χρόνια και κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, αναδιοργανώσαμε το line up: Πήραμε έναν νέο τραγουδιστή, τον Jim Stapley, ο οποίος είναι υπέροχος και μπασίστας είναι ο Ivan Bodley, που έπαιξε στο παρελθόν με ανθρώπους που ήταν καλλιτέχνες της Stax Records, τους Sam & Dave και ανθρώπους σαν αυτούς και μετά τον Bobby Marks, που είναι drummer από τη Νέα Υόρκη, ο οποίος παίζει πολύ σαν εμένα. Είχαμε λοιπόν ένα line up και μετά με σύστησαν στον Steve Karas (σ.σ: manager των Toto) και μεταξύ μας συνεργαστήκαμε με τη δισκογραφική εταιρεία για να κυκλοφορήσουμε το CD box set, ενώ σχεδιάζαμε μαζί την περιοδεία. Τώρα, το μόνο πρόβλημα που είχαμε ήταν ότι αποφασίσαμε να το ονομάσουμε “Humble Pie Legacy”, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να μας κατηγορήσει ότι προσπαθούσαμε να τους πούμε ότι ήταν το αρχικό συγκρότημα. Δεν θα μπορούσε να είναι επειδή δύο από τα αρχικά μέλη του συγκροτήματος είναι νεκρά, δεν είναι πια μαζί μας και εγώ δεν μπορούσα πια να παίξω. Έτσι, πολλά συγκροτήματα σήμερα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το όνομα, αλλά δεν είναι τα αρχικά μέλη. Έχουν την έγκριση από όποιον κατέχει το όνομα. Αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά σε αυτό και είναι αυτή: Υπάρχουν εκεί έξω πολλά από αυτά που αποκαλούν «tribute συγκροτήματα» που δεν έχουν καμία σχέση με το αρχικό line up, δεν συνδέονται με κανέναν τρόπο. Απλώς αντιγράφουν το αρχικό: Προσπαθούν να μοιάζουν με το αρχικό, παίζουν τα τραγούδια πανομοιότυπα, ενώ εμείς δεν το κάνουμε αυτό.
Αυτοί είναι οι νέοι Humble Pie και το λάθος που κάναμε ήταν ότι όταν χρησιμοποιήσαμε την ονομασία “Legacy”, μόλις βγήκαμε εκεί έξω, ανακαλύψαμε ότι πολλά από τα tribute συγκροτήματα χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς την ονομασία. Υπάρχουν Genesis Legacy εκεί έξω, υπάρχουν Emerson, Lake & Palmer Legacy, τέτοιο πράγμα. Άρα βρισκόμαστε τώρα στη διαδικασία μετονομασίας του. Μάλλον θα τ’ ονομάσουμε απλώς ως: “Jerry Shirley’s New Humble Pie” και μετά στον Τύπο θα βάλουμε: “Performing the musical legacy of Humble Pie”. Αυτός είναι ένας μακροσκελής τρόπος να το εξηγήσω, οπότε λυπάμαι που μου πήρε τόσο πολύ (γέλια), αλλά καλύπτει το τι συνέβη. Η περιοδεία πήγε φανταστικά, σε κάθε μέρος που έπαιζαν το κοινό γινόταν όλο και μεγαλύτερο, από βράδυ σε βράδυ και από ανταπόκριση, τρελαίνονταν. Έτσι, προφανώς είχαμε το σωστό line up και ελπίζω τώρα που η υγεία μου βελτιώνεται, θα μπορώ να βγαίνω με το συγκρότημα και να παίζω μερικά τραγούδια εδώ κι εκεί. Δεν μπορώ να παίξω ολόκληρο set, αλλά μπορώ τουλάχιστον να βγω και να παίξω. Ίσως μπορούμε να έχουμε κάποιους guest καλλιτέχνες να εμφανιστούν και να παίξουν μαζί μας: Ο Chad Smith, ο drummer των Red Hot Chili Peppers είναι φίλος μου και είναι έτοιμος να βγει και να κάνει μερικά τραγούδια μαζί μας. Ο Clem Clemson, ο κιθαρίστας που πήρε τη θέση του Peter Frampton, είπε ότι καθώς το συγκρότημα προχωρά, θα βγαίνει και θα παίζει εδώ κι εκεί. Όλα εξελίσσονται πολύ όμορφα.
Είστε ικανοποιημένος με το “The A&M CD Box Set 1970-1975”;
Καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να το κάνουμε remaster, ώστε να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονη τεχνολογία για να το κάνουμε να ηχεί σαν να έχει μόλις ηχογραφηθεί. Μπορείς να το κάνεις αυτό σήμερα, μπορείς να πάρεις παλιά αντίγραφα από μπομπίνες, που ίσως η αρχική μπομπίνα έχει χαθεί και έχει φθαρεί. Μπορείς να πάρεις το ψηφιακό αποτύπωμά τους και να τα κάνεις remaster για να ακούγονται σαν ολοκαίνουργια. Αυτός ήταν λοιπόν ο στόχος μου: Να κάνω όλα αυτά τα υπέροχα albums που κάναμε ν’ ακούγονται σαν να είχαν δημιουργηθεί σε ένα ολοκαίνουργιο studio χθες, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είναι όμορφα συσκευασμένο και έχει μαζί του ένα βιβλιαράκι που λέει όλη την ιστορία των Humble Pie και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Πουλάει πολύ καλά, έχει πολύ καλή ανταπόκριση όπως και η έκδοση σε βινύλιο που κυκλοφόρησε το 2017. Έτσι, όλα ξαναφτιάχνονται όμορφα και ελπίζουμε να βγούμε στο δρόμο το επόμενο έτος (σ.σ: 2024), στο δεύτερο εξάμηνο του έτους, από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι το φθινόπωρο. Είμαστε στη διαδικασία οργάνωσης αυτών των περιοδειών τώρα, αλλά είναι ένα υπέροχο συγκρότημα. Έχεις δει κάποιο από τα videos του νέου συγκροτήματος;
Ναι. Ο τραγουδιστής είναι σπουδαίος.
Θέλω να πω, ξοδέψαμε πολύ χρόνο και χρήμα για να τα γυρίσουμε και να ηχογραφήσουμε την live εκτέλεση μερικών τραγουδιών και δείχνει πόσο υπέροχο συγκρότημα είναι. Δεν προσπαθούμε να είμαστε απλώς ένα αντίγραφο του αρχικού. Προσπαθούμε να κάνουμε μια νέα εκδοχή αυτών των υπέροχων παλιών τραγουδιών και αυτή είναι βασικά η διαφορά μεταξύ αυτού και ενός tribute συγκροτήματος που δεν έχει καμία σχέση με εμάς, δεν έχει επαγγελματικές σχέσεις ή ο,τιδήποτε… Ξέρεις, το λατρεύουν. Η άλλη πλευρά αυτού είναι ότι το νεανικό κοινό που ασχολείται με το streaming, ακούνε την μουσική μέσω streaming, αντί να έχουν δίσκο βινυλίου ή CD. Οι αριθμοί μας στο streaming: Το 2015 είχαμε μόλις 5.000 άτομα που γνώριζαν τους Humble Pie στο Spotify και όλες αυτές τις streaming πλατφόρμες. Τώρα έχουμε 3,5 εκατομμύρια και κατά μέσο όρο 350.000 άτομα κάνουν streaming κάθε μήνα. Για άλλους καλλιτέχνες που είναι μεγάλοι στο streaming, αυτό δεν είναι τεράστιο νούμερο, αλλά το να πάμε από τους 5.000 στα 3.500.000 σημαίνει ότι οι νεότεροι γνωρίζουν αυτήν την υπέροχη μουσική στην οποία είμαι πολύ περήφανος που συμμετείχα όταν την δημιουργήσαμε πριν από 54 χρόνια. Λοιπόν, όλα πάνε πολύ ωραία, Θοδωρή. Πραγματικά πάνε.
Υπήρχε μεγάλη πίεση όταν σχηματίσατε τους Humble Pie ώστε να γίνετε πιο επιτυχημένοι από τους Small Faces;
Όχι, γιατί απλώς προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε ένα ολοκαίνουργιο συγκρότημα που να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο και οι Small Faces ήταν τόσο φανταστικοί, αλλά αποδεχθήκαμε το γεγονός ότι είχαν αφήσει τόσο τεράστιο σημάδι στο τελευταίο μέρος της δεκαετίας του ‘60, στην Αγγλία ειδικά. Όταν σχηματιστήκαμε, μας αποκαλούσαν supergroup και δεν είχαμε καν ξεκινήσει ακόμα. Έτσι, το ονομάσαμε Humble Pie για να πούμε με κάποιο τρόπο: «Περιμένετε λίγο, ξέρετε, θέλουμε να βγούμε έξω και να αποδείξουμε αυτό που είμαστε από την αρχή». Δεν νιώθαμε ότι ανταγωνιζόμασταν το παρελθόν του Steve (σ.σ: Marriott –φωνητικά, κιθάρες) με τους Small Faces ή το παρελθόν του Peter (σ.σ: Frampton –κιθάρα) με τους The Herd ή ακόμα και με τον Greg Ridley, τον μπασίστα, που ήταν μαζί με ένα συγκρότημα που ήταν πολύ γνωστό, τους Spooky Tooth. Είμαι το μόνο μέλος που προερχόταν από ένα άγνωστο συγκρότημα (σ.σ: The Apostolic Intervention), αλλά ήμουν μόλις 16 τότε. Έτσι, είχαμε πολλή δουλειά να κάνουμε για να αποδείξουμε αυτό που ήμασταν και χρειάστηκαν περίπου 18 μήνες με δύο χρόνια σκληρής δουλειάς, περιοδεύοντας κυρίως στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη και την Αγγλία και τελικά απέδωσε όταν ηχογραφήσαμε το live album (σ.σ: “Performance Rockin’ the Fillmore” -1971) και μετά συνεχίσαμε από εκεί.
Είστε περήφανος που το “Performance Rockin’ the Fillmore” (1971) θεωρείται ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών;
Λοιπόν, είναι μεγάλη τιμή να έχουμε ανθρώπους να το περιγράφουν έτσι. Όταν κάνεις κάτι τέτοιο -και ήμουν μόλις 19 χρονών όταν ηχογραφήσαμε το “Rockin’ the Fillmore”- 20, 30, 40 χρόνια αργότερα, όταν κοιτάς πίσω και βλέπεις ότι συγκρίνεται με, ας πούμε, το live των Allman Brothers στο Fillmore (σ.σ: “At Fillmore East” -1971) και μερικά άλλα, ότι είναι ένα από τα καλύτερα live albums που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ, είναι απλώς τεράστια υπερηφάνεια. Είναι σαν να κοιτάζω τη ζωή κάποιου άλλου, γιατί τώρα είμαι 71 και όταν ξεκίνησα με το συγκρότημα ήμουν 16-17. Είναι μεγάλο προνόμιο και μεγάλη τιμή να είμαι μέλος αυτού του συγκροτήματος τότε, γιατί θα μπορούσαν να είχαν όποιον drummer ήθελαν και με επέλεξαν και είμαι πολύ ευγνώμων που το έκαναν. Μέρος της δουλειάς μου τώρα είναι να κρατήσω ζωντανό το όνομα του συγκροτήματος μ’ ένα υπέροχο νέο line up. Πολλά συγκροτήματα το κάνουν αυτό, πρέπει να το κάνουν γιατί κάποια μέλη έχουν πεθάνει ή δεν μπορούν πλέον να περιοδεύσουν. Με λίγες εξαιρέσεις όπως οι Stones και οι The Who, δεν μπορείς πραγματικά να βγεις στο δρόμο και να rock-άρεις πολύ δυνατά όταν είσαι στα 70 και στα 80 σου (γέλια).
Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να έχεις νεότερους να έρθουν και να παίξουν τη μουσική σου για σένα. Το συγκρίνω με τους κλασικούς συνθέτες. Ο Μπετόβεν έγραψε αυτή τη μουσική πριν από χρόνια. Μετά το θάνατό του, εξακολουθεί να παίζεται μέχρι σήμερα από ορχήστρες σε όλο τον κόσμο. Πιο πρόσφατα, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο ήταν η Glenn Miller Orchestra, και το 1944 καταρρίφθηκε (σ.σ: το αεροπλάνο που επέβαινε) κατευθυνόμενος στη Γαλλία για να κάνει μια φιλανθρωπική συναυλία για τους στρατιώτες. Όταν το αεροπλάνο συνετρίβη, πέθανε και η οικογένειά του έπρεπε να αποφασίσει τι να κάνει. Έτσι, συνέχισαν και έπαιζαν με την ορχήστρα του χωρίς εκείνον και μέχρι σήμερα, η Glenn Miller Orchestra εξακολουθεί να παίζει τη μουσική του σε όλο τον κόσμο. Έτσι, απλώς αποδεικνύει ότι ενώ τα άτομα του συγκροτήματος δεν επιβιώνουν, η μουσική επιβιώνει και πρέπει να τη φροντίζει κάποιος σαν εμένα που ήμουν στο αρχικό συγκρότημα ή οι οικογένειες του συγκροτήματος. Οι Lynyrd Skynyrd δεν έχουν πλέον εν ζωή αρχικά μέλη, αλλά οι οικογένειες του συγκροτήματος κρατούν μια εκδοχή των Lynyrd Skynyrd στο δρόμο και κάνουν υπέροχες business. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε: Να κρατήσουμε ζωντανή τη μουσική των Humble Pie και μέχρι στιγμής αυτή η νέα σύνθεση κάνει υπέροχη δουλειά. Αν έχεις δει αυτά τα videos που φτιάξαμε, ξέρεις πόσο καλοί είναι.
Έχετε αναμνήσεις από τη συναυλία στο Shea Stadium όπου ανοίξατε για τους Grand Funk Railroad στις 9 Ιουλίου 1971;
Αυτό ήταν ίσως το αποκορύφωμα της καριέρας του συγκροτήματος όσο ο Peter ήταν στο συγκρότημα. Μετά την αποχώρησή του, υπήρχαν και άλλα highlights φυσικά, όταν ο Clem Clemson ήταν στο συγκρότημα. Έμαθα μόλις πρόσφατα, πριν από λίγους μήνες, ότι μεταξύ 1965 και 1971, υπήρχαν μόνο τρεις Βρετανοί drummers που έπαιξαν στο Shea Studium. Ο πρώτος ήταν στο συγκρότημα που άνοιξε για τους Beatles, ο Βρετανός drummer ονόματι Tony Newman σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Sounds Incorporated. Ήταν ο πρώτος. Ο δεύτερος φυσικά ήταν ο Ringo που έπαιζε στην ίδια συναυλία εκείνη τη βραδιά με τους Beatles. Μετά, έξι χρόνια αργότερα, το 1971 ανοίξαμε για τους Grand Funk. Έτσι, αυτό σήμαινε ότι ήμουν ο τρίτος Βρετανός drummer που έπαιξε ποτέ στο Shea Stadium. Και πάλι, αυτό είναι το προνόμιο και η ταπεινοφροσύνη του να κάνεις κάτι τέτοιο. Όταν το ανακαλύπτεις αυτό, 45-50 χρόνια αργότερα και μπορώ να γυρίσω πίσω σ’ αυτό και θυμάμαι να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω ότι όλοι κινούνταν! Ξέρεις ότι τα στάδια έχουν διαζώματα θεατών, ένα στρώμα ανθρώπων και μετά ένα άλλο σύνολο ανθρώπων και όλο το γήπεδο κινούνταν από τον κόσμο που πηδούσε πάνω-κάτω! Ήταν απλώς ένα αξιοσημείωτο θέαμα. Η μεγαλύτερη μου ανάμνηση ήταν αυτή: Άρχισε να βρέχει, πραγματικά πολύ. Εκείνη την εποχή, δεν ήσουν προστατευμένος όταν ήσουν στη σκηνή με ρεύμα και νερό, από τη βροχή. Σήμερα, που τα πάντα είναι ασύρματα, δεν είναι επικίνδυνο. Τότε, ήταν πολύ επικίνδυνο, έπρεπε να σταματήσεις να παίζεις. Αυτό που έκανε ο Steve Marriott, ήταν που πήγε μπροστά στη σκηνή και είπε στο κοινό: «Ξέρω ότι βρέχει, δεν μας καίγεται καρφί, θα σας rock-άρουμε όλη τη νύχτα!» και το μέρος ξετρελάθηκε. Απλώς το λάτρεψαν. Ήμασταν όλοι μαζί βρεγμένοι και μούσκεμα και μετά ευτυχώς κανείς δεν έπαθε ηλεκτροπληξία (γέλια)! Αλλά ήταν μια απίστευτη βραδιά και οι Grand Funk ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μας: Μας έδωσαν όλο το χώρο του κόσμου, δεν προσπάθησαν να περιορίσουν τον χρόνο που είχαμε να παίξουμε. Ήταν πολύ γενναιόδωροι μαζί μας και έγιναν πολύ καλοί φίλοι μας, επίσης. Ένα μάτσο καλά παιδιά.
Λατρεύω τα drums σας στο “Live With Me” από το “Humble Pie” (1970) album. Θα μπορούσατε να μας πείτε για την προσέγγισή σας σε αυτό;
Λοιπόν, ξεκίνησε ως ένα αυτοσχεδιαστικό jam, αλλά δεν είχε στίχους. Ήταν απλώς instrumental. Με τον τρόπο που μπήκα, ήξερα ότι έπρεπε να ξεκινήσει με ένα συγκεκριμένο είδος roll (σ.σ: χτυπήματος), το οποίο συνήθως αναφέρεται ως “press roll” και μόλις ξεκινήσαμε να το κάνουμε όταν ηχογραφούσαμε αυτό το κομμάτι και μπήκαμε όλοι μαζί, απλώς εξερράγη. Ήταν απλώς ένα υπέροχο συναίσθημα. Φτάσαμε μέχρι το τέλος του take. Νομίζω ότι μέχρι τότε είχαμε βρει και βάλει μερικούς στίχους, και ενώ παίζαμε το κομμάτι-οδηγό (σ.σ: backing track), τα παιδιά τραγουδούσαν απλώς αυτό που λέτε «πρόχειρα φωνητικά» (σ.σ: rough vocal) που έπρεπε να γίνουν αργότερα και βγήκαν τόσο καλά, που απλώς τα κρατήσαμε. Νομίζω, αν δεν κάνω λάθος, ήταν το πρώτο take. Ήταν απλώς ένα μαγικό κομμάτι που συνέβη από το πουθενά, ξεκινώντας ως jam και κατέληξε ως ολοκληρωμένο τραγούδι.
Πείτε μας όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για το σπουδαίο τραγούδι “30 Days in the Hole” (από το “Smokin’” album -1972);
Υπήρχε μια περιγραφή εκείνη την εποχή για τους Rolling Stones ότι ζούσαν σε «σικάτη ακολασία» (γέλια) και ο Steve έγραψε ένα τραγούδι που ήταν ένα είδος φόρου τιμής για το πώς στην ευχή μπορούσαμε να παίζουμε στο δρόμο ενώ δεν διασκεδάζαμε πολύ και να κάνουμε πράγματα που δεν θα συνιστούσαμε σε κανέναν να κάνει σήμερα. Είχε αναφορές σε διαφορετικούς τύπους «χόρτου» που καπνίζεις ή διαφορετικούς τύπους ποτών που πίνεις, αλλά έλεγε: «Αν τα κάνεις όλα αυτά, αυτό που παίρνεις είναι 30 ημέρες στην στενή» που σημαίνει ότι πηγαίνεις στη φυλακή για 30 ημέρες. Από εκεί που πήρε αυτή την φράση ήταν ότι ο manager μας εκείνη την εποχή, μας έλεγε μια ιστορία ότι μπλέχτηκε σε έναν καυγά στον δρόμο μ’ έναν άλλο οδηγό και κατέληξαν να βρεθούν μπροστά σε έναν δικαστή. Ο άλλος οδηγός με τον οποίο τσακώθηκε, έχει τυλιχτεί με επιδέσμους σαν να τον είχε χτυπήσει άσχημα ο manager μας. Δεν τον είχε. Επειδή αυτός ο τύπος προσποιούνταν ότι τον ξυλοκόπησαν, ο δικαστής το έχαψε και είπε: «Θα παραδεχτείς αυτό που έκανες εδώ, γιατί αν δεν το κάνεις, θα σε καταδικάσω σε 30 μέρες στην στενή; », με άλλα λόγια 30 μέρες φυλακή. Έτσι, μας είπε αυτή την ιστορία και ο Steve θυμήθηκε την φράση. Ήταν ένα είδος αστείας ιστορίας, αλλά τον θυμήθηκε να λέει: «Αν δεν το παραδεχτείς, θα περάσεις 30 μέρες στην στενή» και αυτό κάνουν οι τραγουδοποιοί: Ακούνε μια πρόταση ή μια φράση που κάποιος είπε και την θυμούνται και την χρησιμοποιούν σε ένα τραγούδι που μπορεί να μην έχει καμία σχέση μ’ αυτό για το οποίο μιλούσε ο τύπος, αλλά τους αρέσουν απλώς οι ήχοι αυτών των λέξεων. Έτσι, από εκεί προήλθε το “30 Days in the Hole”.
Ο Mick Abrahams (αρχικός κιθαρίστας των Jethro Tull) πέρασε από οντισιόν για εσάς πριν ο Clem Clemson ενταχθεί στο συγκρότημα. Γιατί δεν πήρε τη δουλειά;
Ο Mick Abrahams ήρθε στην οντισιόν. Τον ξέραμε, ήταν φίλος μας. Ενώ ζεσταινόμασταν, ώστε να μπορέσει να ακούσει τι κάνουμε, παίζαμε ως trio στο προβάδικο που χρησιμοποιούσαμε και είχε μαζί του την κιθάρα του, αλλά αφού μας άκουσε να παίζουμε ως trio είπε: «Δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα σ’ αυτό. Ακούγεται υπέροχο όπως ακριβώς είναι» και έβαλε ξανά την κιθάρα του στη θήκη. Είπε: «Παιδιά, δεν με χρειάζεστε. Ακούγεστε μια χαρά, όπως ακριβώς είναι». Έτσι έφυγε, παραμένοντας φίλος. Ήταν μεγάλο κομπλιμέντο εκ μέρους του που το είπε αυτό, αλλά ξέραμε ότι χρειαζόμασταν πραγματικά έναν κιθαρίστα και ευτυχώς για εμάς ο Clem Clemson είχε ακούσει από φήμες ότι ο Peter είχε φύγει από το συγκρότημα και ότι εμείς ψάχναμε έναν κιθαρίστα και έτσι ήρθε σε επαφή μαζί μας και πρόβαρε μαζί μας και την επόμενη μέρα ήταν ο νέος κιθαρίστας. Ήταν τόσο απλό.
Θα μπορούσατε να μας πείτε την τρομερή ιστορία με το τηλεφώνημα του Clem Clemson στον Steve Marriot;
Όπως είπα, άκουσε ότι χρειαζόμασταν έναν κιθαρίστα και κατάφερε να βρει τον αριθμό του Steve από κάποιον και ο Steve προσποιήθηκε ότι ήταν ο αδερφός του Steve. Ο Steve δεν έχει καν αδερφό (γέλια), έχει μια αδερφή, αλλά ο λόγος που το έκανε ήταν επειδή δεν είχε ακούσει ποτέ το παίξιμο του Clem. Είπε: «Λοιπόν, είμαι ο αδερφός του, αλλά όταν επιστρέψει, θα του πω να σε πάρει τηλέφωνο». Στο μεταξύ, πήγε στο πλησιέστερο δισκοπωλείο και αγόρασε τον Clem που έπαιζε στο “Colosseum Live” (1971) album που είχε ένα αργό blues (σ.σ: “Encore… Stormy Monday Blues”) στο οποίο έπαιζε όμορφα ο Clem. Έτσι, μόλις το άκουσε, κάλεσε πίσω τον Clem και μετά είπε: «Είμαι ο Steve. Απ’ ότι καταλαβαίνω κάλεσες νωρίτερα ζητώντας εμένα, γιατί δεν έρχεσαι να jam-άρουμε και να δούμε αν λειτουργεί» και αυτό έγινε. Τον κορόιδεψε, έτσι είχε αρκετό χρόνο να πάει και να βρει ένα album που έπαιζε ο Clem και μπορούσε να το ακούσει. Αμέσως κατάλαβε ότι ήταν ο κατάλληλος τύπος για τη δουλειά.
Δυσκολευόσασταν στους Humble Pie να αποφασίσετε ποια τραγούδια θα έπρεπε να διασκευάσετε στα albums σας;
Συνήθως, ο καθένας μας ερχόταν με μια πρόταση. Είτε ως ομάδα μας άρεσε ένα συγκεκριμένο τραγούδι, το επανενορχηστρώναμε και το κάναμε με τον δικό μας τρόπο ή κάποιος από εμάς πρότεινε ένα τραγούδι και μετά θα ξεκινούσαμε να το επανενορχηστρώσουμε. Κάναμε πολλές διασκευές αλλά κάθε φορά που τις κάναμε, προσπαθούσαμε να τις κάνουμε δικές μας, οπότε δεν έμοιαζαν σε τίποτα με το πρωτότυπο. Νομίζω ότι το πετύχαμε, κατά μία έννοια. Για παράδειγμα, η εκτέλεσή μας του “I Don’t Need No Doctor” δεν μοιάζει καθόλου με την αρχική βερσιόν του Ray Charles, αλλά την κάναμε δική μας και είμαι πολύ περήφανος. Αυτό έγινε σε ένα soundcheck όταν ήμασταν στο δρόμο με τους Grand Funk στο Madison Square Garden. Κάναμε soundcheck πριν από την συναυλία και ο Peter Frampton βρήκε τις αλλαγές συγχορδιών και άρχισα να παίζω μαζί του. Ο Greg μπήκε και στη συνέχεια ο Steve ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να τραγουδά το “I Don’t Need Not Doctor” πάνω απ’ αυτό που κάναμε. Έτσι, προέκυπταν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αν μας άρεσε το τραγούδι, το κάναμε, δεν είχε σημασία αν το έγραψε κάποιος άλλος ή το γράψαμε εμείς. Αν μας άρεσε, το κάναμε.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που είχε ο Steve Marriott;
Προφανώς η φωνή του, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο καλός πληκτράς ήταν. Έπαιζε εξαιρετικό πιάνο και Hammond. Ήταν φανταστικός blues κιθαρίστας, πολύ καλύτερος απ’ ότι φαντάζεται ο κόσμος. Ήταν επίσης πολύ καλός drummer. Αλλά προφανώς το βασικό του ταλέντο ήταν αυτή η απίστευτη φωνή του, όπως κανενός άλλου. Κανείς δεν τραγούδησε όπως αυτός και κανένας δεν έχει τραγουδήσει από τότε. Όλοι οι κορυφαίοι τραγουδιστές: ο Robert Plant, ο Paul Rodgers, ο Mick Jagger, ο David Bowie, ας αναπαυθεί εν ειρήνη, όλοι λένε ότι ο Steve ήταν ο καλύτερος λευκός blues τραγουδιστής που βγήκε ποτέ από την Αγγλία. Οπότε, ήταν πολύ μεγάλο προνόμιο και τιμή να είμαι ο drummer του όλα αυτά τα χρόνια.
Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να παίξετε στο Steve Marriott Tribute Concert στο London Astoria το 2001 μαζί με τους Peter Frampton, Greg Ridley και Clem Clemson;
Προφανώς, αν ρωτάς, ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς και νομίζω ότι πολύ κοινό ένιωσε ότι υπήρχαν δύο highlights: Η εμφάνισή μας και μετά στο τέλος της βραδιάς όταν ο Paul Weller, ο Noel Gallagher (σ.σ: κιθαρίστας των Oasis), ο Kenney Jones (σ.σ: Small Faces, Faces, The Who -drums) και ο Ian McLagan (σ.σ: Small Faces, Faces –πλήκτρα) συγκεντρώθηκαν για να παίξουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Small Faces και με προσκάλεσαν να παίξω drums δίπλα στον Kenney στα “All or Nothing” και “Tin Soldier”. Για μένα προσωπικά, αυτά ήταν τα δύο highlights: Το set των Humble Pie όπου το κοινό ξετρελάθηκε, παίξαμε υπέροχα μαζί και αυτή ήταν η μόνη φορά που παίξαμε ποτέ μαζί: Ο Clem και ο Peter δεν είχαν παίξει ποτέ μαζί νωρίτερα και μετά στο τέλος της βραδιάς βγήκα και έπαιξα drums δίπλα στον Kenney Jones, που ήταν ο παιδικός μου ήρωας. Ήταν μια από τις σπουδαιότερες στιγμές που έζησα ποτέ. Ήταν υπέροχα.
Περάσατε καλά στο Pittsburgh ανοίγοντας για τον Alice Cooper όπου οι οπαδοί πηδούσαν πάνω στη σκηνή και παραλίγο να την γκρεμίσουν;
Αυτό είναι σωστό! Έχεις κάνει την προετοιμασία σου, έτσι δεν είναι; (γέλια) Το ωραιότερο πράγμα απ’ εκείνο το βράδυ αφότου βρεθήκαμε στη σκηνή και το κοινό πηδούσε πάνω στη ράμπα που είχε φτιαχτεί για να βγει ο Alice από το μπροστινό μέρος της σκηνής. Ήταν 10 μέτρα προς τα έξω -όσο μήκος κι αν είχε- αλλά χτίστηκε για να κρατάει μόνο τον Alice. Όταν ο Steve βγήκε έξω, το κοινό πήδηξε πάνω σε αυτή τη ράμπα μαζί του και σχεδόν κατέρρευσε. Δόξα τω Θεώ, δεν συνέβη. Αλλά ούτως ή άλλως, μας αποθέωσαν. Ήταν μια από τις σπουδαιότερες αντιδράσεις που θυμάμαι ότι είχα από το κοινό και ο Alice ήταν τόσο ευγενικός. Μετά την συναυλία μας και πριν βγει έξω, ήρθε στο καμαρίνι μας και στηρίχτηκε στην πόρτα και μας κοίταξε όλους: «Πώς στον πούτσο περιμένετε από μένα ν’ ακολουθήσω αυτό;!» (γέλια), που είναι πάρα πολύ ευγενικό εκ μέρους του. Παρεμπιπτόντως, βγήκε και έκανε εξαιρετική δουλειά και ακολούθησε αυτό που είχαμε κάνει. Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν δείλιασε. Με συγχωρείς που βρίζω εδώ, αλλά αυτό ακριβώς είπε. Και πάλι, το στάδιο, το έβλεπες να κινείται. Κυριολεκτικά ανεβοκατέβαινε. Η πάνω σειρά του σταδίου, ξέρεις πώς είναι χτισμένα τα στάδια, τα καθίσματα ήταν χιλιόμετρα μακριά από το τερέν ή τη σκηνή και μπορούσες να το δεις να κινείται πάνω-κάτω. Ήταν απλά αξιοσημείωτο. Μια εκπληκτική βραδιά. Πραγματικά ήταν.
Ο Ian McLagan μου είπε ότι ο Robert Plant ήταν τεράστιος θαυμαστής του Steve Marriott. Είναι αλήθεια;
Πρώτα απ’ όλα, συνήθιζε να ακολουθεί τους Small Face τριγύρω όταν ήταν στην κορυφή τους, αυτό πριν τους Led Zeppelin. Αυτό που συνέβη ήταν ότι στην αρχή προφανώς ο Jimmy Page ήθελε τον Steve Marriott ως τραγουδιστή, αλλά ο Steve δεν ήθελε να αφήσει τους Small Faces. Συνέστησε έναν άλλο τύπο που ήταν φίλος μας, που λεγόταν Terry Reid. Ο Terry Reid ήταν απασχολημένος με τη δική του καριέρα, έτσι συνέστησε τον Robert Plant. Έτσι πήρε ο Robert τη δουλειά με τους Led Zeppelin, προφανώς. Όλο αυτό το διάστημα, ο Robert ακολουθούσε τους Small Faces, ως οπαδός. Αργότερα στη ζωή, όταν οι Humble Pie έκαναν μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία το 1975, παίζαμε σε ένα μέρος που ονομαζόταν The Warehouse στη Νέα Ορλεάνη, που ήταν ένας εξαιρετικός χώρος. Ήταν ένα ζεστό και ιδρωμένο night club που φιλοξενούσε περίπου 2.000 άτομα, γεμάτο μέχρι την οροφή. Δεν ξέραμε ότι θα το έκαναν, αλλά το management μας κανόνισε να έρθουν οι Led Zeppelin και να παρακολουθήσουν την αποχαιρετιστήρια συναυλία μας. Ήμουν στη σκηνή και έπαιζα το δεύτερο τραγούδι, κοίταξα στα αριστερά μου και στέκεται εκεί ο John Bonham και με παρακολουθούσε -σχεδόν έπεσα από το σκαμπό των drums μου- και γύρισα προς τα δεξιά μου και ο Robert Plant και ο Jimmy Page κάθονταν στο πλάι της σκηνής βλέποντάς μας να παίζουμε. Έτσι, το αποκορύφωμα της αποχαιρετιστήριας περιοδείας για μένα ήταν το γεγονός ότι τρία από τα τέσσερα μέλη των Led Zeppelin επέλεξαν να παρακολουθήσουν την συναυλία μας. Έπαιζαν περίπου 60 μίλια μακριά. Έτσι, βγήκαν στη σκηνή νωρίς, για να τελειώσουν εγκαίρως ώστε να φτάσουν στην νυχτερινή συναυλία μας, γιατί κάναμε δύο συναυλίες εκείνο το βράδυ. Μετά, όταν έπαιζα σε ένα συγκρότημα με τον Steve στην Αγγλία, που λεγόταν The Packet of Three και παίζαμε σε μικρά clubs μέσα και γύρω από το Birmingham, απ’ όπου είναι ο Robert Plant -είναι από τα Midlands, τέλος πάντων- και υπάρχει ένα συγκεκριμένο κλαμπ που ονομάζεται JB’s και κάθε φορά που παίζαμε εκεί, ο Robert εμφανιζόταν για να παρακολουθήσει τον Steve με αυτό το τριμελές συγκρότημα στο οποίο ήμουν μαζί του. Είπε: «Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ο Steve Marriott». Αυτό είναι το διάσημο απόφθεγμα του Robert Plant.
Πώς συνέβη να παίξετε στα studio albums του Syd Barrett “The Madcap Laughs” και “Barrett” (και τα δύο κυκλοφόρησαν το 1970);
Ο Syd ήταν φίλος μου και του drummer που ονομάζεται Willie Wilson. Ο Willie και εγώ ήμασταν συγκάτοικοι σε ένα διαμέρισμα και ο Dave Gilmour έκανε την παραγωγή των δίσκων και χρειαζόταν κάποιον ώστε να είναι σίγουρος ότι ο Syd θα πήγαινε στο Abbey Road στην ώρα του, επειδή δεν οδηγούσε. Οπότε, ο Willie και εγώ τον πηγαίναμε εκεί και ήταν στην πραγματικότητα ο Willie Wilson, που ήταν ο drummer των Sutherland Brothers & Quiver, που έκανε το μεγαλύτερο μέρος του drumming στο “The Madcap Laughs”. Εγώ έπαιξα μόνο δυο κομμάτια. Στο album “Barrett”, έπαιξα τα περισσότερα κομμάτια και αυτό επειδή ο David Gilmour έμενε πολύ κοντά μας και είχα το προνόμιο να μου ζητηθεί από τον David να το κάνω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε ότι 55 χρόνια αργότερα ή όσο είναι, θα υπήρχε ακόμα τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τον Syd Barrett και αυτά τα δύο albums. Μόλις κυκλοφόρησαν το ντοκιμαντέρ για αυτόν και κάνω μια μικρή εμφάνιση. Δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει. Το ντοκιμαντέρ λέγεται: “Have You Got It Yet?” και θα κυκλοφορήσει σύντομα παγκοσμίως, νομίζω. Τέλος πάντων, τα drums σε αυτούς τους δύο δίσκους μοιραζόμασταν ο Willie Wilson και εγώ. Και πάλι, συχνά ο Willie δεν παίρνει τα εύσημα που θα έπρεπε να πάρει, επειδή έκανε το μεγαλύτερο μέρος του “The Madcap Laughs” και εγώ έκανα τον δίσκο “Barrett”. Τα δύο αγαπημένα μου κομμάτια στα οποία έπαιξα είναι το “Gigolo Aunt” και το “Baby Lemonade”.
Ξέρω ότι ο Syd εμφανιζόταν στο κατώφλι σας πολύ περίεργες ώρες.
Ο Syd εμφανιζόταν και έλεγε: «Εντάξει, πάμε για clubbing; Πάμε στο Speakeasy;», που είναι το μέρος που όλοι οι rock ‘n’ roll άνθρωποι πήγαιναν αργά το βράδυ, μόνο που ήταν 8 η ώρα το πρωί. Έτσι, λέγαμε: «Έλα μέσα, Syd» και ο Syd καθόταν μαζί μας και έπινε τσάι και κάπνιζε χόρτο μέχρι να πάει 11, 12 το βράδυ και μετά πηγαίναμε στο Speakeasy, το club που πήγαιναν όλοι. Ήταν δική του ιδέα να πάει εκεί, αλλά μόλις έφτανε εκεί, κατσούφιαζε. Το έραβε. Ήταν σαν να είχε κατεβάσει ρολά, δεν μιλούσε σε κανέναν. Το να είναι σε δημόσια θέα, να είναι σε ένα night club όπως αυτό, είχε πραγματικά άσχημη επίδραση πάνω του, γιατί αυτό ήταν αφότου είχε αυτή την κακή εμπειρία με το LSD. Ναι, το έκανε. Εμφανιζόταν στις 8 το πρωί νομίζοντας ότι ήταν 11 το βράδυ.
Το αγαπημένο μου τραγούδι του Syd είναι το “No Man’s Land” (από το “The Madcap Laughs”) και εσείς παίξατε drums σε αυτό το τραγούδι. Έχετε αναμνήσεις από την ηχογράφησή του;
Αυτό το τραγούδι ήταν στο “Madcap Laughs” και στα credits γράφει ότι έπαιξα σε αυτό; Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να το ακούσω για να το θυμηθώ. Πάει τόσος πολύς καιρός. Αυτά για τα οποία σου είπα ήδη είναι αυτά που θυμάμαι. Στο αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο “Barrett” δεν είμαι εγώ ή ο Willie, είναι στην πραγματικότητα ο Dave Gilmour που παίζει drums και αυτό είναι σε ένα κομμάτι που ονομάζεται “Dominoes”, το οποίο είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Ο Syd δεν μπορούσε να βγάλει σωστά το κιθαριστικό μέρος, οπότε ο Dave σκέφτηκε να του παίξει την ηχογράφηση ανάποδα. Έτσι, όταν το γυρίσεις και το παίξεις κανονικά, το κιθαριστικό μέρος είναι ανάποδα. Το έκανε αυτό στο πρώτο take: Το άκουσε ανάποδα και το έβγαλε τέλεια (γέλια). Τα κατάφερε. Τέλος πάντων, το “Dominoes” είναι για μένα το καλύτερο τραγούδι και η καλύτερη ηχογράφηση και στους δύο αυτούς δίσκους.
Παίξατε μια ιστορική πλέον συναυλία στο Olympia Exhibition Hall με τον Syd και τον David Gilmour. Ρωτήσατε αργότερα τον Syd γιατί άφησε κάτω την κιθάρα του στο τέταρτο τραγούδι, το “Octopus”;
Ο Dave κι εγώ, μείναμε άναυδοι. Παίζαμε μαζί και ο Syd ήταν λίγο αβέβαιος αλλά φτάσαμε στο τέταρτο τραγούδι και απλώς σταμάτησε. Όπως είπες, άφησε την κιθάρα του κάτω και τα παράτησε. Από όσο θυμάμαι, έφυγε και συνέχισε να περπατά. Απλώς εγκατέλειψε το κτίριο. Όπως λέω, «ο Elvis έφυγε από το κτίριο». Απλώς έφυγε. Δεν μπορώ να θυμηθώ ο Dave και εγώ να τον ρωτάμε γιατί το έκανε. Ήταν ένα πράγμα της τελευταίας στιγμής, ούτως ή άλλως. Η δισκογραφική του εταιρεία και ο manager του είχαν αποφασίσει να τον κάνουν να παίξει ένα live για να προωθήσει το δίσκο του, αλλά είχε να παίξει live εδώ και χρόνια και ο Dave και εγώ προσπαθήσαμε να τον βοηθήσουμε. Ήταν ένα πολύ πρόχειρο πράγμα: Δεν είχαμε προβάρει καλά και απλώς κατσούφιασε κατά τη διάρκεια του τέταρτου κομματιού και απλώς τα παράτησε και ποτέ δεν μάθαμε γιατί. Και πάλι, είχε πρόβλημα να βρίσκεται μπροστά σε κοινό, νομίζω.
Πώς αποφασίσατε να σχηματίσετε τους Fastway με τον “Fast” Eddie Clarke (Motorhead -κιθάρα);
Ο “Fast” Eddie και ο Pete Way, ο μπασίστας των UFO είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα συγκρότημα και με ήθελαν. Δεν ήξερα κανέναν από τους δύο, αλλά ένας κοινός φίλος τους έφερε σε επαφή μαζί μου και ήρθαν να με δουν στο σπίτι μου και το συζητήσαμε. Δεν ήξερα κανέναν από τους δύο. Ζούσα στην Αμερική και μόλις είχα μετακομίσει στην Αγγλία, ενώ οι Motorhead και οι UFO ήταν μεγάλα ονόματα στην Αγγλία, αλλά δεν ήταν γνωστοί στην Αμερική, οπότε δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτούς. Απλώς τους είπα: «Ναι, μ’ ενδιαφέρει» και δεν είχα δουλειά εκείνη τη στιγμή. «Όσο εσείς το παίρνετε αυτό στα σοβαρά, ας το δοκιμάσουμε». Νομίζω ότι ήταν λίγο σοκαρισμένοι που δεν ενθουσιάστηκα περισσότερο με αυτό, λόγω ότι δεν τους ήξερα. Μόλις ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί, ήταν υπέροχο. Είχαμε δισκογραφικό συμβόλαιο σε ελάχιστο χρόνο, γράψαμε όλα τα τραγούδια ισότιμα και βρήκαμε έναν τραγουδιστή, τον Dave King, από μια μικρή διαφήμιση που βάλαμε σε ένα βρετανικό μουσικό έντυπο. Ήταν ο ένας και μοναδικός τραγουδιστής που δοκιμάσαμε και μόλις άρχισε να τραγουδάει, καταλάβαμε ότι ήταν το σωστό άτομο. Και πάλι, ήταν υπέροχο συγκρότημα! Είναι κρίμα που δεν κράτησε πέρα από δύο albums. Όταν τελειώσαμε το δεύτερο album και τον δεύτερο χρόνο περιοδείας, ήμασταν ένα πραγματικά δυνατό live συγκρότημα. Αλλά ήθελαν να χρησιμοποιήσουν μηχανήματα αντί για εμάς τους live μουσικούς. Λοιπόν, μας ξεφορτώθηκαν και έκαναν ένα δίσκο με drum machine και μπάσο από μηχανήματα και δεν πούλησαν. Αυτά που είχαν εμένα και τον Charlie McCracken (σ.σ: μέλος των Taste, το πρώτο επιτυχημένο συγκρότημα του Rory Gallagher), τον μπασίστα, πούλησαν πολύ καλά. Οι δίσκοι που έγιναν από μηχανήματα δεν λειτούργησαν. Μίλησα με τον Eddie Clarke, ας αναπαυθεί εν ειρήνη, χρόνια αργότερα γι’ αυτό και είπε ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ποτέ. Το management τον έπεισε να ξεφορτωθεί τους live μουσικούς για αυτόν τον δίσκο και να χρησιμοποιήσει μηχανήματα και δεν λειτούργησε αρκετά. Αλλά μου άρεσαν τα δύο albums που κάναμε. Ήμουν πολύ περήφανος για το “Say What You Will” (σ.σ: από το ντεμπούτο album “Fastway” -1983) γιατί προήλθε από κάτι που ξεκίνησα. Έγραψα το μουσικό μέρος, ο Eddie το επανενορχήστρωσε λίγο και ο Dave King έβαλε τα φωνητικά από πάνω. Οπότε, ήταν κυριολεκτικά μια σωστή προσπάθεια από τρία μέλη.
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε την πρώτη σας συνάντηση με τον Jimi Hendrix στα Olympic Studios;
Ήμουν 14 τότε, ίσως μόλις έκλεινα τα 15 και έκανα ηχογραφήσεις για τον Steve Marriott όταν ήθελε να δουλέψει και οι Small Faces είχαν τελειώσει τη δουλειά. Παρέμενε στο studio και με χρησιμοποιούσε. Τότε, ήμουν τόσο ντροπαλός που έπαιζα με το κεφάλι κατεβασμένο. Δεν κοίταζα πάνω, κοιτούσα το ταμπούρο. Κρυβόμουν πίσω από τα drums. Μου το έκανε αυτό δύο φορές: Την πρώτη φορά σηκώνω το βλέμμα και βλέπω τον Steve Marriott με τον Jimi Hendrix δίπλα του, να με κοιτάζουν ενώ έκανα το drum check, ώστε ο μηχανικός ήχου να ακούσει πώς ηχούσαν τα τύμπανα. Απλώς άφησα πολύ ήσυχα τις μπαγκέτες και άρχισα να απομακρύνομαι από το kit και ο Jimi άπλωσε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και είπε: «Είναι πολύ cool, φίλε. Αυτό είναι πραγματικά cool. Μπράβο!” Φυσικά, το να σου λέει ο Jimi Hendrix ότι αυτό που μόλις έπαιξες ήταν cool, ξέρεις, δηλαδή πολύ καλό, με βοήθησε πολύ. Έβλεπε ότι ήμουν νέος και ντροπαλός, αλλά ήταν πολύ ευγενικός, ήταν ένας πραγματικός κύριος, ο Jimi. Πραγματικά ήταν. Ένας υπέροχος άνθρωπος. Και μετά, λίγες μέρες αργότερα, ο Steve έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα και εκείνη την φορά ήταν με τον Mick Jagger και τον Charlie Watts. Και κοιτάζω πάνω και βλέπω τον Charlie να με κοιτάζει και ο Charlie έκανε κάτι παρόμοιο. Πάλι ήμουν 14-15 χρονών και πολύ ντροπαλός και ο Charlie είπε: «Πφφφ!!! Αυτό παραπάει, τόσο που θέλω να κόψω τους καρπούς μου!» (γέλια) Με άλλα λόγια, προσπαθούσε να πει ότι αυτό που έκανα ήταν καλύτερο από αυτό που κάνει εκείνος, που φυσικά δεν ήταν. Θέλω να πω, ήταν ο καλύτερος drummer που βγήκε ποτέ από την Αγγλία. Αυτός και ο Ringo, κρατούσαν τα πράγματα απλά και διατηρούσαν τον ρυθμό και δεν έπαιζαν όλα αυτά τα φανταχτερά πράγματα. Ήταν μετρ σε αυτό. Ήταν μετρ στο τι να μην παίζει.
Μια αστεία ερώτηση τώρα: Στην ταινία “Almost Famous” (2000) κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού με τράπουλα, ένας tour manager αντάλλαξε την groupie Penny Lane στους Humble Pie για 50 δολάρια και ένα καφάσι μπύρες. Είναι αληθινή ιστορία;
Αυτό δεν συνέβη. Απλώς, ο Cameron Crowe (σ.σ: σκηνοθέτης) έπαιρνε κομμάτια από ιστορίες που είχε ακούσει ή ο Peter (σ.σ.: Frampton – ήταν σύμβουλος στην ταινία) μπορεί να του είχε πει μερικά πράγματα εδώ κι εκεί και μετά έγραψε ένα σενάριο που να ταιριάζει σ’ ολόκληρη την ταινία, αλλά αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό δεν συνέβη. Αυτό δεν έγινε. Δεν ανταλλάξαμε μια groupie για ένα καφάσι μπύρες… Και δεν θα ήταν Heineken γιατί μισούσαμε την Heineken (γέλια).
Περάσατε καλά ηχογραφώντας το album “Smash Your Head Against the Wall” (1971) του John Entwistle;
Κάναμε ολόκληρο το album, νομίζω, σε πέντε μέρες. Κάναμε δύο κομμάτια την ημέρα. Ήταν συνολικά 10 ή 11 κομμάτια γιατί υπήρχαν μερικά bonus κομμάτια που κυκλοφόρησαν αργότερα. Ήταν μια πολύ συναισθηματική περίοδος για μένα, επειδή η μητέρα μου βρισκόταν στο νοσοκομείο και πέθαινε από καρκίνο και όλοι προσευχόμασταν να επιζήσει, ξέρεις, ότι θα μπορέσει να περάσει σε ύφεση. Αλλά στην πραγματικότητα ενώ ολοκλήρωνα το album, είχαμε ένα Σαββατοκύριακο ρεπό και πήγα να την επισκεφτώ και πέθανε το Σάββατο και ο John Entwistle ήταν πολύ γλυκός και υπέροχος όσον αφορά αυτό. Επειδή χρηματοδοτούσε το όλο πράγμα, νομίζω ότι πλήρωσε τον εαυτό του και τον κιθαρίστα 300 λίρες τον καθένα και εμένα με πλήρωσε 150 λίρες. Όταν έφυγα το Σαββατοκύριακο και πέθανε η μαμά, το άκουσε και έπρεπε να επιστρέψω την προσεχή Δευτέρα για να πάρω τα χρήματά μου και να ακούσω τις πρόχειρες μίξεις και μου έδωσε την επιταγή μου και την άνοιξα και ήταν για 300. Με άλλα λόγια, διπλασίασε το ποσό που έπρεπε να πάρω και τον κοίταξα και μου είπε μόνο: «Σκέφτηκα ότι μπορεί να βοηθήσει, δεδομένων των συνθηκών». Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ γλυκό πράγμα να κάνει κάτι τέτοιο.
Ο Keith Moon έπαιξε latin κρουστά σ’ εκείνο το album του John Entwistle. Έτυχε να τον γνωρίσετε κατά τη διάρκεια αυτών των ηχογραφήσεων;
Ω, ναι! Με βοήθησε γιατί νοικιάσαμε ένα drum kit, γιατί το kit μου ήταν στην Αμερική. Ήμασταν ανάμεσα στις περιοδείες και νοικιάσαμε ένα drum kit από το μεγάλο μαγαζί για drums στο Λονδίνο. Το μόνο πράγμα που τους ζήτησα ειδικά ήταν ένα συγκεκριμένο είδος πεταλιού για την μπότα των drums και όταν έφτασε εκεί το kit, δεν είχε το σωστό πετάλι μπότας. Αυτό το μαγαζί με drums ονόματι Drum City, έγινε διαβόητο επειδή συμπεριφερόταν άσχημα στους νέους, ανερχόμενους drummers και φερόταν καλά μόνο στους μεγάλους stars. Ο Keith το είχε περάσει αυτό μαζί τους, γιατί όταν οι Who ξεκινούσαν και εκείνος έσπαγε τα drums του κάθε βράδυ, έπρεπε να πάει σ’ αυτούς και να πάρει drums και δεν του συμπεριφέρονταν καλά. Αλλά μετά, οι Who έγιναν μεγάλοι και του φέρονταν καλά. Έρχεται, λοιπόν, να με δει στην αρχή των ηχογραφήσεων και είμαι πραγματικά απογοητευμένος γιατί δεν μου έστειλαν αυτό που έπρεπε και με ρώτησε τι έφταιγε και του είπα. Έτσι, τηλεφώνησε στο Drum City και τους έκανε μια τεράστια επίπληξη, τους την είπε άγρια και τους έριξε ένα τεράστιο ξέχεσμα και μετά μέσα σε 10 λεπτά, το πετάλι μπότας που ήθελα ήταν εκεί, χάρη στον Keith που τους την είπε. Ήταν υπέροχος όσον αφορά αυτό. Ήταν τέλεια.
Ποιες είναι οι επιρροές σου ως drummer;
Τόσοι πολλοί. Άσε με να δω: Ξεκινάμε με τον Kenney Jones και τον Bobby Henrit. Ο Bobby Henrit έπαιξε με τους Argent και τους Roulettes (σ.σ: και τους Kinks). Στη συνέχεια, ο Brian Bennett που έπαιξε με τους Shadows. Ο Keith Moon φυσικά. Έπειτα, πάμε πιο πέρα στους Αμερικανούς τύπους, που ήταν οι πραγματικές επιρροές. Ήταν ο Sonny Payne, ο οποίος έπαιζε με τον Count Basie. Ο Gene Krupa, φυσικά ο Buddy Rich, αν και δεν μπορούσα ποτέ να παίξω σαν αυτόν. Ήταν επειδή είδα αυτόν και τον Gene Krupa να κάνουν drum battle για πρώτη φορά, που με έκανε να θέλω να γίνω drummer. Ο Al Jackson από τους Booker T. and the MG’s. Ο drummer των Little Feat, ο Richie Hayward. Ποιος άλλος; Ο Bernard Purdie. Ο “Pretty” Bernie, μια από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Είναι ένας Αφροαμερικανός drummer που έπαιξε με την Aretha Franklin, τους Steely Dan, ένας από τους καλύτερους session μουσικούς. Εφηύρε αυτό που έγινε γνωστό ως funk, το funky drumming. Ήταν ο πρώτος τύπος που έπαιξε με έναν συγκεκριμένο τρόπο που τελικά ονομάστηκε funky drumming ή funk. Α, είναι τόσοι πολλοί. Ο Levon Helm από τους The Band. Η λίστα είναι ατελείωτη.
Είναι κολακευτικό που επηρεάσατε τον Chad Smith (Red Hot Chili Peppers);
Είναι μερικά χρόνια νεότερος από εμένα, αλλά ήταν αρκετά μεγάλος για να ξέρει τους Humble Pie όταν ήμασταν στα καλύτερά μας και ο αδερφός του, ο Brad Smith, που ήταν μεγάλος οπαδός των Humble Pie, τον ενθάρρυνε να καθίσει πίσω από το drum kit τους στο γκαράζ τους και να συνεχίζει να παίζει ταυτόχρονα με την εκτέλεσή μας του “I Don’t Need No Doctor” μέχρι να το παίξει τέλεια. Μόλις χτες του μίλησα γι’ αυτό και θεωρεί τους Humble Pie και το drumming μου ως μια από τις μεγάλες του επιρροές, κάτι που είναι απίστευτο κομπλιμέντο. Νομίζω ότι είναι ο αγαπημένος μου drummer τώρα από τους σύγχρονους drummer, αλλά βρίσκεται στα πράγματα εδώ και πολύ καιρό. Αν διάλεγα έναν από τους drummers που βρίσκονται στην κορυφή του παιξίματός τους τώρα, ο Chad είναι ο αγαπημένος μου. Οπότε, ήταν αμοιβαίο και είναι πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος. Αυτός κατέχει το drum kit μου, το πιο διάσημο drum kit με το οποίο έχω φωτογραφηθεί να παίζω με τους Humble Pie στα καλύτερά τους. Βρέθηκε σε ένα bar στο Portland του Oregon 40 χρόνια αφότου το πούλησα στον drummer του Buster Pointdexter. Ξεκίνησε ως David Johansen (σ.σ: ο τραγουδιστής των New York Dolls) και υιοθέτησε αυτή τη νέα ταυτότητα ως Buster Pointdexter. Ο drummer του το αγόρασε από εμένα και μετά είχε μια μακριά διαδρομή, ένας Θεός ξέρει πού και κατέληξε ως το μόνιμο kit στο bar στο Portland του Oregon. Ένας υπέροχος τύπος που ονομάζεται Don Bennett το βρήκε και το ανακαίνισε και τώρα το κατέχει ο Chad.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή;
Νομίζω ότι έχει περισσότερο συναίσθημα, έχει περισσότερη ανθρωπιά. Υπάρχουν πάρα πολλά μηχανήματα που εμπλέκονται τώρα στη δημιουργία των δίσκων. Ξέρεις, οι καλύτεροι δίσκοι είναι αυτοί που φτιάχνουν ανθρώπινα όντα που κάθονται σε ένα δωμάτιο με ζωντανά μικρόφωνα, παίζουν μαζί και δημιουργούν μαγεία. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που αυτή η μουσική από εκείνες τις εποχές έχει καλύτερη αίσθηση, επειδή εμπλέκεται το ανθρώπινο στοιχείο σ’ αυτήν. Αλλά αυτή είναι απλώς η γνώμη μου.
Υπάρχει μια ωραία φωτογραφία σας με τον BB King. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτή τη φωτογραφία;
Έπαιξα στο album του χρόνια πριν, στο Λονδίνο. Έκανε ένα δίσκο “B.B. King in London” (1971) και ήμουν ένας από τους πολλούς drummers του album και μετά μεταφερόμαστε 20 και πλέον χρόνια, έπαιζε στο Cleveland του Ohio και ζούσα εκεί μαζεύοντας χρήματα για μια ημερήσια κατασκήνωση παιδιών με ειδικές ανάγκες, όπου μπορούσαν να πάνε παιδιά με ειδικές ανάγκες και να διασκεδάσουν για μια μέρα και απλώς να κάνουν ό,τι θέλουν. Ονομαζόταν Camp Cheerful. Πήραμε αυτή την κιθάρα που την δώρισε ένας φίλος μου ονόματι Brady Bulger και ο BB King ήταν ένας από τους πρώτους που την υπέγραψαν για μένα. Αργότερα, την υπέγραψε ο Bob Dylan, ο Paul McCartney, ο George Harrison… Όποιον και να πεις, την υπέγραψε. Δυστυχώς, κρατήθηκε από τους ανθρώπους που οργανώνουν την ημερήσια κατασκήνωση και φυλάχτηκε σε μια τραπεζική θυρίδα επειδή έπεσε η αξία στην αγορά αυτών των πραγμάτων στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Έτσι, έπρεπε να την κρατήσω για λίγο και πολλοί από τους ανθρώπους που την υπέγραψαν έχουν πλέον πεθάνει: Ήταν ο David Bowie, ο George Harrison. Υπάρχουν πολλοί από αυτούς. Την υπέγραψε ο Eddie Van Halen. Όλα τα είδη ανθρώπων. Ο Steve Winwood την υπέγραψε. Θα άξιζε μια περιουσία σήμερα σε δημοπρασία, αλλά κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Πιστεύω ότι την έβγαλαν σε «μαύρη» δημοπρασία και μετά εξαφανίστηκε κάπως. Αν κάποιος μπορούσε να την βρει και να την βγάλει σε δημοπρασία σήμερα, θα άξιζε κυριολεκτικά εκατομμύρια με όλους τους ανθρώπους που την υπέγραψαν.
Ο Ginger Baker στο ντοκιμαντέρ του (“Beware of Mr. Baker” – 2012) είπε: «Ο John Bonham είχε τεχνική, αλλά δεν μπορούσε ν’ αλλάξει ρυθμό (swing) ούτε σ’ ένα τσουβάλι σκατά». Συμφωνείτε με αυτό;
Κάνει λάθος. Ο Ginger ήταν πολύ ισχυρογνώμων σ’ ό,τι πίστευε. Το είπε αυτό για τον John Bonham αλλά αργότερα είπε: «Ο John Bonham είναι ο καλύτερος». Από όλους τους drummers εκεί έξω ο John Bonham είναι αυτός που πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος. Άρα, αντιφάσκει με τον εαυτό του. Κάνει λάθος. Νομίζω ότι ο John Bonham άλλαζε τον ρυθμό καλύτερα από τον Ginger Baker. Γιατί το ν’ αλλάζεις τον ρυθμό είναι ένας τρόπος να παίζεις drums. Ξέρεις, αν δεν κάνεις swing, δεν σημαίνει τίποτα. Τέλος πάντων, πίστευα ότι o Ginger έκανε λάθος (γέλια).
Μετανιώνετε για κάτι στη ζωή σας;
Αμάν. Αυτή είναι καλή ερώτηση. Είμαι καθαρός τώρα για 27 χρόνια και πολύ καιρό νωρίτερα σπαταλήθηκα πίνοντας πάρα πολύ, αλλά χαίρομαι που σταμάτησα να το κάνω και επίσης χαίρομαι που έκοψα το κάπνισμα. Οπότε, πραγματικά δεν μετανιώνω πάρα πολύ. Είμαι πολύ τυχερός, είμαι πολύ ευγνώμων. Μόλις έκανα κάποια επέμβαση στην καρδιά μου, αλλά αυτή διόρθωσε κάτι που θα με ταλαιπωρούσε για χρόνια. Υπάρχουν πολλά μικρά πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου που, ναι, θα μπορούσα να τα είχα κάνει διαφορετικά, αλλά στην πραγματικότητα είμαι πολύ τυχερός. Έχω μια υπέροχη οικογένεια. Οι δύο ενήλικες κόρες μου τα έχουν πάει πολύ καλά στη ζωή. Η μεγαλύτερη κόρη μου και ο σύζυγός της με ευλόγησαν με δύο υπέροχα εγγόνια. Έχω εγγονές. Έτσι, δεν νομίζω ότι μετανιώνω για πάρα πολλά, πραγματικά. Θέλω να πω, τα πράγματα για τα οποία ίσως μετάνιωσα, διορθώθηκαν. Είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω αυτό που έχω: Να βρίσκομαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή γιατί όταν με επέλεξαν να παίξω στους Humble Pie, θα μπορούσαν να είχαν οποιονδήποτε drummer στην Αγγλία και επέλεξαν εμένα και ήμουν μόνο 16 τότε. Δεν μπορείς να το διανοηθείς. Ήταν απλώς το πιο υπέροχο πράγμα λόγω αυτού στο οποίο οδήγησε. Έχω υπέροχες εμπειρίες. Συνολικά, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που είχα τη ζωή που είχα και μακάρι να κρατήσει για πολύ.
Όταν πηγαίνατε στο Speakeasy, έτυχε να συναντήσετε τον John Lennon; Ήταν πάντα εκεί.
Όχι, δεν τον συνάντησα ποτέ. Ο μόνος Beatle που δεν γνώρισα ποτέ ήταν ο John Lennon. Γνώρισα τους άλλους τρεις. Paul McCartney, είμαι αρκετά τυχερός που τον συνάντησα σε μερικές περιπτώσεις, γιατί ο τεχνικός κιθάρας μας, αφού διαλυθήκαμε την πρώτη φορά, δούλεψε για τον Paul για 45 χρόνια και ως αποτέλεσμα αυτού έτυχε να γνωρίσω τον Paul. Είναι πάρα πολύ ωραίος, γοητευτικός άνθρωπος. Πήγα στο σπίτι του George, στο Friar Park. Έχω συναντήσει τον Ringo μερικές φορές. Έπαιξα ντέφι σε μερικά κομμάτια στο “All Things Must Pass” album του George Harrison και γνώρισα τον Ringo ενώ το ηχογραφούσαμε, αλλά δεν συνάντησα ποτέ τον John.
Συναντήσατε τον Eric Clapton κατά τη διάρκεια αυτών των ηχογραφήσεων;
Ναι, τον συνάντησα. Συνάντησα τον Eric μερικές φορές. Και πάλι, πολύ καλός άνθρωπος. Πάντα μου συμπεριφερόταν σαν να με ήξερε όλη του τη ζωή. Ήταν πάντα πολύ καλός.
Είστε περήφανος που παίξατε στο “All Things Must Pass”; Έχω μιλήσει με τον Alan White των Yes και του John Lennon (“Imagine”) και αυτός έπαιξε επίσης στο “All Things Must Pass” .
Όταν ήμουν εκεί, ο Ringo έπαιζε drums και εγώ έπαιζα ντέφι. Όταν ήμουν εκεί, ο Alan δεν έπαιζε εκείνη την ημέρα, αλλά αν γράφει στα credits ότι έπαιζε σ’ αυτό, είμαι σίγουρος ότι το έκανε. Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, ο Peter Frampton και εγώ, δεν αναφερθήκαμε στα credits και μετά, 30 χρόνια αργότερα, όταν το επανέκδοσαν, ως νέα remastered έκδοση, τελικά εκεί αναφερθήκαμε στα credits. Έτσι, μας πήρε μερικά χρόνια, αλλά τελικά βάλαμε τ’ ονόματά μας στα credits (γέλια).
Ρώτησα τον Alan White το 2012 γιατί δεν αναφέρονταν στα credits ο Peter Frampton και o Phil Collins.
Αναφέρεται ο Alan στα credits του “All Things Must Pass”;
Ναι.
Εντάξει. Και τι είπε;
«Δεν ξέρω».
Δίκιο είχε (γέλια). Γνώριζα τον Alan από παλιά. Ήταν στους Bell and Arc όταν άνοιγαν για τους Humble Pie στην πρώτη αγγλική περιοδεία των Humble Pie. Το συγκρότημα που ήταν ο Alan εκείνη την εποχή, νομίζω ότι λέγονταν Bell and Arc και ο Graham Bell ήταν ο τραγουδιστής.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Jerry Shirley για τον χρόνο του.
Παραγγείλτε το “The A&M CD Box Set 1970-1975” εδώ: https://www.amazon.com/CD–Box–Set-1970-1975/dp/B0BH6GQPM2
Official Humble Pie website: https://humblepieofficial.com
Official Humble Pie Facebook page: https://www.facebook.com/humblepiemusic