HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Δεκέμβριος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν πολύ ταλαντούχο μουσικό: τον Gerry McAvoy. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο μπασίστας του Rory Gallagher για 20 χρόνια, παίζοντας σε όλα τα solo studio albums του και σε όλες της περιοδείες του. Όταν έφυγε από το συγκρότημα του Rory το 1991, εντάχτηκε στους Nine Below Zero. Αργότερα σχημάτισε τους Band of Friends όπου παίζουν live τη μουσική του Rory Gallagher. Το 2015, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους studio album με τίτλο “Repeat After Me”. Οι Band of Friends στις 7 Φεβρουαρίου 2025 θα παίξουν στο Gagarin στην Αθήνα, στις 8/2 στο Eightball στη Θεσσαλονίκη και στις 9/2 στο Circus στη Λάρισα (πατήστε click στον εκάστοτε συναυλιακό χώρο για να αγοράσετε εισιτήρια). Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Τι πρέπει να περιμένουν οι οπαδοί από τις τρεις συναυλίες των Band of Friends τον Φεβρουάριο του 2025 στην Ελλάδα;
Ελπίζουμε το ίδιο με πριν (γέλια). Θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να τους ευχαριστήσουμε όλους. Θα συμπεριλάβουμε μερικά νέα τραγούδια του Rory που δεν έχουμε ξανακάνει, απλώς για να περάσουμε όλοι καλά. Αυτό είναι το ζήτημα και να γιορτάσουμε τη ζωή του Rory.
Φαίνεται ότι είστε πολύ ευχαριστημένος με το σημερινό line up των Band of Friends, έτσι δεν είναι;
Στις αρχές αυτής της χρονιάς αποφάσισα ν’ αλλάξω λίγο τα πράγματα, να χρησιμοποιήσω διαφορετικούς ανθρώπους. Θέλω να πω, για τις συναυλίες του Φεβρουαρίου θα είναι ξανά ο Jim Kirkpatrick (σ.σ: FM -κιθάρα) και ο Paul Rose, με τον Brendan O’Neill (Rory Gallagher, Nine Below Zero) προφανώς στα drums, αλλά όλο το χρόνο χρησιμοποιώ διαφορετικούς ανθρώπους. Υπάρχει ένας τύπος που χρησιμοποιούμε ονόματι Davy Knowles, ζει στο Chicago και έχουμε κάνει μερικές αμερικανικές περιοδείες μαζί μ’ αυτόν και τον Ted McKenna (σ.σ: Rory Gallagher, Sensational Alex Harvey Band -drums), τον οποίο χάσαμε. Ο Davy ήρθε κι έκανε ένα σωρό συναυλίες στη Γερμανία, την Ελβετία και την Αυστρία. Απλώς για ν’ αλλάξω λίγο τα πράγματα, να παίξω με διαφορετικούς ανθρώπους.
Ποιες είναι τώρα οι σκέψεις σας για το “Repeat After Me” (2015) album των Band of Friends;
Ήταν κάτι που κάναμε γιατί όλοι γράφουμε τραγούδια, αυτό κάνουμε. Κάνουμε αυτό το πράγμα με τον Rory που είναι φανταστικό, αλλά ταυτόχρονα, είμαι συνθέτης και τα υπόλοιπα παιδιά στο συγκρότημα εκείνη την εποχή, ο Ted (σ.σ: McKenna) έγραφε τραγούδια και ο Marcel (σ.σ: Scherpenzeel – κιθάρα, φωνητικά) έγραφε τραγούδια, έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα album με κυρίως δικά μας τραγούδια και βάλαμε και μερικά τραγούδια του Rory. Κάνει καλό στο μυαλό.
Ήταν μεγάλο σοκ για εσάς ο θάνατος του Ted McKenna (Rory Gallagher, Sensational Alex Harvey Band, Gary Moore –drums) το 2019;
Ήταν τρομερό σοκ, ναι. Ήμουν πολύ λυπημένος λόγω των περιστάσεων, επίσης, ήταν ένα είδος εγχείρησης ρουτίνας στην κήλη. Θα ‘πρεπε να ήταν σκέτη ρουτίνα και πήγε στραβά. Δεν ήταν πολύ καλή μέρα. Τρομερή απώλεια, σπουδαίος drummer, σπουδαίος φίλος και υπέροχος άνθρωπος.
Είστε ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα της αυτοβιογραφίας σας “Riding Shotgun” (2005);
Ναι, έτσι νομίζω. Θέλω να πω, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να την επικρίνουν, αλλά βασικά είναι η ζωή μου και 20 χρόνια από τη ζωή μου ήταν με τον Rory, τον ήξερα περισσότερο απ’ όσο έπαιζα μαζί του. Αυτό κατέλαβε ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου, προφανώς, γιατί έπαιζα με τον Rory από 19 χρονών μέχρι τα 39, οπότε είναι πολύς καιρός.
Αποτυπώνει το “Irish Tour ‘74” live album το αληθινό πνεύμα μιας συναυλίας του Rory Gallagher;
Νομίζω πως ναι. Υπάρχουν μερικά live albums: “Live! In Europe” (1972), “Stage Struck” (1980), αλλά νομίζω ότι το “Irish Tour ‘74”, ειδικά επειδή ηχογραφήθηκε στην Ιρλανδία επίσης, αποτύπωσε πραγματικά κάτι που ήταν μοναδικό εκείνη την εποχή και το line up ήταν σπουδαίο: Είχαμε τον Lou Martin στα πλήκτρα και τον Rod de’Ath (drums) και ήμασταν πολύ δεμένοι σ’ εκείνη τη φάση, παίζαμε ασταμάτητα για δύο χρόνια. Όταν ηχογραφήσαμε στην Ιρλανδία, το συγκρότημα ήταν πραγματικά πάρα πολύ καυτό.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του Roger Glover (Deep Purple, Rainbow -μπάσο) ως παραγωγός στο “Calling Card” (1976);
Με τον Roger ήταν κάτι λίγο διαφορετικό, επειδή ο Rory ήταν επίσης δύσπιστος σχετικά με τη χρήση παραγωγών στο studio, του άρεσε να κάνει τα πράγματα μόνος του. Υπήρξε μια μικρή ένταση μεταξύ του Rory και του Roger, αλλά νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν καλό. Ο Roger λείανε πολλά πράγματα όπως έκαναν στους Deep Purple, ενώ στον Rory άρεσαν τα πιο τραχιά πράγματα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν καλό, ό,τι κι αν συνέβαινε στο studio.
Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για το καταπληκτικό σας παίξιμο στο μπάσο στο “Shadow Play” (από το “Photo Finish” -1978);
Ήταν ένα από αυτά τα πράγματα, δεν θυμάμαι να προβάραμε το “Shadow Play”. Ο Rory απλώς ήρθε στο studio, ήμασταν στη Γερμανία στο Dieter Dierks Studio και άρχισε να παίζει το riff σ’ εμένα και τον Ted. Λοιπόν, υποτίθεται, απλώς «μπαίνεις» και προφανώς επειδή ήμουν κιθαρίστας πριν γίνω μπασίστας, οπότε μπορούσα να καταλάβω τι έκανε ο Rory με τα δάχτυλά του. Ήταν σαν τζαμάρισμα και μετά έκανα ένα-δυο takes για να βγει πιο «γυαλιστερό». Για μένα, ήταν λίγο punk-ικο, δεν μπορώ να βρω να βρω καλύτερη λέξη, γιατί ήταν την περίοδο του punk και νομίζω ότι στον Rory άρεσαν μερικά από τα πράγματα που έκαναν τα punk συγκροτήματα, επειδή ήταν αρκετά επιθετικό και αρκετά σκληρό. Νομίζω ότι αυτό είναι το punk τραγούδι του Rory, το “Shadow Play”.
Το αγαπημένο μου τραγούδι του Rory είναι το “The King of Zydeco” (από το “Fresh Evidence” -1990). Πώς προέκυψε αυτό το τραγούδι;
Ο Rory ήταν μεγάλος οπαδός ενός ακορντεονίστα, του Clifton Chenier από τη Νέα Ορλεάνη της Louisiana και αυτό το τραγούδι είναι βασικά αφιερωμένο στον Clifton Chenier. Είχαμε έναν σπουδαίο πιανίστα και ακορντεονίστα, τον Geraint Watkins (Dave Edmunds, Van Morrison), ο οποίος έπαιξε ακορντεόν σ’ αυτό το τραγούδι και έτσι το έγραψε ο Rory. Είναι σπουδαίο τραγούδι. Είναι πραγματικά σπουδαίο τραγούδι.
Πώς ήταν ο Rory εκτός σκηνής;
Ο Rory ήταν υπέροχος άνθρωπος. Εκτός του ότι ήταν συμπατριώτης μου μουσικός, ήταν πολύ στενός φίλος. Ήταν απλώς ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, πάρα πολύ.
Κατά τη γνώμη σας, ποια ήταν η μεγαλύτερη δεξιότητα που είχε ο Rory;
Ω, αυτό είναι δύσκολο, είχε πολλές δεξιότητες. Ήταν σπουδαίος κιθαρίστας, καλός τραγουδιστής, σπουδαίος συνθέτης, έπαιζε μαντολίνο, έπαιζε σαξόφωνο, ήταν πολύ ταλαντούχος άνθρωπος. Πολλές δεξιότητες.
Τι σας είπε ο Rory για την οντισιόν του στους Rolling Stones στο Rotterdam το 1975;
Ο Rory δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτό, αλλά ήξερα ότι συνέβαινε, επειδή ακολουθούσε μια ιαπωνική περιοδεία λίγες μέρες αφότου ο Rory πήγε στο Rotterdam για να δοκιμάσει στους Stones και δεν ξέραμε τι θα συμβεί. Μετά, με πήραν τηλέφωνο και μπήκα στο αεροπλάνο. Στην πραγματικότητα, συνάντησα τον Rory και τον Donal (σ.σ: αδελφός και manager του Rory) στο Anchorage της Αλάσκας στο δρόμο για το Los Angeles. Απ’ ό,τι ξέρω, ο Rory δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Είναι ιστορία πλέον.
Ο Rory απέρριψε επίσης προτάσεις για να μπει στους Canned Heat και τους Deep Purple. Γιατί επέλεξε να συνεχίσει με το δικό του συγκρότημα;
Νομίζω ότι το πράγμα με τους Canned Heat είναι αλήθεια. Οι Canned Heat όντως πρόσφεραν τη δουλειά στον Rory, αλλά ο Rory είχε τη δική του καριέρα, αυτό είναι πολύ παλιά, όταν ο Rory δέχθηκε πρόταση από το συγκρότημα των Canned Heat μετά τον θάνατο του “Blind Owl” (σ.σ: Alan Wilson -πέθανε το 1970). Ο Rory έφτιαχνε το δικό του συγκρότημα, οι Taste μόλις είχαν διαλυθεί και ήθελε να προχωρήσει. Το πράγμα με τους Deep Purple, ο Rory θα ήταν υπέροχος, αλλά δεν νομίζω ότι οι Deep Purple θα ήταν του γούστου του Rory, πραγματικά, δεν είναι αρκετά μπλουζ.
Εννοείτε ότι ο Rory ήθελε να είναι αφεντικό του εαυτού του;
Έτσι νομίζω, ναι. Ήθελε να είναι ο καπετάνιος στην καριέρα του.
Τι αναμνήσεις έχετε από τη συναυλία στην Αθήνα το 1981;
Α, ήταν τρομερή συναυλία (γέλια). Θυμάμαι τα επεισόδια. Θέλω να πω, η συναυλία ήταν υπέροχη. Ήμασταν τυχεροί που περάσαμε περίπου 4 ή 5 ημέρες στην Αθήνα πριν από την συναυλία, επειδή κάναμε μερικά soundchecks, έτσι, ήταν ωραίο να δούμε την Αθήνα και είχε πολύ ζέστη επειδή ήταν στη μέση του καλοκαιριού. Η συναυλία ήταν υπέροχη, αλλά αμαυρώθηκε από τα επεισόδια στη συνέχεια. Νομίζω ότι η αστυνομία ήταν λίγο αυταρχική με τα δακρυγόνα και όλα τ’ άλλα. Έτσι, ήταν μια απίστευτη ανάμνηση (γέλια).
Γιατί αποφασίσατε να φύγετε από το συγκρότημα το 1991;
Υπήρχαν μερικοί λόγοι. Όπως είπα και πριν, πάντα έγραφα τραγούδια και ήμουν με τον Rory για 20 χρόνια όταν αποφάσισα να προχωρήσω και ήθελα απλώς να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι ουσιαστικά το θέμα και είχα την ευκαιρία να μπω στους Nine Below Zero, ένα pub blues συγκρότημα από το Λονδίνο. Έτσι απλώς αποφάσισα να προχωρήσω.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να εμφανιστείτε στην τηλεοπτική εκπομπή Midnight Special το 1974;
Ναι, ήταν σπουδαίο. Παρουσιαστής ήταν ο Bill Withers (σ.σ: συνθέτης και ερμηνευτής του “Ain’t No Sunshine” -1971). Είπε: «Ήμουν στο Πολεμικό Ναυτικό, έχω δει πολλούς άνδρες με τατουάζ, αλλά δεν είδα ποτέ μια κυρία με τατουάζ», αυτή ήταν η εισαγωγή του στο “Tatto’d Lady”. Ήταν σπουδαίο. Θέλω να πω, όλες οι αμερικανικές εκπομπές της δεκαετίας του ‘70, το Don Kirshner’s Rock Concert ήταν επίσης ωραίο να παίζεις εκεί. Κάναμε αρκετές απ’ αυτές. Ήταν πραγματικά καλές.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας την ιστορία όταν ο Donal Gallagher (αδελφός και manager του Rory) έδιωξε τον Bob Dylan από τα παρασκήνια του Shrine Auditiorium στο LA το 1976;
Μοιραζόμασταν τα καμαρίνια, εγώ ήμουν σ’ ένα καμαρίνι με τον Rory και ο Rod και ο Lou ήταν σε διαφορετικό καμαρίνι. Ο Donal ήταν με την ασφάλεια και είδε αυτόν τον τύπο να έρχεται μ’ έναν άλλο τύπο και ο Donal είπε στην ασφάλεια: «Μην αφήσετε αυτόν τον τύπο να μπει, είναι σωσίας του Bob Dylan». Έτσι, η ασφάλεια τους σταμάτησε και τους έδιωξε και ο Donal κατάλαβε: «Χριστέ μου, αυτός είναι ο Bob Dylan!», έτρεξε πίσω του, τον πήρε και τον έφερε στο καμαρίνι. Ο Bob μπήκε στο καμαρίνι, πολύ γρήγορα, απλώς χαιρέτησε δια χειραψίας εμένα και τον Rory και μόλις αρχίσαμε να συζητάμε μαζί για μουσική, ένας τύπος της δισκογραφικής εταιρείας, ξεχνώ τ’ όνομά του, αποφάσισε να φέρει ένα σωρό φωτογράφους στο καμαρίνι, έτσι, ο Bob απλώς εξαφανίστηκε ξαφνικά. Τρομερό κρίμα!
Συζητήσατε με τον Bob Dylan;
Απλώς χαιρετηθήκαμε δια χειραψίας και ο Bob άρχισε να συζητά με τον Rory, γιατί λάτρευε το “I Could’ve Had Religion” (σ.σ: από το “Live! In Europe” -1972), εκείνο το τραγούδι που κάναμε με τον Rory. Έπειτα, άρχισαν να μιλούν για τα blues, επειδή και οι δύο ενδιαφέρονταν για τα blues όταν οι φωτογράφοι ήρθαν ακάλεστοι στο πάρτι, ας το πούμε έτσι και ο Bob απλώς εξαφανίστηκε, κάτι που ήταν κρίμα.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στο μπάσο με τα χρόνια;
Άρχισα να παίζω κιθάρα τη δεκαετία του ‘60 στο πρώτο μου συγκρότημα στο Belfast και μετά έπιασα το μπάσο γιατί ο μπασίστας μας έπρεπε να φύγει και δεν υπήρχε κανείς άλλος να παίξει μπάσο. Φυσικά, χρησιμοποιούσα πένα όταν έπαιζα μπάσο και επίσης με τον Rory χρησιμοποιούσα πένα τις περισσότερες φορές. Οι επιρροές μου ήταν οι Paul McCartney, Jack Bruce (Cream), Jaco Pastorius, διαφορετικοί μουσικοί από διαφορετικά είδη μουσικής. Όταν μπήκα στους Nine Below Zero, επέστρεψα στη μουσική που αγαπώ από τη δεκαετία του ‘60, την καλύτερη όλων των εποχών. Άρχισα ν’ ακούω τον James Jamerson, ήταν ένας φανταστικός μπασίστας που έπαιζε σ’ όλους τους δίσκους της Motown και χρησιμοποιούσε ένα δάχτυλο, το αποκαλούσε “the hook” (σ.σ: το αγκίστρι). Σκέφτηκα: «Ποτέ δεν το δοκίμασα αυτό», οπότε, άρχισα να παίζω με τα δάχτυλά μου, κυρίως με το ένα δάχτυλο, απλώς ως μια διαφορετική προσέγγιση και έκτοτε αυτό κάνω.
Υπάρχει κάποιος νεότερος κιθαρίστας που να σας θυμίζει τον Rory;
Λοιπόν, ο τύπος που είπα πριν ότι χρησιμοποιούμε στις Ηνωμένες Πολιτείες και μερικές φορές εδώ, ο Davy Knowles, μου θυμίζει πολύ τον Rory. Επίσης, ο Joe Bonamassa, ο οποίος είναι μεγάλος οπαδός του Rory. Θέλω να πω, τον συνάντησα πριν από μερικούς μήνες στο Δουβλίνο και στο Cork στην Ιρλανδία, γιατί θα κάνουν μια συναυλία “Joe Bonamassa Plays Rory Gallagher” στο Cork του χρόνου (2025) τον Ιούλιο και νομίζω ότι μπορεί να κάνω ένα-δύο τραγούδια του Rory με τον Joe Bonamassa, οπότε, αυτό θα είναι ενδιαφέρον. Ο Joe ήταν πολύ καλός, γιατί είχαν μια συνέντευξη Τύπου στο Cork για τις “Joe Bonamassa Plays Rory Gallagher” συναυλίες τον Ιούλιο, και ο Joe έπαιξε μερικά τραγούδια, το “Cradle Rock” και το “Who’s That Coming” και ήταν πραγματικά πολύ καλός.
Πόσο αντίκτυπο είχε σε εσάς το “Rubber Soul” (1965) album των Beatles;
Α, ήταν σημείο καμπής για μένα, πριν το “Revolver” (1966). Οι Beatles μέχρι εκείνο το σημείο, πριν το “Rubber Soul”, άρχιζαν να βρίσκουν το δρόμο τους και άρχιζαν να γράφουν τραγούδια. Το “Rubber Soul” ήταν πραγματικά σημείο καμπής όσον αφορά την ηχογράφηση, τα τραγούδια και υπήρχε μια διαφορετική προσέγγιση και όργανα που χρησιμοποιούσαν σ’ εκείνο το album, όπως ο George Harrison που έπαιζε σιτάρ. Έτσι, ήταν μια αποκάλυψη για πολύ κόσμο και αυτό είναι ένα album που άλλαξε την πορεία της rock μουσικής.
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο αυτοσχεδιασμός;
Είναι πολύ σημαντικός. Αυτό είναι ένα πράγμα για το οποίο ήταν διάσημος ο Rory, ο αυτοσχεδιασμός. Προερχόμενος από την jazz, ο αυτοσχεδιασμός που υπάρχει μέσα στην jazz. Ο Rory δεν έπαιζε ποτέ το ίδιο πράγμα κάθε βράδυ, έκανε διαφορετικά πράγματα, έτσι, υπήρχε αυτοσχεδιασμός μέσα στη μουσική και αυτό κρατά τη μουσική ζωντανή. Θέλω να πω, μπορείς να βγεις έξω και να παίξεις το hit σου ακριβώς όπως ηχογραφήθηκε ή μπορείς να βγεις και να κάνεις κάτι διαφορετικό, που να είναι αυτοσχεδιασμός και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό.
Έχω ακούσει ότι ο Rory μισούσε τη φωνή του. Είναι αλήθεια;
Όχι, καθόλου. Πιστεύω ότι ο Rory είχε μια μοναδική φωνή. Φαντάζομαι ότι του άρεσε. Δεν ξέρω. Δεν του έκανα ποτέ αυτή την ερώτηση, ειλικρινά (γέλια).
Σε μερικούς καλλιτέχνες δεν άρεσε η φωνή τους, όπως ο John Lennon και ο Jimi Hendrix.
Ναι, αλλά αυτό είναι συνηθισμένο. Θέλω να πω, δεν μου αρέσει η φωνή μου.
Κι εμένα! Μισώ τη φωνή μου.
Επειδή ακούς τον εαυτό σου. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να την ακούσουν και να πουν: «Είναι υπέροχη» και εσύ την ακούς και λες: «Είναι χάλια. Δεν μου αρέσει». Είναι απλώς η φύση του οργάνου, είναι η φωνή σου.
Διασκεδάσατε την περίοδο που παίζατε με τους Nine Below Zero (1990-2011);
Ναι! Έπαιξα για πολλά χρόνια με τους Nine Below Zero μετά τον Rory. Ήταν υπέροχα. Προς το τέλος, με έτρωγε να φύγω, ήθελα να προχωρήσω ξανά, ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Αλλά ήταν καλή εποχή.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 είναι καλύτερη από την σημερινή;
Δεν ξέρω για το καλύτερη, νομίζω ότι ήταν διαφορετική και ήταν πρωτότυπη. Η μουσική που ακούω τώρα είναι κυρίως παλιά μουσική. Ο γιος μου με κρατάει ενήμερο για κάποια νεότερα συγκροτήματα, αλλά όσο αφορά την house, όπως και να λένε αυτή τη μουσική, δεν μπορώ να πω ότι είναι τρομερή. Τουλάχιστον, δεν είναι για μένα.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον των blues;
Πηγαίνει κατά κύματα. Το θέμα με τα blues είναι ότι είναι εκεί και μετά επιστρέφουν και φεύγουν και επιστρέφουν και φεύγουν (σ.σ: θέλει να πει ότι η δημοφιλία τους πάει και έρχεται). Αλλά πρέπει να πω ότι αν έχεις ανθρώπους όπως ο Davy Knowles και ο Joe Bonamassa να συνεχίσουν να παίζουν blues, αυτό είναι σημαντικό, να έχουμε αυτούς τους ανθρώπους, τη νέα γενιά. Νομίζω ότι συνεχίζουν και είναι σπουδαίοι και μπορώ να είμαι αισιόδοξος γι’ αυτό, ναι.
Περιγράψτε μας τη μόνιμη συνεργασία σας με τον Σίμο Παυλίδη και την Rockin’ the Blues Events;
Δουλεύουμε για αρκετά χρόνια μαζί με τον Σίμο, από τότε που παίζαμε στο Κύτταρο και νομίζω ότι τώρα παίζουμε στο Gagarin. Ο Σίμος ήταν πάντα εκεί και είναι καλός διοργανωτής, είναι καλό παιδί, οπότε, θα μείνουμε μαζί του γι’ άλλα δύο χρόνια (γέλια).
Έχετε περιοδεύσει με πολλά συγκροτήματα. Ποιος ήταν ο ωραιότερος τύπος που έχετε γνωρίσει;
Ο Rory. Μόνο ο Rory (γέλια). Υπήρχαν πολλοί ωραίοι τύποι, αλλά αυτός που ξεχωρίζει στο μυαλό μου είναι ο Rory γιατί ήταν πολύ καλός άνθρωπος.
Ο Brian May των Queen είναι μεγάλος οπαδός του Rory. Έτυχε να τον γνωρίσετε;
Ναι! Ναι, μερικές φορές. Έρχονταν σε κάποιες από τις συναυλίες όταν παίζαμε στην Αμερική, ο Brian, ο John Deacon (μπάσο) και ο Roger (σ.σ: Taylor -drums). Ο Freddie δεν ερχόταν ποτέ, αλλά τα τρία παιδιά ήρθαν σε μια συναυλία που κάναμε στο Bottom Line στη Νέα Υόρκη, ήρθαν σε διαφορετικές συναυλίες και με τα χρόνια γνωριστήκαμε.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Νομίζω ότι το βινύλιο επιστρέφει και το κάνει εδώ και αρκετά χρόνια. Ξαφνικά, μπορείς να κάνεις streaming, μπορείς να πας σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα θες και ν’ ακούσεις μουσική, αλλά υπάρχει κάτι ωραίο στο να αποκτάς έναν δίσκο, έναν 12-ιντσο δίσκο βινυλίου με εξώφυλλο, να ανοίγεις το εξώφυλλο, να βλέπεις τις πληροφορίες, να βάζεις τον δίσκο να παίξει, μόνο η μυρωδιά του, είναι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν νομίζω ότι πρέπει να φύγει. Πολλοί νέοι, στην πραγματικότητα, αρχίζουν ν’ ακούν βινύλιο περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο.
Ως μπασίστας πόσο διαφορετική είναι η δυναμική στο συγκρότημα μεταξύ του να παίζεις με τον Ted και τον Brendan;
Είναι δύο διαφορετικοί drummers. Ο Ted ήταν ένας heavy drummer, κάποιος που βαρούσε δυνατά. Είναι rock drummer, ξέρεις. Ο Brendan είναι περισσότερο blues/jazz τύπος drummer. Ο Brendan είναι ο βασιλιάς του shuffle, παίζει καταπληκτικό blues shuffle. Απλώς διαφορετικοί drummers και διαφορετική δυναμική. Πρέπει να παίζεις διαφορετικά, είναι όπως κάθε drummer, κάθε μουσικός με τον οποίο παίζεις, μερικές φορές πρέπει να παίζεις διαφορετικά, ειδικά για έναν μπασίστα μ’ έναν drummer.
Έχετε άλλες επιρροές ως μπασίστας, εκτός από τον Paul McCartney και τον Jack Bruce;
Υπάρχουν και άλλοι τύποι με τους οποίους μεγάλωσα: Όπως λέω, ο James Jamerson, ο Bob Babbitt (σ.σ: Motown Records), ο Jaco Pastorius. Ακούω όλους αυτούς τους τύπους, ακόμα και τον Flea από τους Red Hot Chili Peppers, είναι σπουδαίος παίκτης. Αλλά οι επιρροές μου ήταν ο Paul McCartney, ο Jack Bruce, ακόμα και ο Jet Harris από τους Shadows στη δεκαετία του ‘60, τότε άρχισα ν’ ακούω μπάσο.
Είχατε γνωρίσει ποτέ κάποιον απ’ αυτούς τους τύπους;
Τον Jack Bruce! Συναντήσαμε τον Jack Bruce αρκετές φορές. Ήταν σπουδαίος. Κάναμε μια τηλεοπτική εκπομπή με τον Rory και ο Jack Bruce ήταν σε αυτήν την εκπομπή Rockpalast (σ.σ: στις 17 Οκτωβρίου 1990), αλλά έκανε μόνο ένα solo πράγμα μ’ ένα πιάνο και στο τέλος της συναυλία μας ήρθε και είπε: «Μπορώ να χρησιμοποιήσω τον ενισχυτή σου;» και πήγε κι έπαιξε με τον Rory, με τον ενισχυτή μου. Τον συνάντησα το επόμενο πρωί για πρωινό και ήταν υπέροχος, απλώς μιλούσαμε για τα blues, τον Eric Clapton και τους Cream.
Πώς ήταν η χημεία που είχατε με τον Rory;
Αρχικά, μάθαινα από τον Rory, τον τρόπο που αντιδρούσε, και μετά από λίγο ο Rory και εγώ είχαμε τηλεπάθεια στη σκηνή. Μερικές φορές, μπορούσα να καταλάβω τι θα έπαιζε πριν το παίξει και το αντίστροφο, μπορούσε να καταλάβει τι θα παίξω πριν το παίξω. Υπήρχε μια χημεία ανάμεσα στους δυο μας, ακόμα και με διαφορετικούς drummers: Από τον Wilgar (σ.σ: Campbell) στον Rod, στον Ted, στον Brendan. Υπήρχε πάντα μια χημεία μεταξύ εμένα και του Rory.
Σας είχε «κλείσει» ο Bill Graham για να παίξετε μια Day on the Green συναυλία το 1976 με τους Jethro Tull, Electric Light Orchestra και Camel στο Oakland Coliseum, αλλά μετακόμισε στην κλειστή αρένα και οι Camel ακύρωσαν. Γνωρίσατε τον Bill Graham;
Ναι, ακύρωσαν. Παίξαμε στη Winterland και ο Bill Graham ήταν ο διοργανωτής (σ.σ.: ήταν ιδιοκτήτης των Fillmore East, Fillmore West, Winterland και διοργάνωνε τις Day on the Green συναυλίες). Παίξαμε στη Winterland με τους Blue Oyster Cult, Bob Seger και Rory. Ναι, γνωρίσαμε τον Bill, εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ σκληρός χαρακτήρας.
Τι άκουγε ο Rory στο σπίτι ή στο δρόμο;
Ο Rory άκουγε τα πάντα και ο,τιδήποτε, ενημερωνόταν πραγματικά για τη μουσική. Όταν ταξιδεύαμε, στο αυτοκίνητο, ακούγαμε The Doors, Muddy Waters, του άρεσε ακόμη και το punk. Ο Rory ήταν ο πρώτος που πήγε και αγόρασε μια 8-κάναλη κασέτα (σ.σ: 8-track tape) του Elvis Costello για να παίζει στο αυτοκίνητο, επομένως άκουγε πάντα καινούργια πράγματα επίσης. Ό,τι ήταν επίκαιρο, το άκουγε.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Gerry McAvoy για τον χρόνο του. Πρέπει επίσης να ευχαριστώ τον Σίμο Παυλίδη από την Rockin’ The Blues Events για την πολύτιμη βοήθειά του.
Official Band of Friends website: https://bandoffriends.co.uk/
Official Band of Friends Facebook page: https://www.facebook.com/GMbandoffriends/