HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Νοέμβριος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν εξαιρετικά ταλαντούχο κιθαρίστα και τραγουδιστή: τον Gary Myrick. Είναι περισσότερο γνωστός για το hit single “She Talks in Stereo” (1980) και το “Message Is You” (1983), που παιζόταν πολύ συχνά στο MTV. Έχει γράψει τραγούδια και παίζει στο επιτυχημένο album του John Waite, “No Brakes” (1984). Αντικατέστησε τον Stevie Ray Vaughan στους Krackerjack και σχημάτισε το supergroup Havana 3am με τον μπασίστα των Clash, Paul Simonon. Έχει επίσης συνεργαστεί με τους Wilson Pickett, Jackson Browne, Steve Jones (Sex Pistols -κιθάρα) και πολλούς άλλους. Ο Gary πρόσφατα κυκλοφόρησε το EP “The Sum of All My Sins”, σε παραγωγή του Robert Margouleff (Stevie Wonder). Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μας δώσετε μερικές πολύ βασικές πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία του EP “The Sum of All My Sins”;
Λοιπόν, ήθελα να το κάνω αυτό εδώ και αρκετό καιρό και είμαι φίλος με τον Bob Margouleff, ο οποίος ήταν παραγωγός του Stevie Wonder τη δεκαετία του ‘70 και ήθελε να με ηχογραφήσει. Έτσι, πήγαμε σ’ ένα studio και έπαιξα όλα τα όργανα αυτού του δίσκου, εκτός από drums. Προσέλαβα έναν drummer που λατρεύω (σ.σ: Dusty Watson), με τον οποίο έχω δουλέψει πολλές φορές και μετά ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε. Ξεκινούσα με ρυθμική κιθάρα, παίζοντας το κομμάτι και τραγουδώντας απλώς πρόχειρα φωνητικά και μετά έβαζα μια άλλη κιθάρα ως overdub και μετά ίσως έκανα τα φωνητικά, το μπάσο και όποιον άλλο ήχο ήθελα να προσθέσω. Έτσι, ήταν ένα πραγματικά διασκεδαστικό project γιατί δεν χρειαζόταν να σκεφτώ κανέναν άλλο μουσικό, εκτός από τον drummer και ήξερα ότι ήταν τόσο καλός που δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ηχογραφήσαμε όλα τα βασικά κομμάτια σε μια μέρα και μετά ηχογράφησα τα solos, όλες τις άλλες κιθάρες, την ίδια μέρα. Έτσι, ήταν ένας απίστευτα εύκολος και απλός τρόπος ηχογράφησης και δεν υπήρχαν drum machines, απλώς αυτό που λέμε “rubato”. Rubato είναι η μουσική να επιταχύνει λίγο και να επιβραδύνει λίγο. Στη χορευτική μουσική, για παράδειγμα, υπάρχει ένα drum machine και είναι πάντα: «ντουν-ντουν-ντουν», το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά και αυτό δεν επιβραδύνει. Η αγαπημένη μου μουσική σε blues, rock ‘n’ roll, πραγματικά κάθε είδος μουσικής, ακόμα και κλασική, επιβραδύνει και επιταχύνει, ανάλογα με το solo ή την ατμόσφαιρα που προσπαθεί να δημιουργηθεί. Λοιπόν, αυτός είναι ο τρόπος που το κάναμε. Δεν υπήρχαν drum machines ή κάτι τέτοιο.
Το “Ode to Robert Johnson” είναι το μόνο πρωτότυπο τραγούδι από το EP “The Sum of All My Sins”. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι;
Είμαι από το Dallas του Texas, γέννημα-θρέμμα του Dallas. Πρώτα απ’ όλα, λατρεύω αυτή τη μουσική και εκείνος ηχογράφησε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του album (σ.σ: “King of the Delta Blues Singers” -1961) στο Dallas του Texas, την γενέτειρά μου και έχω πάει στο δωμάτιο όπου ηχογράφησε και αυτό βρίσκεται στο κέντρο του Dallas. Σκέφτηκα ότι ο Robert Johnson χρειαζόταν μια ωδή, οπότε είπα: «Θα γράψω μια ωδή για τον Robert Johnson» και στην πραγματικότητα το έκανα δύο φορές. Το ηχογράφησα ηλεκτρικά στο “The Sum of All My Sins”, αλλά το ηχογράφησα και σε 12χορδη ακουστική σ’ έναν άλλο δίσκο που έκανα κατά τη διάρκεια της πανδημίας (σ.σ: το 2021) που κανείς δεν έχει ακούσει πολύ, γιατί πραγματικά δεν το προώθησα, αλλά είναι εκεί έξω, είναι διαθέσιμο και λέγεται “Forever (Adventures in 12 String)”. Αν σ’ αρέσει το “Ode to Robert Johnson”, θα πρέπει να ακούσεις και τις δύο εκδοχές, γιατί είναι το ίδιο τραγούδι αλλά η μία είναι τελείως ακουστική μόνο με 12χορδη και φωνητικά, χωρίς συγκρότημα. Μετά, η άλλη φυσικά είναι πολύ ηλεκτρική.
Μ’ αρέσει πολύ η ακουστική σας διασκευή στο “On the Road Again” (Canned Heat) από το EP “The Sum of All My Sins”. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτήν την εκτέλεση.
Είμαι κιθαρίστας, άρα, μ’ αρέσει η ηλεκτρική αλλά και η ακουστική κιθάρα. Παίζω slide lap steel επίσης σε ακουστική και ηλεκτρική. Χρειαζόμουν ένα πέμπτο τραγούδι και είχα ήδη ηχογραφήσει το “On the Road Again” σε αυτό το album σε 12χορδη και είναι το πρώτο τραγούδι στο “Forever (Adventures in 12 String)” και σ’ όλους φαινόταν ν’ αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι και το λατρεύω αυτό τραγούδι. Είναι ένα παλιό τραγούδι των Canned Heat από τη δεκαετία του 1960, επομένως, πραγματικά δεν έχει επανηχογραφηθεί εδώ και 50 χρόνια. Ήθελα να κάνω το τραγούδι και ήξερα ότι μπορούσα να βάλω τη δική μου σφραγίδα σ’ αυτό, ξέρεις, θα μπορούσα να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Λοιπόν, το έκανα όλο σε 12χορδη και μετά του προσθέσαμε ηλεκτρική στο “The Sum of All My Sins”, γιατί χρειαζόμασταν ένα πέμπτο τραγούδι και αυτή τη στιγμή μιλούν για πιθανό Grammy ή κάτι τέτοιο, δεν ξέρω, αλλά αυτό λέει ο manager μου. Αλλά χρειάζονταν πέντε τραγούδια για να γίνει αυτό (σ.σ: η υποψηφιότητα για Grammy), έτσι, απλώς προσθέσαμε αυτό το τραγούδι και είναι αστείο που αυτό το τραγούδι, που μου πήρε το μυαλό, πήγε στην #1 θέση σε περίπου 7 ραδιοφωνικούς σταθμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο, οπότε σοκαρίστηκα. Σκέφτηκα: «Ουάου! Θες να πεις ότι θα μπορούσα να έχω ένα #1 τραγούδι παίζοντας μόνο 12-χορδη και τραγουδώντας, χωρίς συγκρότημα;» Λοιπόν, αυτό μου πήρε το μυαλό και ήμουν πολύ χαρούμενος που μπόρεσε να συμβεί. Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά για την αγάπη για την αλήθεια στη μουσική σήμερα, γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν είναι αρκετά αληθινά για το κοινό. Αλλά η 12χορδη και τα φωνητικά, δεν υπάρχει πιο αληθινό απ’ αυτό.
Γιατί αποφασίσατε να διασκευάσετε αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια στο EP “The Sum of All My Sins”;
Λοιπόν, απλώς τα λατρεύω και ήξερα ότι μπορούσα να τα κάνω διαφορετικά. Έτσι, στα ηλεκτρικά τραγούδια ήξερα ότι θα τα έκανα πιο heavy, πολύ πιο heavy, και την κιθάρα πολύ πιο heavy και αισθανόμουν ότι είχα κάτι να πω με κάποια άλλα τραγούδια. Ξέρεις, ήταν καλά στις αρχικές τους εκτελέσεις και μ’ αρέσουν, μην με παρεξηγήσεις, αλλά απλώς σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να γίνουν πιο δυνατά.
Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή του θρυλικού παραγωγού Robert Margouleff (έκανε την παραγωγή των albums “Innervisions” και “Talking Book” του Stevie Wonder, συμπεριλαμβανομένου του τραγουδιού “Superstition” και του κλασικού τραγουδιού “Whip It” των Devo) στο “The Sums of All My Sins” EP;
Λοιπόν, ο Robert είναι παλιός μου φίλος και θέλαμε να το κάνουμε αυτό εδώ και αρκετό καιρό. Έκανε την παραγωγή του τρίτου μου album τη δεκαετία του ‘80 (σ.σ: “Language” -1983), οπότε τον ήξερα και μιλήσαμε γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα, μιλήσαμε γι’ αυτό το rubato πράγμα, χωρίς drum machines. Δεν θέλαμε drum machines και ήθελα να αποτυπώσω αυτό το είδος των blues φωνητικών που είναι πραγματικά στεγνά, χωρίς πολύ reverb, χωρίς πολύ echo στα φωνητικά, γιατί το λατρεύω αυτό στα blues όπως από την δεκαετία του 1930, αυτό το είδος φωνητικών. Αυτό ήθελα και το κατάλαβε απόλυτα. Έτσι, ο Bob Margouleff είναι πραγματικά υπέροχος στον ήχο, ξέρει πώς να αποτυπώνει πράγματα στον ήχο, γιατί έχει μεγάλη εμπειρία. Ξέρεις, έκανε όλο αυτό το πρώιμο υλικό του Stevie Wonder στη δεκαετία του ‘70 που ανέφερα νωρίτερα, έκανε το “Innervisions” (1973), ίσως τον καλύτερο δίσκο του Stevie Wonder, έκανε το “Talking Book” (1972), απίστευτο! Αυτός είναι απίστευτος δίσκος. Έτσι, με βάση την εμπειρία και τις γνώσεις του, ήξερα ότι θα ήταν χρήσιμος στην περιπέτειά μου.
Θα μπορούσατε να μας δώσετε μερικές λεπτομέρειες για το project MPH με τον Doug Pinnick (King’s X -μπάσο, φωνητικά) και τον Mike Hansen (Albert Lee, Davy Knowles –drums);
Α, ναι! Το συγκρότημα King’s X, έπαιζε μερικά από τα τραγούδια μου όταν πρωτοξεκίνησαν και τους γνώρισα κάπου, νομίζω σ’ ένα club στο Los Angeles και μου έλεγαν πόσο τους άρεσε η μουσική μου και το ένα και το άλλο. Στη συνέχεια, ο μπασίστας με ρώτησε αν μπορούμε να ηχογραφήσουμε μαζί κάποια στιγμή και είπα: «Σίγουρα». Έτσι, μαζευτήκαμε, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε μόνο τέσσερα τραγούδια και άρεσε στον ένα η μουσική ικανότητα του άλλου, μ’ άρεσε το παίξιμο του Doug και ο Mike, ο drummer. Έτσι, αποφασίσαμε να το κάνουμε. Ήταν πολύ αυθόρμητο, χωρίς δισκογραφική εταιρεία, χωρίς managers, απλά μπήκαμε και ηχογραφήσαμε και το κυκλοφορήσαμε. Δεν το προωθήσαμε, δεν κάναμε τίποτα. Είπαμε: «Ω, εντάξει, μ’ αρέσει αυτό. Βγάλ’το».
Το όνομα της δισκογραφικής σας είναι Sound of Vinyl Records. Είστε ευχαριστημένος με την επιστροφή των δίσκων βινυλίου;
Το λατρεύω. Ας το παραδεχτούμε, έχουμε δοκιμάσει τα πάντα: Είχαμε CD… Λατρεύω και τις κασέτες. Νομίζω ότι οι κασέτες είναι γαμημένα υπέροχες, συγχώρεσέ με για τη γλώσσα μου. Λατρεύω το βινύλιο και το βινύλιο έχει έναν ήχο, υπάρχει ένας ήχος που είναι η συμπίεση του ήχου κατά κάποιο τρόπο και το γνώριζα και το ήθελα αυτό. Τα περισσότερα από τα albums μου ηχογραφήθηκαν αναλογικά, όχι ψηφιακά και, στη συνέχεια, αν έμπαιναν σ’ ένα CD ή κάτι τέτοιο, αυτό τους δίνει κάτι ψηφιακό. Έχω περίπου 11 albums και οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους δίσκους ήταν αναλογικές ηχογραφήσεις σε μπομπίνα, σε πραγματική μπομπίνα. Λοιπόν, το λατρεύω και είπα: «Αυτή είναι η εταιρεία μου». Θέλω να πω, οποιοσδήποτε μπορεί να ξεκινήσει μια δισκογραφική, δεν είναι μεγάλη υπόθεση. Ήθελα λοιπόν να κυκλοφορήσω τον δίσκο μου και είπα: «Ο Ήχος των Δίσκων Βινυλίου» (The Sound of Vinyl Records), αυτό θέλω (γέλια). Αυτό θέλω. Εντάξει, αυτό είναι. Είναι ο ήχος των δίσκων βινυλίου, αυτό θέλω να επιτύχω, αυτό προσπαθώ να επιτύχω». Αυτό είναι.
Περιμένατε την εμπορική επιτυχία του single “She Talks in Stereo” από το ντεμπούτο album των Gary Myrick & the Figures το 1980;
Ποτέ δεν ξέρεις. Κανείς δεν ξέρει. Η δισκογραφική εταιρεία δεν ξέρει, οι μουσικοί δεν ξέρουν, απλώς πρέπει να κάνεις αυτό που σ’ αρέσει. Τι σ’ αρέσει; Κάντο! Είναι απλό: Κάνε αυτό που σ’ αρέσει. Αυτό έκανα. Απλώς έκανα αυτό που μ’ άρεσε και αυτό το τραγούδι εξακολουθεί μέχρι σήμερα να τα πηγαίνει καλά. Δεν ήξερα, αλλά άρεσε πολύ στη δισκογραφική εταιρεία. Είπαν τότε: «Μας αρέσει πολύ το “She Talks in Stereo”» και είπα: «Εντάξει, τέλεια». Έτσι, το ηχογράφησα και μέχρι σήμερα τα πηγαίνει καλά.
Τραγούδια σας όπως το “Message Is You” (από το “Language” -1983) παίζονταν από το MTV τη δεκαετία του ‘80 αρκετά συχνά. Πόσο χρήσιμο ήταν το MTV στην καριέρα σας;
Νομίζω ότι ήταν πολύ χρήσιμο. Λατρεύω τις εικόνες, βλέπεις, έχω κάνει όλο το artwork σ’ όλα μου τα εξώφυλλα, έκανα όλα τα εξώφυλλα, έτσι, ασχολούμαι και με τα εικαστικά. Στον νέο δίσκο έκανα δύο videos που υπάρχουν στο Youtube που γύρισα και σκηνοθέτησα και τα έκανα όλα στο iPhone. Αυτό είναι το μόνο που χρησιμοποίησα: iPhone και έγιναν πολύ καταπληκτικά, ήμουν πολύ χαρούμενος. Μ’ αρέσουν οι εικόνες, οπότε το MTV εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολύ χρήσιμο. Υπήρχε μια VJ, η Nina Blackwood, ήταν μία από τις μεγάλες VJs στο MTV και αυτή κι εγώ είμαστε ακόμα πολύ καλοί φίλοι και έπαιζε πολύ από το υλικό μου.
Αποτυπώνει το “Live In Texas 1980” live album την πραγματική ατμόσφαιρα μιας συναυλίας των Gary Myrick & The Figures εκείνης της περιόδου;
Σίγουρα, ναι. Στην πραγματικότητα, κάποιος μου έδωσε αυτή την ηχογράφηση και σκέφτηκα: «Αυτοί είναι οι Gary Myrick & The Figures. Έτσι ακούγονται πραγματικά και αυτό ήταν πραγματικά». Έτσι, το κυκλοφόρησα και το κυκλοφόρησα στη δισκογραφική μου, την Sound of Vinyl Records και είμαι πολύ χαρούμενος μ’ αυτό.
Δημιουργήσατε το supergroup Havana 3am με τους Paul Simonon (The Clash -μπάσο) και Nigel Dixon (Whirlwind -φωνητικά) το 1986. Πώς έγινε αυτό το συγκρότημα;
Γνωριστήκαμε στο Los Angeles. Ο Paul και ο Nigel είχαν έρθει αεροπορικώς από το Λονδίνο στο El Paso του Texas, νομίζω ότι έψαχναν για έμπνευση. Έτσι, έμειναν λίγο στο El Paso και μετά αγόρασαν Harley μηχανές και πήγαν οδικώς με τις Harleys στο Los Angeles. Οδηγώ μοτοσυκλέτες για χρόνια και έπαιζα κιθάρα με τον κιθαρίστα των Sex Pistols, τον Steve Jones, γιατί επρόκειτο να κάνει μια μικρή περιοδεία. Είχε έναν solo δίσκο που ονόμασε “Mercy” (1987) και θα τον συνόδευα, παίζοντας κάποια δεύτερη κιθάρα γι’ αυτόν. Είχε κι εκείνος Harley και οδηγούσε μοτοσυκλέτες. Έτσι, βρεθήκαμε όλοι μαζί μια μέρα και όλοι οδηγούσαμε μηχανές και μιλούσαμε για μοτοσυκλέτες, δεν μιλούσαμε πραγματικά για μουσική και συνεχίσαμε να το κάνουμε αυτό. Μετά, μια μέρα είπαν ότι σκέφτονταν να ξεκινήσουν ένα συγκρότημα. Ήξεραν ότι ήμουν μουσικός και είπα: «Γιατί δεν προσπαθούμε να γράψουμε τρία τραγούδια και να δούμε πώς θα βγει. Αν μας αρέσει, υπέροχα. Αν δεν μας αρέσει, δεν πειράζει» και μετά το κάναμε. Έτσι, γράψαμε τρία τραγούδια και ένα από τα τραγούδια ήταν το “Reach the Rock”, το οποίο κατέληξε να είναι το single και μετά το βάλαμε για λίγο στον πάγο. Επέστρεψαν στην Αγγλία και μετά με πήραν τηλέφωνο μια μέρα και μου είπαν: «Θα μπορούσες να έρθεις στην Αγγλία και να γράψεις μερικά ακόμη τραγούδια;» και είπα: «Θα το λάτρευα».
Έτσι, πήγα στην Αγγλία, βρήκα ένα μέρος για να μείνω και ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια κάθε μέρα. Ύστερα, ξαφνικά, μας ζήτησαν να βγούμε σε περιοδεία, οπότε ξεκινήσαμε να περιοδεύουμε στην Ευρώπη, αλλά δεν είχαμε κάποιο δίσκο, δεν υπήρχε δίσκος. Μπορούσαμε να περιοδεύουμε λόγω του Paul και της σύνδεσης με τους Clash και ο κόσμος ήθελε να έρθει να μας δει, έτσι, το κάναμε, βγήκε πολύ καλό, περάσαμε υπέροχα και ακουγόταν καλά. Στην πραγματικότητα, στο Youtube υπάρχει μια live εμφάνισή μας που παίξαμε στο Λονδίνο που απλώς λατρεύω, νομίζω ότι ακούγεται υπέροχα. Στην πραγματικότητα κάναμε για πλάκα ένα τραγούδι των Clash ακριβώς στο τέλος της συναυλίας, το “The Guns of Brixton”. Μετά, ξαφνικά μας ζήτησαν να πάμε στην Ιαπωνία και μια δισκογραφική εταιρεία στην Ιαπωνία μας ζήτησε να κάνουμε το album και απλώς θα το πουλούσαν μόνο στην Ιαπωνία. Θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε τα master tapes και θα μπορούσαμε να δώσουμε την άδεια να κυκλοφορήσει σε άλλη εταιρεία, αν το θέλαμε, οπότε αυτό κάναμε. Πήγαμε στο Τόκιο και ηχογραφήσαμε το album μ’ έναν μηχανικό ήχου που δεν ήξερε καθόλου αγγλικά, οπότε είχαμε διερμηνέα σ’ όλη τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, αλλά λειτούργησε. Τα καταφέραμε και ήταν ωραία. Περάσαμε υπέροχα και μετά παίξαμε σε κάθε νησί της Ιαπωνίας. Κάναμε μια μικρή περιοδεία στην Ιαπωνία, σε κάθε νησί και ήταν φοβερά. Ήταν καταπληκτικά.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να παίξετε και να γράψετε τραγούδια στο album “No Brakes” (1984) του John Waite;
Εγώ και ο John, βρεθήκαμε μαζί λόγω ενός manager και επρόκειτο να γίνουμε συγκρότημα και στην πραγματικότητα εγώ παραχώρησα αυτό το album στον John, λες και ήμουν τρελός, δεν ήξερα γιατί το έκανα αυτό. Είχα να κάνω άλλο ένα solo album, οπότε, τελειώσαμε το “No Brakes” album και απλώς θα το αποκαλούσαμε κάπως, όπως “Some Weird Dudes” ή κάτι τέτοιο, έπρεπε να βρούμε ένα όνομα (σ.σ: συγκροτήματος). Δεν επρόκειτο να γίνει δίσκος του John Waite και μετά είπα: «Έχω να κάνω αυτό το solo album και θα ήθελα να το κάνω, οπότε, μπορείς απλώς να τον πεις δίσκο του John Waite, δεν με νοιάζει», επειδή έχω 2% στον δίσκο, οπότε κατέχω ένα μερίδιο αυτού του δίσκου και είχα τραγούδια στον δίσκο, οπότε, απ’ ό,τι ήξερα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα πετύχει, ποτέ δεν ξέρεις. Λοιπόν, πήγα να κάνω τον solo δίσκο και ξαφνικά είχαμε ένα τραγούδι στο #1 με το “Missing You” και είπαμε: «Τι;!» Σκέφτηκα: «Ω, φίλε, γιατί έφυγα;» Λοιπόν, δεν έφυγα, είπα απλώς: «Θέλω απλώς να κάνω αυτόν τον solo δίσκο», έτσι, παραχώρησα στον John αυτόν τον solo δίσκο. Δεν προοριζόταν ποτέ να γίνει δίσκος του John Waite, αλλά δεν πειράζει. Δεν νιώθω άσχημα γι’ αυτό.
Πόσο επικίνδυνο ήταν να παίζεις στο The Cellar club στο Dallas τη δεκαετία του ’70;
Ουάου! Έχεις τις πληροφορίες σου, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι υπέροχο. Λοιπόν, ήταν φανταστικά. Έπαιζα μόνο πρωτότυπη μουσική στο The Cellar, τα πηγαίναμε πολύ καλά και το Cellar ήταν το πιο τρελό μέρος στον κόσμο. Κάθε μπράβος που δούλευε εκεί είχε όπλο, όλοι. Ένα βράδυ, καθόμουν σ’ ένα τραπέζι σ’ ένα διάλειμμα, και ένας τύπος ακούμπησε το όπλο του σ’ ένα τραπέζι και εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα πέρασε πάνω από το κεφάλι μου και είπα: «Φίλε, τι κάνεις; Έχεις τρελαθεί; Μπορεί να σκοτώσεις κάποιον, να προσέχεις τι κάνεις. Μάζεψε αυτό τ’ όπλο!» και το έκανε, το μάζεψε. Κορίτσια στέκονταν μπροστά από τα συγκροτήματα. Υπήρχε μια πασαρέλα μπροστά από τα συγκροτήματα, οπότε, παίζαμε, υπήρχε μια πασαρέλα μπροστά από τα συγκροτήματα και υπήρχαν μαξιλάρια στην πίστα, έτσι, όλοι μπορούσαν να ξαπλώσουν και να παρακολουθήσουν τα συγκροτήματα. Ήταν τρελό. Ολόκληρος ο χώρος ήταν βαμμένος μαύρος, οι μπράβοι με τα όπλα και όλα αυτά τα κορίτσια πάνω, στέκονταν μπροστά από το συγκρότημα και χόρευαν και σκεφτόμασταν: «Ωχ υπέροχα, εντάξει». Έτσι, ήταν ένα πάρα πολύ τρελό μέρος και ήταν πολύ Texas, αλλά ήταν επίσης πολύ ρατσιστικό και δεν μ’ άρεσε αυτό και υπήρχαν πολλά πράγματα σχετικά μ’ αυτό που δεν ήταν σωστά, αλλά ήταν ένα καλό μέρος για να ξεκινήσεις. Τα πήγαμε πολύ καλά εκεί και παίξαμε και στο Cellar του Dallas και στο Cellar του Fort Worth.
Πώς συνέβη να αντικαταστήσετε τον Stevie Ray Vaughan στους Krackerjack;
Συνέβη επειδή έπαιζα στο The Cellar και άκουσαν για εμένα και ο Uncle John Turner, ο οποίος ήταν ο αρχικός drummer των Johnny Winter Trio είχε ένα συγκρότημα στο Austin που λεγόταν Krackerjack, ήρθε και με ρώτησε αν θα σκεφτόμουν να κατέβω στο Austin για ν’ αντικαταστήσω αυτό το κιθαρίστα. Φυσικά, ο Stevie δεν είχε κάνει κανέναν solo δίσκο κι εγώ δεν είχα κάνει κανέναν solo δίσκο και ήθελα να πάω στο Austin επειδή μ’ άρεσαν τα blues και ήθελα να μάθω περισσότερα για τα blues και ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω αυτό στο Austin. Γνώριζα λίγο τον Uncle John και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ διασκεδαστικό, συν ότι έβγαζαν τα περισσότερα χρήματα. Έκαναν μόνο πρωτότυπο υλικό όπως εγώ, μόνο πρωτότυπο blues rock και αυτό μ’ άρεσε, οπότε πήγα εκεί και αντικατέστησα τον Stevie. Απέλυσαν τον Stevie και μην με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω γιατί το έκαναν. Ακούγεται τρελό, αλλά στο βιογραφικό μου όταν λέει ότι αντικατέστησα τον Stevie Ray Vaughan οι άνθρωποι φρικάρουν (γέλια), λένε: «Αλήθεια;!» και λέω: «Ναι. Ναι, το έκανα». Ο Stevie και εγώ ήμασταν πραγματικά πολύ φίλοι και ήταν πολύ γλυκός τύπος, ήταν εξαιρετικά γλυκός, πολύ ευγενικός. Κάναμε μερικές συναυλίες μαζί στις Μεσοδυτικές Πολιτείες, ήμασταν και οι δύο στην Epic Records και ο roadie του στην κιθάρα ήταν για χρόνια δικός μου roadie, έτσι, υπήρχαν πολλά πράγματα που για κάποιο λόγο μας συνέδεαν. Αλλά ήταν πολύ διασκεδαστικό και ο Θεός να τον αναπαύσει.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
Νομίζω ότι έχει γίνει πιο άγρια με τον καιρό, έχει γίνει λίγο πιο άγρια και σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερα blues σ’ αυτήν όσο περνούσε ο καιρός. Στην αρχή, μ’ άρεσε πολύ ο Hendrix και λατρεύω τον Jimi Hendrix και πραγματικά γνώρισα τον Jimi Hendrix όταν ήμουν 16 ετών στο Dallas, οπότε, αυτή είναι απλώς μια άλλη εντελώς τρελή ιστορία. Ήταν επίσης εξαιρετικά καλός μαζί μου και εγώ ήμουν 16, δεν ήξερα τίποτα, πάντως, γνώρισα τον Jimi Hendrix. Μ’ άρεσε πολύ η ψυχεδέλεια στον ήχο, αλλά μ’ άρεσαν και τα blues, οπότε ήθελα να μάθω περισσότερα για τα blues και έτσι, το να πάω στο Austin για τους Krackerjack ήταν πολύ χρήσιμο σ’ αυτό, αλλά έχω αλλάξει με τα χρόνια. Έγινα καλύτερος, νομίζω ότι απλώς έγινα καλύτερος. Θέλω να πω, όσο περνάει ο καιρός μαθαίνεις περισσότερα για διάφορα πράγματα, αλλά παίζω από 10 χρονών, οπότε το κάνω αυτό εδώ και πολύ καιρό και νομίζω ότι απλώς έμαθα περισσότερα. Ακολουθώ το ένστικτό μου, αυτό που μου λέει το ένστικτό μου να κάνω, οπότε, αυτό είναι.
Εκτός από τον Jimi Hendrix, ποιες είναι οι άλλες επιρροές σας στην κιθάρα;
Ο Duane Eddy. Λατρεύω το υλικό του Duane Eddy, μ’ αρέσουν αυτά τα western surf πράγματα που χρησιμοποίησα πολύ στους Havana 3am. Μεγάλες κιθάρες με χορδές να πάλλονται, μ’ αρέσει πολύ αυτό. Ο Duane Eddy ήταν ο πρώτος κιθαρίστας που άκουγα όταν ήμουν πολύ μικρός. Μετά, μ’ αρέσει πολύ και ο Jeff Beck, ειδικά στους Yardbirds. Χρησιμοποιώ τώρα τo feedback αρκετά, λατρεύω το feedback, οπότε, καθώς δουλεύω πάνω σ’ ένα blues riff, συχνά (σ.σ: κάνει ένα θόρυβο από την κιθάρα) κάνω feedback με τον ενισχυτή και τέτοια πράγματα και πραγματικά τ’ άκουσα από τον Jeff Beck στους Yardbirds τη δεκαετία του ‘60 όταν ήμουν μικρός.
Πότε και πώς γνωρίσατε τον Jimi Hendrix;
Ω φίλε, ήταν το πιο τρελό πράγμα στον κόσμο! Ήμουν σε μια συναυλία, είδα τον Jimi Hendrix να παίζει και ήμουν με κάποια άλλα παιδιά, όλοι ήμασταν περίπου 15-16 ετών και αποφασίσαμε όλοι μετά την συναυλία να πάμε στο ξενοδοχείο τους. Δεν ξέρω το λόγο, δεν ξέρω τι στο διάολο σκεφτόμασταν ότι θα κάνουμε. Δηλαδή, τί θα κάναμε, απλά να πούμε «γεια»;» Ήταν τρελό. Πήγαμε όλοι στο ξενοδοχείο Hyatt στο Dallas του Texas, το οποίο ήταν ένα ωραίο ξενοδοχείο και ήμασταν ένα σωρό τρελά παιδιά, πήγαμε όλοι στο ξενοδοχείο και απλώς τρέχαμε δεξιά κι αριστερά. Δεν ξέραμε πού βρισκόταν το συγκρότημα, δεν ξέραμε πού ήταν ο Jimi Hendrix, δεν ξέραμε τίποτα, απλώς τρέχαμε του τύπου: «Ω, τι είναι εδώ; Γεια!» Ήταν τρελό και κανείς δεν μας πέταξε έξω, δεν υπήρχε ασφάλεια όπως τώρα, που θα σε πετούσαν έξω αμέσως. Αλλά τότε κανείς δεν σκεφτόταν τίποτα, ήμασταν απλώς παιδιά και απλώς μας άφησαν να το κάνουμε. Δεν κάναμε καμία ζημιά, δεν σπάσαμε κάτι ή κάναμε κάτι κακό, ήμασταν απλώς παιδιά που τρέχαμε. Λοιπόν, ήμουν μ’ όλα τα παιδιά και μετά απλώς χωρίστηκα από τα παιδιά και άρχισα να περπατάω στους διαδρόμους.
Δεν ήξερα πού πήγαινα, δεν ήξερα τι έκανα και απλώς κατέληξα να ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο και ακριβώς απέναντί μου -εννοώ, εντελώς απέναντι- άνοιξε μια πόρτα και ο Jimi Hendrix βγήκε έξω, μόνος του, δεν υπήρχε κανένας άλλος, δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, κανένας και στο βάθος άκουγα το πρώτο solo album του Jeff Beck, το “Truth” (1968) να παίζει στο δωμάτιό του. Το άκουγα και το ‘ξερα, ήξερα το album και ο Jimi βγήκε και φαινόταν φανταστικός, έμοιαζε όπως ήθελα να μοιάζει, ήταν ο Jimi Hendrix που πίστευα ότι ήταν καταπληκτικός και είπε: «Γεια» και εγώ είπα: «Γεια» και μετά άρχισα να του μιλάω και μιλήσαμε για περίπου πέντε ή έξι λεπτά, δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Απλώς στεκόταν εκεί και μιλούσε, ήταν ο πιο ωραίος τύπος στον κόσμο. Όσο ωραίος μπορείς να φανταστείς. Θέλω να πω, ήταν ευγενικός και χαλαρός, χωρίς κακή συμπεριφορά, χωρίς rock star μαλακίες, ωραίος τύπος. Ήταν βετεράνος, ξέρεις, ήταν στο στρατό, ήταν ευθύς. Ήταν καλός τύπος και φυσικά μεγάλο ταλέντο και απλώς του μίλησα. Είχαμε μια υπέροχη συζήτηση και ξαφνικά έτρεχαν ένα σωρό παιδιά και μας είδαν. Έτρεχαν όλοι και φώναζαν (σ.σ: με ανόητο τρόπο) : «Γειααα, Jimi Hendrix!!!» Απλώς τρελάθηκαν κι εγώ απομακρύνθηκα, απλώς έφυγα. Αυτό ήταν. Ήταν καταπληκτικό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Είστε πολύ τυχερός. Θα μπορούσατε παρακαλώ να μας περιγράψετε τα συναισθήματά σας όταν παίξατε στο album του Wilson Pickett “American Soul Man” (1987);
Ω φίλε, λατρεύω τον Wilson Pickett. Ο Θεός ν’ αναπαύσει τον Wilson Pickett! Θέλω να πω, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι με είχαν προσλάβει για να το κάνω, γιατί ήμουν μεγάλος οπαδός και παρεμπιπτόντως σ’ αυτό ήταν επίσης ο Bob Margouleff. Ο Bob Margouleff ήταν ο παραγωγός και κοίτα, τόσο πίσω πάει η σχέση μου με τον Bob. Ο Bob με φώναξε και έπαιζα κιθάρα γι’ άλλους ανθρώπους όπως ο Jackson Browne, ο τύπος από τους Sex Pistols (σ.σ: Steve Jones -κιθάρα), διάφορα πράγματα που είχα κάνει παίζοντας κιθάρα γι’ άλλους ανθρώπους και έτσι ο Bob μου ζήτησε να παίξω κιθάρα για τον Wilson και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος. Πίστευα απλώς ότι ο Wilson Pickett είχε την πιο απίστευτη φωνή και το να παίξω στο τελευταίο του album είναι μεγάλη τιμή, δεν μπορώ να σου περιγράψω. Ήταν απίστευτο, τ’ απόλαυσα πολύ, πέρασα φανταστικά και ο Θεός ν’ αναπαύσει τον Wilson Pickett.
Παίξατε στο album των Spirit “Thirteenth Dream” (1984). Ήταν ο Randy California (κιθάρα, φωνητικά) εύκολος άνθρωπος για να συνεργαστείτε μαζί του;
Λατρεύω επίσης τους Spirit και είχα δουλέψει με τον Jay Ferguson, τον τραγουδιστή των Spirit και είχαμε γράψει μερικά τραγούδια μαζί. Μάλιστα, ανέφερες το “Message Is You” και αυτό το έγραψε μαζί μου, οπότε ήμασταν φίλοι. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν: «Θα κάνουμε ένα video και θα έχουμε πολλούς διαφορετικούς κιθαρίστες να παίζουν ταυτόχρονα». Λάτρευα τον ήχο του Randy California στους Spirit, πίστευα ότι ήταν υπέροχος ήχος και αργότερα άκουσα ότι και στον Jimi Hendrix επίσης άρεσε ο Randy California (σ.σ: και οι δύο έπαιζαν μαζί στους Jimmy James and the Blue Flames στη δεκαετία του ‘60) και πήγα και γυρίσαμε live ένα video για το “I Got a Line on You”.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Gary Myrick για τον χρόνο του.
Official Gary Myrick website: https://www.garymyrick.com/
Official Gary Myrick Facebook page: https://www.facebook.com/garygmyrick