HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Απρίλιος 2024: Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν σπουδαίο μουσικό: τον Fito de la Parra. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο drummer των Canned Heat από το 1967. Ηχογράφησε μαζί τους μνημειώδη τραγούδια όπως τα “On the Road Again”, “Going Up the Country” και “Let’s Work Together” και έπαιξε στο Woodstock Festival το 1969. Έχει παίξει επίσης με τους John Lee Hooker, Clarence “Gatemouth” Brown, Memphis Slim, Etta James, The Platters, The Shirelles, Mary Wells, T-Bone Walker και άλλους. Στις 5 Απριλίου οι Canned Heat κυκλοφόρησαν το πιο πρόσφατο studio album τους, “Finyl Vinyl” με την συμμετοχή του Joe Bonamassa στην επανηχογράφηση του “So Sad -The World’s in a Tangle”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Ο Dave Alvin έγραψε το “Blind Owl” στο “Finyl Vinyl” album σας ως φόρο τιμής στον Alan Wilson (φωνή, φυσαρμόνικα, κιθάρα) και τραγούδησε κι έπαιξε κιθάρα σ’ αυτό. Πώς συνέβη;
Ο Dave Alvin είναι φίλος με τον Dale Spalding, τον παίχτη φυσαρμόνικας και τραγουδιστή μας. Γνωρίζουμε τον Dave εδώ και πολλά χρόνια. Αυτός και ο αδελφός του (σ.σ: Phil) είναι γνωστοί μουσικοί εδώ στην περιοχή του Los Angeles. Προσκαλέσαμε τον Dave να παίξει κιθάρα για εμάς, αλλά όταν έφτασε η ώρα να έρθει στο studio, δεν ήθελε μόνο να παίξει κιθάρα, είπε: «Έχω ένα νέο τραγούδι που έγραψα ως φόρο τιμής στον Alan Wilson, την “Τυφλή Κουκουβάγια” (σ.σ: “Blind Owl” -το παρατσούκλι του) και θέλω να σας το δείξω». Έτσι, αρχίσαμε να το παίζουμε και στο πρώτο take, όταν το προβάραμε, ξέραμε ότι απλώς τα πήγαμε καλά και αμέσως μετά το ηχογραφήσαμε, στο δεύτερο take. Ήταν μια μαγική στιγμή και βγήκε πολύ καλό.
Λατρεύω το “East/West Boogie” instrumental (το μουσικό θέμα από τη σειρά “Tehran” του Apple TV σε σενάριο Mark Eliyahu) από το “Finyl Vinyl”. Πώς σας ήρθε η ιδέα να το διασκευάσετε;
Ναι, αυτό ακριβώς. Ήταν εμπνευσμένο από την τηλεοπτική σειρά “Tehran” στο Apple TV. Αρχικά είχαμε ακούσει το μουσικό θέμα και στον Dale, τον παίχτη φυσαρμόνικας, του άρεσε πολύ και είπε: «Θα το μάθω στο φυσαρμόνικα». Τώρα, όλοι πιστεύαμε ότι ήταν αδύνατο γιατί είναι πραγματικά δύσκολο τραγούδι να το μάθεις, ειδικά στην φυσαρμόνικα, αλλά το έκανε: Το έμαθε και μετά αρχίσαμε να το δουλεύουμε, καθώς μαθαίναμε και παίζαμε το τραγούδι, φέρνοντάς το στον τρόπο που παίζουμε, αποφάσισα να του προσθέσω λίγο boogie, για να το κάνω πιο Canned Heat, οπότε αποφασίσαμε να το ονομάσουμε “East/West Boogie”. Πήραμε το μουσικό θέμα από τη σειρά και στη συνέχεια προσθέσαμε αυτό το boogie στυλ, συμπεριλαμβανομένων μερικών licks στην κιθάρα από τη Μέση Ανατολή. Είχε πολύ καλή αποδοχή και είναι πολύ ωραίο να το κάνουμε. Πραγματικά δεν είναι του στυλ μας, αλλά το κάναμε ν’ ακούγεται σαν τραγούδι των Canned Heat. Λοιπόν, έτσι είναι.
Πώς πείσατε τον Joe Bonamassa να παίξει στην επανηχογράφηση του “So Sad –The World’s in a Tangle” (από το “Future Blues” -1970) στο “Finyl Vinyl”;
Ο Joe Bonamassa είναι πολύ καλός φίλος με τον Jimmy Vivino, τον τραγουδιστή μας. Ο Jimmy και ο Joe έπαιζαν μαζί σε κρουαζιέρες και μερικές φορές σε κάποιες συναυλίες. Αρχικά επρόκειτο να χρησιμοποιήσουμε τον Harvey Mandel, ο οποίος είναι ο αρχικός κιθαρίστας στην εκτέλεση που κάναμε γι’ αυτό το τραγούδι το 1970, αλλά ο Harvey ήταν πολύ άρρωστος για να μπορέσει να παίξει, έχει κάνει εγχειρήσεις και όλα αυτά. Λοιπόν, μετά μας ήρθε η ιδέα: «Jimmy, γιατί δεν ζητάς από τον Joe Bonamassa να έρθει και να παίξει λίγη κιθάρα σ’ αυτό το τραγούδι; Είναι τέλειο τραγούδι για το στυλ του» γιατί έχει ένα στυλ στην κιθάρα που τα σπάει και ο Joe Bonamassa είπε «ναι». Ήρθε στο studio, άκουσε το τραγούδι και έβαλε το κιθαριστικό του παίξιμο εκεί. Έκανε εξαιρετική δουλειά και το τραγούδι ακούγεται υπέροχο. Όπως είπα, αυτό είναι ένα τραγούδι που το έχουμε ξανακάνει το 1970 και αποφασίσαμε να το κάνουμε για άλλη μια φορά γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος είναι ένα κουβάρι και αυτό είναι το νόημα του τραγουδιού, είναι το ίδιο μήνυμα. Νομίζαμε ότι τα πράγματα πήγαιναν άσχημα τότε το 1970 με το “Future Blues”, από εκεί προήλθε το τραγούδι, αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Έτσι, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε το τραγούδι και να υπενθυμίσουμε στον κόσμο το μήνυμα αυτού του τραγουδιού.
Φαίνεται ότι είστε πολύ ικανοποιημένος με τη νέα σύνθεση, έτσι δεν είναι;
Ναι, είμαι. Είμαι πολύ χαρούμενος με τη νέα σύνθεση και το νέο δίσκο που κάναμε. Δεν έχουμε ηχογραφήσει στο studio για περισσότερα από 15 χρόνια, επομένως, αυτό είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για εμάς, να βγαίνουμε μ’ ένα δίσκο πλέον, μετά από 55 χρόνια ύπαρξης. Ναι, νιώθουμε πολύ καλά και αυτή η σύνθεση είναι ήδη πέντε χρόνια και δουλεύουμε σκληρά. Είμαστε έτοιμοι να έρθουμε ξανά στην Ευρώπη, θα κάνουμε δύο ευρωπαϊκές περιοδείες φέτος και έχουμε επίσης πολλές συναυλίες στην Αμερική. Οπότε, ναι, η όλη κατάσταση είναι πολύ θετική και πολύ καλή.
Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει τη μουσική των Canned Heat να εξακολουθεί να είναι επίκαιρη 55 και πλέον χρόνια μετά;
Επειδή είναι μουσική προσανατολισμένη στα blues και αυτό το είδος μπορεί να μην είναι πολύ δημοφιλές, αλλά δεν θα φύγει ποτέ. Είναι μια αληθινή αντανάκλαση της αμερικανικής κουλτούρας: Η blues μουσική και η jazz μουσική είναι εδώ για πάντα. Γι’ αυτό η μουσική μας είναι ακόμα επίκαιρη στις μέρες μας. Η blues μερικές φορές δεν είναι τόσο δημοφιλής και ο κόσμος δεν νοιάζεται πολύ, αλλά πάντα υπάρχει κάποιος που νοιάζεται γι’ αυτό το είδος μουσικής, το οποίο είναι πολύ πρωτόγονο και πολύ αρχέγονο και γι’ αυτό θα υπάρχει πάντα και ίδιο συμβαίνει και με την μουσική των Canned Heat. Τώρα, μετά από 55 χρόνια που κάνουμε δίσκους και παίζουμε συναυλίες, θεωρούμαστε θρύλοι και η μουσική μας είναι θρυλική και έτσι θα είναι.
Περιμένατε την εμπορική επιτυχία του single “On the Road Again” το 1968;
Όχι, απολύτως όχι. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε και δεν περιμέναμε ποτέ να έχουμε έναν hit δίσκο. Αυτό ήταν κάτι που απλώς συνέβη λόγω της εποχής, ήταν μια τέλεια στιγμή, όπως ξέρεις. Αυτό που συνέβη με τη μουσική κατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και στις αρχές του ‘70 ήταν σαν μια αναγέννηση στη μουσική. Η προσανατολισμένη στα blues μουσική εμφανίστηκε πάρα πολύ δυνατή με ανθρώπους όπως ο Jimi Hendrix, οι Cream, εμείς, ο Jeff Beck κ.λπ., όλη αυτή η μουσική προσανατολισμένη στα blues και το blues rock που ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘60. Ποτέ δεν περιμέναμε να είχαμε hit δίσκους, αλλά οι hit δίσκοι που είχαμε, μας βοήθησαν να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο όσον αφορά την blues μουσική και αυτή ήταν η αποστολή μας από την αρχή: Θέλαμε να κάνουμε τη blues μουσική δημοφιλή σ’ όλο τον κόσμο και να την κάνουμε αποδεκτή ειδικά για το ευρύ κοινό και νομίζω ότι κάναμε πολύ καλή δουλειά σ’ αυτό. Αν μπορείς να δεις τι είναι η blues στις μέρες μας, μπορείς να δεις ότι υπάρχουν blues σύλλογοι παντού, υπάρχουν blues φεστιβάλ σ’ όλο τον κόσμο και υπάρχουν οπαδοί της blues παντού επίσης. Όταν ξεκινήσαμε, τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβαινε, ήμασταν ίσως τέσσερις από εμάς που παίζαμε blues μουσική: Ήταν ο John Mayall και ο Alexis Korner στην Αγγλία, ο Paul Butterfield στο Chicago και οι Canned Heat στο Los Angeles. Έτσι, ήμασταν οι πρωτοπόροι που προσπάθησαν να προωθήσουν την blues μουσική στον κόσμο και νομίζω ότι οι Canned Heat έκαναν καλή δουλειά σ’ αυτό, γιατί καταφέραμε να έχουμε τρεις Top-10 δίσκους παγκοσμίως που ήταν μουσική προσανατολισμένη στη blues. Έτσι, αυτό μας βοήθησε να συστηθούμε με μερικά δημοφιλή τραγούδια και στη συνέχεια να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο στα blues.
Κάνατε αεροπειρατεία σ’ ένα ελικόπτερο από τον Τύπο για να πάτε στο Woodstock Festival. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας αυτήν την υπέροχη ιστορία;
(Γέλια) Ναι, ξέρεις αυτή την ιστορία. Έχω πει αυτή την ιστορία μερικές φορές. Ήμασταν καθ’ οδόν προς το Woodstock, ήμασταν σ’ ένα αεροδρόμιο στο White Hills στη Νέα Υόρκη, μια μικρή πόλη πολύ κοντά στο Woodstock και απλώς καθόμασταν εκεί περιμένοντας να δούμε αν υπήρχε τρόπος να πάμε στο festival, γιατί ήταν αδύνατο να φτάσεις εκεί οδηγώντας, επειδή υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι και αυτοκίνητα στο δρόμο. Έτσι, είδαμε αυτά τα δύο παιδιά από τον Τύπο να προχωρούν προς το ελικόπτερο που έγραφε «Τύπος», ήταν δημοσιογράφοι και τους κυνηγήσαμε. Υπήρχαν δύο παιδιά με κάμερες και τον ηχητικό εξοπλισμό τους και εμείς ήμασταν πέντε. Ήμασταν περισσότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι (γέλια). Λοιπόν, ήμασταν αυτοί οι πέντε επικίνδυνοι hippies που κυνηγούσαν τον Τύπο και ο Bob Hite, «Η Αρκούδα» (σ.σ: “The Bear” -το παρατσούκλι του) είπε: «Πού νομίζετε ότι πάτε;» Τα παιδιά ήταν ήδη στο ελικόπτερο και ένα από τα παιδιά είπε: «Θα μεταδώσουμε τα νέα». Έτσι, ο Bob Hite άρπαξε τον τύπο και τον έσπρωξε έξω από το ελικόπτερο και είπε: «Εμείς θα δημιουργήσουμε τα νέα». Απλώς ανεβήκαμε στο ελικόπτερο και αφήσαμε τα δύο παιδιά από τον Τύπο απ’ έξω. Λοιπόν, πήραμε το ελικόπτερο, κάναμε αεροπειρατεία στο ελικόπτερο και φτάσαμε στην συναυλία εγκαίρως για να παίξουμε εκείνη την συναυλία το Σάββατο.
Όταν κανονίσατε την συναυλία σας στο Woodstock, είχατε συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν το μεγαλύτερο festival όλων των εποχών;
Όχι, απολύτως όχι. Όχι μόνο αυτό, αλλά μόλις είχαμε παίξει στο Fillmore East και στο Fillmore West και ο Henry Vestine (κιθάρα) τσακώθηκε με τον Larry Taylor (μπάσο) και ο Henry εγκατέλειψε το συγκρότημα. Έτσι, η κατάσταση λίγο πριν το Woodstock ήταν πολύ δύσκολη γιατί μόλις είχαμε προσλάβει τον Harvey Mandel και ήταν εξαιρετικός κιθαρίστας. Δεν είχε προβάρει μαζί μας, ήμασταν σαν ένα καινούργιο συγκρότημα γι’ αυτόν, αλλά τον προσλάβαμε. Έτσι, δεν ήθελα πραγματικά να πάω στο Woodstock. Επρόκειτο να μείνω και να κοιμάμαι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και ο manager μου μπούκαρε από την πόρτα, θέλω να πω, είχε δεύτερα κλειδιά για τις πόρτες και άνοιξε την πόρτα και πραγματικά κυριολεκτικά μ’ έσυρε έξω απ’ αυτήν. Ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί του είπα: «Δεν ξέρω τι είναι το Woodstock. Δεν με νοιάζει» και είπε: «Ε, άκου το ραδιόφωνο! Άνοιξε την τηλεόραση! Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη συναυλία που θα παίξετε ποτέ. Υπάρχουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι εκεί! Καλύτερα ντύσου και ετοιμάσου να παίξεις αυτή τη συναυλία» και ντύθηκα, ήμουν κουρασμένος, θυμωμένος και όλα αυτά. Δεν ήξερα τι ήταν το Woodstock και δεν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη συναυλία που έγινε ποτέ, αλλά τελικά τα καταφέραμε και τα πήγαμε υπέροχα.
Είστε ικανοποιημένος με την απόδοσή σας στο Woodstock επειδή πολλά συγκροτήματα δεν ήταν;
Ναι, γιατί όχι; Ξέρεις, ήμασταν πολύ καλό συγκρότημα για φεστιβάλ. Οι Canned Heat ήταν ανέκαθεν γνωστό ότι ήταν σπουδαίο συγκρότημα για να παίζει σ’ ανοιχτά φεστιβάλ και αυτή τη φορά στο Woodstock παίζαμε την κατάλληλη στιγμή, ο ήλιος μόλις έδυε και θυμάμαι ότι ο manager μας είπε: «Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να παίξεις σ’ ένα ανοιχτό φεστιβάλ, όταν ο ήλιος μόλις δύει». Πιστεύω ότι κάναμε καλή εμφάνιση, δεδομένου ότι είχαμε έναν νέο κιθαρίστα και δεν είχαμε προβάρει ακόμη μαζί του, επομένως, αυτοσχεδιάζαμε πολύ, αλλά ο αυτοσχεδιασμός ήταν πάντα μέρος της μουσικής των Canned Heat, οπότε δεν είχαμε κανένα πρόβλημα . Μ’ αρέσει η απόδοσή μας εκεί, κανένα πρόβλημα.
Κάθε φορά που μιλάτε για το Woodstock δίνετε εύσημα στους roadies σας. Τι το ιδιαίτερο έχουν;
Λοιπόν, πάντα δίνω εύσημα στους roadies, όχι μόνο στο Woodstock, αλλά ειδικά στο Woodstock. Υποστηρίζω ότι οι roadies είναι σαν το πεζικό του rock ‘n’ roll. Μοιάζουν με το διάσημο βιβλίο “Gunga Din”, το έργο του Rudyard Kipling. Οι roadies είναι πάντα οι άνθρωποι στους οποίους βασιζόμαστε και πολλοί μουσικοί, managers κλπ. ποτέ δεν μιλούν γι’ αυτούς, δεν τους αναφέρουν ποτέ και πιστεύω ότι τους αξίζουν εύσημα. Η ιστορία με τους roadies μας στο Woodstock ήταν καταπληκτική: Τελειώσαμε την συναυλία το βράδυ πριν από τη συναυλία στο Woodstock. Έτσι, ξεκίνησαν στις 2 η ώρα το πρωί με το φορτηγό και οδήγησαν από τις 2 το πρωί έως τις 4:00 περίπου το απόγευμα. Οδήγησαν 14 ώρες για να φτάσουν στον χώρο του Woodstock. Κανονικά, αυτή η διαδρομή θα σου πάρει ίσως μια-δυο ώρες, από τη Νέα Υόρκη στο Woodstock. Αυτοί οι τύποι χρειάστηκαν 14 ώρες για να φτάσουν εκεί και έφτασαν εκεί. Έπρεπε να μετακινήσουν αυτοκίνητα εκτός του αυτοκινητόδρομου με τη βοήθεια των οπαδών και του κόσμου που ήταν εκεί. Έπρεπε να μετακινήσουν αυτοκίνητα εκτός του αυτοκινητόδρομου και να συνεχίσουν με το φορτηγό, αργά, αργά, μέχρι να φτάσουν στη σκηνή. Την ίδια στιγμή που πετούσαμε με το ελικόπτερο και προσγειωνόμασταν απέναντι από τη σκηνή, είδαμε το φορτηγό μας με τους roadies μας να έρχεται. Πολλά συγκροτήματα δεν είχαν τον εξοπλισμό τους, εμείς τον είχαμε. Είχαμε καλούς roadies που δεν κοιμήθηκαν και προσπάθησαν πολύ σκληρά και όπως είπα νωρίτερα, οδήγησαν 14 ώρες για να φέρουν τον εξοπλισμό μας στο Woodstock και γι’ αυτό μπορέσαμε να παίξουμε και να παίξουμε καλά με τον δικό μας εξοπλισμό. Πάντα λέω ότι οι roadies αξίζουν μνεία γι’ αυτό, είναι το πεζικό του rock ‘n’ roll.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία η ηχογράφηση του “Hooker ‘n Heat” (1971) με τον John Lee Hooker;
Ναι, ήταν υπέροχη εμπειρία. Ήμασταν πάντα οπαδοί της μουσικής του John Lee Hooker. Πάντα λατρεύαμε τη μουσική του από τότε που ήμασταν παιδιά, ακόμη και πριν υπάρξουν οι Canned Heat, πάντα μας άρεσε η μουσική του John Lee Hooker και μελετούσαμε τη μουσική του επειδή ήταν τόσο ιδιαίτερη και τόσο αφηρημένη. Συναντήσαμε τον John Lee Hooker μια φορά στο αεροδρόμιο, τον είδαμε να παίρνει την κιθάρα του, ξέρεις, όταν παίρνεις τις αποσκευές σου, στον ιμάντα και τρέξαμε προς το μέρος του! Εμείς ήμασταν οι groupies αυτή τη φορά. Τρέξαμε προς τον John Lee Hooker και είπαμε: «John, είμαστε το συγκρότημα Canned Heat! Όλοι λατρεύουμε τη μουσική σου!» και γυρίζει και μας κοιτάζει και λέει: «Canned Heat; Ω! ναι! Μου αρέσει ο τρόπος, αγόρια, που παίζεται boogie», αυτό είπε. Μετά, φυσικά, ανταλλάξαμε χειραψίες και αρχίσαμε να συζητάμε για να κάνουμε έναν δίσκο μαζί και μετά από περίπου ένα χρόνο διαπραγματεύσεων με τις δισκογραφικές εταιρείες κ.λπ., καταφέραμε να μπούμε στο studio και κάναμε αυτόν τον δίσκο που ήταν πολύ φυσικός και ελεύθερος.
Τα περισσότερα takes είναι με την πρώτη ή την δεύτερη, γιατί έτσι το ήθελε ο John Lee Hooker. Ποτέ δεν ήθελε να ηχογραφεί περισσότερα από δύο takes και είχε δίκιο. Προτιμούσε να ηχογραφεί έτσι και να είναι φρέσκος με τη μουσική, δεν υπάρχει λόγος να παίζεις takes το ένα μετά το άλλο. Ο John Lee συνήθιζε να το αποκαλεί αυτό το «ηλίθια βλακεία» (σ.σ: “stupid shit”) γιατί αν ξέρεις τι κάνεις και αν γνωρίζεις τη μουσική σου, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά για να προσπαθήσεις να βρεις κάποιο είδος τελειότητας που δεν υπάρχει. Είναι καλύτερα να είσαι φρέσκος και να δίνεις προσοχή στο πρώτο ή το δεύτερο take. Έτσι προσεγγίζουμε τη μουσική μας και δεν είναι τέλεια αλλά έχει την αίσθηση, τη φρεσκάδα και τα blues. Έτσι, ήταν μια εξαιρετική εμπειρία να δουλεύω με τον John Lee Hooker και μετά έπαιξα με το συγκρότημα του, πέρα από τους Canned Heat, έπαιξα και με το συγκρότημα του John Lee Hooker τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του. Ήμουν μαζί του στην τελευταία του συναυλία στη Santa Rosa της California μια εβδομάδα πριν πεθάνει. Ήταν πολύ συναισθηματικό πράγμα και πολύ σημαντικό για μένα και τη ζωή μου να παίζω πίσω από τον άνθρωπο που θαυμάζω τόσο πολύ.
Πιστεύετε ότι πήρατε τη δουλειά στους Canned Heat επειδή πήγατε στην οντισιόν με το “It’s My Life, Baby!” (1966) album του Junior Wells με τον Buddy Guy, ηχογραφημένο στο Pepper’s Lounge, παραμάσχαλα;
Λοιπόν, ξέρεις πολλά για μένα! Δεν ξέρω πώς τ’ ανακάλυψες, αυτή είναι καλή ιστορία. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους προσλήφθηκα στους Canned Heat. Καθώς πήγαινα στην οντισιόν, σταμάτησα σ’ ένα δισκάδικο και αγόρασα αυτόν τον δίσκο, live στο Pepper’s Lounge στο South Side, στο Chicago, των Junior Wells και Buddy Guy. Δεν ήξερα ότι ο Bob Hite, ο Alan Wilson και ο Henry Vestine ήταν μανιώδεις συλλέκτες δίσκων και μουσικολόγοι. Δεν ήξερα πόσο σημαντικοί ήταν για αυτούς οι blues δίσκοι. Αρχικά είχαν κάποια προβλήματα με τον παλαιότερο drummer τους, τον Frank Cook, επειδή ο Frank ήταν περισσότερο στην jazz μουσική και δεν ήταν στην blues. Έτσι, όταν εμφανίστηκα στην οντισιόν, ο Bob Hite άνοιξε την πόρτα και με είδε μ’ αυτόν τον δίσκο κάτω από την μασχάλη μου. Αργότερα, μου εξομολογήθηκε: «Ήξερα ήδη πώς έπαιζες» γιατί με είδε να παίζω στο παρελθόν, «αλλά αυτό που σ’ έβαλε πραγματικά στο συγκρότημα είναι όταν είδα ότι είχες αυτόν τον δίσκο κάτω από την μασχάλη σου και σκέφτηκα: “Αυτός είναι ο drummer για τους Canned Heat”» Αυτό σκέφτηκε ο Bob Hite όταν με είδε μ’ αυτόν τον δίσκο. Φυσικά, πάντα λατρεύω αυτό τον δίσκο και αυτή τη μουσική και είμαι πολύ χαρούμενος που αγόρασα αυτόν τον δίσκο, αλλά πιστεύω ότι θα έμπαινα ούτως ή άλλως στο συγκρότημα, γιατί η οντισιόν πήγε πολύ καλά. Παίζαμε σαν να παίζαμε χρόνια μαζί.
Οι Canned Heat άνοιξαν δύο συναυλίες για τους The Doors στο California State College την 1η Δεκεμβρίου 1967. Θυμάστε αυτές τις συναυλίες;
Ναι, φυσικά γιατί αυτή ήταν η πρώτη μου επίσημη συναυλία με τους Canned Heat. Μπήκα στο συγκρότημα, υποθέτω, μερικές εβδομάδες νωρίτερα και δεν ήξερα ποιοι ήταν οι Doors, επειδή πριν έπαιζα σ’ ένα night club που λεγόταν Tom Cat Club, με ένα συγκρότημα rhythm & blues και ήταν βασικά μαύρη μουσική αυτή που παίζαμε. Έτσι, δεν ήξερα ποιοι ήταν οι Doors, αλλά ήξερα ποιοι ήταν οι Canned Heat επειδή ήταν blues συγκρότημα. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να παίζω την πρώτη μου συναυλία με τους Canned Heat. Ανοίγαμε για τους Doors ή αυτοί άνοιγαν για μας, δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά παίζαμε μαζί. Αργότερα, κάναμε μια περιοδεία στην Ευρώπη επίσης μαζί οι Doors και οι Canned Heat και παίξαμε μερικές συναυλίες και στην California. Έτσι, αυτή ήταν η πρώτη μου συναυλία με το συγκρότημα και την θυμάμαι καλά.
Νιώθετε τυχερός που γνωρίσατε και ηχογραφήσατε επίσης με τον Clarence “Gatemouth” Brown (“Gate‘s on the Heat” -1973) και τον Memphis Slim (“Memphis Heat” -1974);
Ναι, θυμάμαι πολύ καλά αυτές τις ηχογραφήσεις. Αυτό έγινε στο Παρίσι με τον Philippe Rault, ήταν ο παραγωγός. Παίζαμε στο Olympia στο Παρίσι και ήρθε να μας δει και μας ρώτησε αν θέλαμε να πάμε σ’ αυτό το studio που ήταν σ’ ένα ωραίο γαλλικό κάστρο και είπε: «Ο Memphis Slim και ο Clarence “Gatemouth” Brown θα είναι εκεί και θέλω να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα δίσκο». Λοιπόν, κάναμε εκείνη την ηχογράφηση και μιλάω πολύ για αυτήν τη ηχογράφηση λεπτομερώς στο βιβλίο μου “Living the Blues” (σ.σ: παραγγείλτε το από εδώ). Ήταν πολύ διασκεδαστικό να παίζω μ’ αυτούς τους ανθρώπους που τους θαύμαζα πολύ.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στα drums με τα χρόνια;
Νομίζω ότι παίζω καλύτερα από ποτέ. Είμαι 78 χρονών αυτή τη στιγμή. Βλέπεις, το θέμα με τους μουσικούς είναι ότι κάποιοι πιστεύουν ότι οι μουσικοί είναι σαν τους αθλητές και όταν γίνουμε 35 χρονών, είμαστε τελειωμένοι. Δεν είμαστε αθλητές, είμαστε καλλιτέχνες. Είμαστε περισσότερο σαν τους γιατρούς ή τους δικηγόρους. Όσο μεγαλώνουμε, αν συνεχίσουμε να παίζουμε και ν’ αφοσιωνόμαστε στην τέχνη μας, τόσο καλύτερη είναι η προσέγγισή μας γιατί έχει να κάνει με την εμπειρία και την αγάπη για τη μουσική. Φυσικά, μπορεί να μην είμαι τόσο γρήγορος όσο όταν ήμουν 20 χρονών, αλλά η κατανόησή μου στο πώς να υποστηρίζω ένα τραγούδι κι έναν ρυθμό και πώς να φροντίζω το υπόλοιπο συγκρότημα -επειδή το μπάσο και τα drums είναι ο πυρήνας του συγκροτήματος- είναι καλύτερη τώρα. Αυτό έχει γίνει πιο ενδιαφέρον για μένα τα τελευταία χρόνια. Άρα, όπως είπα, δεν είμαστε αθλητές και όσο μεγαλώναμε η τέχνη μας γίνεται καλύτερη.
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε την εκπληκτική χημεία που είχατε ως rhythm section με τον Larry Taylor (μπάσο);
Το rhythm section με τον Larry Taylor ήταν υπέροχη εμπειρία. Μ’ αρέσει πολύ το παίξιμο του Larry, ήταν ένας από τους καλύτερους μπασίστες όλων των εποχών, στην ιστορία, ειδικά στην blues μουσική. Καταλάβαινε πώς να προσεγγίζει τη blues μουσική μ’ έναν ευθύ, πρωτόγονο και βασικό τρόπο παιξίματος. Θεμελιώδη! Αυτό είναι. Πρέπει να είσαι θεμελιώδης όταν παίζεις blues μουσική. Ήταν πολύ διασκεδαστικό να παίζεις με τον Larry. Θέλω να πω, ο Larry, ήταν υπέροχος τύπος, όλο το συγκρότημα, ξέρεις, αλλά ακόμα διασκεδάζω με τον νέο μπασίστα που έχουμε τώρα, τον Rick Reed. Οπότε, είναι όλα εντάξει.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Jimmy Reed σας έβαλε στα blues;
Ναι, αυτό είναι αλήθεια και ήταν μια Αμερικανίδα, μια κοπέλα που είχα, όταν ήμουν πολύ μικρός, περίπου 16-17 ετών και τη γνώρισα στο Μεξικό. Έπαιζα ήδη στην Πόλη του Μεξικού, με το συγκρότημα μου εκεί, αλλά δεν παίζαμε blues μουσική, παίζαμε βασικά rock ‘n’ rock και διασκευές από το Top-10 στην Αμερική. Συνάντησα, λοιπόν, αυτήν την Αμερικανίδα και μου λέει: «Πρέπει να τ’ ακούσεις αυτό» και μου έστειλε μερικούς δίσκους, μου έστειλε έναν δίσκο του James Brown κι έναν δίσκο του Jimmy Reed και τότε ήταν που εκτέθηκα στα blues για πρώτη φορά. Έπειτα, πάντα πιστεύω ότι αν θέλεις να χώσεις κάποιον στα blues, αν θες να του μάθεις τα blues, ο Jimmy Reed θα ήταν ένας από τους βασικούς και πρώτους ανθρώπους που θα ‘πρεπε να ακούσει, γιατί ο Jimmy Reed είναι τόσο εύπεπτος, τόσο εύκολος ως άκουσμα, τόσο χαρούμενος και αποδεκτός. Λοιπόν, ναι, μπήκα στα blues από τον Jimmy Reed και όποτε θέλω να μάθω σ’ ανθρώπους τα blues, τους παίζω επίσης Jimmy Reed.
Έχω δει μια φωτογραφία του Jimi Hendrix να τζαμάρει με τους Canned Head κατά τη διάρκεια του set σας. Πότε και πώς έγινε;
Δεν ξέρω αν ήμουν στο συγκρότημα τότε, αλλά θυμάμαι ότι έπαιζα συναυλίες με τον Jimi Hendrix και όχι μόνο αυτό, στην πραγματικότητα άνοιξε για μας, παίξαμε μια συναυλία στην Pasadena, θυμάμαι. Δεν θυμάμαι το τζαμάρισμα με τον Jimi Hendrix. Αυτό ίσως συνέβη λίγο αργότερα ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω, δεν μπορώ πιστοποιήσω την γνησιότητα αυτής της φωτογραφίας, δεν ξέρω γι’ αυτό. Δεν ξέρω για το ότι Jimi Hendrix έπαιξε μαζί μας, αλλά ξέρω ότι τον γνώρισα και μίλησα μαζί του. Πήγαμε σε ένα μέρος που ονομάζεται Thee Image στο Los Angeles και είδαμε τον Earl Hooker εκεί. Πήγα εκεί και καθόμουν με τον Jimi στο ίδιο τραπέζι. Ήμασταν μαζί για να παρακολουθήσουμε τον Earl Hooker να παίζει. Αυτή ήταν η κύρια εμπειρία μου μαζί του. Ήταν ένα club που δεν κράτησε πολύ. Ήταν ο ίδιος ιδιοκτήτης που είχε ένα club με τ’ όνομα Thee Image στο Miami, τ’ όνομά του ήταν Marshall Brevetz. Βλέπεις, έχω καλή μνήμη, τα θυμάμαι όλα. Έτσι, ο Marshall Brevetz είχε ένα μέρος που ονομαζόταν Thee Image στο Miami και μετά πήγε κι άνοιξε ένα άλλο Image στο Los Angeles, αλλά αυτό δεν κράτησε. Το Thee Image στο Miami, ναι, κράτησε πολύ και ήταν πολύ διάσημο, αλλά το Thee Image στο Los Angeles δεν πιστεύω ότι κράτησε πολύ, κράτησε ίσως μερικούς μήνες και μετά έκλεισε. Αλλά αυτό είναι το μέρος όπου είδα τον Earl Hooker με τον Jimi Hendrix.
Ήταν μια καθοριστικής σημασίας στιγμή ως παιδί να παρακολουθείτε τον Bill Haley και τους Comets στην Πόλη του Μεξικού;
Λοιπόν, αυτό έγινε λόγω του πατέρα μου. Ο πατέρας μου με πήγε να δω τον Bill Haley και τους Comets όταν ήρθαν στην Πόλη του Μεξικού για πρώτη φορά. Στον πατέρα μου άρεσε πάντα η μουσική, με πήγαινε να δω ταινίες, παλιές ταινίες για την swing μουσική, ξέρεις, “The Benny Goodman Story” (1956), “The Glenn Miller Story” (1954). Στον πατέρα μου άρεσε πολύ η αμερικανική κουλτούρα και του άρεσε η jazz μουσική και το swing. Έτσι, με πήγε να δω όλες αυτές τις ταινίες και έβαλε όλη αυτή τη μουσική στο μυαλό μου. Ποτέ δεν ήθελε να γίνω επαγγελματίας μουσικός, πάντα πίστευε ότι η μουσική είναι εντάξει ως χόμπι, γιατί έλεγε ότι η μουσική βιομηχανία ήταν πολύ σκληρή και είχε δίκιο: Η μουσική βιομηχανία είναι πολύ σκληρή. Αλλά η μουσική ήταν πιο σημαντική και όπως είπα, μου έμαθε όλη αυτή τη μουσική και με πήγε να δω τον Bill Haley και τους Comets. Στη συνέχεια, στα 13α γενέθλιά μου, μου έδωσε έναν δίσκο του Little Richard με τίτλο “Here’s Little Richard” (1957), έναν από τους σπουδαιότερους rock ‘n’ roll δίσκους που έγιναν ποτέ. Έτσι, έβαλε όλη αυτή τη μουσική στο μυαλό μου και ίσως περίμενε ότι δεν θα γίνω μουσικός, δεν ξέρω. Αλλά έτσι κι αλλιώς, έτσι όπως ήταν, ο πατέρας μου ήθελε να γίνω οδοντίατρος ή γιατρός, ξέρεις, αυτό που πάντα θέλουν οι πατεράδες μας. Θέλουν πάντα να είμαστε επαγγελματίες και στρέιτ και όλα αυτά, αλλά εγώ απλώς ακολούθησα τη μουσική.
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο αυτοσχεδιασμός;
Πάρα πολύ σημαντικός. Είναι ένα από τα βασικά στη blues μουσική. Η blues και η jazz συνδέονται τόσο πολύ γιατί είναι οι δύο μόνες μορφές μουσικής όπου μπορείς πραγματικά ν’ αυτοσχεδιάζεις συνεχώς. Δεν παίζουμε ποτέ ένα τραγούδι με τον ίδιο τρόπο. Πάντα βάζουμε κάτι διαφορετικό σε κάθε τραγούδι κάθε φορά που το παίζουμε. Αυτή είναι η ουσία του αυτοσχεδιασμού και αυτό είναι ένα πράγμα που πολλά σύγχρονα συγκροτήματα και πολλή από την σύγχρονη μουσική δεν έχουν. Νομίζω ότι είναι απώλεια γιατί ο αυτοσχεδιασμός, κατά κάποιο τρόπο, είναι αυτός που φέρνει αυτή την ανθρωπιά στη μουσική. Ο αυτοσχεδιασμός είναι κάτι που κανένα AI (σ.σ: τεχνητή νοημοσύνη) δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ, κανένας υπολογιστής δεν θα μπορέσει ν’ αυτοσχεδιάσει σ’ ένα blues ή jazz τραγούδι. Οπότε, όπως είπα, ο αυτοσχεδιασμός θα είναι ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα πράγματα στη μουσική.
Έχετε πει ότι ήσασταν ο μόνος Μεξικανός drummer που έπαιζε 5/4 και solo στα 5/4.
Υπεύθυνος για αυτό ήταν ο Dave Brubeck και ένας από τους δίσκους του, ο “Time Out” (1959) δίσκος με το διάσημο τραγούδι “Take Five”. Όταν ήμουν στο Μεξικό και έπαιζα με τα συγκροτήματά μου εκεί κάτω, όλοι ξέραμε το “Take Five” και τον Joe Morello (drums) που θαυμάζω, οπότε άρχισα να παίζω στα 5/4 και παίζαμε το τραγούδι κάθε βράδυ, ίσως μία ή δύο φορές. στα νυχτερινά κέντρα και στα καφέ όπου δούλευα. Ήμασταν πολύ νέοι και πολύ αθώοι και αγαπούσαμε αυτή τη μουσική και παίζαμε jazz, blues και rock ‘n’ roll, έτσι άρχισα να παίζω drum solo στα 5/4 και έγινα ο μόνος drummer στο Μεξικό που έπαιζε σε τέτοιο ρυθμό. Βέβαια, αφού το έπαιζα πολύ, ξέρεις, παίζοντας σχεδόν κάθε βράδυ, μου έγινε κάτι πολύ φυσικό και το έκανα καλά. Το ηχογράφησα κιόλας. Ηχογράφησα μια βερσιόν του “Take Five” με το συγκρότημα Los Sinners.
Περιοδεύατε με τον John Lee Hooker στα τελευταία του χρόνια. Πώς ήταν αυτός επί σκηνής και εκτός σκηνής;
Ήταν υπέροχος άνθρωπος. Πάντα του άρεσε ν’ είναι ένα από τα αγόρια, λάτρευε τις γυναίκες, «τις νεαρές γυναίκες» (σ.σ: “young womens”, έτσι λάθος γραμματικά), όπως συνήθιζε να τις αποκαλεί. Λάτρευε τις γυναίκες, του άρεσε να παρτάρει ακόμα και στα 80 του χρόνια, του άρεσε ακόμα να κάνει party μετά την συναυλίες και να κάνει παρέα, να αστειεύεται και να προσπαθεί να ρίξει κορίτσια, τις «νεαρές γυναίκες». Ο άνθρωπος ήταν πολύ έξυπνος, ήταν τέτοια ιδιοφυΐα. Δεν ήξερε να διαβάζει ή να γράφει επειδή ήταν ένας αμόρφωτος μαύρος από το Clarksdale του Mississippi, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Δεν είχε σημασία που δεν μπορούσε να γράψει ή να διαβάσει, ήταν αυτή η ιδιοφυΐα και όλη η μουσική που έκανε ήταν πολύ αφηρημένη, άλλαζε μόνο όποτε ήθελε ν’ αλλάξει. Έσπασε λίγο-πολύ τους κανόνες των blues και καθιέρωσε άλλου είδους κανόνες. Ως άνθρωπος, λοιπόν, ήταν πολύ καλός και όπως είπα και πριν, δεν ήξερε να διαβάζει ή να γράφει, αλλά ήξερε πάντα τι συνέβαινε με τα χρήματα, την κατάσταση με το συγκρότημα, ποιος έκανε τι. Πάντα είχε αυτή την επίγνωση μέσα του. Αυτό του έδινε ιδιαίτερη ευφυΐα και ιδιοφυΐα. Πάντα θα λέω ότι αν ο John Lee Hooker ήταν ζωγράφος, θα ήταν ο Picasso, γιατί η μουσική του ήταν τόσο αφηρημένη, όπως είναι ένας πίνακας του Picasso.
Πριν γίνετε μέλος των Canned Heat, παίξατε με τους Etta James, The Platters και The Shirelles στο Tom Cat Club στο Torrance της California. Πόσο χρήσιμη ήταν εκείνη η περίοδος για τη μετέπειτα καριέρα σας;
Ω, αυτές ήταν μερικές από τις καλύτερες στιγμές στη ζωή μου. Θέλω να πω, ήταν πριν από τη μεγάλη εμπειρία του να μπεις σ’ ένα συγκρότημα όπως οι Canned Heat. Μόλις είχα φτάσει στις ΗΠΑ, ήμουν μετανάστης από το Μεξικό και περνούσα υπέροχα παίζοντας σ’ αυτό το night club, το Tom Cat Club. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, βρισκόταν ακριβώς εκεί στη Hawthorne Blvd & 190th στην πόλη του Torrance. Είναι μια αρκετά άσχημη πόλη με πολλά διυλιστήρια και βρώμα. Είναι μια βρωμερή πόλη στα νότια του Los Angeles, γεμάτη σύννεφα και άσχημη και η Etta James έμενε κοντά στο Tom Cat Club. Έτσι, ερχόταν και τραγουδούσε περιστασιακά μερικά τραγούδια και μας έβλεπε να παίζουμε, έπινε ένα ποτό κ.λπ. Ήταν υπέροχος άνθρωπος και ήμουν στο μόνιμο συγκρότημα του club πριν μπω στους Canned Heat. Κάθε Σαββατοκύριακο είχαμε αυτό που λέγαμε “Celebrity Night”, έτσι, κάθε Σαββατοκύριακο προσκαλούσαν διαφορετικούς αστέρες του rhythm & blues. Έτσι κατάφερα να παίξω με τους Platters, τις Shirelles, την Mary Wells, το T-Bone Walker, την Etta James και κάποιους άλλους που ίσως δεν θυμάμαι τώρα. Αλλά ήταν μια υπέροχη εμπειρία να παίζω με όλους εκείνους τους ανθρώπους που ήξερα τους δίσκους τους και τη μουσική τους, γιατί είχα ήδη ασχοληθεί αποκλειστικά με τα blues και την rhythm από τότε που είχα χωθεί στα blues από τον Jimmy Reed , χρόνια πριν. Γύρισα την πλάτη μου στην pop μουσική και δεν ήθελα να ξέρω την pop rock ‘n’ roll ή την pop μουσική και ασχολήθηκα απόλυτα με τη μαύρη μουσική, ειδικά. Έτσι, ένιωσα πάρα πολύ προνομιούχος που κατάφερα να παίξω πίσω απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους και ήταν υπέροχο.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον των blues;
Ναι, είμαι. Όπως είπα, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι τα blues θα γίνουν πολύ δημοφιλή, δεν θα συμβεί ποτέ. Τα blues είναι σε καλή κατάσταση αυτή τη στιγμή. Κοίτα γύρω σου όλα τα blues φεστιβάλ, κοίτα όλους τους νέους blues καλλιτέχνες τριγύρω, υπάρχουν garage συγκροτήματα σχεδόν παντού. Αυτό μου δίνει μεγάλη ελπίδα γιατί υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που απλώς δεν ξέρει από μουσική και έχει όλη αυτή τη φρικτή pop μουσική που ουσιαστικά πουλάει εικόνα και νιάτα, στην πραγματικότητα δεν πουλάει μουσική. Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει πολύ, οι άνθρωποι που διοικούσαν τις δισκογραφικές εταιρείες ήταν όλοι λάτρεις της μουσικής στο παρελθόν. Τώρα, οι άνθρωποι που διοικούν τις δισκογραφικές εταιρείες είναι βασικά δικηγόροι και λογιστές. Δεν νοιάζονται καν για τη μουσική και το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να βγάλουν χρήματα και να κάνουν διάσημους τους καλλιτέχνες τους όσο αυτοί διαρκέσουν βασικά, γιατί όταν είσαι pop καλλιτέχνης, διαρκείς μόνο όσο είσαι ωραίος και μπορείς να χορεύεις και τέτοια πράγματα. Λοιπόν, είμαι πολύ αισιόδοξος για τα blues, αλλά μην περιμένεις τα blues να γίνουν μόδα. Δεν είναι μόδα, είναι μια αληθινή πολιτιστική μορφή και γι’ αυτό θα κρατήσουν για πάντα, αλλά δεν θα είναι πολύ δημοφιλή.
Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν καλύτερη από τη σημερινή;
Ξέρεις, η pop μουσική ήταν πάντα αυτό που είναι. Για μένα, είναι μουσική περισσότερο για τον κόσμο… Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ποτέ δεν ήμουν πραγματικά πολύ ενθουσιασμένος ή τρελός μ’ αυτήν. Φυσικά, η pop μουσική έκανε μερικούς μουσικούς και τραγουδιστές πολύ διάσημους και πλούσιους, αλλά είναι αυτό που είναι: Είναι δημοφιλής μουσική. Είναι εντάξει, αλλά δεν είναι του γούστου μου και δεν είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει.
Έτυχε να γνωρίσετε άλλους ανθρώπους της εποχής σας όπως ο Jerry Garcia;
Έχω γνωρίσει μερικούς απ’ αυτούς. Ναι, γνώρισα τον Jerry Garcia μια φορά. Θέλω να πω, ξέρω καλά τον Carlos Santana, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, ανθρώπους από τους Big Brother and the Holding Company, φίλους και συναδέλφους, μουσικούς από τη σκηνή του San Francisco ή τη σκηνή του Los Angeles. Γνώρισα μερικούς απ’ αυτούς, ξέρεις, γνώρισα και τον Jim Morrison. Γνώρισα τους περισσότερους, αλλά δεν ήμουν πολύ κοντά σε κανέναν από αυτούς. Πέρα από το να παίζω με τους Canned Heat, παίζω με ντόπιους blues μουσικούς εδώ στην κομητεία Ventura, όπου ζω, βόρεια του Los Angeles και υπάρχουν μερικοί υπέροχοι μουσικοί εδώ, όπως ο Fred Kaplan και ο R.J Mischo, που πιθανότατα έχεις ακούσει γι’ αυτούς. Παίζω κι εδώ, περιστασιακά σε night clubs και με φίλους. Ναι, όπως είπα, ήξερα κάποιους συναδέλφους μου από τη δεκαετία του ‘60 που δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς έχουν πεθάνει και κάθε μέρα είμαστε λιγότεροι.
Τι αναμνήσεις έχετε από τον Jim Morrison;
Ξέρεις, ο Jim Morrison ήρθε και έπαιξε μαζί μας στο Miami. Παίζαμε σ’ ένα μέρος που λέγεται Marco Polo Hotel, ήταν ένα διάσημο ξενοδοχείο στο Miami, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα (σ.σ: ναι, υπάρχει) και ο Jim Morrison ερχόταν για το δικαστήριο, γιατί είχε πρόβλημα με το νόμο, επειδή είχε προβεί σε άσεμνη επίδειξη σε συναυλία (γέλια), λίγες βδομάδες νωρίτερα. Έπρεπε να εμφανιστεί στο δικαστήριο και να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες που τον βάρυναν, έτσι, εμφανίστηκε στη συναυλία μας και ήταν φιλικός, μιλήσαμε και είπαμε: «Γεια» και είπαμε: «Jimmy, θα τραγουδήσεις λίγο μαζί μας;» και ήρθε και τραγούδησε μερικά τραγούδια μαζί μας. Στη συνέχεια, μετά απ’ αυτό, κάθισε στο τραπέζι με τον Alan Wilson. Τώρα με θυμάμαι να βλέπω και τους δύο να μιλάνε και να βλέπω αυτές τις δύο ιδιοφυΐες, ήταν και οι δύο εσωστρεφείς, δεν έδειχναν να είναι χαρούμενοι και δυστυχώς σε λίγους μόνο μήνες και οι δύο θα ήταν νεκροί. Ήταν περίεργο συναίσθημα να παίζει ο Jim Morrison μαζί μας και μετά να τον έχεις να κάθεται με τον Alan Wilson, μιλώντας και οι δύο ήσυχα και δεν ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Υπήρχε μια περίεργη ατμόσφαιρα. Όπως είπα, πέθαναν λίγο αργότερα.
Γιατί είστε τόσο εναντίον των αεροπορικών εταιρειών;
Γιατί οι αεροπορικές εταιρείες μας έχουν κακομεταχειριστεί και μας έχουν φερθεί άδικα. Νομίζω ότι η αεροπορική βιομηχανία είναι ένας από τους χειρότερους κλάδους στον κόσμο. Κάνουν πράγματα που μας κάνουν κακό, κάνουν πράγματα που δεν συνήθιζαν να κάνουν πριν ρυθμιστούν. Βλέπεις, δεν είχαν ρυθμιστεί προτού ο Ronald Reagan έρθει στην εξουσία. Πέρυσι, υπέφερα τόσο πολύ από τις αεροπορικές εταιρείες: Χάσαμε πολλά χρήματα, έχασα τη συναυλία στην Ισπανία, στο Bilbao. Υπέφερα πολύ, ήταν από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου. Όταν εμφανίστηκα στο Los Angeles για να παίξουμε στο Bilbao , είχαμε μια ανταπόκριση με τρία αεροπλάνα και ξαφνικά η πτήση μας καθυστέρησε έξι ώρες. Ήταν τρομερό πράγμα και όπως είπα, μας κόστισε πολλά χρήματα και πολύ άγχος. Γενικά, απλώς δεν μ’ αρέσει η αεροπορική βιομηχανία, νομίζω ότι θα μπορούσαν να τα πάνε καλύτερα, θα μπορούσαν να είναι λίγο καλύτεροι όσον αφορά την εξυπηρέτηση πελατών. Θέλω να πω, υπάρχουν τόσοι πολλοί εφιάλτες και τόσο πολύ άγχος που συμβαίνουν σ’ αυτά τα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια. Εμείς πρέπει να βασιστούμε σ’ αυτούς για να πάμε στις συναυλίες και αυτή είναι μια τρομερή κατάσταση όταν πρέπει να βασίζεσαι σ’ έναν κλάδο που είναι αναξιόπιστος και σε έναν κλάδο που είναι πάρα πολύ πρόχειρος.
Ξέρεις, κερδίζουν εκατομμύρια και εκατομμύρια δολάρια, αλλά δεν πληρώνουν καλύτερα τους πιλότους ή τις αεροσυνοδούς τους και πάντα προσπαθούν να πάρουν περισσότερα χρήματα από εμάς βρέξει-χιονίσει. Θέλεις θέση στο παράθυρο, πρέπει να πληρώσεις επιπλέον. Σύντομα, θα χρεώνουν τον νερό ή τον πάγο ή για ν’ αναπνέεις τον αέρα. Ό,τι κι να κάνουν, πάντα προσπαθούν να πάρουν περισσότερα χρήματα από σένα. Οι τιμές είναι εξωφρενικές, ακριβές και η εξυπηρέτηση είναι χάλια. Άρα, υπάρχουν πολλοί λόγοι. Θα μιλάω άσχημα για τις αεροπορικές για ώρες, οπότε μην με τσιγκλάς (γέλια), γιατί προτιμώ να μιλήσω για κάτι άλλο. Εάν πετάς για αναψυχή και πηγαίνεις ως τουρίστας και η αεροπορική εταιρεία ανατρέπει τα σχέδιά σου, δεν είναι τόσο μεγάλη υπόθεση: πετάς για αναψυχή, δεν πειράζει. Εάν αργήσεις άλλη μια μέρα ή δύο μέρες μετά, είναι εντάξει, αλλά αν πετάς και πρέπει να παίξεις μια συναυλία και η ζωή σου και η ζωή των άλλων ανθρώπων εξαρτάται από αυτό, θα ελπίζεις ότι θα έχεις κάποια βοήθεια από τις αεροπορικές, αλλά δεν έχεις.
Αυτή την τελευταία φορά που είχαμε εκείνη την τρομερή καθυστέρηση από την American Airlines που έχασα τη συναυλία στην Ισπανία, προσπαθήσαμε τόσο πολύ, πήγαμε και τους παρακαλέσαμε: «Σας παρακαλούμε, βάλτε μας σ’ άλλη πτήση, έχουμε μια συναυλία να παίξουμε, έχουμε ένα show να παίξουμε». Δεν τους ένοιαζε. Σε κοιτάζουν σαν να μην έχεις σημασία, σαν να είσαι ένα τίποτα. Είναι απαίσιοι, αυτό μπορώ να σου πω. Ήμασταν όλη μέρα στο αεροδρόμιο εκείνη τη φρικτή μέρα, γιατί ήταν μετά την πανδημία. η κυβέρνηση τους έδωσε δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια της πανδημίας επειδή φώναζαν: «Ωχ, χάνουμε τόσα χρήματα, οι αεροπορικές», έτσι άρπαξαν όλα αυτά τα χρήματα και μοίρασαν αυτά τα χρήματα ανάμεσα στους Διευθύνοντες Συμβούλους και τους μετόχους, αλλά δεν προσέλαβαν περισσότερους αεροσυνοδούς και πιλότους. Έτσι, συνέχισαν να πουλάνε εισιτήρια -όπως εκείνο το εισιτήριο που αγόρασα εγώ- για αεροπλάνα που δεν μπορούν να πετάξουν επειδή δεν έχουν κόσμο να τα πετάξει. Βλέπεις, είναι απάτη, είναι σχεδόν σαν να σε κλέβουν. Ήταν μια από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου και απλώς δεν μου αρέσουν. Μισώ να βασίζομαι σ’ αυτούς.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος έχει γίνει ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Γι’ αυτό είναι σημαντικό για τον κόσμο να επιστρέψει στο βινύλιο και να αγοράσει LP και αυτό συμβαίνει! Πολλοί άνθρωποι αγοράζουν δίσκους βινυλίου τώρα. Δεν ξέρω για το να stream-άρεις μόνο ένα τραγούδι και όχι τ’ άλλα, αυτό εξαρτάται από τον κόσμο. Αν σ’ αρέσει ένα συγκρότημα και η μουσική που κάνουν, θα σου συνιστούσα ν’ ακούσεις ολόκληρο το album, όχι μόνο ένα τραγούδι. Αλλά αυτό είναι που συμβαίνει τώρα με τη μουσική: Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το τεχνολογικό πράγμα, έχουν βάλει πολλά προβλήματα σ’ αυτήν και έχουν μειώσει, υποθέτω, τη ζωή μας. Δεν βοηθάει. Δεν βοηθάει καθόλου ν’ ασχολείσαι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά ξαφνικά να βρίσκεις τη μουσική μας παντού δωρεάν ή διαφορετικά με άτομα όπως το Spotify, δεν πληρώνουν τίποτα, μπορεί να σου δώσουν μερικά (σ.σ: λεφτά από) πνευματικά δικαιώματα αλλά απλώς δεν πληρώνουν. Αλλά αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους που δεν θέλαμε να ηχογραφήσουμε πια. Καταλάβαμε ότι δεν αξίζει να βάλουμε αυτόν τον κόπο, τα χρήματα, τον χρόνο και όλα αυτά σε μια ηχογράφηση γιατί αργότερα εξαφανίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αρχίζουν να το παίρνουν τζάμπα. Ωστόσο, θα προσπαθήσουμε να το ελέγξουμε όσο καλύτερα μπορούμε και ο δίσκος μας πάει πολύ καλά, είναι το #2 στα charts αυτή τη στιγμή. Έχεις ακούσει τον δίσκο;
Ναι, φυσικά! Φυσικά!
Εντάξει. Νομίζω ότι είναι αρκετά καλός.
Ήταν μια ωραία έκπληξη.
Ναι, είναι πολύ καλός και μετά από 16 χρόνια που δεν ηχογραφούσαμε στο studio, νομίζω ότι ήταν καλή ιδέα να κάνουμε αυτόν τον δίσκο.
Ως άτομο, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να ξεπεράσετε τους θανάτους του Alan Wilson και του Bob Hite;
…Και του Henry Vestine και του Larry Taylor και πολλών άλλων. Πάντα ήταν πολύ δύσκολο, ειδικά όταν ο Alan και ο Bob πέθαναν, επειδή πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ή ήθελαν να πιστεύουν ότι χωρίς αυτούς δεν υπήρχαν Canned Heat, αλλά συνέχισα το συγκρότημα και το συνέχισα για 55 χρόνια, παρ’ όλες τις δυσμενείς συγκυρίες και τις αντιξοότητες που έχουμε υποστεί. Οι Canned Heat ήταν ένα συγκρότημα που είχε πάντα ένα μαύρο σύννεφο από πάνω του. Έχουμε πάντα ανθρώπους απέναντί μας, έχουμε πάντα, όπως είπα, αντιξοότητες. Το ταξίδι μας ήταν μια ανηφορική μάχη όλο αυτό το διάστημα, όχι μόνο όταν πέθανε ο Alan, αλλά και νωρίτερα. Αυτό είναι μέρος του ιππικού των Canned Heat, όπως το αποκαλούμε. Δεν είναι ένα χαρούμενο συγκρότημα, δεν είναι ένα συγκρότημα που ήταν πολύ τυχερό. Στην τελική είναι ένα blues συγκρότημα.
Έκανα μια πρόσωπο με πρόσωπο συνέντευξη με τον Walter Trout στην Αθήνα, όταν ήταν εκεί για διακοπές. Δεν έχει παίξει στην Ελλάδα.
Ο Walter ήταν στους Canned Heat.
Ναι, το ξέρω. Ήταν μέλος των Canned Heat.
Στους Canned Heat έπαιξαν μερικοί από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες στον κόσμο. Αν το καλοσκεφτείς, έχουμε τον Henry Vestine, τον Harvey Mandel, τον Walter Trout, τον Junior Watson, τον Hollywood Fats και όλοι είναι σπουδαίοι κιθαρίστες. Λοιπόν, αυτό είναι ένα πράγμα που έχουμε (γέλια).
Νομίζω ότι σε ένα από τα τελευταία σας album είχατε τον Eric Clapton ως καλεσμένο. Πως ήταν;
Αυτό ήταν ένα project που έκαναν για φιλανθρωπικό σκοπό. Στον Eric Clapton άρεσε το τραγούδι μας “Christmas Blues”. Αυτό είναι ένα τραγούδι που κάναμε (σ.σ: bonus κομμάτι στο “Boogie with Canned Heat” -1968), ένα πρωτότυπο τραγούδι των Canned Heat. Του άρεσε τo “Christmas Blues” και ήθελε να το κάνει με τον παίχτη φυσαρμόνικας John Popper. Έκανε το τραγούδι, αυτός δεν παίζει μαζί μας, απλώς παίζει στον ίδιο δίσκο (σ.σ: “Christmas Album” -2007). Ήταν ένας φιλανθρωπικός δίσκος που κάναμε για φτωχά παιδιά και ανθρώπους, μια φιλανθρωπία και αυτό ήταν. Ήταν μέρος του φιλανθρωπικού Χριστουγεννιάτικου δίσκου με τον Eric Clapton και τους Canned Heat.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Fito de la Parra για τον χρόνο του.
Παραγγείλτε το βιβλίο του Fito de la Parra “Living the Blues” από εδώ: https://cannedheatmusic.com/fitos_book/
Official Canned Heat website: https://cannedheatmusic.com/
Official Canned Heat Facebook page: https://www.facebook.com/dontforgettoboogie/