HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιανουάριος 2025. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό κιθαρίστα: τον Eric Johnson. Είναι περισσότερο γνωστός για το “Cliffs of Dover” single το οποίο κέρδισε ένα βραβείο Grammy. Ως ένας αναγνωρισμένος solo καλλιτέχνης έχει κυκλοφορήσει πολλά εξαιρετικά albums όπως τα “Ah Via Musicom” (1990), “Venus Isle” (1996) και “The Book of Making”/ “Yesterday Meets Today” (2022). Το 1996 συμμετείχε στην πρώτη G3 περιοδεία με τον Joe Satriani και τον Steve Vai. Οι G3 μόλις κυκλοφόρησαν το “Reunion Live” μέσω της earMusic από την reunion περιοδεία που έκαναν το 2024. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να κάνετε την G3 Reunion περιοδεία το 2024;
Ω, ήταν ωραίο που επανασυνδεθήκαμε με τον Joe και τον Steve και είχε περάσει καιρός και κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν να το πιάσαμε από κει που σταματήσαμε. Ναι, πολλά έχουν αλλάξει και μπορέσαμε να φέρουμε όλες τις νέες μας σκέψεις και όσα μάθαμε για τη μουσική στο κοινό μας ταξίδι, οπότε, ήταν συγκινητικό, ήταν ωραίο.
Το “Desert Rose” είναι το πρώτο σας single από το “Reunion Live”. Αποτυπώνει αυτό το τραγούδι το αληθινό πνεύμα μιας συναυλίας του Eric Johnson το 2024;
Νομίζω πως ναι. Ναι, ξέρεις, πίστευα ότι ήταν εντάξει. Μάλλον παλιότερα το έπαιζα καλύτερα live, αλλά νομίζω ότι ήταν μια πολύ καλή εκτέλεση.
Στο “Reunion Live” μπορούμε επίσης να βρούμε μια διασκευή στο “Land of 1000 Dances” του Chris Kenner που παίζετε για χρόνια στις συναυλίες σας. Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το τραγούδι;
Ω, μου αρέσει αυτό το τραγούδι, απλώς είναι υπέροχο. Μακάρι να μπορούσα να τραγουδήσω όπως ο Wilson Pickett (σ.σ: το διασκεύασε το 1966), αλλά δεν μπορώ, οπότε έπρεπε να το κάνω instrumental. Δεν ξέρω, είναι απλώς ανεβαστικό, είναι τα πράγματα με τα οποία μεγάλωσα. Μεγάλωσα μ’ όλη αυτή την παλιά μουσική από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και απλώς μου αρέσει η αίσθηση που έχει.
Γιατί αφιερώσατε το “Trail of Tears” από το “Reunion Live” στους ιθαγενείς της Αμερικής;
Το “Trail of Tears” είναι ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη από τη Βόρεια και Νότια Καρολίνα μέχρι την Oklahoma, όπου η γη αφαιρέθηκε από τους ιθαγενείς της Αμερικής και σε αντάλλαγμα τους δόθηκε πολύ λιγότερο παραγωγική γη. Ήταν μια τραγωδία, έπρεπε να περπατήσουν 1.500 μίλια σε αυτήν την ερημική γη και δεν αποτελεί καλό κομμάτι της ιστορίας των ΗΠΑ για το οποίο μερικές φορές οι άνθρωποι δεν μιλούν.
Είναι το “Freeway Jam” από το “Reunion Live” ένα είδος φόρου τιμής στον Jeff Beck;
Απολύτως, λατρεύω τον Jeff Beck και είναι ένα διασκεδαστικό τραγούδι. Λατρεύω τον τρόπο που ο Jeff συνέχιζε να καινοτομεί στην κιθάρα, κάθε χρόνο έκανε κάτι διαφορετικό. Είναι ο φόρος τιμής μου σ’ αυτόν και λατρεύω τον τρόπο που χρησιμοποιούσε το tremolo και άλλα, αυτό είναι ωραίο. Όταν ήμουν παιδί, ήταν στους Yardbirds και τότε άρχισα ν’ ασχολούμαι σοβαρά με την κιθάρα, απλώς ακούγοντας τι έκανε. Πραγματικά ενέπνευσε πολύ τον Jimi Hendrix. Πολλά απ’ αυτά που έκανε ο Jimi -φυσικά, ο Jimi τα πήγε πέρα από τ’ αστέρια-, τα είχε ξεκινήσει ο Jeff Beck στους Yardbirds και τα εφηύρε τα πάντα, που δεν υπήρχαν πριν απ’ αυτόν και είχε τέτοια προσωπικότητα στο παίξιμό του. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αν κάνεις μια δημοσκόπηση σε πολλούς μη κιθαρίστες, κανονικούς ανθρώπους, πολλοί απ’ αυτούς τείνουν να συμμερίζονται συναισθηματικά τον Jeff ίσως καλύτερα απ’ ότι μερικούς από εμάς τους κιθαρίστες που απλώς παίζουμε τις μελωδίες, επειδή ήταν τόσο μουσικός.
Πόσο συναρπαστικό ήταν να κάνετε το encore jam με τον Joe Satriani και τον Steve Vai στη σκηνή κάθε νύχτα;
Ήταν υπέροχο, μ’ άρεσε. Ο Joe ήθελε να κάνει το “Born to Be Wild” (Steppenwolf), ο Steve ήθελε να κάνει το “Crossroads” (σ.σ: Cream, σύνθεση του Robert Johnson) και ρώτησα αν μπορούσαμε να κάνουμε το “Spanish Castle Magic”. Όταν ήμουν 30 χρονών, παίζαμε το “Born to Be Wild”, οπότε, ήταν σαν να επέστρεψα σ’ αυτό το τραγούδι πολλά χρόνια αργότερα (γέλια). Αλλά, ναι, ποτέ δεν ήξερες τι επρόκειτο να γίνει κάθε βράδυ, απλώς το επινοούσαμε επιτόπου.
Έχετε ακούσει την gatefold έκδοση με τα 4LP’s του “Reunion Live”; Θα είναι απόλαυση για κάθε ακροατή!
Την άκουσα. Την άκουσα ενώ την ετοίμαζαν και σκέφτηκα ότι ήταν ωραία.
Τι πρέπει να περιμένουν οι οπαδοί σας από την επερχόμενη Experience Hendrix περιοδεία στην οποία παίζετε;
Λοιπόν, είναι πάντα απόλαυση να παίζω τη μουσική του Jimi και σε κάθε περιοδεία προσπαθώ να κάνω κάτι λίγο διαφορετικό και στη μουσική μας προσπαθώ να διαλέγω τραγούδια που είναι αυτά που αγαπώ πραγματικά, που ίσως δεν είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες του, απλώς για να τις συγκεντρώσουμε μαζί με όλες τις υπέροχες επιτυχίες. Απολαμβάνω να κάνω μερικά από αυτά που είναι πέρα από την πεπατημένη.
Υπάρχει κάποιο νεότερο για το επόμενο studio album σας;
Δουλεύω αυτή τη στιγμή σ’ ένα. Έχω ένα σωρό κομμάτια και ελπίζω να το τελειώσω πριν από το τέλος της χρονιάς. Θα είναι ηλεκτρικό.
Θα έχετε καλεσμένους;
Α, ναι, μάλλον ναι! Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα, έχω ηχογραφήσει τα βασικά κομμάτια, αλλά θα ήθελα να έχω μερικούς καλεσμένους, ναι.
Πόσο επηρέασε ο Covid την κυκλοφορία των album “The Book of Making” και “Yesterday Meets Today” (2022);
Ξέρεις, όταν ξέσπασε ο Covid και κανείς δεν συναντούσε τον άλλο για μεγάλο χρονικό διάστημα, απλώς πήγα στη ντουλάπα μου με τις ηχογραφήσεις και άρχισα να βγάζω πράγματα που δεν είχα τελειώσει ποτέ. Έτσι, αφιέρωσα πολύ χρόνο μόνος μου κάνοντας overdub και ξανακάνοντας τραγούδια που είχα ήδη ξεκινήσει και μερικά από αυτά ήταν απλώς demo σε κασέτες και τα μετέτρεψα σε ψηφιακή μορφή. Ναι, ήταν παντού σκορπισμένα και μόλις άρχισαν να χαλαρώνουν οι περιορισμοί του Covid, υπάρχουν πιθανώς 6 ή 7 τραγούδια στον δίσκο που ήταν ολοκαίνουργια και τα πρόσθεσα. Αλλά ναι, πολλά έγιναν όταν ήμουν στην καραντίνα. Είχα κάτι να κάνω, έτσι, υποθέτω, δεν καθόμουν απλώς μην κάνοντας τίποτα (γέλια).
Λατρεύω το “Maha” από το “Yesterday Meets Today”. Πώς προέκυψε αυτό;
Είναι ένα riff που είχα. Ήταν σαν τους Mahavishu, οπότε το ονόμασα “Maha”.
Ήταν η εμφάνισή σας στο Austin City Limits το 1984 καταλυτική για την καριέρα σας;
Ήταν, γιατί τα πηγαίναμε καλά, αλλά αυτό μας έδωσε λίγη περισσότερη εθνική αναγνώριση, οπότε μπορούσα να βγω και να παίξω περισσότερες συναυλίες σε άλλες πολιτείες. Προσέλκυσε επίσης το ενδιαφέρον κάποιων δισκογραφικών εταιρειών που μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω τον πρώτο μου δίσκο.
Πόσο φυσικό ήταν για εσάς να ηχογραφήσετε το “S.R.V.” από το “Venus Isle” (1996) album ως φόρο τιμής στον Stevie Ray Vaughan;
Ναι, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Όταν πέθανε, ξαφνικά, μου ήρθε η ιδέα για ένα μέρος που να ήταν ένα είδος ρέκβιεμ για εκείνον και είχα την τιμή να παίξει λίγο ο Jimmie (σ.σ: Vaughan -κιθαρίστας και ο αδερφός του Stevie). Ναι, ήταν κάτι που απλώς ήθελα να προσφέρω.
Εσείς και ο Stevie συνηθίζατε να jam-άρετε ο ένας στις συναυλίες του άλλου. Τι αναμνήσεις έχετε απ’ αυτόν;
Δεν jam-άραμε τόσο πολύ, το κάναμε λίγο. Παίξαμε 6-7 συναυλίες μαζί και κάναμε λίγη παρέα, ήταν προφανώς μεγάλο ταλέντο, αλλά ήταν και πολύ γλυκός, φιλικός τύπος. Πολύ ταπεινός, απλώς κανονικός, γλυκός τύπος. Χωρίς προσποίηση, απλώς καλός τύπος.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
Λοιπόν, απλώς προσπαθώ να συνεχίζω να ενδιαφέρομαι για όλα τα διαφορετικά είδη και να μπορώ απλώς να παραμείνω μαθητής και να συνεχίσω να μαθαίνω. Η προσέγγισή μου είναι να προσπαθήσω πραγματικά να το κάνω ν’ ακούγεται όσο καλύτερα μπορώ και να θυμάμαι να προσπαθώ να παίξω μελωδικά.
Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία να παίξετε στο Crossroads Guitar Festival του Eric Clapton το 2004;
Ήταν τιμή μου να το κάνω. Ναι, ήταν υπέροχο. Υπήρχαν τόσοι πολλοί σπουδαίοι παίκτες εκεί.
Είστε περήφανος για τη Eric Johnson Signature Stratocaster σειρά της Fender;
Ναι, μ’ αρέσουν. Νομίζω ότι προσπαθούν να δώσουν προσοχή στις λεπτομέρειες. Μ’ αρέσει η Stratocaster, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα σ’ αυτή που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τα κάνω λίγο πιο ευέλικτα για μένα τουλάχιστον, έτσι προσπάθησα να τα εφαρμόσω σ’ αυτήν και νομίζω ότι λειτούργησε αρκετά καλά.
Πώς σας ήρθε η ιδέα να κάνετε το “Eclectic” album με τον Mike Stern το 2014;
Λοιπόν, πρώτα, μαζευτήκαμε για να κάνουμε κάποιες συναυλίες, οπότε φτιάξαμε ένα συγκρότημα και κάναμε μια περιοδεία και μετά αποφασίσαμε να κάνουμε έναν δίσκο. Ο Mike είναι υπέροχος, είναι σπουδαίος παίκτης, είναι επίσης πολύ καλός συνθέτης. Ο Mike μπορεί να γράψει υπέροχα τραγούδια, όμορφες μπαλάντες.
Υποθέτω ότι διασκεδάσατε πολύ κάνοντας το “Red House” του Hendrix με τον Mike Stern, έτσι δεν είναι;
Ναι, ήταν διασκεδαστικό! Ναι, ήταν. Ο Mike ήθελε να το κάνει αυτό, του άρεσε να παίζει αυτό το τραγούδι. Συνήθως παίζαμε αυτό το τραγούδι για encore όταν κάναμε περιοδεία μαζί και πάντα λάτρευε να το παίζει.
Πόσο διαφορετική είναι η δυναμική ανάμεσα στο ακουστικό και στο ηλεκτρικό σας παίξιμο;
Ω, είναι πραγματικά διαφορετική. Είναι μια τελείως διαφορετική τεχνική γιατί μ’ αρέσει να παίζω με τα δάχτυλα την ακουστική και αν πρόκειται να παίξω ακουστική, πρέπει να κάτσω και να εξασκηθώ για πολύ καιρό για να το ξαναβρώ, γιατί είναι μια πραγματικά διαφορετική προσέγγιση και τεχνική. Συνήθως σκουριάζω πολύ αν παίζω κυρίως ηλεκτρική.
Ποιο είναι το μυστικό της μακροχρόνιας φιλίας και συνεργασίας σας με τους Roscoe Beck (μπάσο), Tommy Taylor (drums) και Kyle Brock (μπάσο);
Με τον Tommy και τον Kyle, κάναμε όλα τα μουσικά πράγματα και τις περιοδείες μαζί και υπάρχει απλώς πολλή ιστορία εκεί. Ο Roscoe και εγώ παίζουμε -αμάν- από τότε που ήμουν 20 χρονών. Όλοι μας είμαστε δια βίου συνεργάτες σ’ αυτό το μουσικό ταξίδι και ανάλογα με το πρόγραμμα του καθενός μαζευόμαστε και κάνουμε πράγματα ή φεύγουν και κάνουν κάτι άλλο ή οτιδήποτε άλλο, αλλά πάντα επιστρέφουμε και δουλεύουμε μαζί.
Πόσο αντίκτυπο στο “EJ Vol. II” (2020) album είχε η συναυλία που παρακολουθήσατε του James Taylor με τον Michael Landau (κιθάρα);
Λατρεύω τον James Taylor, είναι υπέροχος. Είναι απολύτως υπέροχος, είναι σπουδαίος κιθαρίστας. Δεν βγαίνει να πει: «Γεια, κοιτάξτε με, παίζω σπουδαία κιθάρα!», αλλά αν μελετήσεις τι κάνει, είναι υπέροχο και το συγκρότημά του είναι κορυφαίο! Ο Michael Landau είναι ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες ηλεκτρικής κιθάρας γιατί είναι τόσο καλός και τόσο ευέλικτος, αλλά ξέρει επίσης πώς να παίζει με κάποιον όπως ο James Taylor. Εδώ έχετε έναν τύπο που μπορεί να κάνει shred σαν τρελός, αλλά υπηρετεί το τραγούδι, ξέρει πώς να ταιριάζει στο τραγούδι, δημιουργεί ηχοτοπία. Ξέρει πραγματικά το βάθος που απαιτείται για να κάνει η κιθάρα την καλύτερη μουσική και ναι, αυτό μ’ εμπνέει.
Είστε πιθανώς ο πρώτος κιθαρίστας που επηρεάστηκε από τους Jimi Hendrix, Bill Connors (Return to Forever), John McLaughlin, Wes Montgomery και Stevie Wonder, όλους μαζί. Αυτό το γεγονός έκανε τον τρόπο παιξίματός σας τόσο μοναδικό;
Αχ, ανέφερες όλους μου τους ήρωες! Νομίζω ότι το στυλ του καθενός είναι μοναδικό. Η μίμηση είναι μια όμορφη μορφή κολακείας, όλοι μαθαίνουμε από κάποιον και αν κοιτάξεις προσεκτικά, όσοι παίκτες σ’ αρέσουν έχουν ορισμένες επιρροές και ακούγονται σαν τους ήρωές τους. Λοιπόν, όλα τα άτομα που ανέφερες είναι τόσο υπέροχα, αλλά είναι τα συγκεκριμένα άτομα που χρησιμοποίησα για να φτιάξω την δική μου συνταγή, κάποιος άλλος θα χρησιμοποιούσε διαφορετικούς ανθρώπους. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου γιατί αυτά είναι τα δομικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για μένα.
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο αυτοσχεδιασμός;
Νομίζω ότι για τη μουσική μου είναι σημαντικός. Προφανώς, δεν νομίζω ότι είναι πάντα σημαντικός. Εξαρτάται απλώς από το είδος της μουσικής που κάνει κάποιος και στο είδος της μουσικής που προσπαθώ να κάνω, υπάρχει πιο έντονο, πιο ζωηρό συναίσθημα σ’ αυτή, αν αφήνω χώρο για αυτοσχεδιασμό.
Ο Tony Williams (drums) έφυγε από τη Βοστώνη και μπήκε στο συγκρότημα του Miles Davis όταν ήταν 17 ετών. Υπάρχουν σήμερα τέτοιου είδους ευκαιρίες;
Νομίζω πως ναι. Νομίζω σίγουρα. Τώρα είναι διαφορετικό το κλίμα, είναι πολύ πιο δύσκολο για τους μουσικούς να βγάλουν τα προς το ζην. Είναι πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να γίνουν πολύ καθιερωμένοι. Εξαιρώ κάθε λογής νέους σπουδαίους μουσικούς, αλλά νομίζω ότι συνεχίζεται και υπάρχει ακόμα. Υπάρχει πάντα ένας τρόπος να πολλαπλασιαστούν τα πράγματα και να συνεχίσουν να προχωρούν, είναι απλώς η φύση του πώς αλλάζουν όλα, αλλά οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπο. Υπάρχουν πολλοί νέοι παίκτες που είναι υπέροχοι, επομένως, θα οδηγήσουν κάθε λογής διαφορετικούς ανθρώπους κάτω από την φτερούγα τους.
Έχω διαβάσει ότι στο λύκειο το παίξιμό σας ήταν ήδη τόσο προχωρημένο που δεν μπορούσατε να βρείτε μουσικούς στην ηλικία σας για να παίξετε μαζί τους. Είναι αλήθεια;
Λοιπόν, δεν ξέρω, υπήρχαν άνθρωποι… Έπαιζα μ’ ένα σωρό πολύ καλούς μουσικούς όταν ήμουν στο λύκειο, ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτεροι από εμένα, ιδιαίτερα. Αλλά από την εμπειρία μου, όλων των ηλικιών οι άνθρωποι έχουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Μπορείς να μπεις στο Youtube και να δεις αυτούς τους ανθρώπους που παίζουν το “Cliffs of Dover” καλύτερα από εμένα και είναι 5 ετών (γέλια). Δεν ξέρω από πού το πήραν.
Περάσατε καλά jam-άροντας με τον Andy Timmons στο “Zap” και το “Steppin’ Out” (Cream) στο Dallas International Guitar Festival το 2023. Παρακολούθησα όλο το set σας στο Youtube. Ήταν καταπληκτικό!
Ναι, ήταν πάντα διασκεδαστικό. Ο Andy είναι υπέροχος! Μ’ αρέσει πολύ ο Andy.
Το 2023 έκανα μια συνέντευξη με τον Jorma Kaukonen (κιθάρα) των Jefferson Airplane και μου είπε ότι όσο μεγαλώνεις πιάνεις τον εαυτό σου ν’ ακολουθεί περισσότερους κανόνες στη σύνθεση των τραγουδιών, επειδή γνωρίζεις περισσότερα για τη μουσική. Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Ναι, έτσι νομίζω. Έμαθες περισσότερα για τη μουσική έχοντας όλα αυτά τα χρόνια να εμβαθύνεις και να πειραματιστείς και αρχίζεις επίσης να συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι πραγματικά το θέμα: Η μουσική. Είναι ωραίο να έχεις κάθε είδους υπέροχο παίξιμο σ’ ένα όργανο, αλλά αυτό μπορεί να επισκιάσει τη μουσική. Αν την επισκιάσει, τότε οι άνθρωποι θα το ακούσουν και θα το θαυμάσουν προσωπικά, αλλά δεν θα το δουν απαραίτητα τόσο συναισθηματικά. Η επισκίαση θα παραπλανήσει το συναισθηματικό περιεχόμενο αν δεν προσέξεις.
Είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) απειλή για αυθεντικούς καλλιτέχνες όπως εσείς; Θέλω να πω ότι κάποιος μπορεί να πληκτρολογήσει τώρα σε πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης: «Γράψε μου ένα τραγούδι όπως το “Cliffs of Dover” του Eric Johnson»;
Ξέρεις, θα ήθελα ν’ ακούσω μερικά απ’ αυτά γιατί έχω ακούσει αυτό το πράγμα με τους Zeppelin και είναι τρελό. Έχω ακούσει πολλά πράγματα από την τεχνητή νοημοσύνη και είναι τρομακτικό, του τύπου: «Ποιος ξέρει τι πρόκειται να συμβεί;» Δεν ξέρω, νομίζω ότι θα υπάρχει πάντα ένας χώρος όπου οι άνθρωποι θ’ ακούνε ανθρώπους που παίζουν αληθινά όργανα σε πραγματικό χρόνο, αλλά για να έρθω στο θέμα σου, νομίζω ότι θα υπάρχουν πολλές εφαρμογές μουσικής όπου τα AI πράγματα θα είναι αρκετά καλά του τύπου: «Ναι, αυτό λειτουργεί καλά. Γιατί χρειαζόμαστε πραγματικούς μουσικούς;»
Μα της λείπει η ψυχή. Όταν ακούω εσάς, όταν ακούω τον Jimi Hendrix και όταν ακούω τον Santana, μπορώ να δω την ψυχή του καλλιτέχνη.
Ναι και ελπίζω να παραμείνει για πάντα. Έχεις ακούσει το πράγμα με τους ‘50s Zeppelin στο δεύτερο δίσκο (σ.σ: “Led Zeppelin II, as if it was recorded in the ’50”); Κάποιος μου το έστειλε και είπα: «Είναι πραγματικά υπέροχο!» και μετά μου απάντησε και μου είπε: «Λοιπόν, είναι όλο AI» και είπα: «Όχι, μη μου το λες αυτό!» (γέλια) Ελπίζω ότι μερικές φορές όταν ακούω κάτι που είναι πραγματικά καλό, δεν θα κάτσω να σκέφτομαι: «Αυτό έχει βγει από την ψυχή; Πόσο συναίσθημα υπάρχει;» Αλλά φαντάζομαι ότι σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις θα αισθανόσουν ότι δεν υπήρχε τόση ψυχή σ’ αυτό.
Πιστεύετε ότι λόγω των υπηρεσιών streaming η ακρόαση ενός album από την αρχή μέχρι το τέλος γίνεται πλέον ένα είδος τέχνης που χάνεται;
Απολύτως και όχι μόνο αυτό, γιατί υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές. Κυκλοφορούν 120.000 τραγούδια την ημέρα ή κάτι τέτοιο, απλώς δεν θα τραβήξεις την προσοχή, εκτός αν έχεις κάτι απίστευτα μοναδικό. Δεν νομίζω ότι θα τραβήξεις την προσοχή γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί.
Έχετε μουσικές φιλοδοξίες που δεν έχετε εκπληρώσει ακόμα;
Ναι, απλώς προσπαθώ να γράφω καλύτερη μουσική. Θέλω να βελτιώνομαι ως κιθαρίστας όσον αφορά το αρμονικό μου «λεξιλόγιο» και θα ήθελα να γράψω πιο επιδραστική μουσική.
Γιατί δεν περιοδεύετε τόσο συχνά στην Ευρώπη;
Λοιπόν, προσπαθούμε αυτή τη στιγμή, προσπαθούμε να έρθουμε εκεί τον Οκτώβριο. Άρα, όποιος θέλει να μας προσλάβει, είμαστε διαθέσιμοι (γέλια).
Ο Ron Carter (Miles Davis Quintet -κοντραμπάσο) μου είπε: «Το πρώτο take στο studio είναι πάντα το καλύτερο, γιατί την πρώτη φορά παίζεις τη μουσική, τη δεύτερη παίζεις τον εαυτό σου». Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Ω, αυτό είναι όμορφο, είναι πολύ καλά ειπωμένο! Πρέπει να το θυμάμαι, είναι πολύ καλά ειπωμένο, συμφωνώ.
Υπάρχει κάποια καλή αυτοβιογραφία ή ντοκιμαντέρ για έναν καλλιτέχνη που να σας άρεσε;
Διάβασα του Miles Davis (σ.σ: “Miles -The Autobiography” -1989), ήταν πολύ ωραία και διάβασα περίπου τη μισή του Keith Richards (σ.σ: “Life” -2010), δεν τη διάβασα ολόκληρη, αλλά έχω διαβάσει πολλές (σ.σ: βιογραφίες) απ’ αυτές για τον Jimi Hendrix. Ήταν πολύ ωραίες.
Η μουσική του Jimi Hendrix, η μουσική του George Harrison, η μουσική του Santana είχαν επίσης μια έντονη πνευματική πτυχή. Είναι πνευματική η σημερινή μουσική;
Ναι, νομίζω ότι υπάρχει πολύ απ’ αυτό, ίσως όχι πάντα. Εξαρτάται απλώς από την ατζέντα του μουσικού. Είναι ακριβώς όπως όταν πας να δεις μια ταινία, μπορείς να καταλάβεις ποια είναι η πρόθεση του σκηνοθέτη. «Θέλω να φτιάξω κάτι που να είναι ταινία δράσης, απλώς για να εντυπωσιάζει το μάτι» του τύπου: «Ω, κοίτα όλα αυτά τα τρελά πράγματα που συμβαίνουν!» Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να δημιουργήσουν σασπένς ή να σε κάνουν να φοβηθείς, σε στριμώχνουν, αλλά προσωπικά πάντα απολάμβανα μουσικούς, ποιητές και παραγωγούς ταινιών που σκέφτονται: «Ω, φίλε, έχω αυτή την ατζέντα την οποία θέλω να ενστερνιστούν οι άνθρωποι και θέλω να τους κάνω να σκέφτονται πιο ευρεία και σε υψηλότερο επίπεδο. Θέλω να χρησιμοποιήσω αυτές τις δύο ώρες ή αυτή τη μιάμιση ώρα για να ανοίξω το μυαλό και την καρδιά τους και να τους οδηγήσω σ’ ένα νέο παράθυρο». Νομίζω ότι αυτό είναι σπουδαίο, αυτό είναι το υπέροχο με τον Stevie Wonder, τον Jimi Hendrix και τους Beatles και τους στίχους τους. Υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που το κάνουν αυτό, δεν νομίζω ότι η ατζέντα όλων είναι αυτή. Μερικοί άνθρωποι έχουν διαφορετική ατζέντα, αλλά μ’ αρέσει αυτή η ατζέντα γιατί είναι μια σπάνια ευκαιρία να έχεις αυτή τη φωνή και αυτή τη στιγμή για να προσεγγίσεις κάποιον. Αν πλησιάσω κάποιον, προτιμώ να τον χαιρετήσω δια χειραψίας και να τον διώξω, έχω την ευκαιρία για 30 δευτερόλεπτα, άρα, τι θα κάνω σ’ αυτά τα 30 δευτερόλεπτα;
Ποιος είναι ο μουσικός με τον οποίο είχατε την καλύτερη μουσική αλληλεπίδραση στη σκηνή;
Ω, μ’ άρεσε να παίζω με τον BB King, ήταν ωραία. Μ’ αρέσει να παίζω με τον Sonny Landreth. Έκανα μερικές συναυλίες πρόσφατα με τον Michael Landau, ήταν υπέροχο. Και με τον Andy Timmons. Ναι, υπάρχουν πολλοί απ’ αυτούς. Υπάρχει ένας υπέροχος πληκτράς στο Austin που ονομάζεται Sean Giddings και είναι απόλαυση να παίζεις μαζί του.
Πώς ήταν να μεγαλώνετε στο Austin στα τέλη της δεκαετίας του ‘60;
Ήταν υπέροχο, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο υπέροχο ήταν. Υπήρχαν σπουδαίοι κιθαρίστες: Ο John Staehely, ο Jim Mings, ο Johnny Richardson. Έμαθα να παίζω απ’ όλα αυτά τα παιδιά, απλώς ήταν σπουδαίοι. Και φυσικά, στην συνέχεια ήταν ο Stevie Ray, ο David Grissom και ο Van Wilks. Για τους κιθαρίστες ήταν πραγματικά το επίκεντρο.
Σας άρεσαν οι ZZ Top;
Ναι, ο Billy Gibbons (κιθάρα, φωνητικά), είναι σπουδαίος. Έχουμε παίξει λίγο μαζί.
Σας αρέσουν jam συγκροτήματα όπως οι Gov’t Mule και οι Phish;
Ναι. Μ’ αρέσουν πολύ οι Tedeschi Trucks Band, είναι υπέροχοι.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Eric Johnson για τον χρόνο του.
Official G3 website: https://www.g3tour.com/
Official Eric Johnson website: https://www.ericjohnson.com/
Official Eric Johnson Facebook page: https://www.facebook.com/OfficialEricJohnson/