HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιανουάριος 2024. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε τον πατριάρχη του Ελληνικού rock, τον Δημήτρη Πουλικάκο. Στις 19 και 20 Ιανουαρίου θα παίξει με τους Γεια σου Τάκη στο Κύτταρο. Παρακάτω ο «Θείος Νώντας» μας μιλάει για το κλασικό «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος», ξεκαθαρίζει την ιστορική αλήθεια για κάποια γεγονότα και σχολιάζει τα πάντα με τον μοναδικό τρόπο του:
Τι να περιμένουν όσοι θα πάνε στον Κύτταρο στις 19 και 20 Γενάρη;
Κοίταξε, θα τους βασανίσουμε για καμιά 3-4 ωρίτσες, φαντάζομαι.
Ουσιαστικά θα παίξετε με μια big band. Γιατί επιλέγετε να εμφανιστείτε με τόσα άτομα επί σκηνής (με πνευστά, βιολί, λάφτα κλπ) ;
Μας αρέσει, όχι μόνο σε μένα αλλά και τους υπόλοιπους, που βρισκόμαστε και παίζουμε. Οπότε, γιατί; Ωραίες είναι οι big bands. Και παλιότερα δηλαδή είχαμε τ’ «Αδέσποτα Σκυλιά» στα ‘80s, καμιά δεκαριά επίσης και τώρα, ξέρεις, μαζευόμαστε, γνωριζόμαστε οι περισσότεροι και από παλιά. Ψημένοι είναι όλοι και έτσι καθόμαστε και ψήνουμε κουλουράκια, να πούμε, και τα βάζουμε στο φούρνο και μετά τα τρατάρουμε.
Τι σας κρατάει τόσο δημιουργικό εν έτει 2024;
Ο έρωτας και το πείσμα.
Γιατί επιλέξατε να ηχογραφήσετε διασκευές ξένων τραγουδιών στο “Crazy Love στου Ζωγράφου” (1979);
Αυτά παίζαμε τότε.
Παίζατε και δικά σας.
Παίζαμε αλλά επειδή τα περισσότερα ήταν εγγλέζικα, προτίμησα ν’ αφήσω το «Υπάρχω» βασικά που ήτανε τότε πρώτη εκτέλεση. Το φύλαξα για αργότερα. Το ‘βαλα σε άλλο δίσκο (σ.σ: «Αδέσποτα Σκυλιά» -2004).
Είστε περήφανος που το «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος» (1976) θεωρείται κλασικό album;
Περήφανος τώρα, τι να σου πώ; Ντάξει, τώρα. Πώς να το πω, μ’ αρέσει, κακά τα ψέματα.
To «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος» έχει πάρα πολλές jazz αναφορές, γεγονός ασυνήθιστο για rock δίσκο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή. Πόσο δύσκολο ήταν να ενσωματώσετε την jazz στον συγκεκριμένο δίσκο;
Ιδέα δεν έχω. Αυτά βγαίνουν ενστικτωδώς. Κατευθείαν. Δεν περνάνε δηλαδή από λογικό σουρωτήρι ή αν θέλεις, σουρωτήρι εκλογίκευσης.
Ποια ήταν έμπνευσή σας για την πρόζα στο «Μωρό Μου» από το «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος»;
Να σου πω την αλήθεια ήτανε μια παλιά διαφήμιση που έλεγε (σ.σ: με αγαπησιάρικο ύφος) : «Μα πιο πολύ αγαπώ τα χέρια σου». Ήταν για σαπούνι για πλύσιμο πιάτων και τέτοια.
Είχατε συνειδητοποιήσει πόσο προχωρημένο ήταν να διασκευάσετε το «Υπάρχω» του Καζαντζίδη;
Τι να συνειδητοποιήσω, δεν ξέρω; Εσείς τα λέτε αυτά. Εγώ δεν τα σκέφτομαι έτσι. Μ’ άρεσε γιατί είναι ένα ηλίθιο ουσιαστικά τραγούδι, άμα δεις τους στίχους δηλαδή, είναι ότι πιο ηλίθια ερωτικό. Μ’ άρεσε έτσι να το αποδομήσω λιγάκι, να το κάνω λίγο σαν βλαχο-heavy όπως το σκεφτόμουνα εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι τα κατάφερα λιγάκι.
Πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά του Δημήτρη Πολύτιμου (πλήκτρα –MGC, Εξαδάκτυλος) στην μουσική σας πορεία;
Πολλή. Πολλή και ουσιαστική. Κατ’ αρχήν ήταν ο πρώτος που με προέτρεψε ν’ ασχοληθώ λίγο πιο συστηματικά με την μουσική. Ν’ αρχίσω να παίζω κιόλας. Τότε παίζαμε κάθε μέρα. Δεν ήταν όπως τώρα που κάνουμε ένα Σάββατο, κάθε -δεν ξέρω- πότε. Εκτός Δευτέρας παίζαμε όλη την βδομάδα, έξι μέρες τη βδομάδα, μέχρι τις 4 η ώρα το πρωί στα club-άκια. Γενικά ήμασταν και φίλοι από το ’60. Δηλαδή ήμασταν ήδη από παλιά φίλοι με τον Δημήτρη τον Πολύτιμο, τον μακαρίτη. Μας έχει στοιχίσει η απουσία του. Όπως και του Νίκου του Σπυρόπουλου (σ.σ: Σπυριδούλα –κιθάρα) και άλλων. Έχουμε χάσει κάμποσους στον δρόμο και χάνουμε ακόμα. Καμιά φορά απορώ που είμαι ακόμα ζωντανός. Δεν το φανταζόμουν αυτό, έλεγα από μέσα μου, ξέρεις, όλοι σκεφτόμαστε κάποια στιγμή, έρχεται η σκέψη από μόνη της δηλαδή. Λες: «Μέχρι πόσο θα πάω; Μέχρι 50; Μέχρι 60; Μέχρι 70;» Εγώ πάνω από 60-65 δεν το ‘βλεπα και τώρα ξαφνικά πάω για τα 82. Γάμησέ τα, δηλαδή.
Ζούσατε στο Λονδίνο όταν βγήκαν τα πρώτα albums των Cream, των Pink Floyd και του Jimi Hendrix. Τι αντίκτυπο είχε η μουσική τους σε σας;
Είχε μπόλικη. Μπόλικη. Ήτανε από τα πράγματα που μας αρέσανε, και εμένα και άλλων γύρω μου που παίζαμε παρέα, ξέρεις, της εποχής. Εξού και με τους MGC, με τον Πολύτιμο, που λες, το ρεπερτόριό μας ήτανε Cream, Who, Kinks, Rolling Stones, blues μπόλικο, τέτοια πράγματα.
Παρεμπιπτόντως, ποιος δίσκος ξένου καλλιτέχνη σας συγκλόνισε όταν πρωτοκυκλοφόρησε;
Πολλοί, δεν είναι ένας.
Μπορείτε να μας πείτε κάποιους;
Δεν θέλω να πω κάποιον γιατί μετά αρχίζουνε: «Α, είπε αυτό ενώ δεν είπε εκείνο». Ξέρεις, δεν λειτουργεί έτσι το μυαλό μου.
Εξαιρώ εσάς και τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ταιριάζει ο ελληνικός στίχος με την rock μουσική;
Γιατί όχι; Τι σημασία έχει;
Ξέρω γω, υπάρχει ρεμπέτικο με λιθουανικούς στίχους ή country με πακιστανικούς;
Δεν ξέρω, αλλά μπορεί. Γιατί όχι; Ποιο είναι το πρόβλημα; (σ.σ: γελάει ο Νικόλας Λειβαδίτης της Ρετιρέ Productions που κανόνισε την συνέντευξη)
Τα αποτελέσματα δεν είναι επιτυχημένα, τύπου: «Ο καφές σου έχει κρυώσει» (αρχικά σκέφτηκα το «Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις»).
Τώρα πετυχημένο-αποτυχημένο… Από τις αποτυχίες μαθαίνεις. Κανονικά, μαθαίνεις. Τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα αλλά ποιος έχασε το μυαλό του για να το βρούμε εμείς.
To 2000 κυκλοφόρησε η EMI το album «Στον Π. –Αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο» και έχει μέσα τους Πυξ Λαξ και δεν έχει εσάς! Δεν σε πείραξε που δεν συμμετείχατε;
Δεν ξέρω καν την ύπαρξή του. Δηλαδή και τον δικό μου τον δίσκο τώρα που τον ξαναβγάλανε σε βινύλιο, το «Μεταφοραί-Εκδρομαί» το ‘μαθα από φίλους. Η εταιρεία δηλαδή ή κάποιος από την εταιρεία που το βγάλανε δεν με πήρε καν, όχι να μου πει ότι: «Ξέρεις, πρόκειται να το βγάλουμε και πες μας κι εσύ», ούτε καν ότι βγήκε ο δίσκος, οπότε τι να περιμένεις; Δε γαμείς.
Σε αντίθεση με άλλους δεν γίνατε ποτέ χειροκροτητής της εξουσίας ούτε κομματόσκυλο ούτε νεοδεξιός ή νεο-ορθόδοξος. Πώς ξεφύγετε από αυτά;
Έλα ντε. Ντάξει, ξέρεις, εμένα μου αρέσουνε οι άνθρωποι, όχι επειδή ανήκουνε σε κάποια ομάδα να μπορούνε να έρχονται μαζί, είμαι της παρέας περισσότερο παρά των κομμάτων.
Πάντα ήθελα να ρωτήσω διαβάζοντας τις συνεντεύξεις σας κάτι που φαίνεται απλοϊκό και αφελές: Πώς τόσο ευφυή άτομα όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα Γώγου έμπλεξαν με την πρέζα;
Κοίταξε, να σου πω την αλήθεια, καμιά φορά αισθανόμενοι την δυστοπία γύρω μας προσπαθείς να βρεις κάποιους άλλους τρόπους, λίγο ν’ αποφύγεις τις πολύ μαύρες σκέψεις. Τώρα θα μου πεις: «Η πρέζα είναι αυτό;» Μπορεί να ‘ναι, μπορεί και να μην είναι. Κι εγώ την πάτησα έτσι επίσης, αλλά γλύτωσα. Μπαίνεις κάπου, όπως λέει το τραγούδι: «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα» ή αν θέλεις, όπως λένε στα παιχνίδια εκεί: «Ποια κουρτίνα διαλέγεις: Την 1, την 2, την 3;» Καμιά φορά την πατάς και μετά είναι δύσκολο να ξεμπλέξεις. Όλα δεν είναι για όλους, πάντως, εξού και άλλοι την βρίσκουνε με το κρασί, άλλοι με τα τσίπουρα, άλλοι με πούρα, άλλοι με πρέζα, άλλοι με «χόρτα». Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Φτάνει να μην αισθάνεσαι εξαρτημένος. Άπαξ και υπάρχει η εξάρτηση, όπως και η ψυχολογική ακόμα εξάρτηση, εκεί είναι δύσκολο. Ευτυχώς τ’ αποφύγαμε αυτά.
Είχατε γράψει τους αρχικούς Ελληνικούς στίχους για το «Άγγελος Εξάγγελος» του Σαββόπουλου («Βρώμικο Ψωμί» -1972) σε μουσική του Dylan (“Wicked Messenger”). Τι ακριβώς συνέβη;
Ναι, είχα μεταφράσει το “All Along the Watchtower” (σ.σ: του Dylan, γνωστότερο από την διασκευή του Jimi Hendrix), δηλαδή «Γύρω-γύρω στη Σκοπιά». Τα ‘δωσα, είχε έρθει ο Σαββόπουλος να μας ακούσει κάποια στιγμή, με τους MGC αυτά, μεταξύ ’67 και ’70 κάπου. Τότε μόλις είχε βγει κιόλας το δισκάκι, το “John Wesley Harding” (1967) του Dylan και τα πήρε και τ’ άλλαξε και τα ‘κανε «Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής» και ο «Άγγελος Εξάγγελος».
Δεν σας πείραξε που τ’ άλλαξε;
Γιατί να μ’ ενοχλήσει, εγώ δεν αλλάζω; Με συγχωρείς, εγώ όπου τ’ αλλάζω το λέω κιόλας. Λέω: «Πήρα ένα κομμάτι αυτουνού και το έκανα έτσι;»
Αυτός δεν το ‘πε;
Τώρα εντάξει, δεν γαμείς; Λεπτομέρειες.
Στα Εξάρχεια και αλλού υλοποιείται τώρα το σχέδιο εξευγενισμού, το λεγόμενο gentrification. Μήπως στο ίδιο πλαίσιο εξευγενισμού της μουσικής εντάσσεται και το σχετικά πρόσφατο αφιέρωμα του Σαββόπουλου στο Woodstock;
Έκανε αφιέρωμα στο Woodstock;
Το είχατε σχολιάσει τότε στο Facebook (8 Σεπτεμβρίου 2020): «Απορώ γιατί οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα που δεν ξέρουν».
Α, αυτό σίγουρα. Αυτό σίγουρα (σ.σ: Ο Νικόλας Λειβαδίτης έχει σκάσει στα γέλια). Είναι μια απορία… Τι να πεις; Κοίταξε ο καθένας είναι μέχρι που τον πάει το μυαλό του. Τώρα από κει και πέρα άμα τα δούμε ποδοσφαιρικά, δεν μπορώ να τα δω έτσι. Δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Νιόνιο, έχουμε δουλέψει και μαζί ένα χειμώνα. Οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ και πολύ αγαπησιάρικες, να το πούμε έτσι. Μερικά από τα τραγούδια του που έχει γράψει, μ’ αρέσουνε, μπορώ να πω, κάποια και είναι λυπηρό ένας άνθρωπος να φτύνει κατά τέτοιον τρόπο την προηγούμενη δουλειά του.
Πάντα ήμουν καχύποπτος με τους born–again Christians, που ξαφνικά ανακάλυψαν τον Θεό στα 50 και στα 60 τους.
Είδε το φως. Είδε το φως του ξαφνικά. Το πολύ φως μπορεί να σε τυφλώσει κιόλας.
Έλεγε ο Δρόλαπας (Μουσικές Ταξιαρχίες, Vavoura Band –κιθάρα) σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του ότι κάποιοι τραγουδιστές που αποκαλούν τα Μέσα “rock” (το βάζω σε εισαγωγικά) τραγουδούσαν αντάρτικα και το «Παποράκι του Μπουρνόβα» στην Πλάκα και όταν τα αντάρτικα έφυγαν από την μόδα, έψαξαν να χωθούν κάπου και χώθηκαν στο “rock”. Ισχύει αυτό από ιστορικής άποψης;
Κάπου ισχύει. Κάπου ισχύει. Τι συζητάμε; Εδώ έχουμε φτάσει στο: «Πολύ rock σε βλέπω απόψε, χρυσή μου».
Ρωτάω γιατί πρέπει να μαθευτεί η ιστορική αλήθεια. Έχω μιλήσει με τον Ginger Baker, τον Keith Emerson, είστε ο πρώτος Έλληνας που μιλάω μαζί του. Με ποιον να μιλήσω;
Με τον Keith Emerson είχα συναντηθεί αρκετές φορές και βέβαια τους Cream. Είχαμε τον Clapton εδώ, κάποια στιγμή, άλλα και στο Λονδίνο πού και πού είχαμε κάποιες κοινές επαφές.
Ποιος κατά την γνώμη σας ήταν ο καλύτερος Έλληνας κιθαρίστας που υπήρξε: ο Σπάθας, ο Δρόλαπας, ο Καρακαντάς ή Αργύρης Κουλούρης;
Δε σκέφτομαι έτσι. Δεν μπορώ να πω: «Φίλε, είναι καλύτερος ο έτσι ή ο αλλιώς;» Θέμα γούστων είναι αυτό. Νομίζω ότι ο καλύτερος είναι όποιον διαλέγει ο καθένας εκείνη την στιγμή να κάτσει ν’ ακούσει. Μια άλλη στιγμή μπορεί να είναι άλλος καλύτερος γιατί εκείνον θα διάλεγες ν’ ακούσεις. Και οι τέσσερις που λες, ήταν πολύ καλοί, σπουδαίοι μουσικοί. Και ο “Silver” (σ.σ: Κουλούρης) και ο Καρακαντάς. Και ο Σπάθας πολύ μεγάλος και ο Δρόλαπας επίσης. Είναι δηλαδή μουσικοί που θα μπορούσαν να παίξουνε με οποιαδήποτε πολύ μεγάλη μπάντα που ακούμε.
Ήσασταν παραγωγός στο “Zorba the Freak” του Παύλου Σιδηρόπουλου. Τι θυμάστε από τις ηχογραφήσεις του;
Θυμάμαι διάφορα, τι να σου πω τώρα; Ντάξει, διασκεδαστικό ήτανε. Δεν ήτανε και σε πολύ καλή κατάσταση τότε ο Παύλος. Οι δικοί του (σ.σ: οι Απροσάρμοστοι) λίγο τσινάγανε γιατί είχα φέρει και άλλους φίλους μουσικούς να παίξουνε απάνω αλλά ντάξει… άλλα λίγο πάνω, άλλα λίγο κάτω. Τώρα άμα πειραματίζεσαι, άλλα πράγματα θα βγούνε καλά, άλλα μπορεί να μη βγουν τόσο καλά και ο δίσκος αυτός έχει τα πάνω-κάτω του. Αλλά έχει και μερικά πράγματα που μ’ αρέσουνε.
Tι ακριβώς συνέβη στην συναυλία των Rolling Stones στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας τον Απρίλη του 1967 και γιατί ο καθένας που ήταν παρών περιγράφει και κάτι διαφορετικό;
Δεν ξέρω, εγώ που ήμουν εκεί παρών, ήμουνα στο πέταλο. Δεν είχε και τόσο κόσμο, μην νομίζεις, γιατί είχε προηγηθεί μεγάλη τρομοκρατία, ξέρεις, να μην στείλουνε τα παιδιά τους να δούνε τους βρωμερούς μαλλιάδες εκείνη την εποχή. Μην ξεχνάς ότι ήτανε 3-4 μέρες πριν από την Χούντα. Το τι έγινε; Να σου πω: Πήγε ένα παιδί, μ’ ένα -δεν θυμάμαι τώρα να σου πω, γαρύφαλλο ή τριαντάφυλλο- λουλούδι στο χέρι, να το δώσει, φαντάζομαι, στον Jagger και επιτόπου, πώς βλέπεις από ψηλά μια μυρμηγκοφωλιά, καμμιά 30ριά-40ριά, μπάτσοι, αστυνομικοί πέσανε πάνω στο παιδί αυτό λες και ήταν τρομοκράτης. Μετά κάτι έγινε και φώναξε ένανε, κάποιον επικεφαλής φαντάζομαι, ο Jagger εκεί στην σκηνή και διημείφθη ένας μικρός διάλογος ο οποίος δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν και του έριξε ένα χαστούκι ο Jagger. Και εντάξει μετά από αυτό, κάπως ψιλοδιαλύθηκε η κατάσταση. Είχε προηγηθεί κι άλλο ένα χαστούκι την προηγούμενη, από τον Keith Richards στο αεροδρόμιο, δεν ξέρω πώς ακριβώς. Εν πάση περιπτώσει, ήταν πολύ τεταμένη η ατμόσφαιρα.
Εκατομμύρια Έλληνες βλέπουν Survivor και τα υπόλοιπα realities. Πού οφείλεται η σκουπιδολαγνεία των Ελλήνων;
Φαντάζομαι στην μαλακία που μας δέρνει, εκτός των άλλων. Η εγγενής βλακεία και εξού και η μαλακία που μας δέρνει.
Οι σκουπιδολολάγνοι έχουν μια δικαιολογία που χρησιμοποιούν πάντα. Λένε «και ο Μάνος Χατζιδάκης συνεργάστηκε με τον Γιάννη Φλωρινιώτη». Τι απαντάμε σ’ αυτό που είναι κι αλήθεια;
Γιατί, ο Φλωρινιώτης ήταν σκουπίδι δηλαδή; Εγώ τον έβρισκα ενδιαφέροντα τον Φλωρινιώτη. Τι να σου πω; Έχει αφήσει ένα αποτύπωμα ο Φλωρινιώτης. Δεν είναι απλώς ένα κιτς, που αποφάσισε ξέρεις να ντυθεί λίγο περίεργα και να πει και δυο-τρεις μαλακίες.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ακόμα και οι μεγάλοι φιλόσοφοι -συμπεριλαμβανομένου του Μαρξ- υποτίμησαν την ανθρώπινη ηλιθιότητα, το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι θέλουν να παραμείνουν σκλάβοι. Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Συμφωνώ, ναι. Σίγουρα υποτίμησε (σ.σ: ο Μαρξ) την ανθρώπινη νοοτροπία.
Είχατε πει σε μια παλιότερη συνέντευξη ότι ο Μαρξ δεν έλαβε υπόψιν του τ’ ανθρώπινα πάθη.
Και αυτό. Και την εγγενή βλακεία του. Είναι εγγενής στον άνθρωπο η βλακεία, δηλαδή υπάρχει στον πυρήνα του γονιδιώματός του. Δεν υπάρχει πιο βλακώδες ζώο στην φύση. Κανένα ζώο δεν αυτοκαταστρέφεται και δεν καταστρέφει κι άλλα, έτσι όπως ο άνθρωπος. Άρα αυτό τι δείχνει; Ότι καταρχήν είναι μέγας βλαξ, άσχετο αν υπάρχουν κι έξυπνοι και λιγότερο έξυπνοι κλπ. Μιλάμε, στον πυρήνα του γονιδιώματος υπάρχει η βλακεία.
Mου είχαν πει παλιά -τότε δεν το πίστευα- ότι οι πιο ειλικρινείς, οι πιο καθαροί απ’ όλους είναι οι σκυλάδες: Είναι αυτό που βλέπεις. Ο σκυλάς δεν θα πάει σε μια metal συναυλία, ο μεταλλάς όμως πάει στα μπουζούκια, πολλοί μουσικοί μάλιστα παίζουν εκεί. Τι πιστεύετε;
Κοίταξε, και οι Socrates παίζανε με τον Θεοδωράκη (γέλια). Δεν ξέρω τι λέει αυτό. Τι να πω; Τώρα είναι όλα μπερδεμένα. Όπου τον πάει καθένα το μυαλό του… και στο βάθος κήπος. Απ’ όλα έχει ο μπαξές.
Είχατε παίξει σε δύο ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλο, τον «Μελισσοκόμο» (1986) και το «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» (1991). Πώς ήταν η συνεργασία σας μαζί του;
Μια χαρά. Εγώ τον έλεγα «μετρ». Τον φώναζα πάντα «μετρ» και γελούσε. Ήξερε ότι δεν το λέω με κακία, ξέρεις… Χαμογελούσε και γελούσανε πνιχτά και οι γύρω-γύρω κι το συνεργείο και οι υπόλοιποι, που δεν τολμούσανε βέβαια να γελάσουνε πολύ ανοιχτά. Πλάκα είχε. Εμένα μ’ αρέσει όταν δουλεύω να περνάω καλά κι εγώ και οι υπόλοιποι, οπότε προσπαθώ να χαλαρώνει λίγο η ατμόσφαιρα, να είναι πιο εγκάρδια, να είναι έτσι πιο light, ας το πούμε, την ώρα της δουλειάς.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια τις φωτογραφίες μας τις δείχναμε στα κοντινότερά μας άτομα. Tώρα τις δείχνουν όλοι στους πάντες στα social media. Σας προβληματίζει αυτός ο ναρκισσισμός;
Είδες; Τώρα έχουμε μπλέξει, group therapy!
Όλοι δείχνουν στο facebook και στο Instagram πόσο γαμάτα περνάνε και την ίδια ώρα κονομάνε οι ψυχίατροι.
Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα. Άλλοι ζούνε από αυτά: Life coach και instagrammer και tiktoker και influencer. Τώρα πληρώνουνε και φόρους (γέλια).
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον του πλανήτη;
Για τον πλανήτη δεν ξέρω. Ξέρεις, στην φύση δεν υπάρχει καλό/κακό. Τώρα για το ανθρώπινο είδος, ας προσέχαμε. Αυτό έχω να πω.
Είχα διαβάσει σε μια παλιά σας συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία ότι στο σπίτι σας στο Λονδίνο είχατε φιλοξενήσει τον Gerry Adams (για δεκαετίες πρόεδρος του Sinn Fein, της πολιτικής πτέρυγας του IRA).
Ναι, για ένα διάστημα, ναι. Για λίγο, τον είχαμε φιλοξενήσει κάποιες μέρες. Πριν γίνει γνωστός, ήταν μικρός, νέος ακόμα.
Είχα διαβάσει ότι είχατε φιλοξενήσει και τον αδερφό του Mick Jagger.
Αυτόν, εδώ. Στην Ελλάδα, στην Αθήνα. Ο Chris.
Έχετε σκεφτεί να γράψετε την αυτοβιογραφία σας; Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον.
Λίγο χλωμό το βλέπω. Δεν είμαι να αυτοβιογραφούμαι, ας πούμε. Ζω αρκετά ώστε να μην έχω ανάγκη να αυτοβιογραφηθώ κιόλας.
Πρέπει να αποτυπωθεί η ιστορική αλήθεια γιατί βγαίνει ο καθένας και λέει ό,τι να ‘ναι.
Ό,τι και να κάνεις οι άλλοι θα πουν ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Οπότε λες: «Κάθετος, now». Στ’ αρχίδια μας κι εμάς, Κωστής Παλαμάς.
Ευχαριστώ θερμά τον Δημήτρη Πουλικάκο για τον χρόνο του. Οφείλω να ευχαριστήσω τον Νικόλα Λειβαδίτη για την πολύτιμη βοήθειά του στην πραγματοποίηση της συνέντευξης.
Σελίδα στο Facebook του Δημήτρη Πουλικάκου: https://www.facebook.com/dpoulikakos
Σελίδα στο Facebook της Ρετιρέ Productions: https://www.facebook.com/retireproductions