HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιανουάριος 2024. Είχαμε την μεγάλη χαρά να μιλήσουμε μ’ ένα πολύ ταλαντούχο κιθαρίστα και αληθινό gentleman: τον Andy Timmons. Είναι ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της εποχής μας κυκλοφορώντας album ως solo καλλιτέχνης και με τους Andy Timmons Band. Ήταν μέλος των Danger Danger, μακροχρόνιος μουσικός διευθυντής και κιθαρίστας της Olivia Newton-John και έχει επίσης ηχογραφήσει με τους Simon Phillips, Kip Winger και άλλους. Το 2022 κυκλοφόρησε το πιο πρόσφατο solo album του, “Electric Truth”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Θα μπορούσατε να μας περιγράψετε τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του “Electric Truth”;
Λοιπόν, κάθε δίσκος που κάνω μπορεί να είναι ένας συνδυασμός κομματιών που μπορεί να έχω ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν απ’ αυτόν τον συγκεκριμένο δίσκο. Ένα τραγούδι όπως το “Grace”, το είχα γράψει στην πραγματικότητα λίγα χρόνια νωρίτερα, αφού είχα δει τον Billy Cox, τον σπουδαίο μπασίστα από τους Jimi Hendrix Experience όταν έπαιζε στην Experience Hendrix περιοδεία. Έτσι, μικρά πράγματα μπορεί να πηγαίνουν πολύ πίσω τα οποία δεν κατάφερα να ηχογραφήσω με το συγκρότημά μου. Όταν γνώρισα τον Josh, μόλις είχαμε γίνει φίλοι και με κάλεσε να πάω να ηχογραφήσω στο studio του και μου φάνηκε καλή ιδέα. Εκτιμούσα τόσο πολύ το παίξιμό του. Πολλοί λένε: «Έι, πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί». Μερικές φορές μοιάζει ειλικρινές, μερικές φορές είναι του τύπου: «Ναι, εντάξει, αυτή είναι μια ωραία ιδέα», αλλά ξέρεις, όλοι είναι τόσο απασχολημένοι στις μέρες μας. Αλλά ο Josh είναι ένα πολύ ειλικρινές και άμεσο άτομο, οπότε ένιωσα πραγματικά μέσω της επικοινωνίας μου μαζί του ότι αυτό θα είναι κάτι πολύ ωραίο για να το εξερευνήσω. Και ο λόγος που ήταν συναρπαστικό για μένα, ήταν ότι έχω την τάση να είμαι ο παραγωγός του εαυτού μου ή να συμπαραγωγός με άλλα μέλη του συγκροτήματος όπως ο μπασίστας μου, ο Mike Daane, ο οποίος έχει κάνει την παραγωγή του “Resolution” (2006) δίσκου μαζί μου και του “Theme from a Perfect World” (2016) και αυτός είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να δουλεύεις, αλλά μου αρέσει η ιδέα να πάω σε μια άλλη κατάσταση έξω από τον κανονικό μου κύκλο ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζομαι.
Η ιδέα ήταν ότι ο Josh θα έκανε παραγωγή στον δίσκο και θα επέλεγε τους μουσικούς. Απλώς εμφανίστηκα με μερικά τραγούδια και την κιθάρα μου και μετά δημιουργήσαμε τον δίσκο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι, ήταν κάπως απελευθερωτικό για μένα, κατά μια έννοια, το ότι δεν έπρεπε να είναι ένας δίσκος των Andy Timmons Band, θα μπορούσε να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Πάντα γούσταρα τους μουσικούς που χρησιμοποιούσε στις ηχογραφήσεις του και όταν τους είδα live στο Youtube σκέφτηκα: «Ω, φίλε, αυτό ακούγεται πάντα υπέροχο». Δείχνει υπέροχο. Φυσικά, έφερε τον Lemar Carter στα drums, τον Travis Carlton στο μπάσο και τον Deron Johnson στα πλήκτρα. Λοιπόν, είχα μερικά κομμάτια που έγραφα με την Telecaster στο χέρι, επηρεασμένος από τον Josh επειδή είναι μακροχρόνιος παίχτης Tele, επομένως επέλεγα: (Σ.σ: παίζει στην Ibanez signature κιθάρα του) Είναι ένα funky πράγμα, που έχει μια Al McKay/ Earth, Wind & Fire ατμόσφαιρα, αλλά η Telecaster -έγραψα το “Apocryphal” και μερικά από τ’ άλλα τραγούδια σε Telecaster- είναι έξω από την κανονική μου συνθετική ρουτίνα. Κάποια από τα τραγούδια συνέβησαν σε μεγάλο βαθμό με το να σκέφτομαι το πώς θα ήταν στον μικρό κόσμο του Josh. Δεν προσπαθώ να παίξω όπως αυτός, αλλά απλώς προσπαθώ να αποκτήσω μια πιο R&B, blues επιρροή στο μουσικό μου στοιχείο.
Έτσι, στο κομμάτι “E.W.F” είχα το riff και μετά ο Josh έγραψε την «γέφυρα» σ’ αυτό. Συνεργαστήκαμε τηλεφωνικά για μερικά πράγματα. Το “Apocryphal” το έγραψα μόνος μου, αλλά σε τραγούδια όπως το “When Words Fail”, αυτό ήταν μια από τις κανονικές μου μπαλάντες και πάντα, ξέρεις, μου αρέσει να έχω μια ωραία μπαλάντα ή δύο ή τρεις σ’ έναν δίσκο. Το “One Last Time” ήταν άλλο ένα τέτοιο τραγούδι, αλλά ο συνολικός τόνος του δίσκου θεματικά, τουλάχιστον στο μυαλό μου, είναι κυρίως instrumental, φυσικά, αλλά τα δύο τραγούδια “Say What You Want” και “Take Me With Me” ταιριάζουν πολύ με τη φύση της κοινωνίας και πόσο περιοριστικά μπορεί να γίνουν τα πράγματα, ότι το να λες ειλικρινά τη γνώμη σου είναι επικίνδυνο πράγμα. Υπάρχει τόση παραπληροφόρηση και τόση τρέλα εκεί έξω, που η μουσική για μένα ήταν πάντα η κατευθυντήρια γραμμή μου, η σανίδα σωτηρίας μου. Πάντα μπορώ να την εμπιστεύομαι. Ξέρω τι μου δίνει η μουσική συναισθηματικά. Ξέρω τι βάζω στη μουσική συναισθηματικά όταν την δημιουργώ εγώ. Το σημαντικό νήμα για μένα ήταν απλώς ότι η μουσική είναι η ασφάλειά μου, η ασφαλής περιοχή μου που εμπιστεύομαι, που λέω αυτό που θέλω, μπορώ να παίξω ό,τι θέλω και αυτή είναι η ιδέα, η «Ηλεκτρική Αλήθεια». Αυτό είναι για μένα η μουσική, η κιθάρα είναι το άστρο του βορρά μου, έτσι εκφράζομαι σε πολύ βαθύ επίπεδο και μερικές φορές λεκτικά. Το “Take Me With You” είναι κυριολεκτικά σαν να λέω: «Όταν βρεις ένα καλό μέρος να πας, πάρε με μαζί σου» (γέλια). Είναι απλώς αρκετά ευθύ. Δεν υπάρχει εκεί τίποτα για ν’ αφήσω στην φαντασία. Είναι πολύ καλή ερώτηση, ξέρω ότι βγήκα λίγο απ’ το θέμα, αλλά αυτό είναι το ειλικρινές πράγμα: Δεν υπάρχει ποτέ ένας συγκεκριμένος τρόπος για να γράψω ένα τραγούδι. Μπορεί να επηρεαστεί πολύ όταν μιλάω για τρέχοντα γεγονότα ή συναντώ κάποιον ή απλώς σκέφτομαι ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή πράγμα. Το αφήνω να συμβεί με τον τρόπο που συμβαίνει και αν αισθάνομαι καλά στο studio, τότε το κυνηγάω και ελπίζω να βγει εντάξει.
Ο Josh Smith έκανε την παραγωγή στο “Electric Truth” και είχατε επίσης ως studio συγκρότημά σας, τους Lemar Carter (drums), Travis Carlton (μπάσο) και Deron Johnson (πλήκτρα). Πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά τους σε αυτό το album;
Κάθε συγκρότημα με το οποίο είμαι στο studio, η συνεισφορά τους είναι ανεκτίμητη, γιατί αυτή είναι η αίσθηση της μουσικής. Μπορεί να είμαι ο «τραγουδιστής» στην κιθάρα, μπορεί να είμαι το επίκεντρο, μπορεί να «βγάζω» τη μελωδία, αλλά δεν έχει νόημα χωρίς την σπουδαία ενότητα. Είσαι τόσο δυνατός όσο είναι το συγκρότημα, είσαι τόσο δυνατός όσο είναι ο drummer σου, συγκεκριμένα. Η αίσθηση πρέπει να είναι σωστή, αλλά η συνεισφορά τους ήταν αξιοσημείωτη. Λατρεύω τον ήχο του δίσκου. Δεν σχολιάζω εμένα εδώ, σχολιάζω το πώς ακούγεται το μπάσο, τα drums, οι υπέροχες στρώσεις από πλήκτρα και τις υφές που δημιούργησε ο Deron και ο Josh βοήθησε πολύ εκπληκτικά να διαμορφωθεί στην πορεία. Λατρεύω την αίσθηση που έχουν τα πράγματα σε αυτόν τον δίσκο και τα καλά νέα είναι ότι θα ηχογραφήσουμε έναν δεύτερο δίσκο την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου. Γράφω τα τραγούδια τώρα, πρέπει να πω: «Συγκεντρώνω τα τραγούδια». Υπάρχουν τραγούδια που έχουν ήδη γραφτεί, κάποια τραγούδια δεν έχουν τελειώσει και γράφω τις τελικές πινελιές. Ο Josh και εγώ ξαναβρεθήκαμε, ήρθε στο σπίτι του Joe Bonamassa πριν από μερικούς μήνες και καθ’ οδόν για το μπάρμπεκιου είπα: «Ναι, πρέπει να ηχογραφήσουμε άλλον έναν δίσκο». Έτσι, είπε: «Ναι, φίλε, τέλη Ιανουαρίου/ αρχές Φεβρουαρίου, είμαι ελεύθερος, έλα!» Μπορεί να μην ονομαστεί “Electric Truth II”, αλλά θα είναι σε μεγάλο βαθμό η συνέχεια του ίδιου βασικού συγκροτήματος στο οποίο κάνει παραγωγή ο Josh. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί. Αλλά ναι, μου αρέσει να παίζω με το συγκεκριμένο συγκρότημα και να δουλεύω με τον Josh ως παραγωγό. Είναι υπέροχο γιατί ο Josh είναι τόσο υπέροχος κιθαρίστας και είναι ασυνήθιστο για μένα να έχω στο τιμόνι κάποιον που να παίζει τόσο καλά. Συνήθως είμαι εγώ και ο μπασίστας μου οι μηχανικοί ήχου και άλλοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την συμπαραγωγή, αλλά η συμμετοχή ενός άλλου κιθαρίστα, τον οποίο σέβομαι, μ’ ενέπνευσε πραγματικά και άναψε μια επιπλέον φωτιά μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο και η συμβολή του ήταν σπουδαία. Περιστασιακά θα είχαμε αυτές τις μικρές προτάσεις και οτιδήποτε άλλο. Τις έπαιρνα πάντα πολύ θετικά και θα ήθελα να εξερευνήσω ποιος θα μπορούσε να είναι ο δικός του τρόπος, γιατί αυτό θα βγάλει κάτι διαφορετικό από εμένα και γι’ αυτό συνεργάζεσαι με έναν παραγωγό. Μπορώ να κάνω τα δικά μου πράγματα όλη μέρα, κάθε μέρα και θα είναι εντάξει, αλλά το να δουλέψω με αυτήν την άλλη αξιοσέβαστη οντότητα, όποιος κι αν είναι, μουσικός ή μηχανικός ήχου, θα σ’ εμπνεύσει και αν είναι σωστή η σχέση, θα βγάλει κάτι διαφορετικό από μέσα σου που ίσως δεν γνώριζες καν ότι το είχες. Και ο Josh μου παρέχει αυτή την ευκαιρία, έξω από τον κανονικό μου κύκλο, οπότε μου αρέσει.
Το πρώτο single “E.W.F” είναι το tribute σας στον κιθαρίστα των Earth, Wind & Fire, Al McKay. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό το τραγούδι.
Πάντα μου άρεσαν οι ήχοι της κιθάρας σε αυτούς τους δίσκους των Earth, Wind & Fire. Φυσικά, παίζω τον “Resolution” (2006) δίσκο μου αυτό το Σαββατοκύριακο στο StageIt μου, οπότε θα έπρεπε να έχω μία Telecaster εδώ, αλλά αυτή τη μεσαία θέση (σ.σ: στον επιλογέα μαγνητών της ηλεκτρικής κιθάρας) του funky, καθαρού ήχου που έχω ήδη σε αυτήν την κιθάρα (σ.σ: παίζει λίγο με την Signature Ibanez του στο Zoom). Προσπαθώ πάρα πολύ να μιμηθώ τα δύο μέρη κιθάρας που έκανε στο “Shining Star”. (Σ.σ: Συνεχίζει να παίζει) Λοιπόν, είναι αυτό το boogie-woogie από πάνω και πάνω από αυτά τα μέρη μαζί, ήμουν εγώ που οδηγώ σ’ αυτή την αίσθηση και απ’ αυτό χτίζεται ένα τραγούδι. Αλλά παίζοντας μ’ αυτήν την Telecaster, έχει αυτό το είδος ήχου και αίσθησης στην ψυχή της. Μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι και το όλο πράγμα είναι live. Όλο το κομμάτι και το solo απλώς έγιναν απ’ όλους μας μαζί. Μπορείς να τους ακούσεις όλους ν’ αλληλεπιδρούν. Μ’ αρέσει όταν μπορείς να το «πιάσεις» μ’ ένα συγκρότημα σε ένα δωμάτιο. Δεν συμβαίνει πάντα και δεν είναι ντροπή να γυρίσεις πίσω και να δοκιμάσεις ξανά ένα solo ή οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτό συνέβη όπως το ακούς. Μπορεί να υπήρχε overdub ενός cowbell ή ενός keyboard, αλλά μέχρι εκεί, είναι ένα live κομμάτι.
Μ’ αρέσει πολύ το “Apocryphal”! Είναι σαν η κιθάρα σας να τραγουδάει μια φωνητική μελωδία. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε αυτό το υπέροχο τραγούδι;
Ευχαριστώ, φίλε. Κυριολεκτικά ήταν απλώς ένας τόνος που είχα (σ.σ: παίζει). Έγραφα στο γραφείο μου, αλλά είχα την Telecaster και συνήθως δεν χρησιμοποιούσα Telecaster ως βασικό όργανο, αλλά μιλούσε πολύ καθαρά στο χαμηλό εύρος (σ.σ: ξαναπαίζει). Το τραγούδι είναι σε φα ελάσσονα. Έτσι, ήταν λίγο ασυνήθιστο για μένα που ξεκινούσα με τη νότα ντο (σ.σ: C). Αυτό έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο και μια συγκεκριμένη δύναμη και αυτές είναι οι στιγμές που ψάχνω. Μάλλον προσπαθούσα να γράψω ένα τραγούδι. Τα περισσότερα τραγούδια ξεκινούν όταν απλώς παίζω και δεν προσπαθώ να γράψω ένα τραγούδι. Απλώς πρέπει ν’ αναγνωρίσω πότε συμβαίνει κάτι καλό και μετά να πω: «Ω! Ίσως κάτι είναι αυτό. Αφήστε με να το προσπαθήσω» (σ.σ: παίζει μια πολύ όμορφη, μακροσκελή μελωδία). Λοιπόν, είναι ένα αρκετά απλό τραγούδι, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι που πραγματικά τραβάει τον κόσμο. Λες, ακούγομαι σαν να σου τραγουδάω. Λατρεύω την τεχνική μουσική. Λατρεύω πράγματα που μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να τα παίξεις. Έχω έναν νέο δίσκο που ολοκληρώνω με το συγκρότημα που λέγεται “The Reddcoats”, με το οποίο έκανα έναν δίσκο πριν από μερικά χρόνια. Είναι κάτι που είναι πολύ prog και αρκετά δύσκολο να παιχτεί. Ο συνθέτης Matt Bissonette (σ.σ: Elton John, Joe Satriani, David Lee Roth -μπάσο), έγραψε πολλές από αυτές τις γραμμές στα πλήκτρα (γέλια). Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος τα πράγματά του, μπορεί να είναι τέλεια, αλλά όταν είσαι άνθρωπος που προσπαθείς να τα παίξεις… Αλλά έχω επίσης την τάση να ακούω περισσότερη μουσική που είναι απλώς καλά τραγούδια και καλές μελωδίες και στη μουσική μου αυτό είναι που θέλω να μ’ ακούω να παίζω, μαζί με μερικά από τα τεχνικά πράγματα, επίσης. Το εκτιμώ ως μεγάλο κομπλιμέντο, ευχαριστώ.
Το “Take Me With You” (feat. Corry Pertile) είναι πολύ εθιστικό και δυναμικό. Πώς συνέβη;
Μου ήρθε σαν ένα jam κομμάτι μια μέρα ενώ απλώς έπαιζα αυτό το riff (σ.σ: το παίζει με πολύ reverb). Είναι πολύ Pink Floyd. Ναι, σ’ αυτή τη μελωδία. “You say: ‘I found a place where everything is ok’/ When you go, take me with you”. Είναι ένα είδος ουτοπικής ιδέας. Στον κοινωνικό σχολιασμό τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ τεταμένα και περίπλοκα και δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι. Μπορούμε όλοι να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον με σεβασμό και καλοσύνη. Έτσι είναι η καρδιά μου, ούτως ή άλλως. Αλλά κι αυτό το αντικατοπτρίζει. Μου αρέσει να παίρνω μια μελωδία που είναι μπαλάντα, αλλά στη συνέχεια να την rock-άρω τελείως. Στο τέλος, είναι κάτι σαν Foo Fighters ή κάτι τέτοιο (γέλια). Κάποια καλή ενέργεια (σ.σ: παίζει μερικές νότες). Βγάζει ωραίο συναίσθημα, αφήστε το. Νομίζω ότι κλείνει ωραία τον δίσκο. Απελευθερώνει αυτή την ενέργεια.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο του τελευταίου σας album “Electric Truth”, σκέφτηκα ότι ήταν ένας συνδυασμός των albums “Electric Ladyland” του Jimi Hendrix, “Electric Mud” του Muddy Waters και “Truth” των Jeff Beck Group. Αλήθεια, πώς καταλήξατε σ’ αυτόν τον τίτλο;
Ήξερα ότι η χρήση της λέξης “truth” ήταν δύσκολη λόγω του δίσκου “Truth” (1968) των Jeff Beck Group, αλλά και πάλι με τόση παραπληροφόρηση στον κόσμο και πολύ προκατειλημμένα μέσα ενημέρωσης και από τις δύο πλευρές, τι πιστεύουμε πραγματικά, πού βρίσκουμε την αλήθειά μας; Και η μουσική είναι αλήθεια για μένα. Αληθινή μουσική που αισθάνεσαι όταν νιώθεις την αυθεντικότητα του καλλιτέχνη και την αυθεντικότητα της σύνθεσης και κάτι σε συνδέει σε πολύ μοριακό επίπεδο, όταν σε συγκινεί συναισθηματικά, αυτό μπορώ να πιστέψω. Αυτό είναι αλήθεια. Το ξέρω αυτό. Αυτό είναι κάτι που δεν έχει επηρεαστεί από κανέναν, προέρχεται από ένα πολύ γνήσιο, ανοιχτό, ευάλωτο, πραγματικό ανθρώπινο μέρος και αυτό για μένα είναι αλήθεια. Είναι ένας αρκετά μεγαλεπήβολος τίτλος (γέλια). Αλλά αυτό είναι αληθινό για μένα, αυτό νιώθω για τη μουσική. Αλλά δεν προοριζόταν να είναι φόρος τιμής στον Hendrix ή στον Jeff Beck, αν και ξεκάθαρα είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός αυτών των καλλιτεχνών. Αλλά μπορώ να το δω, ναι. Αυτές οι λέξεις θυμίζουν πράγματα λόγω του τι έχει προηγηθεί πριν από μας, σίγουρα. Για μένα, αυτό σημαίνει ο τίτλος και έτσι προήλθε.
Πόσο έχει αλλάξει η προσέγγισή σας στην κιθάρα με τα χρόνια;
Λοιπόν, αυτή είναι ωραία ερώτηση. Αλλάζει σ’ όλη σου τη ζωή, αν είσαι ανοιχτός και πρόθυμος να είσαι μαθητής, σε κάθε στιγμή. Μ’ αρέσει η αλλαγή, μ’ αρέσει να γνωρίζω ότι μπορώ να γίνω καλύτερος, έχοντας απόλυτη πίστη στη γνώση ότι αν συνεχίσω να δουλεύω, αν συνεχίσω να προσπαθώ, αυτό θα βελτιωθεί. Θα υπάρχουν πάνω και κάτω σε οποιοδήποτε σημείο της καριέρας σου. Ως αρχάριος, έχεις όλο αυτό το πάθος και την ενέργεια και την απογοήτευση, γιατί ξεκινάς, αλλά θες ν’ ακούγεσαι σαν τον αγαπημένο σου κιθαρίστα. Λοιπόν, είμαι περίπου 60 χρονών τώρα και παίζω στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Από 5 χρονών, ουσιαστικά με πλαστικές κιθάρες-παιχνίδια, αλλά το ταξίδι μου ξεκίνησε. Ήταν απλώς ένα δια βίου πάθος, είμαι φανατικός οπαδός του οργάνου. Πάντα με τραβούσε οπτικά και ηχητικά. Μετά, έφτασα στο σημείο που έγινε μέρος του εαυτού μου. Ακόμη και στις αρχές της εφηβείας μου και στα μέσα της εφηβείας, ένιωθα τι μου έδινε η μουσική και η κιθάρα. Ήταν πραγματικά μια επιβράβευση όσον αφορά το συναίσθημα, επειδή δεν επικοινωνούσα πολύ καλά λεκτικά, όχι ότι ήμουν το πιο ντροπαλό παιδί, αλλά ήμουν αρκετά ντροπαλός, αρκετά κλειστός. Ειδικά εκείνη την εποχή το να μιλάς για συναίσθημα ή οτιδήποτε άλλο, απλώς δεν ήταν τόσο αποδεκτό κοινωνικά όσο τώρα που ξέρουμε πόσο υγιές και σημαντικό είναι. Αλλά η μουσική ήταν πάντα εκεί για μένα: Ήταν παρηγοριά σε στιγμές στεναχώριας, ήταν μεγάλη θετική ενέργεια στις χαρούμενες στιγμές και έτσι όσο περισσότερο έπαιζα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι αυτός είναι ο τρόπος επικοινωνίας μου. Σίγουρα έχω προοδεύσει στην επικοινωνία λεκτικά, μου αρέσει πολύ να διδάσκω.
Επιλέγω τις λέξεις μου πολύ προσεκτικά, αλλά επιλέγω επίσης τις νότες μου και το πώς παίζω τις νότες μου πάρα πολύ συγκεκριμένα. Κάθε δυναμική, κάθε απόχρωση νότας, είναι γεμάτη πρόθεση. Καθώς επικοινωνώ μαζί σου τώρα, επιλέγω τα λόγια μου πολύ προσεκτικά και ελπίζω να βγάζω νόημα και να μιλάω από την καρδιά μου για να μ’ ακούσεις όπως θέλω να μ’ ακούσεις. Αλλά όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού μου: “When Words Fail”, η προφορική γλώσσα είναι αρκετά πεπερασμένη. Υπάρχουν μερικοί καλλιτέχνες που είναι καλύτεροι στο να συνδυάζουν λέξεις στο τραγούδι και στην πρόζα ή να επικοινωνούν προφορικά, αλλά ακόμα και τότε, εξαρτάται από την ερμηνεία σου. Ο τόνος μου μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις ότι η πρόθεσή μου ήταν κάτι άλλο απ’ αυτό που είχα σκοπό. Μόνο εγώ ξέρω την πρόθεση, αλλά στη συνέχεια μέσω των λέξεων, της εκτέλεσης και του τόνου, μπορεί να την εκλάβεις εσύ ή οποιοσδήποτε ακροατής με πολύ διαφορετικό τρόπο. Η instrumental μουσική για μένα, παρακάμπτει μερικά από αυτά, όπου δεν με περιορίζει η γραπτή γλώσσα ή ο προφορικός λόγος. Έχουμε πολύ συγκεκριμένη πρόθεση και η εκτέλεση των νοτών και του τόνου και της διακύμανσης της δυναμικής που μεταδίδονται, μερικές φορές μπορεί να πάνε βαθύτερα από τον προφορικό λόγο. Ακόμα και να σκεφτώ αυτά τα πράγματα, δεν ήταν καθόλου κοντά στην αντίληψή μου μεγαλώνοντας.
Ήθελα απλώς να συμμετάσχω στον ήχο που αγαπώ, ακούγοντας Kiss and Rush και εμπνευσμένος από τους Ace Frehley, Alex Lifeson και μετά ακούω τον Steve Lukather και λέω: «Ω, Θεέ μου! Αυτό είναι ακόμα πιο εκπληκτικό» και μετά ο Pat Metheny, ο Mike Stern, ο Larry Carlton και μετά ο Barney Kessel, ο Wes Montgomery και συνεχίζουμε και μετά ο Eric Johnson, ο Steve Vai, επιστρέφοντας στον Hendrix και τον Stevie Ray Vaughan. Θέλω να πω, υπάρχουν τόσοι πολλοί από αυτούς τους σπουδαίους κιθαρίστες από τους οποίους φυσικά θέλεις να μάθεις και θέλεις να προσπαθήσεις να φτάσεις κάπου στον κόσμο τους. Μπορεί να μην φτάσεις ποτέ μακρύτερα από το χτύπημα της πόρτας, αλλά δεν πειράζει γιατί τελικά μέσα απ’ όλα αυτά, γινόμαστε εμείς. Γινόμαστε ο δικός μας γνήσιος μουσικός, αρχίζουμε να δημιουργούμε τη φωνή μας, γιατί όλοι αυτοί οι τύποι που ανέφερα, όλοι είχαν τους ήρωές τους και προσπαθούσαν να πάρουν αυτά τα κομμάτια από όλους αυτούς τους κιθαρίστες και προκύπτει να είναι σε μεγάλο βαθμό ο εαυτός τους, δεν γίνεται διαφορετικά. Το ίδιο και με εμάς, όσο περισσότερο μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε: «Εντάξει, δεν θα γίνω ο Allan Holdsworth, δεν θα γίνω ο Eddie Van Halen, δεν μπορώ να είμαι ο Pat Matheny. Λατρεύω τόσο πολύ αυτά τα πράγματα, αλλά αφήστε με να μάθω αυτό που μπορώ» και μετά το πώς το συλλέγουμε αυτό και πώς βγαίνει στ’ όργανό μας.
Είναι μια διαδικασία που κρατάει μια ζωή. Μπορεί να μην φτάσεις ποτέ εκεί, αλλά αν μπορείς να απολαύσεις το ταξίδι καθ’οδόν, αυτό είναι κάτι που πραγματικά έμαθα αργότερα στη ζωή, ακόμα και μετά την ηλικία των 50: Να μην σε πιάνει πολύ κατάθλιψη όταν ακούς έναν τόσο καταπληκτικό μουσικό που να λες : «Ω, φίλε, δεν μπορώ ποτέ να το κάνω αυτό». Λοιπόν, δεν χρειάζεται. Αγάπησέ το και εμπνεύσου απ’ αυτό, αλλά μην αισθάνεσαι κατώτερος επειδή δεν κάνεις αυτό. Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου που μπορείς. Πάρ’ το στα σοβαρά και αισθάνσου το πραγματικά σε βαθύ επίπεδο, καθώς συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε και να είμαστε εντάξει με το να είμαστε απλώς ο εαυτός μας (γέλια). Ξέρω ότι είναι ευγενικά λόγια, αλλά είναι εξαιρετικά ειλικρινή. Ελπίζω αν κάποιος ακούσει αυτό, ίσως να σημαίνει κάτι γι’ αυτόν. Ξέρω ότι είναι μια πολύ ευρεία ερώτηση που έκανες: «Πώς άλλαξε το παίξιμό μου;» Ελπίζω, πάρα πολύ. Θα υπάρχουν ορισμένα νήματα και στοιχεία απ’ αυτό που κάνω που υπάρχουν καθ’ όλη την πορεία, αλλά ελπίζω ότι αναπτύσσεται και προσπαθώ να φτάσω σ’ ένα υψηλότερο και βαθύτερο επίπεδο συναισθηματικής επικοινωνίας. Γι’ αυτό νιώθω ότι η κιθάρα αγγίζει την επιφάνεια. Νομίζω ότι ο Jeff Beck ήταν ένα από τα κύρια παραδείγματα του τι είναι δυνατό, κάποιος που πραγματικά έφτασε εκεί, σε πολύ βαθύ επίπεδο. Αλλά ας συνεχίσουμε και αυτός είναι ο στόχος μου. Δεν θα γίνω ποτέ ο Jeff και αυτό που κάνει, αλλά ελπίζω να μεταφέρω τη δάδα για λίγο, με τον δικό μου τρόπο, και να βρω περισσότερους τρόπους για να φτάσω πραγματικά σε αυτό το βασικό πράγμα όπου εσύ, ο ακροατής, νιώθεις κάτι από αυτό, όχι απλά: «Θεέ μου, θα μεταγράψω αυτό το lick ή αυτό το solo», είναι ωραίο, αλλά κοιτάζω μια πολύ μεγαλύτερη, μακροπρόθεσμη εικόνα.
Περάσατε καλά κάνοντας τζαμάροντας με τον Eric Johnson στο Dallas International Guitar Festival του 2023; Είδα ολόκληρο το set του στο Youtube. Ήταν καταπληκτικό!
Κοίτα, και πάλι, ο Eric είναι ένας από τους μεγαλύτερους ήρωές μου και έχω καταφέρει να τον γνωρίσω όλα αυτά τα χρόνια και έτσι, είχαμε ένα σωρό εμπειρίες όπως όταν με προσκαλεί να παίξω, κάτι που είναι απλώς το πιο κολακευτικό και ικανοποιητικό πράγμα για μένα ως μουσικός να ξέρω ότι έχει αρκετά καλή γνώμη για μένα για να με προσκαλέσει στη σκηνή για τις συναυλίες τους. Είχαμε μερικά πραγματικά υπέροχα jam-αρίσματα. Ένα από τα αγαπημένα μου ήταν ένα βράδυ που ο Mike Stern και ο Eric Johnson έπαιζαν στο Granada Theatre στο Dallas και με κάλεσαν να πάω να παίξω. Κάναμε το “Red House” (σ.σ: Jimi Hendrix) και λίγο από το “Jean-Pierre” που είναι ένα κομμάτι του Miles Davis που άκουσα να παίζει ο Mike Stern. Την πρώτη φορά που άκουσα τον Mike Stern ήταν στην αμερικανική τηλεόραση, στο “Saturday Night Live”, αυτήν την εκπομπή, δεν ήξερα ποιος ήταν ο Mike Stern και ήταν εκεί, έπαιζε το τραγούδι (σ.σ: “Jean-Pierre”) δρασκελίζοντας, έπαιζε με αυτόν τον τόνο του Hendrix αλλά παίζοντας αυτές τις bebop γραμμές. Ήταν σαν αποκάλυψη. Οπότε, το ν’ ανέβω στη σκηνή και με τους δυο αυτούς τύπους ταυτόχρονα ήταν απλώς συγκλονιστικό. Ο Eric είναι μια όμορφη ψυχή και παίζει έτσι όπως είναι. Το υψηλότερο επίπεδο ωρίμανσης ενός μουσικού είναι όταν παίζει πραγματικά τον εαυτό του, όταν έχει πλησιάσει πραγματικά το όργανο. Ο Hendrix ήταν έτσι, ο Stevie ήταν έτσι, ο Jeff Beck ήταν έτσι, ο Metheny νομίζω επίσης, ως ένα βαθμό. Οπότε, ήταν υπέροχο που κατάφερα να τον γνωρίσω λίγο και να βρίσκομαι γύρω από τη μαγεία του. Απλώς ανεβάζει τον πήχη για μένα ηχητικά και το επίπεδο του παιξίματός του σε τόσα πολλά διαφορετικά είδη είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Αλλά είναι πραγματικός θησαυρός και τον αγαπάμε πολύ τον Eric, ξέρεις.
Πόσο χρήσιμη ήταν η περίοδος που παίζατε με την Olivia Newton–John για την μετέπειτα καριέρα σας;
Λοιπόν ήταν μια όμορφη σχέση. Δυστυχώς έχει φύγει τώρα, πέθανε, έχουν περάσει μερικά χρόνια τώρα. Αλλά δούλεψα με την Olivia για 15 χρόνια. Ήμουν ο μουσικός της διευθυντής και ο κιθαρίστας και ήταν πραγματικά υπέροχο σε πολλά επίπεδα. Ως εργαζόμενος μουσικός, ήταν μια εξαιρετική δουλειά, που σημαίνει ότι μας φρόντιζε πολύ καλά οικονομικά, αλλά ήταν πραγματικά μια οικογένεια. Το κίνητρό μου, ειδικά αργότερα στην καριέρα μου, δεν βασίστηκε ποτέ στα χρήματα. Όλες οι αποφάσεις που πήρα στην καριέρα μου δεν ήταν απαραίτητες οι σωστές, αλλά δεν βασίστηκαν στο «καριέρα, χρήματα, αυτό θα είναι καλό για μένα». Αυτά δεν έδειχναν ποτέ να είναι τα σωστά πράγματα, σε αντίθεση με αυτό που είχα στην καρδιά μου, θέλω να είμαι μ’ ανθρώπους που αγαπώ και αυτή ήταν πρώτα και κύρια η σχέση μου με την Olivia. Την αγαπούσα πολύ. Προφανώς, όσο περισσότερο δουλεύαμε μαζί, τόσο περισσότερο γνωριστήκαμε. Αλλά μπαίνοντας σε αυτό, είχα σεβασμό γι’ αυτήν και τη μουσική, ενώ δεν την έχουν πολλοί άνθρωποι στο είδος μου, το θεωρούσαν «Olivia Newton-John στυλ» και αυτό είναι εντάξει, αλλά εκεί βρίσκεται το αληθινό κομμάτι του εαυτού μου, που είναι απλώς οπαδός της σπουδαίας τραγουδίστριας, τραγουδοποιού και του συνόλου του έργου. Έτσι, ήταν ευχαρίστηση και μόνο το να κάνω την πρώτη περιοδεία μαζί της, όταν ήρθε μαζί της ένα αυστραλιανό συγκρότημα για να κάνει αυτή την περιοδεία το 1999. Πήγε τόσο καλά και το management αναγνώρισε ότι ήμουν ένα πολύτιμο κομμάτι στο παζλ της. Με έβαλαν υπεύθυνο για τη δημιουργία ενός νέου συγκροτήματος, ενός συγκροτήματος με έδρα τις ΗΠΑ με πολλά νέα άτομα που θα επέλεγα.
Ήταν τέλειο για μένα γιατί δούλευε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δεν ήταν σαν να πήγαινα σε περιοδεία για 8-9 μήνες: Ήταν μόνο τρεις εβδομάδες εδώ, τρεις εβδομάδες εκεί, τόσο απλωμένες μέσα στο έτος, ανάμεσα στη δουλειά μου τότε με τον Simon Phillips (σ.σ: Toto, The Who, Jeff Beck -drums) και το δικό μου συγκρότημα. Ήταν ένας ωραίος συνδυασμός πραγμάτων που μπορώ να κάνω -και πάλι- για να βγάλω τα προς το ζην, αλλά ήταν πραγματικά οι άνθρωποι, το συγκρότημα που είχαμε δημιουργήσει γύρω της ήταν πολύ αδερφές ψυχές. Αν κάποιος δεν είχε σεβασμό για τη μουσική ή γι’ αυτήν ή ο ένας για τον άλλον, τότε δεν θα κρατούσε (γέλια). Θα ήταν πολύ μικρή η διάρκεια του συγκροτήματος. Το βασικό συγκρότημα που είχαμε δεν ήταν παρά ένα σωρό άτομα που θέλω είμαι να μαζί τους τις υπόλοιπες 22 ½ ώρες, αυτό είναι το κλειδί: 90 λεπτά-2 ώρες στη σκηνή, αλλά στην συνέχεια ζεις με αυτούς τους ανθρώπους όλες αυτές τις υπόλοιπες ώρες. Έτσι, έφτασα στο σημείο να μην θέλω να φύγω ποτέ από το σπίτι αν δεν είμαι αληθινά με ανθρώπους που μου αρέσει να είμαι μαζί τους. Αλλά ξεκίνησε με την Olivia και δεν μπορώ να πω αρκετά σπουδαία πράγματα για αυτήν. Ο κόσμος πάντα με ρωτάει: «Πώς ήταν; Φαίνεται πολύ γλυκιά, αλλά πώς ήταν πραγματικά;» Μπορώ μόνο να πω: «Ήταν καλύτερα απ’ όσο νομίζεις». Ήταν απλά απίστευτο μυαλό, απίστευτη χαρά της ζωής και έδωσε πολλά σε όλους γύρω της, πράγμα που σημαίνει ότι η άλλη δουλειά που έκανε για την ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο και διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις που συμμετείχε όσον αφορά την ευαισθητοποίηση για την υγεία. Αλλά ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Μου λείπει πολύ, τη σκέφτομαι συνέχεια, ξέρεις.
Γιατί η signature Ibanez κιθάρα σας μοιάζει τόσο πολύ με Stratocaster;
Επειδή είναι Stratocaster, γιατί όχι; Το πρώτο μου endorsement ήταν ο Jean Larrivée, από τον Καναδά. Έπαιζα την ηλεκτρική του κιθάρα για μερικά χρόνια. Στη συνέχεια, κατέληξα με την Kramer Guitars και ήμουν μαζί τους για μερικά χρόνια και πολύ περιέργως βγήκαν εκτός αγοράς, αλλά ήμουν σε καλή θέση επειδή ήμουν σ’ ένα συγκρότημα στο MTV, τους Danger Danger, παλιά. Έτσι, οι εταιρείες θέλουν να συνεργαστούν μαζί σου εάν έχεις τέτοιου είδους έκθεση, αλλά η Ibanez έμοιαζε με το μέρος που ήθελα να βρίσκομαι λόγω του Satriani, του Vai και του Reb Beach, μερικοί από τους αγαπημένους μου βιρτουόζους rock μουσικούς που παίζουν μ’ αυτή την εταιρεία. Ευτυχώς, ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου και μου είπαν αμέσως: «Θέλουμε να σου φτιάξουμε την απόλυτη κιθάρα σου» και δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό. Πάντα απλώς έπαιζα, μεγαλώνοντας ήμουν παιδί της Les Paul και μετά είχα μια Squire Strat. Δεν ήξερα πραγματικά, οπότε προχωρήσαμε σε μια διαδικασία να δοκιμάσουμε όλες τις κιθάρες τους: Οι RG και οι USA Custom και έπαιξα μια κιθάρα σε στυλ RG με δύο humbuckers (σ.σ: διπλούς μαγνήτες) και έναν Floyd (σ.σ: Floyd Rose -μηχανισμός tremolo που κλειδώνει), που ήταν κάπως σαν την τελευταία κιθάρα που είχα στους Danger Danger. Αλλά υπήρχε μια κιθάρα που είχε φτιάξει η Kramer για μένα που ήταν τα μέρη, μπορεί να ήταν Warmoth μέρη ή μία από αυτές τις εταιρείες κατασκευής μερών. Ήταν μια συναρμολογημένη Strat, προσπαθήσαμε να την αντιγράψουμε με πολύ κακό τρόπο, αλλά η ταστιέρα ήταν πολύ ιδιαίτερη. Δεν υπήρχε φινίρισμα σε αυτή, είχε ένα είδος στρογγυλού ώμου (σ.σ: το μέρος του σώματος της κιθάρας που είναι κοντά στο τάστο), πολύ μη Ibanez τύπος ταστιέρας. Είπα: «Φτιάξε μια κιθάρα με αυτόν τον γεμάτο λαιμό» και αυτή έγινε η AT100. Πήραν ένα σώμα RG και είπα: «Φτιάξτε το σαν την Strat του ‘54 του Eric Johnson» με πιο σκούρο χρώμα (σ.σ: smoke burst). Οπότε, ουσιαστικά είναι μια Stratocaster, αλλά με πολύ σύγχρονο εξοπλισμό, αν κοιτάξεις την γέφυρα, είναι φτιαγμένη, το humbucker της γέφυρας αρκετά (σ.σ: φτιαγμένο), τα κλειδιά και οι μαγνήτες είναι αρκετά βαριοί στο humbucker, που η DiMarzio βοήθησε στο σχεδιασμό των AT1 και Cruiser μαγνητών. Έτσι, κάνει πολλά πράγματα που μια Stratocaster δεν μπορεί να κάνει, αλλά εξακολουθώ να λατρεύω απόλυτα την Stratocaster. Έχω μερικές vintage Strats που πραγματικά λατρεύω. Έχω μια λευκή του ’65 που παίζω αρκετά και δεν έχω τίποτα εναντίον της Ibanez μου. Αυτές οι δύο, η AT300 (σ.σ: signature μοντέλο της Ibanez για τον Andy Timmons) που εξαφανίστηκε, έχει σταματήσει να κυκλοφορεί τώρα, αλλά αυτή είναι μια έκδοση με σώμα από μαόνι αυτής της βασικής ιδέας με ταστιέρα από παλίσανδρο (σ.σ: rosewood). Αποφασιστικά πιο τολμηρός, ωραίος, χοντρός τόνος. Λατρεύω την vintage Strat, αλλά δεν μπορώ να κάνω σε μια παλιά Strat αυτά που κάνω στην AT100. Έτσι, γιατί να μην έχω το καλύτερο δυνατό και ν’ αλλάζω πράγματα όταν χρειάζεται. Όμως, σ’ αυτήν του 1954 «έβγαλα» (σ.σ: δηλαδή έπαιξε) πολλά πράγματα (γέλια). Είναι εκπληκτικό το πώς όλα προέρχονται από εκείνη την εποχή.
Έχετε αναμνήσεις από την συναυλία σας στην Αθήνα με τους Andy Timmons Band το 2012;
Φυσικά, ναι. Θέλω να πω, οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι πάντα υπέροχοι. Έκανα μερικές συναυλίες με τον Simon Phillips (σ.σ: το 2015) και μετά τους Andy Timmons Band. Ναι, απλά ανυπομονώ να επιστρέψω. Προφανώς, από την περίοδο του Covid κανείς δεν έχει περιοδεύσει τόσο πολύ, αλλά ελπίζω ότι θα επιστρέψω εκεί πέρα. Θα ήθελα πολύ να σας δω όλους και να δω την όμορφη χώρα σας.
Είστε επίσης πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Πόσο συναισθηματικό ήταν για εσάς να παίξετε με ένα παιδί (Jonatha Bastos) που γεννήθηκε χωρίς χέρια στο Σάο Πάολο το 2015;
Δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια. Λοιπόν, για όσους δεν γνωρίζουν, ο Jonatha Bastos είναι ένας υπέροχος μουσικός. Τον συνάντησα στο Sao Paolo, ήμουν εκεί για ένα μουσικό συνέδριο που ονομάζεται The Music Expo, το οποίο είναι σαν το NAMM Show της Βραζιλίας. Έκανα endorsement ένα πετάλι από μια εταιρεία που ονομάζεται GNI, είναι το Octa Fuzz, είναι ένας υπέροχος Octavia ήχος. Να δω αν μπορώ (σ.σ: παίζει). Ξεκινά με Λα (σ.σ: Α). Εν πάση περιπτώσει, πήγα να συγχαρώ του φίλους μου από την GNI εκεί. Λοιπόν, επρόκειτο να κάνω μια παρουσίαση την επόμενη μέρα, αλλά ήμουν στο συνέδριο και μου γνώρισαν τον Jonatha. Ήταν απλώς η πιο γλυκιά ψυχή που θα μπορούσες να συναντήσεις, αλλά ήταν πολύ ξεκάθαρο όταν τον συναντούσαμε, δεν έχει χέρια, μόνο μερικούς κόμπους εκεί που έπρεπε να είναι τα χέρια και μου είπαν ότι παίζει κιθάρα. «Ουάου!», μου έκανε αμέσως εντύπωση: «Πρέπει να το δω αυτό». Και πάλι, δεν θα μπορούσα ν’ αλληλεπιδράσω με έναν πιο γλυκό, πιο γενναιόδωρο, ευγενικό άνθρωπο. Πήγα στο ξενοδοχείο μου εκείνο το βράδυ και πληκτρολόγησα στο Youtube: “Jonatha Bastos” και απλώς είδα κάποιο απίστευτο κιθαριστικό παίξιμο. Παίζει με τα πόδια του. Οπότε, όχι μόνο ήταν: «Ουάου, παίζει κιθάρα με τα πόδια του!», αλλά ο τόνος ήταν καλός και το παίξιμο. Δεν ήταν: «Ω, αυτό κάτι καινούργιο. Τι ωραίο! Μπράβο σου, Jonatha». Έπαιζε δολοφονική μουσική και ακουγόταν υπέροχος. Έτσι, κύλησαν μερικά δάκρυα: «Θεέ μου! Αυτό είναι καταπληκτικό!»
Εκείνη την επόμενη μέρα, νομίζω ότι έπαιζε πριν ή μετά από εμένα σε αυτό το περίπτερο που είχε η GNI, ίσως χωρούσε 50-75 άτομα. Έτσι, τον ρώτησα αν ήθελε να παίξει μαζί μου και μου είπε: «Ναι, φυσικά». Πρόσφατα, είχα κάνει ένα πρόγραμμα μαθημάτων και δίδασκα το “Cry for You” (σ.σ: από το “Ear X-Tacy” album -1994), οπότε απλώς είχα τις συγχορδίες του “Cry for You” (σ.σ: παίζει ξανά). Μόνο αυτήν την Ρε μινόρε έως την Σι ύφεση ξανά και ξανά. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να του δώσω την εξέλιξη των συγχορδιών, αλλά είπα: “Cry for You” και μου είπε: «Ω, το ξέρω το “Cry for You”». Ρώτησα: «Α, ξέρεις το τραγούδι;» (Σ.σ: απαντά o Jonatha): «Ναι, το ξέρω το τραγούδι. Ας το παίξουμε». Και αυτό βλέπεις στο video. Δεν έγινε πρόβα, δεν ήταν του τύπου: «Καλύτερα να πάει να εξασκηθεί σε αυτή τη μελωδία». Πατάω το “play” στο playback και αρχίζουμε να παίζουμε και στο πρώτο πράγμα κάνει: Τιιιινγκ (σ.σ: παίζει μια συγχορδία με υπερβολικό sustain) και όλο το δωμάτιο πέφτει ξερό (γέλια). Και με βλέπεις, παραλίγο να πέσω ξερός και είπα: «Θεέ μου, ξέρει το τραγούδι τόσο καλά». Ήταν μια πραγματικά μαγική στιγμή να παρακολουθήσω αυτή την αλληλεπίδραση ανάμεσά μας, μόλις είχαμε γνωριστεί, αλλά ξέρει ένα τραγούδι μου, που ήταν κολακευτικό, ότι ξέρει το τραγούδι τόσο καλά. Αλλά το να παρατηρείς αυτόν τον άνθρωπο και να καταλάβεις τι έχει περάσει στη ζωή του για να φτάσει στο σημείο να παίζει αυτή τη μουσική καλύτερα από πολλούς που δεν έχουν αυτόν τον περιορισμό, σε εμπνέει εξαιρετικά, ξέρεις, τι πρέπει να περάσει χωρίς να έχει όλες αυτές τις κανονικές λειτουργίες που έχουμε και τις οποίες θεωρούμε δεδομένες, έχοντας όλες μας τις λειτουργίες και είμαστε ευλογημένοι που τις έχουμε.
Λοιπόν, τον χρησιμοποιώ ως παράδειγμα. «Τι σε κρατάει πίσω;» Για να μην πω: «Ποια είναι η δικαιολογία σου;» (γέλια) Ας τιμήσουμε αυτή τη ζωή που έχουμε και ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Ο Jonatha είναι το λαμπερό φως του τι είναι δυνατόν. Μπορούμε να ξεπεράσουμε τόσα πολλά. Οι περιορισμοί σου μπορεί να μην είναι σωματικοί, μπορεί να είναι συναισθηματικοί, μπορεί να είναι περιστασιακοί, μπορεί να είναι οικονομικοί. Όλοι έχουμε εμπόδια. Είναι απλώς το νόημα που επιλέγουμε να δώσουμε σε αυτά τα εμπόδια. Γινόμαστε θύματα; Ή λέμε: «Εντάξει, αυτή είναι η κατάσταση. Τι μπορώ να κάνω για να την βελτιώσω;» Αυτό έχει κάνει ο Jonatha. Θα μπορούσε εύκολα να λέει: «Όχι σε μένα», «ωχ, φίλε», «εγώ ο καημένος». Δεν θα μπορούσα να συναντήσω έναν πιο θετικό και αισιόδοξο άνθρωπο, αλλά έτσι κατάφερε να κάνει αυτό που καταφέρνει. Είναι το νόημα που δίνει στα: «Ω, ρε φίλε», «εγώ ο καημένος», «γεννήθηκα χωρίς χέρια». Είναι φρικτό. Είναι ένα απίστευτα αδιανόητο εμπόδιο για τους περισσότερους από μας, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, με αυτό έχει να κάνει: «Εντάξει, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ». Άρα, όλοι μπορούμε να το κάνουμε όποια κι αν είναι η κατάστασή μας. Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με πιο θετικό φως αν αφήσουμε την ανάγκη να είμαστε θύματα και να λέμε μόνο: «Εντάξει, τι χρειάζομαι για να βελτιώσω αυτή την κατάσταση;» Έτσι, είναι μια πολύ ωραία και τρυφερή αλληλεπίδραση που είχα και ανυπομονώ να ξαναπαίξω στη Βραζιλία μαζί του. Το ελπίζω.
Το 2011 κυκλοφορήσατε το “Andy Timmons Band Plays Sgt. Pepper”. Φοβηθήκατε την αναπόφευκτη σύγκριση της εκδοχής σας με το πρωτότυπο album των Beatles;
Λοιπόν, φυσικά. Εννοώ ότι ο δίσκος σχεδόν δεν έγινε, πολλές φορές, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι φανατικός οπαδός των Beatles, αλλά δεν είμαι πάντα οπαδός των επανερμηνειών και των διασκευών. Μερικές φορές αυτό είναι ωραίο, αλλά δεν το παίρνω αψήφιστα. Είχα κάνει ένα τραγούδι, είχα κάνει το “Strawberry Fields” και το έπαιζα live με το συγκρότημα μου κι έχω πει πολλές φορές αυτή την ιστορία, ήταν ο διοργανωτής συναυλιών μου στην Ιταλία που μου πρότεινε: «Γιατί δεν κάνεις ένα ολόκληρο set από Beatles;» Είναι ξεκάθαρο ότι στον κόσμο έχει πραγματικά απήχηση το συγκεκριμένο τραγούδι των Beatles και αυτό μ’ έβαλε σε σκέψεις, παρόλο που το αρχικό μου ένστικτο έλεγε: «Δεν μπορώ ποτέ να το κάνω αυτό. Αυτό δεν είναι δυνατό», αλλά απλώς ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις για να δω τι θα μπορούσε να είναι διασκεδαστικό να παίξεις. Νομίζω ότι το επόμενο που πραγματικά σκέφτηκα ήταν (σ.σ.: παίζει ένα μέρος στην κιθάρα από το “Lucy in the Sky with Diamonds”). Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου ήρθε η ιδέα: «Κι αν μπορώ να παίξω ολόκληρο τον “Sgt. Pepper” δίσκο;» Δεν το έδειξα καν στο συγκρότημα μου, απλώς το να είμαι στο δωμάτιο και να παίζω τη μουσική που αγαπώ, έγινε σε μεγάλο βαθμό το χόμπι μου. Απλώς προσπαθούσα να βρω συγχορδίες, μελωδία, ενορχηστρώσεις, οπότε αναπαριστούσα ολόκληρο το τραγούδι σε μια γραμμική εκτέλεση. Πώς μπορώ να αναπαραστήσω τις συγχορδίες, τη μελωδία του τραγουδιού, οποιαδήποτε παραγωγή μπορεί να έχει; Είχε γίνει ένα διασκεδαστικό χόμπι μου και ανακατεύτηκα μ’ αυτό για μερικά χρόνια, δουλεύοντας κάθε τραγούδι.
Μεταφερόμαστε τώρα στην εποχή που ήμασταν στο studio με τους Andy Timmons Band για να ηχογραφήσουμε αυτό που έγινε ο “Theme from a Perfect World” (2016) δίσκος και κάποιος επιπλέον χρόνος στο studio έγινε διαθέσιμος και ο μηχανικός ήχου με ρώτησε: «Πού είναι τα τραγούδια που έχεις;» Δεν είχα άλλα πρωτότυπα τραγούδια, αλλά ο drummer, ο Mitch Marine, με είχε ακούσει να λέω ότι έπαιζα αυτές τις ενορχηστρώσεις. «Τι γίνεται τελικά μ’ εκείνο το “Sgt. Pepper” υλικό στο οποίο δουλεύεις;» «Εντάξει», οπότε ηχογραφήσαμε κυριολεκτικά ολόκληρο τον δίσκο όσον αφορά την κιθάρα, τα drums και λίγο μπάσο σε 2 ½ μέρες, γιατί είχα πολύ προετοιμασμένες αυτές τις ενορχηστρώσεις. Αλλά κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, κράτησα περίπου τα μισά κομμάτια που έκανα και έπρεπε πραγματικά να συνεχίσω να δουλεύω στο πώς θα έπαιζα. Μερικά τραγούδια είναι πολύ δύσκολα λόγω των φωνών και των επιτονισμών, αλλά σ’ όλη τη διαδικασία, μερικές φορές ενθουσιαζόμουν που η πλειονότητα των ενορχηστρώσεων δούλευαν πραγματικά: «Μου αρέσει αυτό» και μερικές φορές σκεφτόμουν: «Δεν πρόκειται να δουλέψει. Ο κόσμος θα το μισήσει αυτό». Αλλά η σταθερά σε όλη τη μουσική που έχω κυκλοφορήσει ποτέ, είναι ότι πρέπει πρώτα να την αγαπήσω, πρέπει να την πιστέψω πραγματικά και τελικά έφτασα στο σημείο που πραγματικά νόμιζα ότι λειτουργούσε και πραγματικά όχι για μεγαλεπήβολα σχέδια και εμπορική επιτυχία ή οτιδήποτε άλλο.
Απλώς ήξερα μέσα μου ότι οι άνθρωποι που γνωρίζουν αυτόν τον δίσκο όπως εγώ, σε πολύ βαθύ επίπεδο, είναι μέρος της ζωής μας αν γεννήθηκες κάποια συγκεκριμένη εποχή, ειδικά μουσικοί που είναι της ηλικίας μου και πάνω, πίστευα ότι θα το απολάμβαναν. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου αρχικά και μετά φυσικά οι ήρωές μου: Ο Lukather και όποιος άλλος μπορεί να το ακούσει και αυτή ήταν η επιτυχία μου με αυτό. Ήλπιζα ότι όλοι θα ανταποκρίνονταν σ’ αυτό: «Θα είχε απήχηση σ’ αυτούς;» και είχε πραγματικά, κατάλαβαν τη λεπτομέρεια με την οποία είχα εμποτίσει τις ενορχηστρώσεις και τα πράγματα που αφαίρεσα, χωρίς overdubs, που σημαίνει ότι ήταν όλα μια κιθαριστική εκτέλεση με το μπάσο και τα drums να την υποστηρίζουν. Οπότε, ήταν μια υπέροχη πρόκληση, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι, αν δεν είχα κάνει το δίσκο “Resolution”, που με οδήγησε στο μονοπάτι του να προσπαθήσω να δω αν μπορώ να ηχογραφήσω τραγούδια όπως κάνουμε με το trio, χωρίς overdubs. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει, το να βεβαιωθείς ότι όλες οι αρμονίες αντιπροσωπεύουν έναν βασικό τύπο μελωδίας σε ένα rock πλαίσιο, το οποίο μπορεί να γίνει λίγο χύμα. Αλλά έχοντας ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι και δουλεύοντας πραγματικά σκληρά πάνω στο είδος παιξίματος και ενορχηστρώσεων του “Resolution”, έστησα αυτό που κατόρθωσα να κάνω με το “Pepper”. Έπρεπε να περάσω από αυτή τη διαδικασία ωρίμανσης και αυτή την τεράστια, επίπονη ανάπτυξη που χρειάστηκε για να το κάνω αυτό (γέλια), αλλά με καλά αποτελέσματα.
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να μιλάνε για αυτόν τον δίσκο ως κάτι που αγαπούν και αυτό σημαίνει τόσα πολλά για μένα, γιατί ο Mike (σ.σ: Daane -μπάσο), ο Mitch (σ.σ: Marine -drums) κι εγώ, όλοι δουλέψαμε τόσο σκληρά για να το κάνουμε αυτό που είναι. Οπότε, ναι, φοβόμουν λιγότερο τη σύγκριση με τους Beatles, γιατί, ξέρεις, αυτό είναι κάτι ανούσιο. Με απασχολούσε περισσότερο ο Jeff Beck που είχε ήδη ηχογραφήσει το “A Day in the Life” (σ.σ: στο “In My Life” album του George Martin -1998) και έμαθα την εκτέλεσή του, την έπαιζα μ’ ένα συγκρότημα που λεγόταν The Pawn Kings, παίζαμε κάθε τόσο στο Deep Ellum του Dallas και έμαθα αυτή την εκτέλεση γιατί είναι μια από τις σπουδαίες κιθαριστικές ηχογραφήσεις όλων των εποχών. Και καθώς άρχισα να κατηφορίζω το μονοπάτι του: «Ω, θα βάλω όλα αυτά τα τραγούδια του “Pepper” μαζί και τώρα θα το κυκλοφορήσω», αυτός ήταν ο φόβος, ήταν σαν: «Ω σκατά, ο Jeff έχει ήδη κάνει την απόλυτη βερσιόν». Έτσι, έπρεπε να ξεχάσω και ν’ αφήσω πίσω ό,τι είχα μάθει από την βερσιόν του Jeff, η οποία ήταν μια ωραία ενορχήστρωση, αλλά δεν ήταν ακριβώς όπως στο δίσκο. Κρατούσα τη βασική φόρμα των τραγουδιών, τη βασική αίσθηση των τραγουδιών. Τα κράτησα ανέπαφα. Ήθελα να έχει την αίσθηση των Beatles και τις βασικές ενορχηστρώσεις και στην συνέχεια θα αναπαράγαμε όλα τα υπόλοιπα στην κιθάρα.
Έπρεπε ν’ αφήσω πίσω ό,τι μου άρεσε στην ηχογράφηση του Jeff και μου άρεσαν τα πάντα σ’ αυτήν και έπρεπε απλώς να επιστρέψω στα φωνητικά του John Lennon και να επιστρέψω στο πόσο τα γνωρίζω, όπως αυτά ηχογραφήθηκαν αρχικά. Λοιπόν, αυτή είναι η σύγκριση που δεν θέλω (γέλια). Δεν προσπαθώ να είμαι ο Jeff Beck σε καμία περίπτωση, αλλά ελπίζω ν’ αντέξει. Είμαι πολύ περήφανος για τον δίσκο. Για μένα, καταρχάς, μου αρέσει ο τρόπος που βγήκε, αλλά και η ανταπόκριση που έλαβα. Είπα, ήλπιζα ότι οι άνθρωποι που γνωρίζουν πραγματικά τον δίσκο θα είχε απήχηση σ’ αυτούς, αλλά υπήρχαν πολλά emails που λάμβανα τότε που έλεγαν: «Γεια, ξέρεις, δεν είμαι πραγματικά οπαδός των Beatles, αλλά λατρεύω αυτόν τον δίσκο». Έπρεπε να το κατανοήσω, αρχικά ήταν μια ξένη ιδέα ότι δεν είναι όλοι μεγάλοι οπαδοί των Beatles. Είναι τόσο πολύ μέρος της ζωής μου, μου είναι δύσκολο να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τους Beatles, αλλά δεν μεγαλώνουν όλοι βιώνοντας το ίδιο πράγμα. Αλλά ήταν ευχάριστο σε διαφορετικό επίπεδο, οπότε σκέφτηκα σε εκείνο το σημείο: «Α, ίσως στρέφω τους ανθρώπους σε κάτι που ως εκ θαύματος δεν ξέρουν», αλλά κατάλαβα ότι δεν είχαν όλοι την ίδια ανατροφή και επιρροές, όπως άνθρωποι τριγύρω που θα μπορούσαν να πουν: «Γεια, τσέκαρε αυτό» ή ίσως απλώς δεν το κατανόησαν για οποιονδήποτε λόγο εκείνη τη στιγμή. Οπότε, από αυτή την άποψη, αν είμαι ένας μικρός πρεσβευτής, κατά κάποιο τρόπο, είναι επίσης ωραίο. Αλλά ήταν πολύ διασκεδαστικό να το κάνω και μου άρεσε πολύ αυτή η διαδικασία.
Είστε επίσης ο ιδιοκτήτης της Timstone Records. Μήπως η επιχειρηματική πτυχή σας αποσπά την προσοχή από το να δημιουργήσετε περισσότερη μουσική;
Μόνο στο ότι είναι κάτι άλλο, απλώς ένα ακόμα πράγμα με το οποίο πρέπει ν’ ασχοληθείς. Είναι εταιρεία στο όνομα, κυρίως, δεν είναι ότι είμαι στέλεχος σε ένα γραφείο που διευθύνει μια εταιρεία. Προφανώς, ξοδεύω περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να χειριστώ τις σελίδες μου στο Facebook και στο Instagram (γέλια) παρά αυτό. Είναι μέρος της διαδικασίας που έχει γίνει η μουσική βιομηχανία για τους περισσότερους από εμάς τους καλλιτέχνες. Υπάρχουν ακόμα μερικοί σε μεγάλες δισκογραφικές με πολλά χρήματα, είχα αρκετή εμπειρία από μεγάλες δισκογραφικές τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 με τους Danger Danger για να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που κάνω αυτό που κάνω ή δεν είναι αυτό που θέλω. Νόμιζα κάποια στιγμή ότι ήταν το άγιο δισκοπότηρο, σκέφτηκα ότι θα είμαι σε μια μεγάλη εταιρεία, ίσως να ήταν εκείνη τη στιγμή, κατά κάποιο τρόπο. Πίστευες ότι το να είσαι σε μια μεγάλη εταιρεία ήταν ο απώτερος στόχος. Αφού ήμουν σε αυτό το μέρος της βιομηχανίας για αρκετό καιρό, ξέρουμε ότι είναι απλώς ένα άλλο εταιρικό πράγμα. Η τέχνη και οι καλλιτέχνες βρίσκονται χαμηλά στην κλίμακά της σημασίας τους και ήταν καλό για μένα που το είδα και συνειδητοποίησα ότι τα χρήματα και η φήμη δεν είναι ο λόγος που το κάνω αυτό. Φυσικά, πρέπει να βγάλω τα προς το ζην. Είμαι καλά, χαίρομαι όταν άλλοι κιθαρίστες ή άνθρωποι γνωρίζουν τη μουσική μου. Και πάλι, αυτό είναι πολύ ευχάριστο και είμαι πολύ ευγνώμων για όλα αυτά. Όσον αφορά τη φήμη, κάποιος μπορεί να πει: «Είσαι χάλια» ή οτιδήποτε άλλο. Δεν το εύχομαι σε κανέναν (γέλια). Δεν ξέρω ποιος πραγματικά το θέλει αυτό (σ.σ: να έχει φήμη). Μπορεί να νομίζουν ότι το θέλουν. Μόλις το πετύχουν, τότε ξαναρώτα τους. Έτσι, νιώθω τυχερός που έχω μια μικρή γωνιά και οπαδούς που είναι εξαιρετικά υποστηρικτικοί και δεν θα θεωρήσω τίποτα από αυτά ως δεδομένο, αλλά όλα ξεκινούν με το να επιδιώκω να κάνω καλύτερη μουσική και να παίζω καλύτερα και αυτό είναι πραγματικά που με οδηγεί. Με κάποιο τρόπο, η Timstone Records ή όπως κι αν κυκλοφορεί η μουσική εκεί έξω που να παρέχει κάποιο εισόδημα, ναι, θα κρατήσουμε τα φώτα αναμμένα, αλλά για μένα, ως μουσικό, το σημαντικό ήταν πάντα η διαφοροποίηση. Αυτός ήταν ο λόγος που είπα «ναι» σε μια δουλειά με την Olivia Newton-John, είπα «ναι» σε μια δουλειά με τον Simon Phillips. Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αντίθετα, εξίσου απαιτητικά, με τον δικό τους τρόπο, εξίσου ευχάριστα σε μουσικό επίπεδο και πρέπει να βγάλω και τα προς το ζην. Είμαι απόλυτα χαρούμενος που δημιουργώ τη δική μου μουσική και τώρα προφανώς με την έλευση όλης αυτής της ψηφιακής διανομής, με το DistroKid και το CD Baby και όλα αυτά, το να είσαι δισκογραφική είναι βασικά να πατάς ένα κουμπί για να τη στείλεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους (γέλια) για να την κυκλοφορήσουν και έχεις κάποια έγγραφα να κάνεις και όλα αυτά. Θέλω να πω, υπάρχουν άνθρωποι που το παίρνουν πολύ πιο σοβαρά από εμένα. Γνωρίζω από επιχειρήσεις, αλλά δεν μου αρέσει να ασχολούμαι πολύ μ’ αυτές.
Ήταν μεγάλη πρόκληση για εσάς να διασκευάσετε το “Bohemian Rhapsody” των Queen;
Είδα την ταινία με τη γυναίκα μου. Όταν βγήκε αυτή η ταινία, όποια χρονιά κι αν ήταν, δεν θυμάμαι τη χρονιά (σ.σ: 2018), αλλά θυμάμαι την ημερομηνία γιατί ήταν 2 Νοεμβρίου και το ξέρω γιατί είναι η επέτειος του γάμου μου. Πρόσθεσε σε αυτό ότι έφευγα στις 3 Νοεμβρίου για την Ευρώπη για να κάνω σεμινάρια είτε για την Mesa είτε για την Ibanez. Κοίτα, τώρα είσαι παντρεμένος με μια γυναίκα και φεύγεις από τη χώρα την επόμενη μέρα και στην επέτειο του γάμου σου κάθεσαι σε έναν κινηματογράφο και βλέπεις το “Bohemian Rhapsody” στις 11:00 το πρωί, την πρώτη-πρώτη προβολή. Έτσι, πήγαμε να δούμε αυτήν την ταινία γιατί είχαμε ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτήν, όντας φυσικά οπαδός των Queen και δεν περίμενα ότι η ταινία θα μ’ επηρέαζε τόσο συναισθηματικά όσο με επηρέασε. Αν έχεις δει την ταινία, μιλάει για το συγκρότημα, αλλά μιλάει πολύ και για τη σχέση πατέρα και γιου. Είναι απλά μια πολύ συναισθηματική ταινία. Έτσι, μετά απ’ αυτό, όλη την ημέρα ετοιμάζω τα πράγματά μου, όταν παίρνω μια κιθάρα, αρχίζω να πειραματίζομαι με τις ενορχηστρώσεις σε τραγούδια των Queen, όπως έχω κάνει και με τα τραγούδια των Beatles. Το κάνω αυτό πολύ με όλα τα είδη μουσικής, δεν έχω κυκλοφορήσει πολλά απ’ αυτά, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω, το οποίο είναι διασκεδαστικό να το κάνω και πειραματίζομαι με το “Bohemian Rhapsody” μόνο για ένα δευτερόλεπτο (σ.σ: παίζει κάποιες νότες στην κιθάρα). Χαζολόγησα για ένα λεπτό και σκέφτηκα: «Ω, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω αυτό» και το παράτησα και πήγα στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας μου για σεμινάρια, θυμάμαι, είχα βρει μερικά νομίσματα -ο Brian May ως γνωστόν έπαιζε μ’ ένα παλιό νόμισμα έξι πενών- και έπαιζα με νόμισμα προσπαθώντας να αναπαράγω μερικούς από τους τόνους του και μιλούσα γι’ αυτούς στα εργαστήριά μου, γιατί ήμουν τόσο επηρεασμένος βλέποντας την ταινία και ασχολήθηκα ξανά μ’ όλο το υλικό των Queen. Έτσι, τηλεφωνούσα στην οικογένειά μου τουλάχιστον μία ή δύο φορές την ημέρα όταν βρίσκομαι σε περιοδεία, ειδικά στο εξωτερικό. Μιλάω με τη γυναίκα μου και δεν σχολιάζει ποτέ οποιοδήποτε μουσικό project στο οποίο δουλεύω.
Αν γράφω ένα τραγούδι στο σπίτι, θα τ’ ακούσει πολύ, γιατί πάντα ασχολούμαι μ’ αυτό ξανά και ξανά, ξανακάνοντας πράγματα. Κατά κάποιον τρόπο μένει μακριά από αυτό, μ’ αφήνει να κάνω το πράγμα μου και όταν τελειώσουν όλα θα της αρέσει ή δεν θα πει τίποτα, αλλά αυτή είναι μια σπάνια περίπτωση. Βρίσκομαι εκεί πέρα στην Ευρώπη και μου λέει: «Ανυπομονώ να σ’ ακούσω να κάνεις αυτή την τρομερή ενορχήστρωση στο “Rhapsody”» και σκέφτηκα: «Θεέ μου, σκατά! Τώρα πρέπει να το τελειώσω». Δεν σχολιάζει ποτέ πράγματα που κάνω. «Ω, γαμώτο!» Θα μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να μην το κάνει του τύπου: «Εντάξει, δεν μπορώ να το κάνω αυτό». Αλλά φυσικά αν λες στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, έχεις δίκιο. Αλλά ευτυχώς μου το θύμισε και αυτό με ενέπνευσε να συνεχίσω να δουλεύω σ’ αυτό. Χρειάστηκαν εβδομάδες προσπαθώντας να καταλάβω πώς θα το έκανα. Στο video που ανάρτησα παίζω live. Έκανα πέντε λήψεις εκείνη την ημέρα. Είχαμε κάνει μερικές μ’ αυτό που ήταν αρκετά καλές. Δεν ήμουν έτοιμος να πάω για το αρκετά καλά (σ.σ: εννοεί ότι στόχευε το τέλειο). Αυτή η λήψη, ίσως να ήταν η τέταρτη ή η πέμπτη λήψη, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να τα καταφέρω όλα με την μία. Έπαιξα με νόμισμα έξι πενών, λοιπόν, το είχα μάθει από συνεντεύξεις, αλλά στο Ebay μπόρεσα να τα βρω. Παίζει μ’ ένα βρετανικό νόμισμα έξι πενών από το 1947, γιατί είναι το έτος γέννησής του, αλλά νομίζω ότι το 1956 άλλαξαν το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο το νόμισμα, όπως έκαναν με πολλά νομίσματα, για να τα κάνουν φθηνότερα ή οτιδήποτε άλλο, έτσι πρέπει να είναι από το ’56 ή νωρίτερα για να έχει τον σωστό τόνο. Επειδή ο Brian χρησιμοποιεί ένα του ’47, αυτό ακριβώς χρησιμοποιώ σε αυτό το video. Ήταν διασκεδαστικό και άκουσα ότι άκουσε και είδε αυτή την ενορχήστρωση. Σκέφτηκε ότι ήταν ωραία και χάρηκα πολύ που το άκουσα. Αυτό είναι περισσότερο έργο αγάπης. Απλώς μπόρεσα να μάθω αυτό το τραγούδι και να μπω λίγο στο μυαλό του Freddie Mercury και να κάνω λίγο τον Brian May, ήταν πολύ διασκεδαστικό, ξέρεις.
Η εκτέλεσή σας στο “Little Wing” είναι απίστευτη. Πώς νιώθετε όταν παίζετε αυτό το τραγούδι live;
Είναι το πώς θα βγει, κατά κάποιο τρόπο, γιατί ξεκινά με τον Jimi Hendrix. Είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό κομμάτι. Αλλά πραγματικά έχει γίνει εφαλτήριο για πολλούς μουσικούς για αυτοσχεδιασμό. Λοιπόν, προφανώς ήξερα πολύ καλά την βερσιόν του Hendrix, αλλά ο Stevie Ray είχε μια υπέροχη εκτέλεση που κυκλοφόρησε μετά θάνατον στον δίσκο “The Sky is Crying” (1991) και ήταν και μια εκτέλεση που έκανε ο Lukather με τους Los Lobotomys από το Baked Potato, οπότε μ’ άρεσε όλων η εκτέλεση και υπάρχει λίγο περισσότερη αλλαγή στον ρυθμό στον τρόπο που το έπαιξαν ο Stevie και ο Luke. Άκουσα όλες αυτές τις εκτελέσεις και μετά με την πάροδο του χρόνου, μου αρέσει απλώς η αρμονία του, μου αρέσει το πού μπορείς να πας μελωδικά με αυτό. Δεν είναι εύκολο κομμάτι για να παίξεις καλά αυτοσχεδιαστικά, εγώ το έκανα συχνά, μόνο και μόνο επειδή μπορείς να παίξεις blues σ’ όλο, αλλά δεν θα δουλέψουν όλα όταν το κάνεις, ως ένα βαθμό. Μ’ αρέσουν οι προοπτικές του. Μου αρέσει να το εξερευνώ και με βλέπεις αν κάνω μια εκτέλεση με το δικό μου συγκρότημα, συνήθως σταματούν όλοι σε κάποιο σημείο και παίζω μόνο μονές νότες στη δομή των συγχορδιών και σε μια καλή βραδιά ακούς πραγματικά αυτή την αρμονία , παρόλο που παίζω μόνο μονές νότες. Θα ακούσεις την πρόθεση του πώς η φωνή οδηγεί σ’ αυτά τα πράγματα. Είναι υπέροχο πράγμα, μπορεί ακόμα να γίνει πολύ πνευματικό. Έχει παιχτεί πολύ, οπότε πρέπει να είσαι προσεκτικός (γέλια). Πέρασα μερικές υπέροχες στιγμές jam-άροντας σ’ αυτό το τραγούδι με τον Eric Gales και τον Monte Montgomery. Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που παίζουν σε πολύ υψηλό επίπεδο, ο Eric και ο Monte, είναι πραγματικά δύο τύποι που καταλαβαίνουν πραγματικά αυτό το τραγούδι. Δεν μπορώ να το πω αυτό για όλους, γιατί δεν είναι εύκολο κομμάτι. Αλλά όταν βρίσκεις κάποιον που το έχει πιάσει πραγματικά και το καταλαβαίνει, έχει πολύ πλάκα, μπορεί να υπάρξει πολλή υπέροχη μουσική που μπορεί να συμβεί αυθόρμητα.
Πόσο αντίκτυπο είχε σε εσάς η συναυλία του Jeff Beck που παρακολουθήσατε το 1999;
Ήταν βαθύ. Έχω πει αυτή την ιστορία μερικές φορές. Θα ‘ταν το 1999. Το ξέρω γιατί υπέγραψε το “Wired” (1976) album μου και υπέγραψε: «Στον Andy, Με τις καλύτερες ευχές, Jeff Beck, 1999». Κρεμασμένο στο γραφείο μου, είναι πολύτιμο πράγμα για μένα, μ’ αρέσει να το βλέπω. Είναι αυτό το εξώφυλλο του album, παίζει εκείνην την λευκή Strat. Απλώς φαίνεται τόσο ωραίο και αυτός ο δίσκος είναι σημαντικός για μένα. Αλλά το να τον δω ζωντανά και άκουγα σ’ όλη μου τη ζωή: «Το μόνο που έχεις να δεις είναι ο Jeff Beck live» και ήμουν οπαδός των δίσκων, γιατί τα μεγαλύτερα αδέρφια μου αγόραζαν τα πάντα, από τους Yardbirds μέχρι τους Jeff Beck Group. Τ’ άκουσα όλα αυτά μεγαλώνοντας και μου άρεσαν, ήταν ωραία, αλλά δεχόμουν περισσότερη επιρροή από άτομα όπως ο Lukather, που μπορεί να ήταν η πρώτη γενιά μετά τον Jeff. Έτσι, όταν τελικά τον είδα, μου έδωσαν δωρεάν εισιτήρια. Άκουγα πολλή κιθαριστική μουσική γενικά, αλλά δεν με ενέπνεε να πάω σε μια συναυλία με την κιθάρα στο επίκεντρο, αλλά πήγα και δεν είχα συγκινηθεί ποτέ προηγουμένως από μια κιθαριστική απόδοση. Ακριβώς λόγω της πρόθεσης και της αυθεντικότητας που ανέφερα στο προηγούμενο μέρος της συνέντευξης, είναι κάτι ανεξίτηλο που αισθάνεται ο ακροατής και μερικές φορές μπορεί να μην το γνωρίζει ότι: «Έτσι είναι αυτό», αλλά το αισθάνεται πολύ βαθιά, σ’ ενστικτώδες επίπεδο, όταν κάτι προέρχεται από ένα τόσο βαθύ συναισθηματικό και αυθεντικό μέρος. Αυτό ένιωσα με τον Jeff εκείνο το βράδυ. Κάθε νότα φαινόταν να έχει μια εξυπνάδα και έναν σκοπό από πίσω της και τίποτα δεν ήταν ασφαλές. Ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα «κάτσε να δούμε τι θα γίνει» πράγμα. Μπορώ να φανταστώ ότι ίσως τα πράγματα να μην βγήκαν πάντα όπως θα ‘θελε. Αλλά φίλε, αυτό δεν είχε σημασία. Θ’ ακούσεις πολλά πράγματα στο παίξιμό μου που ίσως δεν συνδέονται. Το ξέρω αυτό οδεύοντας σ’ ένα επίπεδο που αντιλαμβάνομαι ότι πήγαινε ο Jeff. Αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει να κάνω.
Τον άκουσα να παίζει, σε τόσο υψηλό και βαθύ επίπεδο, ξέσπασα σε κλάματα αρκετές φορές. Οι μπαλάντες φυσικά ήταν απίστευτα συναισθηματικές και μου προκάλεσε μια μόνιμη εντύπωση, αναζωογόνησε την πίστη μου στο όργανο και τις δυνατότητες του οργάνου. Γιατί είναι πολύ φυσιολογικό, νομίζω, στην πορεία οποιουδήποτε ότι θα υπάρχουν στιγμές απίστευτης έμπνευσης και χαμηλά σημεία κάποιας υπερκόπωσης. Είναι υγιές να πηγαίνεις προς άλλες κατευθύνσεις. Εκείνη την εποχή, θα προτιμούσα να είχα πάει να δω τον Elvis Costello ή οτιδήποτε pop μ’ άρεσε, περισσότερο η φύση των συνθέσεων τους. Αλλά αυτός είμαι εγώ, μου αρέσει ν’ ακολουθώ αυτούς τους διαφορετικούς δρόμους. Τα τελευταία χρόνια, στην πανδημία, δεν άκουγα τίποτα άλλο εκτός από Chopin. Κάντε ένα διάλειμμα από οποιοδήποτε και αν είναι το κύριο γούστο σας. Υπάρχει τόση άλλη ομορφιά εκεί έξω που δεν υπάρχει μόνο αυτή η κουνελότρυπα του τι κάνουμε στην κιθάρα. Αυτή είναι μια βαθιά τρύπα στην οποία θα μπορούσες να έχεις βρεθεί -δεν λέω ότι είναι ρηχή-, αλλά υπάρχουν πολλά (σ.σ: άλλα ακούσματα) και έτσι, πηγαίνω προς αυτές τις διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά πάντα τραβιέμαι πίσω, εκεί που είναι η αληθινή μου αγάπη: Αυτή είναι ο ήχος της κιθάρας και οι δυνατότητες της. Ο Jeff είναι απλώς η απόλυτη έκφραση αυτών των δυνατοτήτων και ήταν μέχρι το τέλος του. Οπωσδήποτε, συνέχισε να εξελίσσεται και αυτή είναι η έμπνευση για όλους μας: Πρέπει πάντα να συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Την στιγμή που νιώθεις: «Επ, είμαι τόσο γαμάτος!» (γέλια) μετά μ’ αρέσει να ξέρω ότι δεν βρίσκομαι καν κοντά. Λοιπόν μ’ αρέσει να ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο να διανύσω και επομένως έχω πολλή δουλειά να κάνω. Αυτό για μένα είναι το ζουμί της ζωής, αυτό για μένα είναι το χαρούμενο μέρος του «ας πιάσουμε δουλειά» (γέλια). Αυτό είναι η ανάπτυξη στη ζωή.
Ήταν μεγάλο σοκ για σας ο θάνατος του Jeff Beck;
Ήταν πραγματικά. Νομίζω ότι όλοι πιστεύαμε ότι θα συνέχιζε για άλλα 20 χρόνια. Στην πραγματικότητα, την τελευταία φορά που ήρθε από το Dallas, είχα μια ταυτόχρονη υποχρέωση: Όταν κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια, έτυχε να είμαι online. Τα είδα να κυκλοφορούν, πάτησα το κουμπί και πήρα με κάποιο τρόπο εισιτήρια για την πρώτη σειρά, διαδικτυακά! Νόμιζα ότι ήταν αδιανόητο. ZZ Top/ Jeff Beck, αγόρασα τέσσερα εισιτήρια. «Θα βρω τους ανθρώπους να έρθουν μαζί μου, αλλά πήρα τα εισιτήρια!» Αυτό που δεν συνειδητοποίησα ήταν η ημερομηνία της συναυλίας, είχα ήδη υπογράψει συμβόλαιο για μια συναυλία στο Houston. Ήταν μια τοπική συναυλία, οπότε μάλλον θα μπορούσα να της αλλάξω ημερομηνία, αλλά είχα κολλήσει. Σκέφτηκα: «Ωχ, αγόρασα αυτά τα εισιτήρια, δεν μπορώ να πάω. Δεν μπορώ να μην κάνω αυτή τη συναυλία». Λοιπόν, έκανα πολύ χαρούμενους μερικούς φίλους μου δίνοντάς τους τα εισιτήρια, αλλά σκέφτηκα: «Θα τον δω την επόμενη φορά». Λοιπόν, προφανώς δεν υπήρχε επόμενη φορά. Ήταν Ιανουάριος ή οτιδήποτε άλλο ήταν του επόμενου έτους (σ.σ: όταν πέθανε ο Jeff Beck -10 Ιανουαρίου 2023). Είναι τόσο λυπηρό γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει πλήρως ποια ήταν η μόλυνση που είχε, κάτι σαν μηνιγγίτιδα της σπονδυλικής στήλης ή κάτι τέτοιο, κάποια μόλυνση όπου ο εγκέφαλός σου διογκώνεται. Ήταν σε κώμα για αρκετές εβδομάδες, αλλά δεν το μάθαμε μέχρι να φύγει. Αλλά ξέρεις, όπως όλα, πρέπει να το εκλάβεις ότι είμαστε ευλογημένοι που έχουμε το σύνολο του έργου που έκανε όσο ήταν μαζί μας. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν το 2018, οπότε από το 1999 ίσως τον είδα πέντε φορές και κατάφερα να τον συναντήσω αρκετές φορές.
Κάθε φορά ήταν πάντα απίστευτα ταπεινός, απίστευτα γλυκός και έτσι έπαιζε. Θα μπορούσε να σ’ αρπάξει από το λαιμό, αλλά μετά θα μπορούσε επίσης να σε κάνει να δακρύσεις με τον πιο όμορφο τρόπο. Λοιπόν, ήταν πάρα πολύ λυπηρό και φυσικά η καρδιά μου βρίσκεσαι σε αυτή την οικογένεια. Βρισκόμουν πολύ σε επαφή με την Jennifer Batten, εκείνη και εγώ, είμαστε φίλοι και έχουμε περιοδεύσει μαζί. Πέρασε πολύ χρόνο με τον Jeff και ήταν στο συγκρότημα όταν τον είδα το 1999, έτσι τον γνώρισα εκείνο το βράδυ λόγω της φιλίας μου μαζί της και με κάλεσε backstage. Μίλησα μαζί της γιατί ήξερα ότι την είχε επηρεάσει σε πολύ βαθύ επίπεδο και μετά, παρόλο που είχαν συνεργαστεί μόνο αυτά τα λίγα χρόνια, συνέχισαν να έχουν επαφή και ήταν δεμένοι. Έμαθα μερικές υπέροχες ιστορίες από αυτήν για τον χρόνο που πέρασαν μαζί και απλώς μερικά αστεία πράγματα. Απλώς φαινόταν ότι ήταν τόσο γλυκός τύπος. Την τελευταία φορά που τον συνάντησα, ήταν στα παρασκήνια μετά τη συναυλία στην Arizona το 2018, τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου ήταν μαζί μου. Βλέποντας αυτόν και τον Johnny Depp -που ήταν καλεσμένος του εκείνο το βράδυ, προφανώς αργότερα κατόρθωσαν να ηχογραφήσουν μουσική μαζί- να κάνουν παρέα, ήταν σαν σχολιαρόπαιδα, ήταν σαν μικρά παιδιά, έκαναν βλακείες και ήταν υπέροχο που ο Jeff είχε έναν τέτοιο αδελφό μαζί του στο δρόμο. Δεν ήταν μόνο αυτός ο θεός της κιθάρας που έκαναν όλοι (σ.σ: μιμείται οπαδούς που φωνάζουν): «Ωωω, Jeff!!» Είναι απλώς αυτό το μικρό παιδί, αλλά αυτό είναι το πνεύμα, αυτή είναι η ανθρωπιά της ύπαρξής του. Έβγαινε ένα τόσο ευρύ φάσμα χρωμάτων από την κιθάρα του, φίλε. Λοιπόν, είναι όσο λυπηρό είναι. Απλώς πρέπει να τον θυμόμαστε κάθε μέρα και να εκτιμούμε ό,τι έχουμε.
Πιστεύετε ότι ο Eddie Van Halen έκανε ακούσια το κιθαριστικό παίξιμο ένα άθλημα, έναν διαγωνισμό; Στη συνέχεια όλοι προσπαθούσαν να παίζουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Λοιπόν, αυτό είναι το πράγμα: Δεν το έκανε εκείνος, όλοι οι άλλοι το έκαναν αυτό. Απλώς έπαιζε. Έπαιζε μ’ έναν πολύ μοναδικό, υπέροχο τρόπο. Το ίδιο και ο Yngwie (σ.σ: Malmsteen). Και οι δύο ενέπνευσαν τεράστιες ποσότητες παικτών που προέκυψαν από αυτό που είχαν κάνει. Δεν το μετέτρεψαν σ’ αυτό (σ.σ: σε άθλημα). Απλώς έφτιαχναν μουσική που ήθελαν να κάνουν. Ο ανταγωνισμός προέρχεται από κάποιον άλλο. Δεν νομίζω ότι ο Eddie ανταγωνιζόταν κανέναν. Το «ακούσια» είναι καλή λέξη, έχεις δίκιο. Δεν ξέρω ότι ήταν συγκεκριμένα ο Eddie, γιατί αυτό που έκανε ήταν σίγουρα επιδέξιο και υπήρχε άφθονη τεχνική και κόλπα, αλλά είχε επίσης σχέση μ’ εξαιρετική ρυθμική κιθάρα και αξιομνημόνευτα μέρη. Αυτό είναι ένα καλό σημείο, επειδή έχεις δίκιο όταν υπονοείς ότι συνέβη «ακούσια», επειδή η κιθάρα έγινε πιο τεχνική, αλλά πρέπει να εξελιχθεί, πρέπει να βρεις νέους τρόπους. Η επιρροή του Hendrix συνεχίζεται προφανώς μέχρι σήμερα, αλλά πού θα μπορούσε να είχε φτάσει; Γιατί υπάρχει αυτή η εξέλιξη και με αυτό γίνεται… Κοιτάξτε στο feed σου στο Instagram τώρα ότι το επίπεδο τεχνικής είναι εκπληκτικό καθώς συνεχίζουμε να εξερευνούμε αυτό το όργανο. Νομίζω ότι είναι όλα φυσιολογικά. Αν δεις την πρώτη μου κυκλοφορία, το “Ear X-Tacy” (1994), κάνω shredding όσο καλύτερα μπορώ εκεί και ένα μέρος αυτού μπορεί να ήταν: «Αυτό πρέπει να κάνω». Μ’ άρεσε να τ’ ακούω, σίγουρα μ’ άρεσε να προσπαθώ να το παίξω και μ’ αρέσουν ακόμα στοιχεία αυτού στο παίξιμό μου. Εξακολουθώ να δουλεύω σε πράγματα που πιέζουν την τεχνική μου και δεν είναι ποτέ ο στόχος μου, σίγουρα όχι το να είμαι ανταγωνιστικός και σίγουρα όχι να το μετατρέψω απλώς σε αθλητικό γεγονός.
Το “Groove or Die” (σ.σ: από το “Ear X-Tacy 2” -1997) μπορεί να ήταν το καλύτερο μου παράδειγμα σ’ αυτό, όπου στις πρώτες συναυλίες μου με τους Andy Timmons Band ο κόσμος ζητούσε Yngwie, επειδή κάναμε ήδη Vai, Satriani, Eric Johnson, Cream και Hendrix. Αλλά δεν μπορούσα κάνω sweep, δεν κατάλαβα ποτέ την τεχνική που ανέπτυξε ο Yngwie. Ανακάλυψα τον δικό μου τρόπο να κάνω κάποια arpeggios, γρήγορα πράγματα και είναι απίστευτο! 2 ½ λεπτά έχουν πλάκα, ξέρεις. Ένας ολόκληρος δίσκος ή μια συναυλία μ’ αυτό, νομίζω ότι θα είναι λίγο κουραστικό. Θέλω να πω, επιτέλους είδα τον Yngwie. Δεν τον είχα δει ποτέ σε συναυλία μέχρι πριν από 10 χρόνια. Το ξέρω γιατί έχουμε την ίδια ηλικία και ήταν 50 όταν τον είδα. Είμαι 60 τώρα, έτσι ήταν πριν από 10 χρόνια. Ήταν άνετα μια από τις καλύτερες κιθαριστικές συναυλίες που έχω δει ποτέ. Σαν την συναυλία του Jeff Beck, με πολύ διαφορετικό τρόπο, αλλά εξίσου έβλεπα δύο από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, αλλά η αντιληπτική μου ικανότητα μπορεί να είναι για διαφορετικούς λόγους σωστή. Η απόδοση του Yngwie ήταν απλά εκπληκτική και ήταν ένα πραγματικά διασκεδαστικό πράγμα να τον δεις. Βρέθηκα κοντά του μερικές φορές σε άλλες καταστάσεις και δεν ήταν η καλύτερη κατάσταση, δεν ήταν η καλύτερη αλληλεπίδραση ή η έλλειψη αλληλεπίδρασης (γέλια) -ίσως είναι καλύτερη λέξη- αλλά αυτό έχει σχέση με τα κοινωνικά πράγματα. Όσον αφορά την μουσική και τις ικανότητες, φίλε, δεν θα μπορούσα να έχω μεγαλύτερο σεβασμό για έναν μουσικό. Είναι απλά απίστευτος, απολύτως απίστευτος.
Παρακολουθήσατε τρεις φορές live τον Peter Frampton τον τελευταίο χρόνο. Πόση έμπνευση αποτέλεσαν αυτές οι συναυλίες για εσάς ως άνθρωπο και ως μουσικό;
Λοιπόν, είναι το ίδιο όπως όταν μίλησα για τον Jonatha Bastos. Είμαι φανατικός οπαδός του Peter, όπως ο Jeff Beck ήταν πάντα στο σπίτι, το ίδιο και ο Peter Frampton. Ο αδερφός μου, ο John, αγόρασε τα πάντα από τους Humble Pie, το “Frampton’s Camel” (1973) μέχρι την περίοδο του “Frampton Comes Alive” (1976), οπότε μου άρεσε αυτή η μουσική. Ο Peter έχει μια πολύ μοναδική φωνή στο όργανο, έχει φωνή στη σύνθεση των τραγουδιών του, φυσικά, έχει και μια υπέροχη φωνή στο τραγούδι. Αλλά όταν λέω «φωνή» εννοώ, απλώς το πού πάει το αυτί του. Η σύνθεση των τραγουδιών και τα μελωδικά του ένστικτα είναι πολύ μοναδικά σ’ εκείνον και πάντα μ’ άρεσε. Έτυχε ο drummer σε μία από τις εκδοχές της Andy Timmons Band, ο Dan Wojciechowski, ν’ αρχίσει να παίζει μαζί του το 2016-17, οπότε μπόρεσα να δω τον Peter αρκετές φορές και τον γνώρισα. Είναι με τον φίλο μου, τον Dan, στο συγκρότημα και πηγαίνουμε να τον επισκεφτούμε. Αλλά τώρα, όπως ο Jonatha, ο Peter έχει κάτι που είναι εμπόδιο γι’ αυτόν, είναι μια ασθένεια που ονομάζεται μυοσίτιδα. Είναι βασικά μια εκφυλιστική μυϊκή νόσος, επομένως έχει πρόβλημα στο περπάτημα, κάθεται τώρα όταν παίζει και τελικά θα επηρεάσει το παίξιμό του. Παίζει ακόμα σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά αγαπά τόσο πολύ τη μουσική. Είχα αυτή τη συζήτηση μαζί του, φυσικά τον έχεις δεις να λέει σε συνεντεύξεις: «Θα συνεχίσω να το κάνω όσο καιρό μπορώ να το κάνω καλά» και το γεγονός ότι πρέπει να υπερβεί τον πόνο και αυτό το σωματικό πράγμα, αυτό είναι μεγάλη δυσκολία να το κάνει ένας άνθρωπος, αλλά βγαίνει και παίζει, τραγουδάει τόσο υπέροχα, παίζει υπέροχα. Είναι σαν να λέμε: «Δείτε τους ήρωές μας όσο καιρό μπορούμε». Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουν για χρόνια, αλλά όπως νόμιζα ότι θα ξαναέβλεπα τον Jeff Beck. Τα πολύ καλά νέα είναι ότι ηχογράφησα ένα κομμάτι το “The Boy from Beckenham” και είναι ένα τραγούδι που έγραψα έχοντας στο μυαλό μου τον Peter, είναι από το Beckenham της Αγγλίας. Έγραψα ένα instrumental κομμάτι που έχει κάτι από τo στυλ του και ηχογράφησα αυτό το κομμάτι, δεν το είχα κυκλοφορήσει και μετά όταν τον είδα τον περασμένο Ιούλιο, ήταν στα γενέθλιά μου, πήγα αεροπορικώς στη Νέα Υόρκη γιατί έπαιζε στο Long Island στα γενέθλιά μου. Η γυναίκα μου και εγώ βγήκαμε έξω και ενώ ήμουν εκεί, τον ρώτησα απλώς: «Θα σ’ άρεσε η ιδέα να παίξεις solo σε αυτό το κομμάτι; Το έγραψα για σένα» και ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος με αυτό. Είπε: «Ναι, ας το κάνουμε. Απολύτως! Στείλε μου το κομμάτι». Έτσι, πήρε το χρόνο του και πραγματικά το δούλεψε και μου το ‘στειλε. Λοιπόν, θα το κυκλοφορήσουμε ως single τον επόμενο μήνα, ως “Andy Timmons with Peter Frampton”. Και μόνο το γεγονός ότι του αρέσει το παίξιμό μου και σέβεται αυτό που κάνω, κάτι που είναι κολακευτικό και ευχάριστο που προέρχεται από έναν από τους ήρωές σου, φυσικά. Το γεγονός ότι τώρα είμαστε μαζί σ’ ένα κομμάτι, ανυπομονώ να τ’ ακούσει ο κόσμος. Παίζει πολύ καλά σε αυτό.
Ο Keith Emerson μου είπε: «Τη δεκαετία του ’60 και του ’70 η μουσική ήταν πιο σημαντική για τους ανθρώπους. Ήταν ένα τεράστιο γεγονός όταν οι Beatles κυκλοφορούσαν ένα νέο album: Έπρεπε ν’ ακούσεις τους στίχους του John Lennon, έπρεπε ν’ ακούσεις το μπάσο του Paul McCartney, έπρεπε ν’ ακούσεις την κιθάρα του George Harrison. Στις μέρες μας, κανείς δεν δίνει δεκάρα για το ποιος παίζει ένα κιθαριστικό solo σ’ ένα album της Lady Gaga». Συμφωνείτε με αυτό;
Οχι, φυσικά όχι. Δεν μ’ αρέσει ν’ ασχολούμαι με γενικεύσεις. Ξέρω τι λέει ο Keith και το καταλαβαίνω γιατί είναι αλήθεια. Ίσως η μουσική να σήμαινε περισσότερα για μια μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων εκείνη την εποχή. Νομίζω ότι γενικά είμαστε όλοι παραπλανημένοι. Βομβαρδιζόμαστε με τόσες πολλές πληροφορίες, αλλά υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα, υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα και υπάρχουν πολλοί σαν εμάς που πραγματικά δίνουμε δεκάρα, που νοιαζόμαστε σε πολύ βαθύ επίπεδο. Οπότε, γι’ αυτό κάνω αυτό που κάνω. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί καλλιτέχνες κάνουν αυτό που κάνουν. Αν ανησυχείς για το τι σκέφτεται το ευρύ κοινό, τότε την έχεις βάψει, γιατί ίσως το ευρύ κοινό να μην ενδιαφέρεται για το κιθαριστικό παίξιμο, γιατί να ενδιαφέρεται; (γέλια) Εξαρτάται από το: Τους συγκινεί ή όχι; Αλλά οι άνθρωποι που δίνουν πραγματικά προσοχή και αυτό σημαίνει κάτι γι’ αυτούς, αυτούς ελπίζεις να βρεις. Αυτούς ελπίζω να βρω. Ναι, θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω σε μια τεράστια pop επιτυχία, αλλά στο τέλος της ημέρας καταλαβαίνω ότι δεν έχει σημασία. Αν απλώς συνεχίσω την πορεία μου και δημιουργήσω τη μουσική που πραγματικά θέλω να δημιουργήσω, χωρίς να ανησυχώ για το τι σκέφτεται ο οποιοσδήποτε. Φυσικά, θέλω να με αγαπούν και να με αποδέχονται -αυτό είναι υπέροχο- αλλά πρέπει να ξεκινά με την πραγματικότητα του τι θέλω να κάνω. Έτσι, δεν μπορώ να ελέγξω για το τι μιλούσε ο Keith και ίσως αυτό είναι αλήθεια. Νομίζω ότι είναι απλώς δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί, και πάλι, θα προτιμούσα να αποφύγω αυτού του είδους τη γενίκευση και την εμπειρική δήλωση, αλλά εξακολουθούν να μ’ ενδιαφέρουν πολύ οι στίχοι του John Lennon και το μπάσο του Paul McCartney. Θα σου πω ότι το “Now and Then” για μένα, το νέο single των Beatles, είναι κάτι πάρα μα πάρα πολύ βαθύ. Αυτή η μουσική και αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να σημαίνουν πολλά για μένα και για πολλούς άλλους ανθρώπους. Βλέπω videos με νεαρούς ανθρώπους που δακρύζουν ακούγοντας ξανά την φωνή του John Lennon. Είναι όμορφο. Υπάρχουν άνθρωποι που όντως νοιάζονται.
Είναι κολακευτικό που σας σέβονται σπουδαίοι μουσικοί όπως ο Steve Vai;
Εννοώ, φυσικά, είναι πολύ ευχάριστο. Είναι κάπως αδιανόητο, αλλά στο μυαλό μου, για μένα, ξέρω ποιος είμαι. Ξέρω ότι υπάρχουν καλά πράγματα που έχω να προσφέρω, αλλά είμαι επίσης εξαιρετικά ανασφαλής. Ξέρω τα πράγματα που πρέπει να κάνω καλύτερα, που θέλω να κάνω καλύτερα, που δεν μου αρέσουν αυτά που κάνω. Έτσι, όσο ευγνώμων είμαι που αποκαλώ μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους «φίλους μου», πολύ λιγότερο το ότι γνωρίζουν ποιος είμαι τόσοι πολλοί από τους ήρωές μου που τους έχω γνωρίσει, που αγαπώ ως φίλους. Για μένα, είναι όπως ένιωθα πάντα μεγαλώνοντας, είμαι ο μικρότερος από τέσσερις αδερφούς, με τέσσερα χρόνια διαφορά μεταξύ μας. Οι μεγαλύτεροι αδερφοί μου είναι: 12 χρόνια μεγαλύτερος, 8 χρόνια μεγαλύτερος, 4 χρόνια μεγαλύτερος. Η αποδοχή και η έγκρισή τους σε οποιοδήποτε επίπεδο σήμαινε τα πάντα για μένα. Ακόμα σημαίνει, σε πολύ βαθύ επίπεδο. Έτσι, άνθρωποι όπως ο Mike Stern, ο Eric Johnson, ο Joe (σ.σ: Satriani) και ο Steve (σ.σ: Vai), το γεγονός ότι με γνωρίζουν και σέβονται το παίξιμό μου σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι σαν την αποδοχή των μεγαλύτερων αδερφών μου. Το θεωρώ πολύ τιμητικό, το εκτιμώ πραγματικά, αλλά μέσα μου σκέφτομαι επίσης: «Είσαι σίγουρος γι’ αυτό;» (γέλια). Όχι, ξέρω ότι υπάρχουν καλά πράγματα σε αυτό που κάνω, αλλά απλά ξέρω ότι μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο. Το κρατάω μέσα μου, αλλά επίσης δεν έχω και φουσκωμένο εγώ απ’ αυτό, σε καμία περίπτωση.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Andy Timmons για τον χρόνο του.
Βασική φωτογραφία: Teresa Jolie
Official Andy Timmons website: https://andytimmons.com/
Official Andy Timmons Facebook page: https://www.facebook.com/AndyTimmonsOfficial/
Andy Timmons GuitarXperience website: https://guitarxperience.net/