Ο Roger Waters διχάζει το κοινό του στο London Palladium
Δεν αντέδρασαν όλοι θετικά στις δύο παραστάσεις του “The Dark Side of the Moon Redux”, της επανεκδοχής του best-seller των Pink Floyd που επανασχεδίασε ο Roger Waters. Σύμφωνα με όσα φαίνεται, η μουσική παράσταση ήταν εντυπωσιακή και ολοκληρώθηκε με θερμές χειροκροτήματα. Η θεατρική παράσταση που προηγήθηκε της μουσικής εμφάνισης όμως δεν πείσε όλους. Περισσότερο, ο Neil McCormick της εφημερίδας Telegraph γράφει σε μια κριτική με τίτλο “Εάν αφήναμε απλά τη μουσική να μιλήσει” πως κατά τη διάρκεια της βραδιάς περάσαμε “από ελαφρά γελοίο στο απόλυτα υπέροχο”.
Συνηθισμένοι στις συναυλίες του σε αρένες, οι 2300 θεατές του London Palladium είχαν τη σπάνια ευκαιρία να δουν τον Waters την 8η και 9η Οκτωβρίου σε έναν πιο περιορισμένο χώρο, με τον καλλιτέχνη να συνοδεύεται από μια εκτεταμένη σύνθεση που αποτελείται από 14 μουσικούς, συμπεριλαμβανομένων μελών της ζωντανής μπάντας του και μιας εγχορδων.
Η παράσταση χωρίστηκε σε δύο μέρη. Πριν από την εκτέλεση του Dark Side, γράφει ο McCormick, “πρέπει να ακούσουμε τον Waters να προσπαθεί να αστειεύεται, να αντιμετωπίζει άσχημα όποιον τον ενοχλεί, να διαβάζει (από ένα laptop) μεγάλα αποσπάσματα από μια ακόμα ανέκδοτη αυτοβιογραφία που δεν επικεντρώνεται σε rock’n’roll ιστορίες, αλλά σε διάφορα κατοικίδια, συμπεριλαμβανομένων 20 λεπτά για μια πάπια με το όνομα Donald”.
Ο Waters, συνεχίζει ο δημοσιογράφος, προσπάθησε ακόμη και σε “άθλιες εμμονές”. Το αποτέλεσμα; “Τορπιλίζεται, είναι απίθανο και πολύ λίγο rock’n’roll. Ο δάσκαλος των αρένων είναι ένα ψάρι εκτός νερού όταν υιοθετεί τον ρόλο του ηθοποιού”. Σύμφωνα με τον William Parry της εφημερίδας The National, “τα γέλια και οι φωνές του κοινού, για να μην αναφέρουμε το θόρυβο των ανθρώπων που μιλούσαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του Waters, έδειξαν ότι πολλοί ήθελαν απλά να τον ακούσουν να τραγουδά”.
Ο Will Hodgkinson της εφημερίδας The Times το χαρακτήρισε “ένα one-man μη-σόου” που δεν δοκιμάστηκε επαρκώς. Ένα από τα διηγήματα “ξεκίνησε υποσχόμενα με μια ανάμνηση του Syd Barrett, αλλά δεν αποκάλυψε τίποτα, εκτός από το ότι ο Barrett έγραφε πολλά τραγούδια και είχε ένα αθώο βλέμμα”.
Το Palladium ανήκει στην εταιρεία του συνθέτη Andrew Lloyd Webber, του δημιουργού της μουσικής για τα Jesus Christ Superstar, Evita, Cats και πολλά άλλα musicals. Ο ίδιος αναφέρεται από τον Waters στο τραγούδι “It’s a Miracle” (“Τα φρικτά πράγματα του Andrew Lloyd Webber παίζονται εδώ και χρόνια, ένας σεισμός χτυπάει το θέατρο, αλλά η όπερα συνεχίζει, μετά το καπάκι του πιάνου πέφτει και του σπάει αυτά τα διάολε τα δάχτυλα: είναι ένα θαύμα”). Πριν την παράσταση, ο Lloyd Webber έλαβε απευθείας απειλές να ακυρώσει τις δύο παραστάσεις λόγω των κατηγοριών για αντισημιτισμό που απευθύνθηκαν στον πρώην μέλος των Pink Floyd. Ο Lloyd Webber όμως δεν το έκανε και αντίθετα ευχαρίστησε τον Waters στη σκηνή.